CINETROLL: Ακόμα κι η Disney μπορεί να χάσει τη μαγεία της ψάχνοντας “Μυστικά του Δάσους”. Η Μέριλ Στριπ όμως ποτέ. Ο ΤΑΖ παρακολουθεί αμήχανος, μια ταινία που θα μπορούσε να είναι το μιούζικαλ παραμύθι – θέαμα της χρονιάς. Αλλά δεν του κάθεται.
Όταν ο έμπειρος χορογράφος και όχι μόνο του Μπρόντγουεϊ ανέλαβε την κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού “Chicago” (που προσωπικά λάτρεψα) πολλοί επεσήμαναν τη ροπή του στο κιτς. Πράγμα που δεν με χαλάει όταν γίνεται με άποψη, συνέπεια, πάθος και αισθητική (ναι, το κιτς έχει αισθητική). Στις “Αναμνήσεις μιας Γκέισα” άρχισε να καίγεται λίγο όμως ο πισινός μου, παρατηρώντας τον να προσπαθεί να κάνει μια σαπουνόπερα εποχής με δήθεν βάθος, πολύ χρώμα, σπαταλημένο συναίσθημα και σκηνές που θα μπορούσαν να ανήκουν στο “Flashdance”. Στο “9” λάτρεψα πάλι την αισθητική υπερβολή του, αλλά άρχισε να γίνεται επικίνδυνα εμφανής η αδυναμία του νοιώσει το πάθος, πέρα από την εικαστική ομορφιά και τους σταρ πρωταγωνιστές του. Με τους “Πειρατές της Καραϊβικής – Σε Άγνωστα Νερά” έδειξε ότι δεν τα πάει καλά ούτε με το κολύμπι στο πέλαγος, επιλέγοντας τη λιμνοθάλασσα και σκηνοθετώντας την πιο άνευρη ταινία της σειράς. Και σκάει η μεγάλη ευκαιρία να επανέλθει στα ίσα του και σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Το μιούζικαλ το παραμυθένιο που μπορείς να το κάνεις και κιτς μπορείς και να το σοβαρέψεις, να το παίξεις παιδήλικα, να το σκοτεινιάσεις και να το φωτίσεις.
Ο λόγος για το “Into the Woods” του πολυβραβευμένου Στίιβεν Σοντχάιμ (“Sweeny Todd”). Ένα γοτθικό, ευαίσθητο, μαγικό (που είσαι ρε Τιμ Μπάρτον όταν είχες τα κέφια σου;) και υπέροχα λυρικό ως προς τη μουσική και τους στίχους του, χωνευτήρι όλων των παραμυθιών. Της “Κοκκινοσκουφίτσας”, της “Ραπούνζελ”, του “Ο Τζακ και η Φασολιά”, της “Σταχτοπούτας”. Με ένα πανέξυπνο αφηγηματικά μπλέξιμο των ιστοριών τους, και ένα κέντημα στην επιλογή του πως θα το διαβάσεις, σε πρώτο ή σε δεύτερο επίπεδο. Σε πρώτο είναι αυτά που έγραψα παραπάνω. Μια παραμυθένια, παιδήλικη, γοτθική φαντασμαγορία. Πάνω στην οποία η Disney είδε την καλύτερη πρώτη ύλη για να συνεχίσει αυτό που κάνει τα τελευταία χρόνια (όχι και τόσο επιτυχημένα πάντα): Την πιο ενήλικη ματιά σε κλασσικά παραμύθια. Εδώ ο Μάρσαλ είχε λοιπόν σχεδόν τα πάντα στη διάθεση του.
Μια εξαιρετική Μέριλ Στριπ στο ρόλο της κακιάς μάγισσας να απολαμβάνει όσο δεν φαντάζεσαι το ρόλο της. Μία μουσική σύνθεση που ενώ αποτελείται από επί μέρους τραγούδια κυλάει με μια απίστευτή μελωδική ροή και ενότητα. Ένα σενάριο με πανέξυπνες στιγμές, σαρκασμό και ατάκες. Χαρακτήρες που μοιάζουν σαν να θέλουν να φύγουν από τα σχηματικά όρια ενός παραμυθιού και να ενηλικιωθούν πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα. Αυτό που δεν χωράει στο “ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα” αλλά μπαίνει ελαφροπατώντας σε άλλα λημέρια, σεξουαλικότητας, επιλογών, νευρώσεων και ωρίμανσης. Ο Μάρσαλ προσπαθεί να τα συνδέσει όλα αυτά και το πετυχαίνει ως ένα σημείο, το βίωσα από τις αντιδράσεις του κοινού στην αίθουσα. Αλλά πάλι κάτι του ξεφεύγει. Κι αυτή τη φορά από πολλαπλές τρύπες. Στην προσπάθεια του να κάνει παραγωγή της Disney, να μεταφέρει κινηματογραφικά ένα αγαπημένο του μιούζικαλ, να αναδείξει τα δεύτερα επίπεδα του και ταυτόχρονα να δημιουργήσει θέαμα, κατ’ αρχάς χάνει το σημαντικότερο ταλέντο του. Αυτό του θεάματος. Μπορεί η μουσική να σε παρασύρει, αλλά η εικόνα είναι ακατανόητα στατική, ειδικά για έναν χορογράφο. Μοιάζοντας ενίοτε ως και φτηνή για μια τέτοια παραγωγή.
Μπερδεμένος ανάμεσα στις προθέσεις του, ο Μάρσαλ καταφέρνει για άλλη μια φορά να μη σε ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες. Χωρίς καν το άλλοθι του υπερθεάματος που μοιάζει να έχει σκηνοθετηθεί με δήθεν αυτοσυγκράτηση για να σου δείξει ότι “μπορώ και χωρίς στρας”. Καταλήγοντας σε ένα πιο ενήλικο (και με έξυπνες ιδέες) φινάλε που χωρίς να υποοστηρίζεται από οπτική μαγεία πίσω του, μοιάζει μετέωρο, σαν τις μοίρες και τους χαρακτήρες των ηρώων του. Που με εξαίρεση την πάντα υπέροχη Μέριλ Στριπ, αν δεν τους έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα και Σταχτοπούτα, θα τους είχες ξεχάσει. Σε μια ταινία που λογικά θα έπρεπε να σε κάνει να θες να τους γνωρίσεις από την αρχή, να θυμηθείς γιατί σε μάγεψαν πιτσιρικά και να σου διατηρήσει τη μαγική σχέση σου μαζί τους, με άλλους πλέον όρους.
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ / INTO THE WOODS
Bαθμολογία: 5/10
Σχόλια για αυτό το άρθρο