ΤΩΡΑ |
Ήρθε για να μείνει! Ο Μιχάλης Καλαμπόκης από τη Βοστώνη των H.Π.Α βρέθηκε στην Ελλάδα και το ελληνικό θέατρο απόκτησε ένα ταλαντούχο ηθοποιό, ένα σύγχρονο δημιουργό αλλά και την Αθηναϊκή Σκηνή. Και δεν είναι μόνο αυτά! Ο Μιχάλης ως ανήσυχος νέος καλλιτέχνης και άνθρωπος, σπούδασε ψυχολογία και εργάζεται παράλληλα με το θέατρο, ως ψυχοθεραπευτής και καθηγητής ψυχολογίας. Έτσι αποδεικνύει ότι όσο και να θεωρούσε τον εαυτό του ούφο στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δεν έπεσε στη γη από το διάστημα, αλλά μπορεί να μας πάει σε μαγικούς πλανήτες με τις παραστάσεις του! Όσοι είστε φανατικοί του Cosmopoliti, τον ξέρετε ήδη. Σήμερα γνωρίστε τον μέσα από την αποκλειστική συνέντευξη και μάθετε όλα όσα τον αφορούν. Κυρίες και κύριοι, ο Μιχάλης Καλαμπόκης!
Καταρχήν, θέλω να μου μιλήσεις λίγο για τη ζωή σου.
Γεννήθηκα στη Βοστώνη των Η.Π.Α. από Έλληνες γονείς και ήρθα σε μικρή ηλικία στην Ελλάδα. Στην ουσία οι αναμνήσεις μου και οι πιο σημαντικές εμπειρίες μου βρίσκονται στην Ελλάδα. Μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο μέσα σε ένα περιβάλλον που είχε από τη μία ένα τρελό οικογενειακό σόι και από την άλλη φοβερούς φίλους και μια παρέα που εξερευνούσε μέρα με τη μέρα κάθε αυλή, παιδότοπο και εγκαταλελειμμένο σπίτι της γειτονιάς!
Τι αναμνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια;
Όμορφα χρόνια. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα πολύ αγαπημένο περιβάλλον που με υποστήριζε σε κάθε τρελό μου βήμα.
Οι γονείς μου ασχολούμενοι επαγγελματικά με το θέατρο και το τραγούδι από μικρό με ”μύησαν” στις τέχνες χωρίς ωστόσο να με πιέσουν. Μη φανταστεί κανείς ότι όταν οι γονείς είναι καλλιτέχνες θέλουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το ίδιο επάγγελμα, ειδικά όταν έχουν βιώσει τη σκληρότητα αυτού. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο, συναυλίες στο Ηρώδειο, να ακούω τη μητέρα μου να τραγουδά, να ακολουθώ τον πατέρα μου σε περιοδείες. Θυμάμαι κλασικά να οργανώνω στον κήπο του σπιτιού μου παραστάσεις και να καλώ τη γειτονιά. Θυμάμαι να πλακώνομαι με την αδελφή μου και πάντα να καταλήγουμε αγαπημένοι. Έζησα την αλάνα. Το ποδόσφαιρο στο χώμα του διπλανού οικοπέδου. Σαν έφηβος το τελευταίο που ήθελα ήταν να ασχοληθώ με την τέχνη. Αντίδραση στα επαγγέλματα των γονέων. Εκεί κάπου έχασα την ”μπάλα” αλλά ευτυχώς την ξαναβρήκα λίγο αργότερα. Ασχολήθηκα πολύ με τον αθλητισμό. Μπάσκετ, βόλεϊ, κολύμβηση και στίβος. Με το στίβο μάλιστα σχεδόν σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Ξέγνοιαστα χρόνια. Εφηβεία ούτε δύσκολη, ούτε εύκολη. Κάτι με έτρωγε. Είχα μια δημιουργική διάθεση που δεν έβρισκε εύκολα διέξοδο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ευτυχώς μετά, στο Πανεπιστήμιο και στη σχολή του Εθνικού βρήκα και άλλα ΄΄ούφο΄΄ σαν εμένα και αλληλοϋποστηριζόμασταν. Γιατί όποιος έχει το μικρόβιο του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη στα σχολικά χρόνια μάλλον μοιάζει με ΄΄ουφο΄΄.
