Άλκις Κούρκουλος: «Όταν είµαι µε µία γυναίκα τη σέβοµαι σαν να είµαστε παντρεµένοι»

Στο Μικρό Παλλάς, ο Άλκις Κούρκουλος, ο Θοδωρής Αθερίδης και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος συναντιούνται επί σκηνής στην απολαυστική κωµωδία «Art». Ένας ζωγραφικός πίνακας, εξαιρετικά αφηρηµένος, δοκιμάζει για τα καλά η φιλία τριών ανδρών, σε ένα έργο της Yasmina Reza που γίνεται αφορµή για να συνεργαστούν τρεις πραγµατικοί φίλοι. Ο Άλκις σε φόρµα, φαίνεται πως διανύει µία πολύ καλή περίοδο της ζωής του. Σοβαρός και ευγενής, δεν αποχωρίζεται το ηλεκτρονικό του τσιγάρο ούτε όταν δοκιµάζει τα ρούχα της παράστασης. Πίσω από τον συγκρατηµένο, έως και βαρύ άνθρωπο χαµηλών τόνων που δύσκολα χαµογελάει στον φακό, κρύβεται ένας νεαρός άνδρας που δεν αλλάζει εύκολα τη ρουτίνα του, κινείται νωχελικά, αλλά πετάει σφαίρα µε τη µηχανή του όπου και όποτε θέλει. Είναι γκατζετάκιας, ενώ κάτω από τα µεγάλα υγρά του µάτια –που εύκολα τον χρίζουν µεγάλο ροµαντικό πρωταγωνιστή– κρύβεται ένα µοναδικό τρολ µε µεταδοτικό χιούµορ, που θα έχεις την τύχη να γνωρίσεις αφού σε έχει σκανάρει και αξιολογήσει. Ο κλασικός άντρας Αιγόκερως. Εσωστρεφής µέχρι να νιώσει εµπιστοσύνη και ασφάλεια για να επικοινωνήσει µαζί σου και να σε κερδίσει.

–Φέτος στο θέατρο είσαι µε φίλους.

Ναι, και µε τον Θοδωρή και µε τον Γιώργο. Είµαστε µια παρεούλα που κάνουµε πολύ εποικοδοµητική δουλειά, γιατί δεν έχουµε και κόµπλεξ. Δεν υπάρχουν ανταγωνισµοί, είµαστε κουλ, λέει ο καθένας την άποψή του χωρίς φόβο και πάθος. Μπορεί να κάνουµε τον χαβαλέ µας, αλλά µόλις αρχίσει η πρόβα, δουλεύουµε κανονικά.

–Η σχέση σου µε το έργο ποια είναι;

Την πρώτη φορά που ανέβηκε ήταν στο θέατρο Κάππα, σε παραγωγή του πατέρα µου. Τον δικό µου ρόλο έπαιζε ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Ήταν µια παράσταση που είχα λατρέψει. Μάλιστα, τότε έλεγα: Αχ, κάποια στιγµή να το κάνω. Κι έφτασε η στιγµή. Μου το πρότεινε ο Θοδωρής και είπα αµέσως ναι.

–Είναι ωραίο έργο.

Εµένα µε απασχολεί να βγει καλή η παράσταση και το λέω αλήθεια, δεν το λέω δήθεν. Πάντα αυτό µε απασχολεί. Μου λένε όλοι ότι θα πάει καλά κι απαντώ ότι θέλω να γίνει καλή η παράσταση και µετά ας έχει τον δρόµο της.

–Η υπόθεση επικεντρώνεται στην ανδρική φιλία.

