Μέσα στις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες έγινε η πρεμιέρα του Cabaret των Θεατρικών Σκηνών. Κάταμεστο το θέατρο Παλλάς στην avant premiere με ένα ως επί το πλείστον φιλικό αλλά και “αιμοβόρο” κοινό – τα ξέρουμε αυτά στην ελληνική σόουμπιζ- να περιμένει φυσικά περισσότερο να συγκρίνει παρά να κρίνει.
Στη χώρα μας όλα πάνε συγκριτικά. Ο νέος έτσι, η διάδοχος γιουβέτσι. Ολα κάτι τους θυμίζουν. Όλο κάποιος τους λείπει. Ο νεοέλληνας θεατής έχει κολλήσει στην Ρούλα Κορομηλά και στην Αλίκη. Προσωπικά το Cabaret το έχω δει αρκετές φορές.. φυσικά όπως όλοι μας, στην υπέρτατη παραγωγή του Μπομπ Φος με την Λίζα Μινέλι που σάρωσε τα Oscar, με την Αλίκη και το Δάνη Κατρανίδη όταν ήμουν παιδί, όταν η Αλίκη σύστησε στο ελληνικό κοινό το λαμπερό μιούζικαλ, με τον Λιγνάδη και την Ναυπλιώτου στην πολύ ενδιαφέρουσα και ψαγμένη εκδοχή του Κωσταντίνου Ρήγου στο Μέγαρο Μουσικής που πάταγε πάνω στην αριστουργηματική διασκευή του Sam Mendes που είχα δει στο Λονδίνο και ξεχωρίζω ως την απόλυτη και την πιο updated στους δύσκολους καιρούς που ζούμε παγκοσμίως.
Το Cabaret δεν είναι μιούζικαλ λαμπερής πρωταγωνίστριας. Είναι μιούζικαλ όπου τον πρώτο ρόλο πρέπει να τον έχει μία εξαιρετική ηθοποιός. Πρώτη η Judie Dench το έπαιξε το 1968 στο West End. Η Judie.. όχι η Julie..Andrews..
Άλλο αν οι μισοί δικοί μας εδώ το συνδύασαν με την Αλίκη που εκτός από καλή ηθοποιός είχε και τη λάμψη ως σήμα κατατεθέν της. Η Αλίκη τη δούλευε τη λάμψη που διέθετε και θα διαθέτει στους αιώνες των αιώνων, τόσο καλά όσο καμία άλλη. Όποιο ρόλο και να έπαιζε. Έπαιρνε το έργο και το έκανε δικό της. Έτσι είναι πολύ ανόητο να περιμένεις αντί για την καημένη καμπαρετζού, καταφερτζού Sally Bowles να δεις την υπέρλαμπρη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ξεκόλλα. Και από την Λίζα ξεκόλλα. Σκέψου την Emma Stone ή τη Michelle Williams που τον απογείωσε το ρόλο πιο πρόσφατα στη Νέα Υόρκη. Επίσης η λάμψη αυτού του τύπου της Μπαρντό και της Μέριλιν, δεν υπάρχει πια, ούτε στις σταρς του Χόλιγουντ.
Το Cabaret βασίζεται σε ένα dark θέμα και αποτυπώνει την κοινωνία, τη σήψη και τη διαφθορά μίας απαίσιας εποχής. Εξού και ο Mendes το έκανε update και εμφανίζει τον κομπέρ του ή Emcee, στο φινάλε με στολή του Αουζβιτς μέσα από τη ναζιστική δερμάτινη καμπαρντίνα. (Ο Αlan Cumming έσκισε στο ρόλο)
Γιατί όλη η χαρά και οι χαρούμενοι του Cabaret, εκεί θα καταλήξουν. Κι ας χορεύουμε με μπρίο το “Έλα στο Καμπαρέ” όσοι θυμόμαστε το τραγούδι και το “Ντιρλιτιτι” (Αιγαίο)… Η μουσική του μιούζικαλ είναι αριστουργηματική, παραπλανητικά αισιόδοξη και διαχρονική. Έτσι θέλει μεγάλη βιρτουοζιτέ και σκηνοθετική άποψη για το αν αυτό το μιούζικαλ θα σε ανεβάσει, θα σε κατεβάσει, θα σε προβληματίσει κλπ κλπ ειδικά σε μία εποχή που ο ναζισμός κάνει ένα αρρωστημένο comeback.
Και πάμε τώρα στο δικό μας Cabaret του Σωτήρη Χατζάκη στο Παλλάς. Ουδέποτε θα έκρινα έργο στην avant premiere του. Να δώσω όμως μερικά tips για όσους πάνε να περάσουν ένα υπέροχο δίωρο στο ωραιότερο θέατρο της Αθήνας. Ο Τάκης Ζαχαράτος δεν χρειάζεται συστάσεις. Γεννήθηκε με το ρόλο στην τσέπη. Τόσο μοναδικός που θα μπορούσε όλα του τα κομμάτια να τα παίξει έτσι ακριβώς σε ένα παράλληλο σόου. Δίνει δύναμη στη σκηνή και την εγγύηση πως βρίσκεσαι στη σωστή παράσταση. Η Τάμτα είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να σκεφτούν οι παραγωγοί. Γιατί είναι η πραγματική Sally Bowles που δεν αποχωρίζεται το Kit Kat Club. Με το μαλλάκι αυτό, που έχουν όλες οι Sally των Cabaret του κόσμου, με ολόσωστη φωνή, φρεσκάδα, μπρίο και ένα λεπτό σωματάκι που το κάνει ότι θέλει. Τα κοστούμια της και οι τσάντες της είναι υπέροχα. Αποκάλυψη η Κατερίνα Διδασκάλου ως φράου Σουλτς που θυσιάζει τη θηλυκότητά της για το ρόλο αλλά την αναδεικνύει έστω και με τη γκρι περούκα κατά τη διάρκεια του έργου. Ε, και;
Όλοι οι ηθοποιοί στέκονται ολόσωστα και θα δέσουν ακόμα πιο πολύ. Προς το παρόν μας συνεπήρε η μουσική! Η ορχήστρα του Πρίφτη είναι πάντα στα συν. Δεν υπάρχει άλλος.
Το Cabaret ξεκίνησε με φόρα. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τη θριαμβευτική επιτυχία της Μαντάμ Σουσού αναμένεται να φανεί αντάξιο του προκατόχου του και να σκίσει. Τρέξτε στο Cabaret λοιπόν!
Σχόλια για αυτό το άρθρο