ΤΩΡΑ |
Από μικρή είχα όνειρο να κολύμπησω με τα δελφίνια.
Γιά κάποιο λόγο είναι ένα από τα αγαπημένα μου ζώα. Τα είδα αμέτρητες φορές κοπάδια να παίζουν ανέμελα σε θάλασσες και ωκεανούς, τα χάιδεψα σε aquariums, αλλά κάθε φορά που αποφάσιζα να πάω κάπου να κολύμπησω μαζί τους, όλο κάτι τύχαινε και το σχέδιο κατέρρεε.
Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω να δώσω μια ομιλία για “προσωπική ανάπτυξη” σε μια εκδηλωση στη Χαβάη, πέταξα από τη χαρά μου!! Διότι το ξενοδοχείο που θα έμενα, είχε μια τεχνητή λίμνη με δελφίνια και φυσικά μπορούσα να κανόνισω να κολύμπησω μαζί τους. Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να το κάνω ό,τι και να γίνει!!
Εχω ακούσει τόσα πολλά για την θεραπευτική ενέργεια την οποία εξασκούν στους ανθρώπους. Αυτά τα εξαιρετικά έξυπνα και διαισθητικά θηλαστικά, με τη χαρωπή τους ουρά και τις γελαστές φατσούλες τους, λέγεται ότι βοηθούν απο κατάθλιψη μέχρι αυτισμό όταν έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους. Υπάρχουν αρκετά κέντρα ανά τον κόσμο όπου δέχονται ανθρώπους για θεραπευτικό σκοπό.
Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, όλα τα τραγούδια τύπου «Πάμε Χαβάη>> έρχονταν στο μυαλό μου :):)
Έφτασα αργά στη Χονολουλού και ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Αυτό δεν με εμπόδισε να πέσω με το που έφτασα, με λαχτάρα στον ωκεανό και να κολυμπήσω στη ζεστή θάλασσα. Μου είχε λείψει πολύ να μπω σε «κολυμπίσημη θάλασσα».
Είχα τη μεγαλύτερη έκπληξη όταν ανακάλυψα ότι το δωμάτιο μου στο ξενοδοχείο ήταν πάνω στην τεχνητή λίμνη γιά τα δελφίνια. Όταν βγήκα στη βεράντα και είδα τα δελφίνια να κολυμπάνε μπροστά μου, ακριβώς 2 μέτρα απο το κρεββάτι μου και εκατοστά απο την ξαπλώστρα της βεράντας μου, άρχισα να ουρλιάζω απο τη χαρά μου και να τηλεφωνώ σε όλους τους κολλητούς μου.
Δίπλα μου γινόταν το πάρτυ μετά την εκδήλωση και έτσι η βραδιά πέρασε με πανέμορφεs κοπέλεs φορώντας παραδοσιακέs ενδυμασίες φορτωμένες λουλούδια, να λικνίζουν επιδέξια το κορμί τους στουs μεθυστικούs σκοπούs τηs χαβανέζικηs μουσικηs ,με μαγευτικές μυρωδιές , εξωτικές γεύσειs και κοκτέιλς. Γύρισα στο δωμάτιο με την πανσέληνο “bonus” πάνω από το κεφάλι μου και τα 6 δελφίνια δίπλα μου όλο το βράδυ με τις φωνoύλες τους ανακατεμένεs με τ νοσταλγική χαβανεζικη μουσική να μου υπενθυμίζουν τη τύχη μου να ζήσω αυτή την εμπειρία… Να μπορω να τα χαιδεύω από τη βεράντα μου!
Γλυκά με πήρε ο ύπνος ανυπομονώντας για την επόμενη μέρα όταν θα είχα επιτελουs την τύχη να κολύμπησω μαζί τους.
Ξύπνησα με μεγάλη χαρά, κοιτώντας τη θέα που πραγματικά είναι συναρπαστική. Η Χαβάη έχει μια άγρια εξωτική ομορφιά, με λόφους, αμέτρητους καταπράσινους φοίνικες, δυνατούs ανέμους, ξαφνικές βροχές, προκλητικές παραλίεs και καταπληκτικά “flower arts “που μοιάζουν αδύνατον να είναι αληθινά και που πρέπει να τα πιάσεις για να επιβεβαιωθείς ότι δεν είναι πλαστικά.
