Cinetroll: Έξοδος & Χόμπιτ! Σαν Αναμενόμενο Σεξ Με Τον Πρώην!

Cinetroll: Κατάφερε στο φινάλε των “Χόμπιτ” ο Πίτερ Τζάκσον να μας σώσει από τη βαρεμάρα; Και με ποιον τρόπο ο Μωυσής “κήδεψε” το Ρίντλεϊ Σκοτ; Απαντήσεις κι άλλες ερωτήσεις από τον ΤΑΖ για δύο από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς.

ΣχετικάΆρθρα

Οκ, το καθυστέρησα λίγο αλλά μου βγήκε τελικά το κείμενο και πιο ώριμο από ότι αν το έγραφα κατευθείαν, ειδικά για το “Exodus” του Ρίντλεϊ Σκοτ που κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα και -όχι αδίκως- στην Αμερική πήγε ψιλοάπατο. Για να τα πάρουμε από την αρχή, εγώ με το Ρίντλεϊ και τον συγχωρεμένο τον αδερφό του, Τόνι, έχω έρωτα ετών, για το οπτικό τους μεγαλείο και την ικανότητα τους να εκμεταλλεύονται τις νόρμες του “εμπορικού” σινεμά και να δημιουργούν μεγαλεία. Και τους έχω υπερασπιστεί ακόμα και στα ατοπήματα τους, γιατί έτσι κάνεις όταν είσαι ερωτευμένος. Με τον κόσμο να γελάει στα μούτρα μου αλλά πολλές φορές αυτό είναι το τίμημα του έρωτα. Με το “Exodus” όμως, την πανάκριβη παραγωγή πάνω στην ιστορία του Μωυσή, μάλλον έφτασα στα όρια μου. Πρώτη φορά μου συνέβη να βλέπω έπος διόμισι ωρών,χωρίς να έχω πιει, να μη με παίρνει ο ύπνος, να λέω τι εντυπωσιακά όλα και όταν βγαίνω από την αίθουσα να μην θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Γιατί βασικά τα εντυπωσιακά ήταν μόνο δυο. Τα σκηνικά (που και από αυτά τα μισά ήταν ψηφιακά), και μια σκηνή με κροκόδειλους πριν βαφτεί το ποτάμι κόκκινο από τις 10 πληγές.

Όλα τα άλλα μπορείς να τα διαβάσεις στο βιβλίο θρησκευτικών του δημοτικού ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και πιο σύντομα. Ακόμα και όταν ο Ρίντλεϊ προσπαθεί να κάνει μια εμβάθυνση, να το μετατρέψει ας πούμε σε λίγο πιο σοφιστικέ, τρώει τα μούτρα του. Γιατί η λογική του σοφιστικέ για το Σκοτ εδώ, είναι “θα σας δείξω χαρακτήρες και λίγη δράση όπως ξέρω να την κάνω μόνο εγώ, αλλά δε θα πέσω στο κλισέ του εύκολου εντυπωσιασμού με τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας που ανοίγουν για να φύγουν οι Εβραίοι ή με το χάραγμα των 10 Εντολών.” Όμως το πως και πότε ανοίγει η θάλασσα μόνο ο σκηνοθέτης το κατάλαβε. Μπροστά του ο Σεσίλ Ντε Μιλ, οραματιστής. Όσο για τους χαρακτήρες που υποτίθεται ότι θέλει να αναδείξει, ναι, τους αναδεικνύει τόσο που μάλλον ο ρόλος του Μωυσή, του ταλαντούχου Κρίστιαν Μπέιλ, είναι μια από τις χειρότερες εμφανίσεις του.

Πάμε παρακάτω τώρα. Στο “Χόμπιτ 3”. Στα πρώτα δύο τον πήρα τον υπνάκο μου καταπληκτικά, με την πάντα ευπρόσδεκτη αλλά πλέον υπνηλιακά επαναλαμβανόμενη μουσική του Χάουαρντ Σορ. Και όταν έγραψα την άποψη μου, ότι δηλαδή ένα βιβλίο 200 σελίδων δεν γίνεται να το κάνεις τρεις τρίωρες ταινίες, έφαγα το τρόλιασμα της ζωής μου από τους φανατικούς. Αυτούς που ακόμα και στα 40 τους βάζουν Τοπεξάν για να τους φύγουν τα εφηβικά σπυράκια από τον εγκέφαλο κι από όπου αλλού. Ότι και καλά δεν ξέρω τι μου γίνεται από Τόλκιν, κλπ. Αν και έχω διαβάσει τα βιβλία του (εκτός από το Σιλμαρίλλιον, εκεί παρέδωσα όπλα) ειδικό δεν με λες. Όμως ενώ στον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” έλεγα “δώσε μου κι άλλο μπάρμπα”, εδώ από την πρώτη στιγμή φώναζα “κάντε το μικρού μήκους”. Τες πα, κοντά εννιά ώρες μετά, φτάσαμε στο φινάλε του Χόμπιτ. Είναι λογικό ότι σαν φινάλε μιας τραβηγμένης κινηματογραφικά από τα μαλλιά ιστορίας, είναι και το πιο εντυπωσιακό εφ’ όσον έχει την τελική σύγκρουση, το δράκοντα κλπ. Στο πόση έμφαση δίνει ο Τζάκσον στην επική μάχη των πέντε στρατών, είναι που κρύβεται και το ότι δεν ξέρει τι να κάνει με οτιδήποτε άλλο στην ταινία αφού του έχει τελειώσει. Ειδικά με τους χαρακτήρες του, που του μένουν πιο μετέωροι κι από πολυέλαιο χωρίς ταβάνι. Οπτικά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι “δεν το έχει” όμως αυτό που έχει, το έχει ξαναδείξει. Και η αίσθηση είναι σαν να πηγαίνεις για σεξ μιας βραδιάς με κάποιον πρώην, που κάποτε το κάνατε επειδή είσαστε ερωτευμένοι.

Τι θέλω να πω ο ποιητής; Υπάρχουν εκστατικές σκηνές που επιβεβαιώνουν το ταλέντο του αλλά μένουν μετέωρες. Ανάμεσα στην ενήλικη φαντασία και την παιδήλικη πρώτη ύλη, του υλικού της ταινίας. Υπάρχουν άπειρα σοβατεπιά και προσθήκες για να δικαιολογηθεί η διάρκεια, που δεν υπάρχουν στο βιβλίο αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Κανείς δεν είπε ότι μια ταινία πρέπει να είναι τυφλά πιστή στο βιβλίο από το οποίο εμπνέεται. Και σίγουρα ο Τζάκσον δεν προδίδει σε καμία περίπτωση το σύμπαν του Τόλκιν. Προδίδει όμως κάργα τον εαυτό του όσον αφορά την αγωνία του να δικαιολογήσει το γιατί γυρίστηκαν τρεις ταινίες. Εκεί πάει το σεξ με τον πρώην. Μπορεί να είναι εντυπωσιακό, ευχάριστο και να έχει οπτικές ταρζανιές, αλλά μέσα σας και οι δύο που το κάνετε, ξέρετε πολύ καλά ότι κάτι έχει τελειώσει αρκετά χρόνια πριν.