Με αφορµή έναν πίνακα, ένα έργο τέχνης – γι’ αυτό λέγεται και Αrt. Το µαθαίνεις µόλις ξεκινάει το έργο και µετά γίνεται ένας χαµός στη σχέση τριών φίλων. Είναι ένα έργο πολύ πραγµατικό και διαχρονικό για τις σχέσεις των αντρών. Έρχονται στην επιφάνεια κρυµµένα πράγµατα και από τις συγκρούσεις βγαίνει πολύ γέλιο. Αυτό είναι το ωραίο και το καλό του έργου. Καθένας έχει την αλήθεια του. Είναι τρεις άνθρωποι που έχουν δίκιο και βγαίνουν όλες οι αλήθειες και το δίκιο του καθενός.

 

Μπλούζα και τζιν παντελόνι Diesel, Attica. 

–Πώς βλέπεις τα πράγµατα γενικά;

Ως άνθρωπος γενικά είµαι απαισιόδοξος, από φύση. Αλλά, παρόλο που πάντα βλέπω το ποτήρι µισοάδειο, τώρα νοµίζω ότι θα έρθουν καλύτερες µέρες. Έχω µια αίσθηση ότι θα καλυτερέψουν τα πράγµατα.

–Γεννήθηκες δηλαδή απαισιόδοξος;

Είναι ο χαρακτήρας µου έτσι. Βλέπω την αρνητική πλευρά των πραγµάτων κι όχι τη θετική.

–Δεν θες να το αλλάξεις; Έχεις προσπαθήσει;

Βεβαίως, αλλά άµα είναι έτσι η φύση σου, τι να κάνεις; Θα πας κόντρα στη φύση σου; Εγώ βλέπω π.χ. ένα µπουκάλι µισοάδειο απέναντι και λέω «δεν έχει πολύ νερό µέσα», ενώ κάποιος άλλος λέει «µια χαρά, έχει να πιούµε τρεις γουλιές να ξεδιψάσουµε».

–Η µητέρα σου και τα αδέλφια σου δεν είναι έτσι. Δεν σου λένε κάτι;

Τι να µου πουν τώρα πια…

–Έχουν παραδώσει τα όπλα;

Ναι, ναι…

–Ποιος ρόλος υπήρξε ο αγαπηµένος σου, που τον ευχαριστήθηκες πολύ;

Έχω ευχαριστηθεί πολλούς ρόλους. Τον Ντοµένικο στη Φιλουµένα, τον Οργκόν στον Ταρτούφο, τον Καντακουζηνό στη Μαντάµ Σουσού, που ήταν κάτι διαφορετικό για µένα. Περισσότερο τα τελευταία χρόνια ευχαριστιέµαι ρόλους…

–Προτιµάς το θέατρο ή τον κινηµατογράφο;

Είναι άλλη δουλειά, ή µάλλον είναι άλλη γλώσσα. Είναι διαφορετική η προσέγγιση, σαν να είναι η υποκριτική µία γλώσσα και να υπάρχουν ντοπιολαλιές. Αλλιώς πρέπει να µιλήσεις εδώ κι αλλιώς εκεί, αλλιώς είναι η δουλειά στην κάµερα κι αλλιώς στο θέατρο. Ανάλογα και µε το θέατρο, δεν µπορεί να παίζεις ίδια στο Παλλάς και στο Μικρό Παλλάς. Δεν γίνεται.

–Φίλους έχεις;

Δόξα τω Θεώ, έχω λίγους και καλούς.

–Είναι αναπόσπαστο κοµµάτι της ζωής σου;

Είναι. Δεν µπορώ να ζήσω χωρίς τους φίλους µου. Άλλωστε, οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουµε εµείς. Μπορεί να έχεις µια µάνα ή έναν πατέρα που δεν τους έχεις διαλέξει, τους φίλους όµως τους διαλέγεις.

–Με τα αδέλφια σου πώς είναι η σχέση σου;

Μια χαρά και µε τα τρία αδέλφια µου. Τέλεια. Ο µικρός µου ρίχνει µισό κεφάλι ήδη.