Πώς μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής;
Από μικρός βρισκόμουν σε θεατρικές ομάδες υπό την καθοδήγηση του Θόδωρου Κάλβου. Ασχολήθηκα πολύ και με το τραγούδι που από μικρή ηλικία με μάγευε και εξακολουθεί να με μαγεύει μέχρι και σήμερα, πλέον θεατρικά μέσα από το μιούζικαλ. Μετά το ΄΄κενό΄΄ της εφηβείας και ενώ σπούδαζα Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αποφάσισα να χτυπήσω την πόρτα της Θεατρικής ομάδας του Παντείου. Εκεί η σκηνοθέτης Κίττυ Αρσένη μου ξύπνησε πάλι ό,τι κοιμόταν τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα συμμετείχα και σε άλλες ομάδες όπως της Ηλιούπολης με σκηνοθέτη το Χρήστο Φουστέρη. Μια φίλη μου ζήτησε να τη συνοδεύσω στη σχολή του Εθνικού απ’ όπου ήθελε να πάρει πληροφορίες για ένα συγγενή της. Μόλις άνοιξα την πόρτα είπα ΄΄Εγώ θέλω εδώ να περάσω΄΄. Μέχρι τότε απλά είχα στόχο να τελειώσω τη Ψυχολογία και ίσως να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά. Τελικά κατάφερα να περάσω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κάπως έτσι ξεκίνησε το όνειρο.
Έχοντας μεγαλώσει στη Βοστώνη των Η.Π.Α και δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, δεν έχεις σκεφτεί να επιστρέψεις;
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο θέατρο δε διαφαινόταν κάτι. Ήμουν και τυχερός. Η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Σε μια πολύ καλή περίοδο αποφάσισα να κάνω το επιχειρηματικό βήμα και να ανοίξω Δραματική Σχολή. Μετά άνοιξα και το γραφείο Ψυχοθεραπευτή και τέλος και το Θέατρο. Θα ήταν εύκολο να φύγω λόγω διπλής υπηκοότητας. Στην Αμερική θα είχα αυτό το πλεονέκτημα. Αλλά όταν ξέσπασε η κρίση είχα ήδη ξεκινήσει σε όλα τα παραπάνω. Η απόφασή μου ήταν πολύ συγκεκριμένη. Να μείνω και να το παλέψω. Να βρω λύσεις μέσα σε αυτό το κλίμα.
Εκτός από ηθοποιός εργάζεσαι και ως Ψυχοθεραπευτής και καθηγητής Ψυχολογίας. Ποιο από όλα αυτά σε γεμίζει περισσότερο;
Όταν μιλάω για τη Ψυχολογία αλλά και για το Θέατρο, μιλάω για δύο μεγάλους Έρωτες. Νιώθω ότι αφήνοντας κάποιο, το προδίδω. Τη Ψυχολογία και τη δουλειά του Ψυχοθεραπευτή κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι την αγαπούσα, την κατάλαβα, σαν να είδα ότι είχα ΄΄ταλέντο΄΄. Έτσι προσπάθησα να παντρέψω τις δύο αγάπες μου. Προσπάθησα να πείσω ότι ΄΄χωράνε δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη΄΄. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η ορμή μου να πείσω ότι μπορώ να τα καταφέρω που τελείωσα και τις δύο σχολές με άριστα! Παράλληλα με τις σπουδές μου στο Εθνικό ξεκίνησα και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ψυχοθεραπεία. Αργότερα και το Διδακτορικό μου στην Ψυχοθεραπεία και τη Σκηνοθεσία. Έδωσα μεγάλο αγώνα να πείσω για την αναγκαιότητα του μαθήματος της Ψυχολογίας στη θεατρική εκπαίδευση. Ευτυχώς με επιμονή το κατάφερα. Και ενώ στην αρχή οι περισσότεροι που προϋπήρχαν το κορόιδευαν, τώρα χαίρομαι που τους έπεισα και εντάσσουν το μάθημα στις σχολές τους. Νιώθω σα να δημιούργησα ένα νέο κύμα! Η διδασκαλία της Ψυχολογίας με κρατά πάντα σε επαφή με τη γνώση και με κάνει καλύτερο Ψυχολόγο. Με βοηθά στην ανάλυση των ρόλων μου αλλά και στον πιο ουσιαστικό σχεδιασμό των σκηνοθεσιών μου και στην αντιμετώπιση των εκάστοτε θιάσων. Αποτέλεσε μεγάλη ενίσχυση για εμένα, ειδικά στην αρχή που η αυτοπεποίθηση μου δεν ήταν και σε ικανοποιητικό επίπεδο, η καταχώρησή μου στον παγκόσμιο κατάλογο καλλιτεχνών και επιστημόνων who is who. Έχω πια στο πρόγραμμα της εβδομάδας μου τόσο πρόβες και παραστάσεις, όσο και συνεδρίες με θεραπευόμενους. Τώρα σίγουρα έχει πλάκα να βλέπεις την αντίδραση ανθρώπων που τους κάνεις θεραπεία να σε βλέπουν να παίζεις Άμλετ ή Διόνυσο στις Βάκχες ή Τρελό στη Δωδέκατη νύχτα του Σαίξπηρ….
Μαζί με το Θόδωρο Κάλβο έχετε ιδρύσει την «Αθηναϊκή Σκηνή». Μίλησε μας γι’ αυτό.
Ξεκινήσαμε λίγο αφού τελείωσα το Εθνικό. Ο Θόδωρος Κάλβος ήταν χρόνια καθηγητής σε Δραματικές Σχολές, σε επιτροπές του Υπουργείου αλλά και προϊστάμενος Καλλιτεχνικού τομέα στο Δήμο της Αθήνας με πολύ σημαντικό έργο και εισηγήσεις, όπως το πάρκο μυθολογίας. Αρχίσαμε ένα εργαστήρι στο οποίο έρχονταν άτομα που ήθελαν να σπουδάσουν ή σπούδαζαν σε σχολές και ήθελαν και κάτι άλλο. Εκεί άρχισε κάτι μαγικό. Με ουσιαστική δουλεία το εργαστήρι είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στην εισαγωγή σπουδαστών στο Εθνικό θέατρο (πάνω από 20 άτομα πέτυχαν την εισαγωγή τους σε λίγα χρόνια) αλλά και στις εισαγωγικές εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού. Αυτό δεν άργησε να διαδοθεί και εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση να ιδρύσουμε τη Δραματική Σχολή ΄΄Αθηναϊκή Σκηνή΄΄. Πρώτος στόχος ήταν να δημιουργηθεί κάτι νέο. Να βρούμε ένα χώρο σε ασφαλή περιοχή, όπως η Ακρόπολη, σε περιοχή που να αποπνέει καλλιτεχνικό αέρα, σύγχρονες εγκαταστάσεις, δυνατό εκπαιδευτικό προσωπικό, νέα μαθήματα και γενικά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την τετριμμένη θεατρική εκπαίδευση. Μας ακολούθησαν σημαντικοί συνεργάτες που ήθελαν κάτι νέο. Θεσπίσαμε για πρώτη φορά νέα μαθήματα και προγράμματα όπως τη Μεταγλώττιση, την ιστορία τέχνης τη διδασκαλία όλων των ειδών θεάτρου σε όλα τα έτη όπως το Αρχαίο Δράμα ή το Μιούζικαλ, τις παραστάσεις από όλα τα τμήματα, τις εκδρομές σε Αρχαία Θέατρα. Στην αρχή πιστέψαμε ότι η ανταπόκριση θα περιοριζόταν σε ένα τμήμα πρώτου έτους αλλά εξαρχής η ζήτηση ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Από την πρώτη λοιπόν χρονιά δημιουργήθηκαν τμήματα και των τριών ετών με μια ανταπόκριση από τους νέους σπουδαστές που διψούσαν για αυτή τη νέα σελίδα. Παράλληλα συνεχίστηκε το εργαστήρι προετοιμασίας με αντίστοιχες επιδόσεις και δημιουργήθηκαν νέα προγράμματα, όπως για άτομα με περιορισμένο χρόνο, το εργαστήρι παιδιών και εφήβων και άλλα. Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε και το ΄΄Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή΄΄ με τον επαγγελματικό του θίασο. Είναι πολύ σημαντικό μια Δραματική να διαθέτει επαγγελματικό Θέατρο αλλά και για ένα Θέατρο να έχει Σχολή. Οι σπουδαστές μπορούν να εκφραστούν σε πραγματικές συνθήκες και ίσως και να απορροφηθούν επαγγελματικά. Εξαρχής ευτυχίσαμε να εμπιστευτούν το έργο μας και να συνταχτούν στο νέο μας εγχείρημα σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Γιάννης Ιορδανίδης, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, πιο πρόσφατα η Λυδία Κονιόρδου, ο Κοραής Δαμάτης, ο Νίκος Μπουσδούκος, ο Ισίδωρος Σιδέρης, η Εύα Κοταμανίδου, ο Στέφανος Ληναίος, η Μαρία Τζομπανάκη, η Καίτη Ιμπροχώρη, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο αξέχαστος Διαγόρας Χρονόπουλος και τόσοι άλλοι στο μάθημα της Υποκριτικής. Ευτυχίσαμε επίσης να δούμε οργανισμούς και σκηνοθέτες να εμπιστεύονται τη Σχολή και να απορροφούν αποφοίτους μας στις δουλειές τους. Δεν καθίσαμε στα αβγά μας. Σαν θίασος συνεργαστήκαμε με παραγωγές και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού όπου για πρώτη φορά απασχολήσαμε και σπουδαστές μας.
Με ποια κριτήρια επιλέγεις τα έργα που θα παρουσιάσεις στην «Αθηναϊκή Σκηνή»;
Η αγάπη μου για το κλασσικό και ποιητικό ρεπερτόριο είναι δεδομένη. Παράλληλα τρέφω και τον έρωτά μου για το Μιούζικαλ. Πολλοί στην αρχή της καριέρας μου με συμβούλευαν ότι αυτά τα δύο δεν μπορούν να υπάρχουν στο βιογραφικό του ίδιου καλλιτέχνη. Και σαν γνήσιος αντιδραστικός έχω βαλθεί να τους διαψεύσω. Αν δει κανείς σε τι παραστάσεις έχω συμμετάσχει θα δει τόσο παραστάσεις Αρχαίου Δράματος και κλασσικές, όσο και παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή ή Μιούζικαλ. Τα κείμενα του Αρχαίου Δράματος καθώς και τα Σαιξπηρικά βασανίζουν τις σκηνοθετικές μου ανησυχίες. Από την άλλη τόσο το μουσικό θέατρο, όσο και το σύγχρονο σκληρό δράμα και η gag κωμωδία δε με αφήνουν σε ησυχία. Μέσα σε αυτά τα έργα μου αρέσει να παίζω με τις συμπεριφορές. Να εναλλάσσω ρεύματα τέχνης και είδη θεατρικής απόδοσης ανάλογα με το τι μου βγάζει κάθε σκηνή. Μου αρέσει να το αποκαλώ εκφραστικό παιχνίδι, μιας και τρέφω και ιδιαίτερη αγάπη για το λόγο. Κάπου μεταξύ των παραπάνω ψάχνω για έργο.
Το 2013 παρουσίασες το «Βόυτσεκ» και τώρα τους «Τρελούς της Βαλένθια». Μίλησε μας γι’ αυτή την παράσταση.
