ΤΩΡΑ |
Ο ηθοποιός που έχει ταλέντο, που ξεχωρίζει για την υποκριτική του δεξιότητα, που είναι πραγματικός καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, διακρίνεται όχι μόνον από όλα αυτά, αλλά και από την ευρύτερη μόρφωση που διαθέτει. Όσον αφορά τον χαρισματικό και έξοχο ηθοποιό, Φαίδωνα Καστρή, οι σκέψεις, οι απόψεις του, τα ”πιστεύω” του και οι απαντήσεις του στις έννοιες από το Α ως το Ω το αποδεικνύουν περίτρανα! Η συγκεκριμένη συνέντευξη θα μπορούσε να ήταν μέρος ενός βιβλίου με θέμα του συνεντεύξεις ηθοποιών μεγάλης αξίας και ποιότητας. Γιατί, ο Φαίδων Καστρής, είναι ένας από αυτούς, είναι εργάτης της Τέχνης του, την οποία υπηρετεί ακάματα, ψυχή τε και σώματι σαν στρατιώτης, όπως δηλώνει ο ίδιος! Πασίγνωστος στον κύκλο του, όλοι οι συνάδελφοί του τον γνωρίζουν, αλλά η τελειομανία που έχει για την Τέχνη του, τον ανάγκασε, πολλές φορές, να λέει ”όχι” ιδιαίτερα σε τηλεοπτικές σειρές που θα του προσέδιδαν ευρύτερη αναγνωρισιμότητα. Παράλληλα, θα κέρδιζε σίγουρα η σειρά, από την εκάστοτε ερμηνεία του, όπως άλλωστε και το θέατρο. Έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του σε όσους θεατρικούς ρόλους έχει υποδυθεί, οι οποίοι μάλιστα απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές! Είναι σεμνός , χαμηλών τόνων, ευγενικός, ταπεινός, αρετές και προτερήματα που χαρακτηρίζουν, επίσης, τους καλλιτέχνες που φωτίζουν και κοσμούν την ελληνική σκηνή! Πιστός και αφοσιωμένος στην ατέρμονη αγάπη που έχει για το θέατρο, τη φετινή σεζόν τον απολαμβάνουμε σε δύο έργα. Στο βραβευμένο μονόλογο του Εμανουέλ Νταρλέ “Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ” στον Πολυχώρο Show… What? και στη ”Θηβαϊδα” του Ρακίνα, όπου υποδύεται τον Κρέοντα σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπαμπίλη, στη σκηνή Ωμέγα, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ο εκλεκτός ηθοποιός, Φαίδωνας Καστρής από το Α ως το Ω.
Ασυδοσία: Ανεξέλεγκτη ελευθερία, να πεις και να κάνεις, χωρίς περιορισμούς, να σπάσει κανείς τα όρια. Να μη δίνεις λόγο σε κανέναν, να υπερβαίνεις εαυτόν προκειμένου να φτάσεις ίσως τον ιδανικό εαυτό, μια ρωγμή ασυδοσίας ίσως φωτίσει στα σκοτάδια μέσα της ψυχής σου, απρόσιτα ορυχεία εσωτερικού πλούτου, γνώση υπαρξιακή που μόνο στα όνειρά σου έχεις “ματαδεί”, η ασυδοσία βέβαια κυρίως φοβίζει, μοιάζει να απειλεί τα κατεστημένα, τα κατεστημένα που έχουν την δική τους ταξική, οικονομική και ηθική ασυδοσία σαν προνόμιο, προτιμώ πάντα την ασυδοσία του καλλιτέχνη ή του ερωτευμένου με τη ζωή.
Βραβευμένος μονόλογος: Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ (μετάφραση Μήνα Πατεράκη-Γαρέφη), Le Mardi à Monoprix, Tuesdays at Tescos, του Εμανουέλ Νταρλέ. Είχα την τύχη να είμαι ο τρίτος ηθοποιός στην Ευρώπη, μετά τον Γάλλο Ζαν-Κλοντ Ντρέιφους στο Παρίσι και τον Σάιμον Κάλοου στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου το καλοκαίρι του 2011, να ερμηνεύσω την ιστορία, το οδοιπορικό της Μαρί-Πιερ, μιας υπερήφανης τρανς, γυναίκα “αυτή καθεαυτή” και τρυφερή κόρη που με τον ηλικιωμένο μπαμπά της πάνε στο σούπερ-μάρκετ να του κάνει τα ψώνια της εβδομάδας. Μια κοινή και συνηθισμένη διαδρομή για όλους αλλά οδυνηρή για την ίδια, ένας μονόλογος για την αποδοχή. Ο μονόλογος του Εμανουέλ Νταρλέ, «Le Mardi à Monoprix» («Την Τρίτη στο σούπερ–μάρκετ»), κέρδισε το Α’ Βραβείο στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου το 2011, το βραβείο Herald Archangel Award και ήταν υποψήφιο δύο φορές στα Βραβεία Molière του Εθνικού Θεάτρου της Γαλλίας (2010, 2011). Στην Ελλάδα, το παρουσιάσαμε το 2011-12 στο «Από Μηχανής Θέατρο» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και τιμήθηκε με το «Βραβείο Ερμηνείας Κοινού 2011» της Athens Voice, το «Βραβείο Ερμηνείας, Σκηνοθεσίας, Σκηνικού στα πρώτα Gay Awards 2012 και 5 υποψηφιότητες Βραβείων Κοινού Αθηνοράματος 2012 (παράσταση, ερμηνεία, σκηνοθεσία, μουσική, κοστούμι).
Διαφορετικότητα: Η ταυτότητα του καθενός που τον καθιστά μοναδικό και ίσο μα όχι και ίδιο με τους άλλους. Κάτι αυτονόητο και φυσικό, η αποδοχή της απόλυτης υπαρξιακής μας αλήθειας, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό σου, το δικό σου μοναδικό κι αυθεντικό ψυχικό και σωματικό και κοινωνικό αποτύπωμα, θεμελιώδες δικαίωμα μιας δημοκρατίας, αμφισβητείται ξανά και ξανά στα χρόνια και στους αιώνες. Ένα κρεβάτι του Προκρούστη περιμένει να “πετσοκόψει” ό,τι μοιάζει να περισσεύει στα μέτρα μιας κανονικότητας που ορίζεται σχεδόν “φασιστικά” στα κέντρα μια συντηρητικής εξουσίας διαπλεκόμενης με ιερατεία και δικαστές και ιεροεξεταστές δασκάλους κρυμμένους πίσω από τα φοβικά τους σύνδρομα. Μοναδικότητα που θα πει διαφορετικότητα.
Εμανουέλ Νταρλέ: Η παράσταση δέκα χρόνια μετά που ανεβαίνει στον Πολυχώρο ShowWhat? στην πλατεία Μεσολογγίου 6, στο Παγκράτι, στην εξαιρετική μετάφραση της Μήνας Πατεράκη-Γαρέφη, αφιερώνεται στην μνήμη του, ο γλυκύτατος άνθρωπος και φίλος, έφυγε πρόωρα και ξαφνικά το 2016. Είχε έρθει το 2011 στην Αθήνα, είδε τις τέσσερις στη σειρά πρώτες παραστάσεις, της Τρίτης στο σούπερ-μάρκετ, είχε εντυπωσιαστεί από την ερμηνεία της Μαρί-Πιερ, από το “ζωντάνεμα” του πατέρα επί σκηνής όπως τον σκιαγραφεί η ηρωίδα αλλά κι από την κινησιολογία μου, είχε πει τότε “ο Φαίδων είναι η Μαρί-Πιερ, είναι κι ο μπαμπάς της και μαζί μια μπαλαρίνα”.
Ζωή: Ααα… η ζωή, η γλυκιά ζωή, η ζωή είναι μια παράσταση κανονική μόνο που δεν έχει πρόβα, όσο περισσότερο παίζεις τόσο και μαθαίνεις να ζεις καλύτερα, να παίζεις καλά, να είσαι εσύ, ο ερμηνευτής σου και το έργο, όσο πιο πολύ εμβαθύνεις τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις, φωτίζεσαι, μεγαλώνεις, πρωταγωνιστείς, οδηγείς τη ζωή σου στον προορισμό που εσύ επιλέγεις κι όχι όπου εκείνη θα σε πάει ή οι άλλοι. Η ζωή θέλει αγάπη, η ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι ζωή, τη ζωή ή θα τη ζήσεις ή θα τη μετρήσεις, δεν τη μετράω λέω, ζω…
Ηθοποιός: Μετά από τριανταπέντε και παραπάνω χρόνια που υπηρετώ κι εγώ, με την ήσυχη θεατρική διαδρομή μου, την Τέχνη αυτή, να πω, δεν ήθελα, δεν θέλω και δεν θα ήθελα άλλη ζωή από αυτήν του ηθοποιού, αυτήν που έζησα, θα μπορούσα και καλύτερα αλλά ζούμε σε δύσκολη χώρα για “αυτοφυή λουλουδάκια” της δικής μου ιδιοσυγκρασίας.
Θέατρο: Η Μεγάλη Συνάντηση, των Τεχνών, των καλλιτεχνών, του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, όλων με το κοινό. Πιστεύω, σε ένα θέατρο ώσμωσης των καλλιτεχνών, όχι στο θέατρο που ένας σκηνοθέτης επιβάλλει μια γραμμή, μια φόρμα, μια ανάγνωση ή ερμηνεία στους ηθοποιούς και τους συνεργάτες, αλλά που μαζί τους την ανακαλύπτει, την ανασύρει, την αφουγκράζεται και την προκαλεί, δράση κι αντίδραση, σώμα, αισθήσεις, διάνοια, θερμοκρασία. Έχω υπηρετήσει κι έχω διδαχθεί από αρκετούς “σκληρούς” σκηνοθέτες, δούλεψα σαν “στρατιώτης” του θεάτρου πολλά χρόνια, μπορώ να πω πως αγαπώ το θέατρο των ευτυχισμένων ηθοποιών.
Καλλιτεχνικά όνειρα: Τώρα να χαρώ το ταξίδι της Μαρί-Πιερ μου την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ, τα Δευτερότριτα στο Show What? αλλά και τον Κρέοντα στη “Θηβαΐδα” του Ρακίνα, που ερμηνεύω με ομάδα υπέροχων καλλιτεχνών, στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ένας σπουδαίος ρόλος σε μια μεγαλειώδη και μοντέρνα παράσταση, στην ερευνητική σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπαμπίλη. Αργότερα θα ονειρευτώ ξανά, τώρα είμαι γεμάτος, είμαι μέσα στο όνειρό μου…
Λαοπλάνος: Στη δική μου γενιά έρχονται αυθόρμητα στο νου, οι πολιτικοί της δεκαετίας του ογδόντα, πέραν της προσωπικότητας είχαν κι αυτό το “ταλέντο” να πείθουν τον κόσμο, να βγαίνουν στο μπαλκόνι και να ξεσηκώνουν το λαό, το πρόλαβα αυτό, πια ούτε αυτό το προσφιλές στον κόσμο αλίμονο “ελάττωμα” δεν έχουν, δουλεύουν τα επικοινωνιακά συνεργεία αδιάκοπα προκειμένου να μας ξεγελάσουν, να καμωθούν πως αυτές οι πενιχρές πολιτικές οντότητες του καιρού μας μπορούν ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους να πείσουν πως αξίζουν και νοιάζονται ή οραματίζονται κάτι, τίποτα πια…
Μαρί-Πιερ: Αχ η Μαρί-Πιερ, που ήταν Ζαν-Πιερ, που πάντα μέσα της ήταν κορίτσι και κανείς δεν το ήξερε, που ήταν γυναίκα και οι άλλοι δεν το έβλεπαν, που πια είναι γυναίκα αυτή καθ’ αυτή ολοφάνερα, είναι γυναίκα και αυτό δεν αλλάζει, που είναι κόρη του πατέρα της εν πάση περιπτώσει, που θέλει να τον επισκεφτεί, να του κρατήσει συντροφιά, να του κάνει τις δουλειές του σπιτιού και να τον συνοδεύσει στα ψώνια του σούπερ-μάρκετ χωρίς να νιώσει τα βλέμματα των πελατών να την τεμαχίζουν, να την κοιτούν, να ψάχνουν να βρουν πάνω της αυτό το κάτι που δεν κολλάει, να την αφαιρούν, να την υποχρεώνουν να μην υπάρχει.
Νέα γενιά ηθοποιών: Υπέροχη γενιά, όμορφα πλάσματα, καλύτερα εκπαιδευμένα, με πολλά εφόδια, έτυχαν πάνω στις δυσκολίες, μετά την οικονομική κρίση και την επιδημία του κορωνοϊού, δυνάμωσαν και συμβάλλουν στην έκρηξη που επανεκκινεί τη θεατρική μάχη της επικοινωνίας, να κρατηθεί κανείς επάνω στο κύμα. Να αναφέρω εδώ τα υπέροχα πλάσματα της ομάδας του Δημήτρη Μπαμπίλη, που ερμηνεύουμε μαζί την “Θηβαΐδα” του Ρακήνα, τον Γιώργο Βουρδαμή, τον Οδυσσέα Ζήκα, τον Θανάση Κριτσάκη, την Ειρήνη Κυριακού, την Κλεοπάτρα Μάρκου, ηθοποιοί με ταλέντο, εκπαίδευση, παιδεία, ήθος και πάθος, χαίρομαι καμαρώνω τη συνεργασία μας, εγώ και η Βασιλική Δέλιου ευτυχισμένοι όλοι μαζί, επιλογές του Μπαμπίλη, της ομάδας του ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ.
Ξένοι ή Έλληνες συγγραφείς: Έλληνες συγγραφείς θα πω, μιλάνε από τα σπλάχνα μας, μιλάνε την κοινή εμπειρία, είμαστε μέρος του τοπίου, αλλά και οι ξένοι, όταν το έργο αγγίζει τον πυρήνα, τον άνθρωπο και ξεπερνά την ατομική περίπτωση, είναι για όλους! Σημασία έχει να θέλεις να έχεις την ανάγκη να το πεις, να το μοιραστείς, να το βιώσεις λέω εγώ…
Ομόνοια (όχι η πλατεία): Μα και η πλατεία ονομάστηκε για να μας το θυμίζει, συμφιλίωση, συνύπαρξη, ενότητα, να βρίσκουμε τι μας ενώνει κι όχι το τι μας χωρίζει, η ίδια η πλατεία είναι ζωντανό παράδειγμα στο κέντρο της πόλης, της Αθήνας, σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και σε όλο το φάσμα της παθογένειας του κράτους, της συνύπαρξης, της συμβίωσης, αγάπη θέλει, φροντίδα. Λέει ο Κρέων στην “Θηβαΐδα” του Ρακίνα: “Μεταξύ εχθρών το μίσος είναι εφήμερο. Όμως, τίποτα, και κανείς πια δεν μπορεί να ενώσει όσους, μέσα στην οικογένεια, μισιούνται. Κανείς δεν μισεί τόσο, όσο ο αδελφός τον αδελφό”. Αυτός ο χαμηλός εμφύλιος που λέει και ο σκηνοθέτης μας ο Δημήτρης Μπαμπίλης, μαστίζει για γενιές τη χώρα, αυτήν την Ομόνοια πάντα προσδοκούμε κι ευχόμαστε…
Παγκράτι: Στην όμορφη ήσυχη πλατεία Μεσολογγίου αρ. 6, στο μικρό και φιλόξενο Πολυχώρο ShowWhat? σαν σε μια “γαλλική κάρτ ποστάλ” η Μαρί-Πιερ θα ανοίξει τα μάτια της, θα πάρει μια ανάσα και θα ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια των θεατών της το χρονικό “Της Τρίτης στο σούπερ-μάρκετ”, μια γιορτή θεάτρου δέκα χρόνια μετά, θα ζωντανέψει η ίδια και ο μπαμπάς Αντρέ και η γειτονιά, το σούπερ-μάρκετ, ο δρόμος, το γαλλικό καφέ… Μετά την παράσταση με ποτό κι αγαπημένα γαλλικά τραγούδια θα τρυφερεύουμε καρδιές και θα μοιραζόμαστε ωραίες στιγμές…
Ρόλοι: Χρόνος μέτρησης της ζωής μου, του ηθοποιού, έτσι θυμάμαι τη ζωή μου, όταν έπαιζα τον Δεντρογαλή, στην ‘’Τρισεύγενη’’ του Παλαμά στο Εθνικό, ή στον Χορό του ‘’Επί Κολωνώ’’ του Μινωτή το ’89, την Κίρκη Ντολορόζα, και τα λοιπά, είναι εποχές οι ρόλοι, ζω υπό το φως τους την υπόλοιπη ζωή μου, συχνά δίνουν τον τόνο μην πω και την αιτία των γεγονότων στη ζωή μου. Μαγικό όλο αυτό, είμαι όλοι κι όλοι που ήρθαν, έφυγαν κι αυτοί που προσμένω, όλοι “το αίμα μου ζωντανό” στο φως στη σκηνή…
Σεμνότητα: Υπάρχει έμφυτη ή δεν υπάρχει. Προτιμώ να απουσιάζει από την επίπλαστη, επίσης η σεμνότητα έχει μέτρο, δεν ντρέπεται για την αξία, αντίθετα η αξία επιβάλει σεμνότητα, τα άλλα ηχούν τενεκέ…
Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ: Θεατρικός μονόλογος, η τρανς Μαρί-Πιερ διεκδικεί το δικαίωμά της να συνοδεύει τον γέρο-πατέρα της στο σούπερ-μάρκετ χωρίς να γίνονται θέαμα, το “αξιοθέατο” βορά στα μάτια των πελατών που καραδοκούν στο ταμείο. Οδοιπορικό μια τρυφερής ψυχής, μιας ωραίας Κυρίας!
Υπεροψία: Το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο ταξική γίνεται πάλι η ζωή μας, νιώθω το ίδιο το θέατρο που κάποτε κάποιοι χώριζαν σε τέχνης κι εμπορικό, πάλι να γίνεται ταξικό, το θέατρο των ιδρυμάτων και των πλουσίων που το συστήνει μια τάχα μου “αριστοκρατία” των μέσων και το άλλο, το φτωχό, που δεν θα περάσει ο κριτικός και η καλλιτεχνική συντάκτης να το δει, να το ανακαλύψει… Φυσικά, υπάρχει μια συγκαλυμμένη ενοχή, κάποιοι κερδίζουν, όπως μπορούν τα προς το ζην τους αλλά δεν λειτουργούν το λειτούργημά τους, θα παίζουν το βιολί τους μέχρι που όλοι μαζί θα φτάσουμε στο βυθό… Ένα θέμα για μικρό διήγημα…
Φροντίδα: Νοιάζομαι, η αγαπημένη μου λέξη, φρόντισα τον πατέρα μου ο ίδιος δυο χρόνια πριν πεθάνει, τον ξανα-αγάπησα λέω, τον έπλυνα, τον τάισα, τον χάιδεψα, τον φρόντισα καλά… Φροντίζω: η καθημερινότητά μου είναι μια σειρά από φροντίδες, ίσως αυτό είναι το κλειδί της αγάπης μου για το έργο του Νταρλέ, η φροντίδα, να φροντίσεις και κάποιος ίσως να φροντίσει και εσένα είναι πάντα η έγνοια… Φροντίζω, αγαπώ, δίνω σημασία.
Χάρισμα: Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα έχουν κόπο, το χάρισμα, το ταλέντο, η ικανότητα, το προσόν, όλα αυτά είναι σπόρια στις τσέπες μας, άλλα δικά μας κι άλλα δανεικά, τι θα τα κάνεις; Έλεγα από νέος, έχω ταλέντο, είμαι ηθοποιός, το νιώθω μέσα μου βαθιά, με συνταράζει, ναι, ωραία, χάρισμα ήταν η επιμονή μου να δουλέψω σκληρά, να υπομείνω, να μάθω, να αντέξω, να επιλέξω, να ασκηθώ στην λιτότητα, πολλά πολλά, αυτό ήταν το χάρισμά μου, η αντοχή μου στη σκληρή δουλειά του πραγματικού ηθοποιού, ενός “στρατιώτη” του θεάτρου, όσο μπορούσα και παραπάνω.
Ψυχισμός: Η ψυχή μου να φυσάει, βοριάδες, αέρηδες ξένοι, τις φωτιές της καρδιάς που με καίνε να φουντώνει, ο ψυχισμός, είναι αυτή η εικόνα μιας νυχτοπεταλούδας στο τζάμι της ημέρας, στο αμείλικτο φως, τόσο σπαρακτικά την περιγράφει η Βιρτζίνια Γουλφ, μια νυχτοπεταλούδα που σπαρταρά στο τζάμι με όλη τη δύναμη της ψυχής της, ώσπου παραδομένη αφήνεται να πεθάνει. Και προσθέτει ο Κρέων λίγο πριν πεθάνει, στην “Θηβαΐδα”, λέει “χίλιες ταραχές την ψυχή μου αναστατώνουν” στην ευαίσθητη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου.
Ωραίες επιλογές: Ωραίες επιλογές είναι αυτές που σε οδηγούν στον ωραίο, στον καλύτερο εαυτό σου, που σε οδηγούν στη ζωή σου, όπως εσύ την ονειρεύεσαι ,και στον εαυτό καθ’ αυτό σου που θέλεις να συστήσεις και να γνωρίσουν, να αναγνωρίσουν, να αποδεχτούν οι άλλοι. Νομίζω, έκανα ωραίες επιλογές, αγάπησα, αγαπήθηκα, έχω μια υπέροχη κόρη, φίλους που εκτιμώ βαθιά, θεατρική οικογένεια, έπαιξα, παίζω, μακάρι να είχα περισσότερες ευκαιρίες, αλλά και πάλι θα επέλεγα ποιες…
Σχόλια για αυτό το άρθρο