–Επέλεξες µόνος σου να γίνεις ηθοποιός ή δεν θα µπορούσες να γίνεις κάτι άλλο;

Είχα ξεκινήσει για διαφορετικά πράγµατα και κάποια στιγµή αποφάσισα να µπω στη Δραµατική Σχολή, αυτό ήταν, τίποτε άλλο.

–Μετάνιωσες ποτέ που ασχολήθηκες µε το θέατρο;

Όχι, δεν νοµίζω. Είµαι από αυτούς που το θέατρο τους κουράζει πολύ, αλλά µου λείπει κιόλας. Θα µπορούσα να µη δίνω τόσα πολλά – δεν δίνω περισσότερα από όσα δίνουν άλλοι, µην παρεξηγηθώ, απλώς όλο αυτό το άγχος θα µπορούσα να µην το έχω. Δεν µου ζητείται το άγχος, µου ζητείται η δουλειά, να αποδώσω σε κάτι, τα άλλα είναι δικά µου.

–Με την τηλεόραση θα ασχολιόσουν; Να παρουσιάσεις, για παράδειγµα, ένα παιχνίδι;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, ούτε και µου έχει προταθεί. Αν µου γίνει κάποια πρόταση, θα το σκεφτώ. Δεν υποτιµώ κανέναν που το κάνει, κανέναν όµως.

–Βλέπεις τηλεόραση;

Όχι. Δεν έχω τηλεόραση εδώ και χρόνια. Μόνο µέσω ίντερνετ µπορεί να δω κάτι, π.χ. ένα ποδοσφαιρικό µατς.

–Ούτε σειρές βλέπεις;

Ούτε. Ακόµα και κάποιες σειρές που ακούω ότι έχουν επιτυχία, δεν τις έχω δει. Κατά καιρούς έχω δει κάποιες ξένες, που ολοκληρώνονται σε κύκλους, αλλά µετά δεν βλέπω άλλο, βαριέµαι δηλαδή.

–Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

Ανάλογα. Τώρα µε τις πρόβες δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Αλλά ακόµα πάω για µπάνιο, ειδικά Δευτέρες που έχουµε ρεπό φεύγω για µπάνιο, ή πριν από την πρόβα µε τον Θοδωρή, όσο κρατάει ο καιρός. Μου αρέσει πολύ το κολύµπι και η θάλασσα.

–Γιατί δεν µένεις κοντά στη θάλασσα;

Γιατί µ’ αρέσει η θάλασσα το καλοκαίρι.

–Οι αλλαγές σ’ αρέσουν;

Όχι, δεν είµαι πολύ των αλλαγών. Αν και η δουλειά µου είναι µια µόνιµη αλλαγή, έτσι κι αλλιώς. Παλιά που έκανα τηλεόραση και κινηµατογράφο όλο αλλαγές ήµουν. Πας από τον ένα χώρο στον άλλο. Κάθε χρόνο αλλάζεις θέατρο, γίνεσαι άλλος. Στην προσωπική µου ζωή δεν κάνω πολλές αλλαγές.

–Προέρχεσαι από µια µεγάλη οικογένεια. Δεν σκέφτηκες ποτέ να κάνεις δική σου;

Δεν έτυχε.

–Μήπως δεν το επεδίωξες; Είµαι σίγουρη ότι σου έχουν κάνει πρόταση γάµου!

Δεν µου έχουν κάνει γιατί ξέρουν ότι δεν µου λέει τίποτα ο γάµος. Το να συζώ µε µία γυναίκα για µένα είναι σαν να είµαι παντρεµένος. Όταν είµαι µε µία γυναίκα τη σέβοµαι σαν να είµαστε παντρεµένοι, το ίδιο µου κάνει. Κι ας µου λένε ότι δεν είναι το ίδιο, εγώ δεν µπορώ να το καταλάβω και δεν µε ενδιαφέρει κιόλας να το καταλάβω.