Στο πρωινό ραντεβού μου με τα δελφίνια ήταν όλα πολύ οργανωμένα, προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, με ιδιαίτερη φροντίδα για την ασφάλεια όλων. Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντα και τα 6 αρσενικα δελφίνια τα οποια δεν είχαν έρθει ποτε σε επαφή με θηλυκά δελφίνια στη ζωή τους. Το μεγαλύτερο ήταν 28 χρόνων και το μικρότερο 12 και είχαν όλα γεννηθεί στην αιχμαλωσία.
Έμαθα πολλά για αυτά, όπως ότι έχουν πολύπλοκο τροπο όρασης και για αυτό δεν κάνει να τα πιάνουμε στο κεφάλι, ότι στο φυσικό τους περιβάλλον δεν ζουν τόσο καιρό όσο στην αιχμαλωσία, ότι δεν μπορούν ποτέ να κοιμηθούν βαθιά γιατί τότε θα πεθάνουν από ασφυξία. Έμαθα επίσης γιά την διατροφή τους, ότι μαθαίνουν με τις κινήσεις των χεριών και όχι με την φωνή. Τα χάιδεψα, τα φίλησα, κολύμπησα μαζί τους , έμαθα πως να παίζω με αυτά προφυλασσοντας τον εαυτό μου και εκείνα.
Το δέρμα τους στην αφή είναι σαν λάστιχο και ένιωσα δέος που μπορούσα να είμαι τόσο κοντά τους και μπορούσα να τα αγκαλιάζω. Ένιωθα τα ματια τους πάνω μου και αναρωτιόμουνα τί σκέφτονται όταν τα αγγίζω. Έκαναν τούμπες για χάρη μου και ένα σωρό απίθανα τρικς. Ολόκληρο σόου δηλαδή! Όλα ωραία και καλά με ωραίες φωτογραφίες και σίγουρα με αρκετά περισσότερη γνώση για τις συνήθειες τους από πριν!
Εγώ όμως γιατί δεν ένιωσα χαρά μετά από αυτό;;;
Πάντα περίμενα να το ζήσω.
Να έρθω πιό κοντά στα αγαπημένα μου αυτά πλάσματα. Παρόλα αυτά έφυγα με μιά μεγάλη τρύπα στην καρδιά μου, πιό άδεια από πριν. Θα τολμούσα να πω ότι αισθανόμουνα “βασανισμένη”.
Θυμήθηκα την αγαπημένη μου σειρά, το “Twilight Zone.” Το επεισόδιο εκείνο που ένας αστροναύτηs από τη γη φτάνει σε έναν άλλο πλανήτη με ανθρώπους πολύ φιλικούς προς αυτόν.,Τόσο ,που του έχουν ήδη φτιάξει ένα καταπληκτικό σπίτι με όλεs τιs ανέσειs που κάθε άνθρωπος ονειρεύεται να έχει. Τον έχουν εξοπλήσει μέχρι και με το αγαπημένο του ποτό και είναι τόσο ενθουσιασμενοs μέχρι που ανακαλύπτει ότι βρίσκεται σε ένα εξωγήινο ζωολογικό κήπο και είναι αιχμάλωτος! Έχει γύρω του όλους αυτούς τους εξωγηινους που τον επεξεργάζονται, του,φωνάζουν, θέλουν να τους πειράξουν, να τον αγγίξουν…
Ξαφνικά ήταν σαν να μπήκα στη θέση των δελφινιών και να ένιωσα αιχμάλωτη σε ένα τσίρκο όπου είμαι υποχρεωμένη να μάθω να πηδώ ψηλά όταν μου χτυπάνε τα χέρια, να κάνω κόλπα με τούμπες όταν η εκπαιδεύτρια σφυρίζει, να μου φωνάζουν δεκάδες άτομα την ίδια στιγμή και 24 ώρες το 24 ωρο όλοι να με ενοχλούν από τη βεράντα του δωματίου τους.
Φρίκη!
