Από την/τον Τάσος Κατρής Θεοδωρόπουλος (TAZ) | 10 Ιανουαρίου 2019
Ο ΤΑΖ ρίχνει δύο ύπνους, το βλέπει τρεις φορές και ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει το λόγο βράβευσής του.
Mπορεί να είμαι άσχετος και να πρέπει να αλλάξω επάγγελμα αλλιώς δεν εξηγείται. Τρεις φορές είδα το Roma του Αλφόνσο Κουαρόν που όλοι οι κριτικοί έχουν ανακηρύξει σε αριστούργημα της χρονιάς, και τις τρεις ή κοιμήθηκα ή έψαχνα να βρω που είναι τα πατατάκια. Με ρωτάνε φίλοι, «ποια είναι η υπόθεση του Roma» και τους απαντάω ειλικρινέστατα, «μα δεν έχει υπόθεση». Ο όλος ντόρος πιστεύω ότι γίνεται επειδή ο υπερταλαντούχος Αλφόνσο Κουαρόν του «Gravity» και άλλων ταινιών καταφέρνει να περνάει με ευκολία από το εντυπωσιακό blockbuster στο ομολογουμένως εντυπωσιακά καδραρισμένο ενθύμιο που είναι η συγκεκριμένη ταινία για την οποία τα μόνα που έχω να πω, είναι πως ναι, υπέροχο το ασπρόμαυρο κρυστάλλινο καρτ ποστάλ, ναι, τρυφερός ο τρόπος που γυρνάει στις παιδικές του μνήμες το 1971 σε μια μεσοαστική οικογένεια, ναι, πανέμορφη η ροή της κάμεράς του.
Όμως από την αρχή, σχεδόν επιδεικτικά, μας δείχνει πλακάκια που πέφτουν μπουγαδόνερα και πάνω τους περνάει μια αντανάκλαση αεροπλάνου. Από εκεί και πέρα σχεδόν τίποτα, καθημερινές ιστορίες ρετρό ευαισθησίας με πρωταγωνίστρια την υπηρέτρια Κλεό, που παρατηρεί τα πάντα σχεδόν μουγκή. Είναι μια ταινία που δεν έχει αρχή ούτε τέλος, απλά κόβει μια φλούδα από τη ζωή μιας οικογένειας και μετά αρχίζει με κιμωλία να τη σχεδιάζει στον πίνακα. Υπάρχουν σκηνές που πραγματικά είναι θαυμαστά γυρισμένες, υπάρχει όμως κι ένα σύνολο που είναι πραγματικά βαρετό γιατί δεν έχει ιστορία να σου διηγηθεί, μόνο αποσπάσματα μνήμης. Οι υπηρέτριες να πλένουν την αυλή από τις ακαθαρσίες του σκύλου, το ζευγάρι της οικογένειας να χωρίζει, η Κλεό να σώζει ένα παιδί από πνιγμό, το σπίτι να αλλάζει γεωμετρία όταν ο σύζυγος μαζεύει τα υπάρχοντα του, η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της Κλεό, περίπου όλα αυτά και τίποτα άλλο με υπέροχη αισθητική και τεχνική κινηματογραφημένα αλλά πόσο να εξυμνήσεις τις ακαθαρσίες του σκύλου; Οι κριτικοί μιλάνε για συναίσθημα, τρυφερότητα, κεντημένη ατμόσφαιρα με τα πολιτικά γεγονότα της εποχής. Εγώ βουβάλα. Δεν αισθάνθηκα τίποτα από όλα αυτά πέρα από το ότι ακόμα και τα μπουγαδόνερα μπορούν να γίνουν τέχνη.
Όσον αφορά το πώς τολμάω να απαξιώνω μια ταινία με τέτοια παγκόσμια κριτική αποδοχή, μπορεί και να οφείλεται στο ότι φρικάρω όταν νιώθω δυο ώρες χαμένες από τη ζωή μου και ποτέ δεν συμβιβάστηκα με το κυρίαρχο ρεύμα: «Αφού όλοι λένε ότι πρόκειται για αριστούργημα, πρέπει να είναι αριστούργημα». Ο Κουαρόν αποφάσισε να μαζέψει τις παιδικές μνήμες του και με ειδική πανάκριβη κάμερα να μας τις δείξει στην οθόνη. Οι κριτικοί το ονόμασαν αριστούργημα από το φόβο του επειδή η ταινία είναι τέχνης, μην βγουν κάποιοι άλλοι και τη βγάλουν αριστούργημα και μείνουν στην απ’ έξω ειδικά από τη στιγμή που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία. Αυτό πάει σαν ντόμινο. Προσωπικά είδα μια εκ του πονηρού ασπρόμαυρη καλλιγραφία που φωνάζει από μακριά, «βραβεύστε με. Kάτσε σπίτι σου κυρά μου να δεις κανένα σίριαλ να ισιώσεις. Αν το σύγχρονο σινεμά είναι έτσι, προτιμώ το Μπεν Χουρ (που επίσης βαριέμαι).