–Ούτε αν την ευχαριστούσε εκείνη δεν θα έβαζες στεφάνι;

Ε, µόνο για τέτοιο λόγο θα το έκανε κάποιος αυτό το πράγµα. Αλλά κάποια που µπορεί να είναι δίπλα µου ξέρει ότι δεν µε ενδιαφέρει αυτό.

–Δεν σκέφτεσαι ποτέ να είχες κάνει ένα παιδί;

Αυτό είναι διαφορετικό. Μπορείς να έχεις παιδί χωρίς να είναι απαραίτητο να είσαι παντρεµένος.

–Το παιδί σού έχει περάσει ποτέ από το µυαλό;

Όπως σε όλους.

–Το χρόνο τον φοβάσαι;

Δεν τον φοβάµαι, τον µισώ. Φόβο δεν έχω.

–Γιατί τον µισείς;

Γιατί περνάει…

–Η φθορά πάνω σου σε ενοχλεί;

Ναι. Με ενοχλεί π.χ. που πήγα να κάνω σκι και έπαθα δύο θλάσεις. Είναι και θέµα γυµναστικής, αλλά παλιά καβαλούσα το σκι και έκανα. Λες, τι έγινε τώρα; Κι εκεί ξυπνάς, γιατί την ορµή την έχεις ακόµα. Αλλά κάποια στιγµή δεν ακολουθούν όλα. Όλοι το έχουµε αυτό κι όλοι θα το περάσουµε. Δεν είναι και το πιο ευχάριστο, για κανέναν. Το θέµα είναι να συµβιβάζεσαι µε την ηλικία σου και να περνάς ωραία. Να µην έχεις επενδύσει σε άλλα πράγµατα, στα νιάτα σου, γιατί θα φύγουν… Πολύ βραχυπρόθεσµη επένδυση.

–Κάποιες γυναίκες της ηλικίας σου ή και µεγαλύτερες έχουν το άγχος να διατηρηθούν νέες. Πώς το βλέπεις αυτό;

Σε αυτό φταίµε όλοι. Και οι άντρες και οι γυναίκες και όλο αυτό που πλασάρεται. Είναι κρίµα, πολύ άγχος για να κρατηθούν νέες. Εγώ ξυπνάω το πρωί και δεν µε ενδιαφέρει πώς είµαι, σηκώνοµαι και βγαίνω έξω. Με ξέρεις κιόλας, έτσι είµαι µια ζωή. Δεν ασχολούµαι. Σκέψου, σήµερα ξυρίστηκα που έχουµε φωτογράφιση, αλλιώς δεν θα ξυριζόµουν. Δεν µε νοιάζει. Από την άλλη µεριά, η γυναίκα έχει πολύ άγχος. Πλάκα έχει στις φωτογραφίσεις ή στο γύρισµα µε γυναίκα που περιµένεις να ετοιµαστεί και περιµένεις, περιµένεις, περιµένεις… Τι να κάνουµε; Έτσι είναι η φύση.

–Ποιες γυναίκες θαυµάζεις;

Δεν έχω συγκεκριµένο τύπο γυναίκας. Πιστεύω γενικώς ότι στους ανθρώπους µετράει η προσωπικότητα, αυτό που φέρουν κι όχι αυτό που δείχνουν. Το ίδιο ισχύει και για µια γυναίκα.

–Η µεγαλύτερη αρετή σε µια γυναίκα ποια είναι για σένα;

Δεν ξέρω, έχετε αρετές; Γυναίκα και αρετή δεν είναι αντίθετα; Εντάξει, πλάκα κάνω. Μεγαλύτερη αρετή σε µια γυναίκα είναι η καλοσύνη, αν σκεφτώ από τις σχέσεις µου ή τις φίλες µου. Αυτό, η βαθιά καλοσύνη και το νοιάξιµο.

–Θες όµως να έχει και προσωπικότητα;

Δεν το συζητάω. Θέλω να έχει προσωπικότητα. Δεν µε ενδιαφέρει η γυναίκα-ντεκόρ. Για ντεκόρ θα πάρω έπιπλο, µία τηλεόραση που δεν έχω ας πούµε.

