Πριν λίγες ημέρες ανέβηκα στη Μακρινίτσα και άρχισα να βάζω τάξη στο εξοχικό. Τα πράγματα που έχω εκεί είχαν έρθει κατευθείαν από το Λονδίνο όταν είχαμε κάνει τη μεγάλη μετακόμιση πριν μερικά χρόνια. Ξεκίνησα να ψάχνω τις φωτογραφίες ξεχασμένες σε ντουλάπια. Στη ζωή μου έχω μετακινηθεί τόσες πολλές φορές και έχω ξεκινήσει μικρές ζωές άλλες τόσες. Κύκλους και κυκλάκια.. Ίσως ήταν αντίδραση στους γονείς μου που δεν ήθελαν να αλλάζουν τίποτα. Ίδιο σπίτι, ίδιο πρόγραμμα, ίδιες διακοπές. Τα Σάββατα πηγαίναμε στη θεία μου την Ιωάννα και τις Κυριακές στη γιαγια μου την Κατερίνα. Παρασκευές στο θείο μου το Θάνο που ζούσε ανάμεσα σε Μπουζιάνηδες, Απάρτηδες και πολλά βιβλία και δίσκους και μου έπεφτε βαρύ το κλίμα.
Έψαξα φωτογραφίες και τα θυμήθηκα όλα. Έβλεπα το Νίκο μικρό και τον μπέρδευα με τον Άλεξ. Χαζεύοντας ευτυχισμένες ημέρες με φίλους ειδικά σε διακοπές κατάλαβα για άλλη μια φορά πως εκτός από συναισθηματικά ζόρια τη ζωή μου την έχω πάει ακριβώς όπως την ήθελα εγώ. Και πως ποτέ τελικά δεν ήταν απώτερος σκοπός μου η “καλή ζωή”. Όταν είχα εύκολη “καλή ζωή” – ευτυχώς πάντα με πραγματικά καλούς ανθρώπους- το πρώτο πράγμα που ήθελα ήταν να τη μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους.
Όσο πιο παλιοί οι φίλοι τόσο πιο καλοί – πχ ο Κώστας Μπογδάνος κάτω, στη Γαλλία το 2003..
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχω συναντήσει ένα νέο είδος “αχάριστων ευεργεντηθέντων”. Μιλάμε για τσουνάμι. Μπορεί να φταίει η κρίση, δεν ξέρω πάντως στη χώρα μας το να συμπεριφέρεσαι σωστά ή με ευγένεια ή με γενναιοδωρία στον άλλον αυτόματα σε βάζει στην κατηγορία του απαξιωμένου αγαθομαλάκα. Δηλαδή όταν προσφέρεις ή βοηθάς ή αγαπάς ανιδιοτελώς, δεν μπορεί κάποιο κουσούρι θα έχεις. Αλλά από την άλλη και για να είσαι συνέχεια χαμένος μάλλον έχεις μεγαλύτερο..και το κουσούρι το δικό σου δεν είναι δικό μου. Κράτα το γερά, αλυσόδεσέ το στο πόδι σου και βυθίσου μόνος.
Επιστρέφω στις φωτογραφίες που ως οικογενειακές στιγμές έκαναν fade out από τη ζωή μου με το που ξεκίνησαν τα social media.. Μέσα στη γκρίνια και στη μίρλα έχω γνωρίσει και αστέρια που θα είναι οι μελλοντικοί μου παλιοί φίλοι. Ή έχω ανακυκλώσει φίλους που έπρεπε να είμασταν ήδη αυτοκόλλητοι όπως ο ταλαντούχος Γιώργος Παυριανός, αυτό το γλυκύτατο εμπνευσμένο πλάσμα που έχει μία παιδικότητα που λατρεύω..
Με το Γιώργο είμασταν στο Ζonars – φορούσε τη μπλούζα με το Μάρτιο του ημερολογίου του και πόζαρε με τη Τζούλη Αγοράκη- όταν ο Χρύσανθος Πανάς ήταν δίπλα με τη Ζωή Κωσταντοπούλου. Η Ζωή έχει ένα γελαστό τοξοτίσιο βλέμμα που είχα διαγνώσει και στις χειρότερες εποχές. Με το που χαιρετηθήκαμε νιώσαμε αυτή τη γυναικεία αλληλεγγύη που έχουν τα κορίτσια μεγαλωμένα λίγο σαν αντράκια. “Μπορεί να ανήκουμε σε διαφορετικούς πολιτικούς κόσμους -γιατί στα υπόλοιπα όλοι ζούμε στον ίδιο- αλλά έχουμε τις ίδιες σταθερές αξίες.. δεν πάμε όπου γέρνει η βάρκα”.. συμφωνήσαμε..
Προσωπικά δεν ανήκω πουθενά. Ανθρώπους ξεχωρίζω από όλα τα κόμματα που δε μου λένε τίποτα. Θεωρώ τους ανθρώπους με πολιτική λύσσα πραγματικά κακομοίρηδες εφόσον όλα αυτά εχουν πεθάνει και το χρήμα που όλοι αγαπήσαμε και μισήσαμε κυβερνά πάντα και παντού. Κουράστηκα να βλέπω αριστερούς να γίνονται δεξιοί και ασόβαρους δεξιούς να προσπαθούν να με πείσουν πως μαζί τους θα νιώθω ασφάλεια. Κουράστηκα με τους “παράγοντες” και έχω ακούσει πολλές μπαρούφες. Αυτή η ένωση κέντρου βρε παιδιά που πήγε.. την πήρε το ποτάμι..
Στους μελλοντικούς παλιούς φίλους ο Βασίλης Καλλίδης..uberness.. Προχθές περάσαμε άλλη μία πραγματικά ανεβαστική βραδιά με αυτό το γενναιόδωρο μάστερ σεφ- συγγραφέα και ταξιδευτή που σκίζει στη δουλειά του.
Με τον πάρα πολύ ωραίο Δημήτρη Αλεξάνδρου που μας κάλεσε στο Rock n Roll και το Χρήστο Σκεβαράκη της Diesel κάναμε ένα εφηβικό δείπνο.
Την επομένη έφυγα για Λονδίνο. Μπήκα στο σπιτι του γιου μου που αγαπάει να ζει με σκόνη. Σήμερα έχω βάλει γάντια και ξεσκονίζω ψυχαναγκαστικά ενώ έχω μαζέψει σακούλες με εκατοντάδες αποδείξεις, χαρτιά και άχρηστα πράγματα με τα οποία μπορεί εκείνος άνετα να κοιμάται αγκαλιά. Κάνω διάλειμμα και γράφω. Σε λίγο βόλτα στο κανάλι της μικρής Βενετίας που έχει κάτι υπέροχα καφέ με ήρεμους ανθρώπους που κάνουν break από τη δουλειά ή βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους. Ενα διάλειμμα από τη γκρίνια και την ατελείωτη ψευτιά και υποκρισία..
Με άλλα μυαλά και άλλους φακούς η ζωή μπορεί να παραμένει ποιοτική, γιατί η ποιότητα δεν καθορίζεται από την ύλη αλλά από τους ανεκτίμητους ανθρώπους που έχεις γύρω σου.
Κλείνω με τη λατρεμένη μου πάρα πολύ παλιά και φίλη Μαρούσκα που μου λείπει γιατί μένει πια στο Πάπιγκο και αγαπώ..
Σχόλια για αυτό το άρθρο