Μετά το Βόυτσεκ σκεφτήκαμε με τους συνεργάτες μου Θωμά Πανδή, Αλεξάνδρα Βουτζουράκη (που έκανε και τη διασκευή) και Χρήστο Γαλίτη (που έγραψε τη μουσική) να αλλάξουμε σελίδα και να στραφούμε σε κωμωδία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήμασταν μεταξύ έξι έργων. Οι ΄΄Τρελοί΄΄ήταν από τα τελευταία έργα που θα διάβαζα και το ξεκίνησα στο πλοίο για τις διακοπές μου. Εξ αρχής κατάλαβα ότι αυτό ήταν. Άρχισαν να μου έρχονται εικόνες, ιδέες. Γελούσα μόνος μου και όλοι με κοιτούσαν. Είχα αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν πρωτοδιαβάζεις κάτι και καταλαβαίνεις ότι θα είναι από εδώ και πέρα από τα αγαπημένα σου. Δεν άργησε να συσταθεί ο θίασος και να ξεκινήσουν οι πρόβες και μέρα με τη μέρα έβλεπα ότι έμπαινε ένα στοίχημα. Ή θα άρεσε, ή θα μας πετροβολούσαν. Αποφάσισα να στρέψω το έργο στα άκρα. Να υπογραμμίσω τον ποιητικό λόγο αλλά ταυτόχρονα να χρησιμοποιήσω στοιχεία gag γρήγορης κωμωδίας και slapstick βωβού εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου. Η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη επίσης έγραψε και τρία διαφορετικά φινάλε, που παρουσιάζονται όλα στο κοινό! Η περίοδος των προβών ήταν μοναδική. Ένας θίασος που ΄΄έδεσε΄΄ εξαιρετικά. Πολλοί στο θίασο πρώην μαθητές μου, κάτι που ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Από την πρεμιέρα είδαμε την ανταπόκριση, το γέλιο. Η παράσταση αγαπήθηκε και τώρα μετά από 6 εβδομάδες sold out παραστάσεων βρισκόμαστε σε παράταση. Το έργο αναφέρεται στον Έρωτα. Το διαχρονικό, που σε τρελαίνει και σε κάνει πιο τρελό από τους τρελούς. Ήρωες παριστάνουν τους τρελούς για να σωθούν και ερωτεύονται μεταξύ τους, κάτι που τους αποτρελαίνει. Στόχος μου ήταν να τονίσω αυτές τις ΄΄τρελές΄΄ καθημερινές συμπεριφορές και να τις συγκρίνω με αυτές των πραγματικών τρελών. Τα μοναδικά κοστούμια του Κοραή Δαμάτη σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα της αρχιτεκτονικής του θεάτρου έδωσαν τόνο Αναγεννησιακό, πινελιές που όρισαν το έργο. Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο ότι αυτό το έργο έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα μονάχα δυο φορές!
Είσαι άνθρωπος των άκρων όπως ο Φλοριάνο;
Απολύτως. Είναι κάτι που με τυραννά! Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σαν ηθοποιό ή στις σκηνοθεσίες μου. Μερικές φορές μου αρέσει γιατί έτσι υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ζω, ότι υπάρχω, άλλες ταλαιπωρούμαι γιατί μένω ανικανοποίητος. Ζω με τα όνειρά μου. Αυτά με τροφοδοτούν και με ενεργοποιούν. Κάθε όνειρο είναι στόχος. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς όνειρα. Ίσως να υποχρεώθηκα να ζήσω στα άκρα μιας και ότι έχω κάνει, το έχω κάνει με πολύ αγώνα. Τίποτα δε μου χαρίστηκε. Όταν ξεκίνησα ειδικά την Αθηναϊκή Σκηνή ο πόλεμος που αντιμετώπισα ήταν μεγάλος. Ξαφνικά ήμουν ένας εικοσιεξάχρονος που ΄΄ενόχλησε΄΄ γιατί επιχείρησε να κάνει κάτι νέο. Στην Ελλάδα δυστυχώς όταν είσαι νέος δεν πρέπει να ΄΄απασχολείς΄΄. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τους ρόλους που κλήθηκα να παίξω. Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους, ο άνθρωπος που με πήρε από το χέρι από το Εθνικό και με εμπιστεύτηκε, με πέταξε στα βαθιά δίνοντας μου σημαντικούς ρόλους, ρόλους που η ΄΄κοινή αντίληψη΄΄ λέει ότι πρέπει να είσαι τουλάχιστον μεσήλικας στην Ελλάδα για να παίξεις. Ήταν σπουδαίο που είχα αυτό το Δάσκαλο στα πρώτα μου βήματα. Αυτές οι δυσκολίες όμως με ισχυροποίησαν. Ο Φλοριάνο είναι ένας κλασσικός Αναγεννησιακός ιππότης. Με το σπαθί και το άλογο. Με τη φωτιά και τις μάχες. Με τον απόλυτο έρωτα και την αθώα ψυχή πίσω από την αντρική σκληρότητα. Από παιδί έτσι φαντασιωνόμουν τον εαυτό μου αν ζούσα εκείνη την εποχή, που παρεπιπτόντως τη λατρεύω. Και άντε, εγώ να το συνηθίσω και να ζω στα άκρα. Οι άλλοι όμως … τι φταίνε;
Μέχρι που θα έφτανες για έναν έρωτα;
Μου έχει τύχει να τελειώσω παράσταση που ήμουν σε περιοδεία στην Κοζάνη, να φύγω με αμάξι να πάω στη Λάρισα, να πάρω από εκεί το ΚΤΕΛ για Πάτρα μέσω Άμφισσας για να συναντήσω την κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος και μετά από τρεις ώρες να πάρω το τρένο για Αθήνα και από εκεί για το Κιλκίς όπου έπαιζα την επόμενη. Εννοείται κανένα μέσο δε με περίμενε και κανένα μέσο δεν έφευγε την ώρα που ήθελα. Έφτασα λίγο πριν την παράσταση. Ο Έρωτας για εμένα είναι ο καλύτερος λόγος να δώσεις την ωραιότερη μάχη. Ακόμα και αν χρειαστεί να πεθάνεις γι αυτόν.
Μιχάλη, πότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος;
Σίγουρα όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή ήταν όταν πρωτοέπαιξα στο Ηρώδειο. Επίσης όταν βλέπεις τη δουλειά σου να αποδίδει. Όταν βλέπω ένα περιστατικό μου να ορθοποδεί και να ξεπερνά το πρόβλημά του. Όταν βλέπω παλιούς μαθητές μου να διαγράφουν την καριέρα τους και να τους χειροκροτώ. Όταν το βράδυ κλείνω τη Σχολή και το Θέατρο και κοιτάζω αυτό που έχω δημιουργήσει. Αλλά και ένα όμορφο γεύμα ή μια εκδρομή με την οικογένειά μου ή τους φίλους μου.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Ήδη ψάχνω για το έργο που θα ανεβάσω του χρόνου. Όλη μου την ενέργεια όμως αυτή την περίοδο έχει το 2o athstage festival δημιουργών που διοργανώνεται στο Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή για δεύτερη χρονιά. Πρόκειται για ένα διαγωνισμό όπου παίρνουν μέρος θίασοι τον Ιούλιο και όποιος κερδίσει έχει στη διάθεσή του το θέατρο εντελώς Δωρεάν για την προσεχή χειμερινή περίοδο. Από τότε που ιδρύθηκε το θέατρο πολλοί θίασοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον συνεργασίας, λόγω τόσο της τοποθεσίας του, όσο και των παροχών του. Έτσι θελήσαμε να βοηθήσουμε τους θιάσους, ειδικά σε αυτή την περίοδο που η Τέχνη μας ΄΄αναστενάζει΄΄. Κάποιες συζητήσεις με έναν Κρατικό οργανισμό για μια σκηνοθεσία είναι ακόμα πρώιμες. Παράλληλα οργανώνεται το καλοκαιρινό πρόγραμμα προετοιμασίας σπουδαστών για τις εισαγωγικές εξετάσεις που ξεκινά τον Ιούλιο. Οι ΄΄Τρελοί΄΄ θα παίζονται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 17 Μαϊου και στη συνέχεια θα κάνουν καλοκαιρινή περιοδεία. Τέλος λόγω της επετείου των δέκα χρόνων λειτουργίας της ΄΄Αθηναϊκής Σκηνής΄΄ ετοιμάζουμε κάποιες σημαντικές συνεργασίες – εκπλήξεις στη Σχολή, που σίγουρα θα συζητηθούν και θα ωφελήσουν ουσιαστικά τους νέους σπουδαστές. Πρώτα όμως… διακοπές…
Σχόλια για αυτό το άρθρο