Το καλοκαίρι το πέρασα στη Ζάκυνθο, το φιόρο του Λεβάντε, η υλήεσσα κατά τον Όμηρο. Θα μπορούσε η ανταπόκριση μου να είναι από ένα μεγάλο club του νησιού ή από κάποιο όμορφο beach bar. Ωστόσο διάλεξα κάτι πιο γραφικό, μία ταβέρνα ακριβώς στο λιμάνι του νησιού μεταξύ της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου και της κεντρικής πλατείας Σολωμού. Το όνομα αυτής, Βαρκαρόλα. H ονομασία της αντλείται από μία ετήσια εκδήλωση του νησιού κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Οι γεύσεις ήταν ασφαλώς υπέροχες. Το θετικό είναι ότι δεν περιορίζεται μόνο στην παραδοσιακή κουζίνα, μπορεί κανείς να φάει από το πιάτο της νόνας (σπεσιαλιτέ του μαγαζιού) μέχρι μία από τις πεντανόστημες μακαρονάδες. Όλα αυτά συνοδευμένα από μία απίστευτα πανηγυρική ατμόσφαιρα υπό τους ήχους γνωστών και μη Ζακυνθινών καντάδων. Οι τραγουδιστές δεν κάθονται σε ένα σημείο αλλά περιφέρονται ανάμεσα στα τραπέζια κάνοντας όλους τους θαμώνες να θέλουν να τραγουδήσουν και να γλεντήσουν μαζί τους. Όλα αυτά συνδυασμένα με μία θεατρικότητα που δύσκολα σου περνά απαρατήρητη και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη φασαριώζικη διάθεση.
Ίσως η φιλοσοφία του μαγαζιού είναι αυτό ακριβώς που υποδηλώνει το όνομά του. Χορός, τραγούδι, όμορφο φαγητό, καλή παρέα μα πάνω από όλα ξεγνοιασιά. Θα έλεγα πως ύστερα από την επίσκεψή μου στο νησί, το τελευταίο αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της φιλοσοφίας των κατοίκων της Ζακύνθου. Αξίζει κανείς να επισκεφθεί τη Βαρκαρόλα. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι σε θέση να νιώσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τον παλμό και την παράδοση της Ζακύνθου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο