Μια Κυριακή στην Υπάτη με τα Αρβανιτάκια

Πιστό στο έθιμο κοπής πίτας είναι το κρεοπωλείο «Αρβανίτης», καθημερινή επιλογή στο τραπέζι της Στερεάς Ελλάδας. Επέλεξε λοιπόν, την ταβέρνα «το Χάνι» που βρίσκεται στην Υπάτη για την πρωτοχρονιάτικη πίτα αλλά και για γερό φαγοπότι. Έτσι, είχα την ευκαιρία να ξαναβρεθώ στο ξακουστό χωριό για την ιστορία του και τα Λουτρά Υπάτης. Μαγεύτηκα άλλη μια φορά με τον καταρράκτη και το κινηματογραφικό τοπίο τριγύρω κατά την είσοδο στο χωριό.

Η αφετηρία έγινε στο κρεοπωλείο «Αρβανίτης». Ακριβώς δίπλα διαθέτει και το ψητοπωλείο «Ήδιστον». Μια ομάδα ανθρώπων με επικεφαλή τον Πάνο Αρβανίτη, συνοδοιπόρο την σύζυγό του Σούλα αλλά κι ένα από τα δυο παιδιά τους, τον υιό Άλκη, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και ντόπιο «καλό» κρέας όπως λέμε. Σε συνδυασμό με μοναδικές συνταγές σε λουκάνικα, παραδοσιακά Ρούμελης, με τυρί εξοχής, με λιαστή ντομάτα, με φέτα κι ελιά και μοσχαρίσιο. Ψαρονέφρι καπνιστό, χοιρινό και πρόβειο σουβλάκι χειροποίητο, γεμιστό ρολό χοιρινό, μοσχάρι και κοτόπουλο σούπερ! Κοκορέτσι, σπληνάντερο, γαρδουμπάκια κι όσα τραβά η όρεξή μας.

Την περασμένη Κυριακή που μερικά μαγαζιά αποφάσισαν να την αφιερώσουν στην «κατανάλωση», εμείς την αφιερώσαμε στις συναντήσεις ανθρώπων που συνομιλούν μεταξύ τους με αφορμή ένα έθιμο, ένα γεύμα και μια γιορτή, της Σούλας λόγω του Αγίου Αθανασίου. Ένα άλλο κατάστημα με χιούμορ δήλωνε ότι θα την αφιερώσει μ’ ένα χαρτί κολλημένο στη πόρτα της εισόδου : «τις Κυριακές έχει γήπεδο όχι ψώνια». Γέλασα με την ευφυέστατη διαμαρτυρία του στο δικαίωμα της Κυριακής. Κυριακή γιορτή και σχόλη όπως τραγούδησε η σοσιαλίστρια Αλίκη κι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αν είχαμε λεφτά μας φτάνουν οι μέρες που είναι ανοιχτά για ψώνια. Από χρήμα πάσχουμε όχι από άλλη μια μέρα δούλεψης κατά τη γνώμη μου.

Συμφάγαμε με την μεγάλη οικογένεια Αρβανίτη και γίναμε όλοι μέρος της. Ο Πάνος Αρβανίτης το έλεγε συνεχώς «οικογένεια είμαστε». Προσωπικά μ’ αρέσει να αισθάνονται οι άνθρωποι πως πέρα από επιχείρηση αποτελούν κατά κάποιο τρόπο οικογένεια. Μια μεγάλη παρέα με παιδιά, φίλους, συγγενείς, που απολαύσαμε στην ταβέρνα «το Χάνι» νόστιμο φαγητό και περιποίηση. Κοινώς τη κάναμε ταράτσα. (το παστίτσιο άπαιχτο).

Ανάμεσα στις γευστικότατες τούρτες έκαναν την εμφάνισή τους σπιτικά γλυκά που είχαν φτιάξει καλεσμένοι. Η μαμά μου Ελευθερία με τ’ όνομα προτίμησε να φτιάξει πορτοκαλόπιτα με συνταγή απ’ την αγαπημένη της Αργυρώ. Η κυρία Ελένη, μητέρα της Σούλας έφερε από τη κοντινή μας Λάρισα σπιτική Ρυζόπιτα. Δεν είχα ξαναφάει ποτέ. Ενθουσιάστηκα κι έφυγα με τη συνταγή στη τσέπη που την έδωσε με χαρά για το cosmopoliti.

Η κυρία Ελένη είναι φοβερή Αιγοκερίνα με τσαγανό, παντρεμένη με σύζυγο Λιοντάρι 50 χρόνια. Πάντοτε απορώ πως το καταφέρνουν αυτό μερικά ζευγάρια και το θαυμάζω. Όταν έκανα την ερώτηση μπας και μας πουν το μυστικό, ο άντρας της, ο κύριος Κώστας είπε «χωρίς υπομονή και συγχώρεση δεν γίνεται». Ομολογώ πως μου έδωσαν ελπίδα. Ένα ζωντανό παράδειγμα να ξεπερνάς δυσκολίες, τσακωμούς, τον εαυτό σου για χάρη της συντροφικότητας που διαρκεί μια ζωή, αν το θελήσεις. Διαπίστωσα πως Λέων με Αιγόκερω, παρ’ όλο που είναι δύο ισχυρά κι αρχηγικά άστρα διαμορφώνουν το δικό τους άστρο από κοινού. Εννοείται πως μιλήσαμε και για ζώδια και ανακαλύψαμε πολλές πτυχές του εαυτού μας μέσα από την κουβέντα! Μόνο φαί; δε λέει.

Κάθε τόσο βγαίναμε έξω στην αυλή της ταβέρνας για τσιγάρο και συζητούσαμε πως γίνεται η αγορά του να είναι νόμιμη κι η χρήση του παράνομη σε χώρους διασκέδασης; Πραγματικά είναι ένας γρίφος που δε γνωρίζω ακριβώς ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Είμαι βέβαιη πως εκείνο που μας βλάπτει περισσότερο απ’ όλα είναι οι αρνητικές σκέψεις. Αυτές φέρνουν τη μεγαλύτερη μόλυνση σε εμάς, στο περιβάλλον και στους γύρω μας. Θυμήθηκα μια ιστορία που είχα ακούσει κάποτε για έναν ηλικιωμένο που ζούσε σε ένα βουνό κι είχε φτάσει κοντά στα εκατό. Κάπνιζε, έτρωγε τα πάντα, έπινε το κρασάκι του και τον ρώτησαν πως είναι δυνατόν να έχει φτάσει σε αυτή την ηλικία και να σφύζει από ζωή; Γιατί είχε μεγάλη ζωντάνια σαν άνθρωπος. « Ένα πράγμα δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου. Να βάλω κακό στο μυαλό μου» απάντησε εκείνος και τους αποστόμωσε όλους!

ΣχετικάΆρθρα

Έζησα, ειλικρινά σας το λέω, μια εμπειρία του είμαστε κι όχι του φαίνεσθε που απαιτεί μια τελειότητα που δεν έρχεται ποτέ.

Αυτό οφείλεται σε πολλά. Θεωρώ πως σημαντικό ήταν ότι ο Πάνος Αρβανίτης και η Σούλα βλέπουν την ουσία και φέρουν μέσα τους αυθεντικό πολιτισμό που είναι εξαιρετικά ορατός αν παρατηρείς λεπτομέρειες. Επειδή τυχαίνει να τους έχω συναναστραφεί και σε άλλες βερσιόν είναι άνθρωποι που δεν συζητούν για τις δουλειές τους και τις αγωνίες τους όταν βρίσκονται εκτός εργασίας. Δεν μονοπωλούν την προσοχή, είναι διακριτικοί, ευχάριστοι, με χιούμορ, ενδιαφέροντα και σοφία ζωής. Τέτοιοι άνθρωποι ευτυχώς υπάρχουν άφθονοι όσο κι αν δε φαίνονται. Μπορεί να μη γράψει τίποτα η ιστορία γι’ αυτούς αλλά γράφει κάτι η ιστορία της ζωής των ανθρώπων που τους συναντούν. Στη δική μου ιστορία ζωής έχει γραφτεί εκείνο που μου είπε ο Αρβανίτης «ξέρεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης; Εκείνος που σου κλέβει το χρόνο! Κλέφτης δεν είναι αυτός που σου παίρνει 10 ευρώ.» Μετά από αυτό αξιολόγησα διαφορετικά τον όρο «κλεψιά» κι από άλλη οπτική γωνία για το πως επιλέγω να διαθέτω τον πολύτιμο κι ακριβό μου χρόνο. Ένιωσα να’ χω κερδίσει το φλουρί στο κομμάτι της ζωής μου όπως επιθυμώ να την ορίζω. Τσιμπολογώντας εμπειρίες μέσα απ’ την ανθρωπιά και την απλότητα μιας συνάθροισης που εξελίχθηκε σε μάθημα ζωής για τον τρόπο που αποφασίζουμε να τη δούμε και να τη ζούμε.

Εκεί και ο Νίκος Ζιάκας με την σύζυγό του Βίκυ που διατηρούν ξενώνα «το Αρχοντικό του Ζιάκα» που μοιάζει με κουκλόσπιτο και βρίσκεται λίγο πιο πάνω απ’ την ταβέρνα «Το Χάνι». Απέναντι απ’ τον φυσικό καταρράκτη, στους πρόποδες της Οίτης. Δανείστηκα φωτογραφίες απ΄ την ιστοσελίδα τους γιατί μας πήρε η νύχτα και το φλας μουλάρωσε. Πρόσφεραν τη βοήθειά τους στην Ειρήνη και τον shef Γιώργο που είναι μερακλήδες. Έχουν την ταβέρνα κι είναι οι γονείς του Νίκου. Ενίσχυσαν την έννοια του συλλογικού με την παρουσία τους. Γιατί πλέον είναι αδύνατον να συνεχίσει κανείς μόνος του. Η προσφορά του ενός στον άλλον με οποιοδήποτε τρόπο είναι η μόνη λύση να ξορκίσουμε τη μοναξιά και την απομόνωση που η εποχή επιβάλλει. Κάθε άνθρωπος αναγκάζεται πια να καταλάβει πως ο ατομικισμός είναι πλέον παρελθόν για όποιον αποφασίζει να βρει κάποιο νόημα στη ζωή του. Και θα το βρει με την τριβή του στο σύνολο ακόμη κι αν πρόκειται για ένα γεύμα που έχει αφορμή τη κοπή πίτας. Ουσιαστικά είναι ικανό να διαμορφώσει μια αλυσιδωτή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων σε μικρές και μεγάλες οικογένειες που αναζητούν ένα τόπο συνάντησης για αληθινή επικοινωνία.

Σύσσωμα τα «Αρβανιτάκια» , όπως αποκαλούν την ομάδα τους χαριτολογώντας, πόζαραν για το cosmopoliti κι ένιωθαν πως η δουλειά δεν είναι πάνω απ’ όλα. Πάνω απ’ όλα είναι οι άνθρωποι!

Στην επιστροφή μια βιτρίνα απόκτησε ζωή με τη γάτα σε εξερεύνηση που στέκονταν και μας κοιτούσε από μέσα. Μωρέ λες να έβλεπε πως εμείς ήμασταν σε βιτρίνα παρ’ όλο που μοιάζαμε να είμαστε έξω απ’ το τζάμι;