–Μικρός ποιους θαύµαζες;

Από πού να αρχίσω. Πολλούς… Μην αρχίσω µε ονόµατα. Θαυµάζω τους ταλαντούχους ανθρώπους. Υποκλίνοµαι µπροστά στο ταλέντο. Επίσης, µεγαλώνοντας υποκλίνοµαι σε ανθρώπους που δουλεύουν πολύ και καταφέρνουν να δηµιουργήσουν κάτι µέσα από πολλή δουλειά, ενώ κάποιος ταλαντούχος µπορεί να µην έχει δουλέψει τόσο. Μπορεί να δεις έναν ηθοποιό που έχει ταλέντο, αλλά δεν προχωράει. Και βλέπεις άλλους που είναι µυρµήγκια και λες τι καλός ηθοποιός που έχει γίνει, τι δουλειά έχει ρίξει για να το πετύχει. Αυτούς τους ανθρώπους τους θαυµάζω.

–Η µαµά σου πώς σε βλέπει;

Η µάνα µου µε βλέπει σαν παιδί, γιατί όλες οι µαµάδες έτσι βλέπουν τα παιδιά τους, πάντα. Για τις µανάδες µας δεν µεγαλώνουµε ποτέ. Ποτέ.

–Έχεις κρατήσει κάτι που σου είχε πει ο πατέρας σου;

Ο πατέρας µου έλεγε πολλά πράγµατα. Κάποια τα έχω πετάξει στο καλάθι των αχρήστων και δεν το ’χω µετανιώσει, άλλα τα είχα πετάξει αλλά τα ανέσυρα αργότερα, άλλα τα έχω κρατήσει… Αλλά δεν µ’ αρέσει να τα µοιράζοµαι. Ήταν στον χαρακτήρα µου να µην δέχοµαι συµβουλές από άλλους χωρίς να τις φιλτράρω. Και δίνω άλλοθι στους ανθρώπους για τις πράξεις τους.

–Συνεχίζεις να είσαι έτσι;

Ναι, έτσι νοµίζω ότι είµαι.

–Συγχωρείς εύκολα;

Ναι, συγχωρώ. Αλλά όχι πολλές φορές. Μέχρι ενός ορισµένου σηµείου, τι να σου πω τώρα. Υπάρχουν βέβαια κι άνθρωποι που δεν τους συγχωρώ.

–Προσπερνάς, όµως, ή σου αφήνουν σηµάδια;

Όλα µου αφήνουν σηµάδια, και τα καλά και τα κακά. Από αυτή την άποψη, είµαι άνθρωπος σηµαδεµένος. Είναι ωραίο να σε σηµαδεύουν και τα καλά πράγµατα. Και να αναγνωρίζεις στους άλλους πράγµατα, να τους δίνεις κάτι που αξίζουν. Εγώ οφείλω σε ανθρώπους που µε έχουν βοηθήσει. Οφείλω π.χ. στην Μιρέλλα Παπαοικονόµου. Δεν µπορώ να µην της το αναγνωρίσω αυτό και να µην το πω. Χαίροµαι να το λέω.

–Ετοιµάζεται και η συνέχεια του «Λόγω Τιµής»…

Είναι κάτι που το θέλουµε όλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι βρεθήκαµε µετά από τόσα χρόνια και όλοι είπαµε οκ να ξαναγίνει. Μακάρι να είναι και η συνέχεια καλή. Το εύχοµαι.

Φωτογραφίες: Χρήστος Θεολόγου

Fashion  Editor: Σίσσυ Σουβατζόγλου

Grooming: Κωνσταντίνος Σακκάς (D-Tales)

Βοηθός φωτογράφου: Χριστίνα Βασιλικού

Δείτε εδώ το instafeed του gynaikamagazine.gr