Δεν ξέρω, αλλά παρόλο που όλοι μου επιβεβαίωσαν τα εξής:
– Τα δελφίνια είναι κοινωνικά ζώα , αγαπούν τους ανθρώπους και στο φυσικό τους περιβάλλον τους αρέσει να κάνουν τούμπες και να παίζουν.
– Ζουν πολύ περισσότερο και πιο ποιοτικά την αιχμαλωσία, προστατευόμενα από κινδύνους, με ιατρική περίθαλψη και εξασφαλισμένη τροφή .
– Ο κόσμος έχει την ευκαιρία να μάθει για αυτά και έτσι να αφυπνιστεί η οικολογική του συνείδηση και να διαδοθεί η γνώση .
Εγώ ένιωσα ότι:
Ναι οκ, αγαπούν τους ανθρώπους, αλλά εκείνα επιλέγουν εάν, εφόσον, και πότε θα παίξουν και θα κάνουν κωλοτούμπεs. Τώρα γιατί μας αγαπούν όταν τουs έχουμε μολύνει το φυσικό περιβάλλον, τα σκοτώνουμε για να τα φάμε, ή τα αλιεύουμε ασυνείδητα δεν το ξέρω – αλλά αυτο είναι άλλο θέμα.
Ας πούμε λοιπόν ότι είναι τόσο “προχωρημένα πνεύματα “που συγχωρούν και που «αγαπάνε τον πλησίον ωs εαυτόν.» Τώρα πόσο κοντά επιτρέπεται να σε πλησιάσει ο πλησίον και αυτό είναι άλλο θέμα…
Και ότι στο φινάλε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!»
Δεν ξέρω εάν είμαι εγώ, επειδή από φύση είμαι ελεύθερο πνεύμα ή άν όντως έτσι είναι. Απλά εκφράζω το πως ένιωσα. Παρακαλώ μην με παρεξηγήσετε, δεν θέλω να ειμαι αχάριστη. Σίγουρα είμαι ευλογημένη που μπόρεσα να ζήσω αυτήν την εξαιρετική εμπειρία, ευλογημένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με αυτά τα χαρισματικά πλάσματα σε αυτόν τον ονειρεμένο παράδεισο που ονομάζεται Χαβάη. Και σίγουρα το να μάθω τόσα πολλά για αυτά είναι επίσης σημαντική γνώση.
Όμως τώρα πιΑ, όποτε άκουγα τις φωνούλες τους δεν ήξερα αν ήταν κραυγές χαράς ή αρχέγονο κάλεσμα για να βρεθούν κοντά στα αδέρφια τουs, εκείνα τα τυχερά πλάσματα που ζουν στον ωκεανό. Πρωτόγονη ανάγκη να είναι στο φυσικό τουs περιβάλλον με τα κακά και τα καλά του. Πιο κοντά στην ελευθερία…
Ισως τελικά κάποιοι πρέπει να θυσιάζονται για το καλό των πολλών. Ίσως κάποια από αυτά πρέπει να μένουν στην αιχμαλωσία έτσι ώστε να αφυπνιστούν οικολογικά οι συνειδήσεις και οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία μέσα από αυτήν την άμεση επαφή μαζί τουs να μάθουν περισσότερα για αυτά, ώστε να προστατευτούν τα πολλά.
Αλλά μετά από αυτήν την εμπειρία τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Όταν βούτηξα ξανά στον ωκεανό και κολυμπούσα, παρατήρησα ότι οι πιο πολλοί πελάτες στο ξενοδοχείο προτιμούσαν την πισίνα. Λίγοι άνθρωποι κολύμπουσαν στη θάλασσα, παρόλο που είναι εξαιρετικά ρηχή, ζεστή και φιλική.
Ίσως τελικά η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση:
Κάποιοι από εμάς αισθανόμαστε καλά μέσα στην ασφάλεια που μας παρέχει η αιχμαλωσία, ή ας το πούμε το “safety zone.” Επιλέγουμε να ζήσουμε τη ζωή μας στην προστασία που μαs παρέχει η “προσωπική μας πισίνα.” Εκεί είναι σίγουρο ότι δεν θα πιαστούμε στα «δίχτυα ασυνείδητων ψαράδων» ούτε θα φαγωθούμε απο τους «καρχαρίες.» Είμαστε εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι μπορούμε να υπάρχουμε μέσα στα συγκεκριμένα όρια, φυσικά ή νοητικά.
