ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Από την/τον ilov.gr | 8 Απριλίου 2019
Εκείνες τις μαμάδες που είναι μόνες, μην τολμήσεις ποτέ να τις κοιτάξεις υποτιμητικά! Μην τολμήσεις ποτέ, να βάλεις μπροστά παρωχημένες αντιλήψεις μιας περασμένης εποχής να σου θολώσουν την κρίση σου. Είτε είναι μόνες από επιλογή ή έτσι τους ήρθαν τα πράγματα, οι γυναίκες αυτές αξίζουν το σεβασμό σου. Ξέρεις τι είναι νʾ αγωνίζεσαι να είσαι και μάνα και πατέρας για τα παιδιά σου; Να αγωνίζεσαι και να ματώνεις διπλά; Κι από πάνω να σε τρώνε τύψεις κι αγωνίες για τα παιδιά σου που αφήνεις για να πας στη δουλειά; Να κρατάς κάθε μέρα το κεφάλι σου ψηλά για να μη δώσεις σε κανένα το δικαίωμα να σε λυπηθεί ή να σε κρίνει;
Παρʾ όλα αυτά να βιώνεις έναν άτυπο κοινωνικό αποκλεισμό, γιατί η οικογένεια σου δεν είναι «comme il faut», όπως προστάζουν τα χρηστά ήθη κι έθιμα; Χρειάζεται μεγάλες ψυχικές αντιστάσεις για να προσπεράσεις τα σχόλια που ψιθυρίζονται πίσω σου, ενίοτε και μπροστά σου, χωρίς να δώσεις βάση, χωρίς να τα αφήσεις να σε καταβάλλουν. Να παλεύεις με μια δυσβάσταχτη καθημερινότητα, δουλειά, σπίτι, παιδιά, ψώνια, υποχρεώσεις, λογαριασμοί και ό,τι άλλο προκύψει, και πάντα να μένεις πίσω . Κάτι δεν πρόλαβες να κάνεις, κάτι ξέχασες. Δυνάμεις υπερήρωα αναπτύσσεις! Και στο τέλος της ημέρας, όσο σκληρή και κοπιαστική κι αν ήταν, να μην έχεις έναν ώμο να γείρεις, μιαν αγκαλιά να σε ξεκουράσει, κάποιον να σου ψιθυρίσει δυο λόγια παρήγορα;
Οι γυναίκες αυτές πάλι εκεί, μόνες, χρειάζεται να κανακέψουν τον εαυτό τους και να του πουν πως όλα θα πάνε καλά, πως θα βρεθεί λύση στα προβλήματα που τους τριβελίζουν το μυαλό. Συνήθως την ώρα που πάνε για ύπνο, αυτά τα πέντε λεπτά πριν τις πάρει ο ύπνος, σε στάση εμβρυακή. Κουλουριασμένες αγκαλιάζουν τον εαυτό τους να του δώσουν δύναμη ν’ αντέξει τις μέρες που θα έρθουν. Πόσα δάκρυα έχουν κυλήσει από αυτά τα μάτια σε πέντε λεπτά μόνο, για να ξεπλυθεί η ψυχή τους; Πόσες πληγές αιμορραγούν κι εκείνη την ώρα σηκώνουν κεφάλι στα σκοτεινά; Πόσοι εφιάλτες μπορούν να ελλοχεύουν σʾ εκείνη τη μικρή νησίδα χρόνου που έχουν αυτές οι γυναίκες;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως είναι να μεγαλώνεις ένα πλασματάκι, να το βλέπεις κάθε μέρα να κατακτά καινούργια πράγματα και να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς αυτή την ομορφιά, αυτή την ευλογία; Να τραγουδάς στο μωρό σου τραγουδάκια και νʾ αλλάζεις τους στίχους που αναφέρουν τον μπαμπά; Μαχαίρι στην καρδιά είναι, είτε επιλογή της είναι να είναι μόνη ή έτσι ήρθαν τα πράγματα. Εσύ, που σου είναι τόσο εύκολο να κρίνεις απʾ την ασφάλειά σου, τι θα έκανες στη θέση της; Θα μπορούσες να δείξεις τόσο δυνατός; Γιατί χρειάζεται τεράστια δύναμη για να τα βγάλει πέρα κάθε μέρα κι όμως να κρατήσει ένα χαμόγελο και μια γλυκιά αγκαλιά για τα παιδιά της. Και μη νομίζεις ότι οι γυναίκες αυτές, μετά απ’ όλα αυτά είναι σκληρές. Μπορεί να το παίζουν, βέβαια, αλλά καθαρά για να επιβιώσουν. Κι όσο κι αν λένε «ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ», όσο κι αν έχουν πονέσει, όσο κι αν θρυμματίστηκε από καταστάσεις το όνειρο του πρίγκιπα, διψάνε γιʾ αγάπη. Κοριτσάκια είναι με λυπημένα μάτια.
betty
2019/04/08 στις 12:26
Αχ μανούλα μου…