Από την/τον Τάσος Κατρής Θεοδωρόπουλος (TAZ) | 23 Αυγούστου 2019
Yπάρχει πάντα ένα γηροκομείο κοντά σου Γούντι Άλεν. Με αγάπη ΤΑΖ.
Έχω σκυλοβαρεθεί τον Γούντι Άλεν. Κάθε του ταινία είναι σαν το νούμερο 10 της προηγούμενης, με υπαρξιακά προβλήματα ζευγαριών σε ροζουλί ψυχαναλυτικό φόντο. Και οι εξυπνοατάκες οι ίδιες. Εδώ η επανάληψη αγγίζει τον πάτο της. Ένα κολεγιακό ζευγάρι νέων αποφασίζουν να πάνε στη Νέα Υόρκη εφ’ όσον η κοπελιά εξασφάλισε αποκλειστική συνέντευξη με έναν διάσημο σκηνοθέτη. Για να μη σας ζαλίζω, ο σκηνοθέτης τσιμπιέται μαζί της, ο σεναριογράφος το ίδιο όπως και ένας διάσημος ηθοποιός. Mε ποια; Με την Ελ Φάνινγκ ντυμένη από ορφανοτροφείο. Οι παπαράτσι ορμάνε, ο γκόμενός της τα βλέπει όλα από την τηλεόραση και προσλαμβάνει με 5000 δολάρια μια πόρνη για να παίξει το ρόλο της συντρόφου του στο υπερχλιδάτο πάρτι των γονιών του ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει μια άλλη κοπέλα. Όλα αυτά με το γνωστό ελαφρύ κομεντιέν βλέμμα του δημιουργού τα τελευταία χρόνια που δεν σε χαλάει αλλά μοιάζει επανάληψη της επανάληψης με μικρές εξαιρέσεις του 84χρονου ασταμάτητου καλλιτέχνη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα έχει πει πλέον όλα, τα έχει σατιρίσει όλα και πλέον βγάζει από το σακούλι του τα τρίμματα που έμειναν από το κουλούρι του. Μπερδεμένοι άνθρωποι, μπερδεμένες σχέσεις, λίγη αυτοψυχανάλυση με φόντο κάθε φορά μια διαφορετική πόλη. Εδώ είναι στα πιο αδύναμά του, σαν να μην ελέγχει το τι γίνεται και να γίνεται από μόνο του, σαν να προσπαθεί να βρει κάτι καινούργιο να πει και να μην το βρίσκει.
Δεν θα περάσεις άσχημα, μια βαρεμάρα όμως ίσως σου έρθει κάπου στα μισά. Οι χαρακτήρες του αντιδρούν αδικαιολόγητα, χωρίς προηγούμενο χτίσιμο της βάσης τους κι από κει και πέρα άντε να στεριώσεις ταινία. Πάλι καλά δηλαδή που κυκλοφόρησε γιατί με το θέμα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στην Αμερική και τις καταγγελίες της 7χρονης τότε, θετής του κόρης, η ταινία να κινδύνεψε να μείνει στα ράφια. Οι πρωταγωνιστές του Ρεμπέκα Χολ και Τιμοτέ Σαλαμέ δήλωσαν πως θα δώσουν το μισθό τους από την ταινία σε φιλανθρωπικά ιδρύματα λόγω του σάλου που δημιουργήθηκε, ενώ άλλοι όπως η Κέιτ Γουίνσλετ τον υποστήριξαν. Τες πα, μετά από έναν ολόκληρο χαλασμό, ο Γούντι κατάφερε να κυκλοφορήσει την ταινία του, δεν κατάφερε όμως να κάνει μια καλή ταινία. Με εξαίρεση τη φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, όλο το υπόλοιπο μοιάζει με μια δευτεράντζα χωρίς κεντρικό κορμό. Οι φανατικές κυρίες με τα κρεπαρισμένα μαλλιά στο Κολωνάκι και τα Βόρεια Προάστεια θα το απολαύσουν, προτείνω επίσης και στα ΚΑΠΗ να μισθώσουν πούλμαν όπως για τις παραστάσεις της Ντενίση. Γιατί ενώ η ταινία αναφέρεται από τη μία στη βιομηχανία του κινηματογράφου κι από την άλλη στη νεανική ερωτική αταξία, δεν πιάνει τίποτα από τα δύο. Απλά δημιουργεί θεατρικές στην ουσία τους σκηνές καταστάσεων που δεν μπορούν να κρύψουν την γεροντολαγνική αμηχανία τους, παρά τη βεβιασμένη φρεσκάδα με την οποία ο Άλεν προσπαθεί να τις δροσίσει.
Βαθμολογία: Γ +
){kind=link}