Κάποιοι το ονομάζουν αυτό συμβιβασμό, κάποιοι λογική, κάποιοι ασφάλεια. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ και είναι ευχαριστημένοι σε αυτό που τους δόθηκε και που γνώρισαν από τότε που γεννήθηκαν και είναι χαρούμενοι με αυτό.
Ίσως έτσι και να νιώθουν και τα δελφίνια που γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, δεν το γνωρίζω αυτό…
Κάποιοι άλλοι παίρνουμε ρίσκο, θέλουμε να εξερευνήσουμε πιθανότητες και προτιμούμε την περιπέτεια, και ας ξέρουμε ότι η ασφάλεια είναι το τελευταίο πράγμα που θα υπάρξει στη ζωή μας. Έχουμε ανάγκη να μάθουμε περισσότερα από αυτά που μας διδάσκουν και να εξακριβώσουμε εάν αυτά που μας δίδαξαν είναι αληθή. Δεν φοβόμαστε να αλλάξουμε τη ζωή μαs, διότι πιστεύουμε στο “πήραμε τη ζωή μας λάθος …και αλλάξαμε ζωή !”
Το γνώριμο μοιάζει ασφαλές. “Βetter the devil you know,” που λένε και οι φίλοι μας οι Βρετανοί!
Από την άλλη, αυτό που είναι άγνωστο και σε φοβίζει, όταν το κατακτήσεις γίνεται γνώριμο και προσιτό. Όπως όταν μαθαίνεις να οδηγείς. Στην αρχή σε φοβίζει, αλλά μετά λες :
-Γιατί δεν μάθαινα πιο νωρίς;
Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία διότι δεν θέλω να θρηνήσω για αυτά που δεν έκανα. Έχω την πεποίθηση ότι ο τολμών νικά, και δεν φοβάμαι να αλλάξω καριέρες, χώρες, ή καταστάσεις. Το μόνο που φοβάμαι είναι μπάs και μετάνιωσω για αυτά που δεν τόλμησα να κάνω, εκείνα που δε βρήκα τη δύναμη να ακολουθήσω, τα μονοπάτια που σκιάχτηκα να εξερευνήσω…
Άλλωστε ό,τι δεν κινείται βαλτώνει και γίνεται έλοs και η αλήθεια είναι ότι προτιμώ την ανοιχτή θάλασσα από την πισίνα. :):)
Η ζωή, μου απέδειξε ότι η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς παρόλο που δεν ντρέπομαι να πω ότι δεν βγήκα αλώβητη από τιs επιλογέs μου. Δεν βγήκα ασημάδευτη απο την εξερεύνησή μου.
Επιμένω όμως να βλέπω αυτά τα σημάδια σαν λάφυρα, σαν ένα κέρδος, γιατί ζω με πάθος την κάθε στιγμή και δεν μετανιώνω λεπτό για την επιλογή μου αυτή. Τα σημάδια μου είναι η περηφάνεια μου, η εμπειρία μου, η πολυτέλεια ότι έχω επιλογή και την αξιοποιώ ανάλογα!
Αισιοδοξία, γενναιότητα, ή τρέλα;
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει η απάντηση :):)
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι την επόμενη φορά θα ήθελα να κολύμπησω στον ωκεανό με τα δελφίνια. Εκεί που ανήκουν, στη φύση. Διότι εκεί νιώθω ότι ανήκουμε όλοι κατά βάθος.
Άλλωστε πιστεύω ότι είμαστε προστατευμένοι από «πάνω» μέχρι να εκπληρώσουμε το σκοπό μας. Και αυτή η πεποίθηση, μου δίνει την ώθηση να ξεπήδησω έξω από τη «γυάλα», στον απέραντο, τον ανεξερεύνητο ωκεανό…
Εσείς;:):)
Σχόλια για αυτό το άρθρο