ΤΩΡΑ |
Αρρενωπός, γοητευτικός, ευθυτενής, με πρόσωπο που θυμίζει αρχαϊκό άγαλμα και γνώστης του savoir vivre. Όταν βγήκε στα τέλη του ’60, αφού τελείωσε τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο όλοι – και ιδιαίτερα όλες- μιλούσαν για έναν ηθοποιό, κούκλο, με λάμψη αλλά και πολύ ταλέντο και αυτός ήταν ο ταλαντούχος και πολυδιάστατος, γιατί είναι: ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, παραγωγός, Γιώργος Χριστοδούλου! Όλα τα φώτα ήταν στραμμένα επάνω του, έκανε αμέτρητα εξώφυλλα, ήταν πάντα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και η μία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη. Το άστρο του μεσουρανούσε και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να μεσουρανεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα και ήταν ο πιο περιζήτητος πρωταγωνιστής της εποχής εκείνης! Συνδύαζε την ομορφιά μαζί με το ταλέντο και τη λάμψη, πράγμα δύσκολο για τους περισσότερους ηθοποιούς της τότε εποχής. Έχει κάνει πολλά σίριαλ στα οποία κράτησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αρκετές ταινίες και θέατρο με τις πιο καταξιωμένες star . Πρωτοεμφανίστηκε στα” 40 Καράτια”, με τη μία και μοναδική Έλλη Λαμπέτη, έπαιξε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Ζωή Λάσκαρη και άλλες πολλές λαμπερές πρωταγωνίστριες που άφησαν εποχή. Πάντα όμως αναζητούσε το δικό του χώρο, τον έφτιαχνε με δικά του χρήματα για να στεγάσει εκεί τα όνειρά του και να ανεβάσει το ρεπερτόριο που επιζητούσε και επιθυμούσε, πιο ψαγμένο πια , όταν έφτασε στο απόγειο της καλλιτεχνικής του ωριμότητας με την πάροδο των χρόνων. Δεν σταμάτησε να ψάχνει και να αναζητεί τον ιδανικό χώρο, ώσπου επιτέλους βρήκε το Έαρ Βικτώρια, το ανακαίνισε εκ βάθρων, και αυτό θεωρώ ότι θα είναι το θέατρο του για τα επόμενα χρόνια, για να ανεβάζει το επιλεγμένο και ποιοτικό ρεπερτόριο που του λέει η καρδιά του και οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Φέτος, ανεβάζει το εμβληματικό έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη ”Ο φονιάς”, σε σκηνοθεσία του άξιου Γιάννη Διαμαντόπουλου. Ο gentleman της ελληνικής σκηνής Γιώργος Χριστοδούλου, από το Α ως το Ω!
Αγωγή: Δύο λέξεις απόλυτα δεμένες μεταξύ τους. Η αγωγή και η διαγωγή μας πηγάζει μέσα από την παιδική μας ηλικία. Σε όλη μας τη ζωή κουβαλάμε τα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας. Την ανατροφή από το σπίτι μας, την καθοδήγησή από το σχολείο από τους δασκάλους μας και που όλα αυτά είναι παρακαταθήκες για την μετέπειτα ζωή μας.
Βία: Αν η αγωγή μας ποτίστηκε με βία, με βία θα αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους και με βία θα συνεχίσουμε να ζούμε. Συμπέρασμα: Ας προσπαθήσουμε τα παιδικά χρόνια να τα σπείρουμε με αγάπη, συναίσθημα, στοργή και ζεστασιά για να στρώσουμε πάνω από όλα το –μονοπάτι της αγωγής χωρίς την βία.
Γιάννης Διαμαντόπουλος: Θεατράνθρωπος. Δάσκαλος. Σκηνοθέτης που αγαπάει τον ηθοποιό και τον σέβεται. Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος είναι ο σκηνοθέτης, χωρίς πολλά λόγια. Έχοντας μελετήσει το έργο, τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα με δυο λέξεις μόνο σε βάζει στα μονοπάτια για την δημιουργία του ρόλου. Σε καθοδηγεί με τέτοια μαεστρία που χωρίς να το καταλάβεις έχεις πέσει στα βαθιά νερά και κολυμπάς. Δεν λέει πολλά λόγια. Οι λέξεις μετρημένες και κατ’ ευθείαν στο στόχο. Έχει ήθος, ευγένεια και πολιτισμό. Κάτι που δύσκολα πια συναντάς στο ελληνικό θέατρο. Τον ευχαριστώ που είναι δίπλα μου.
Δέσποινα Βολίδη: Πώς να ζωγραφίσω αυτή τη υπέροχη ψυχή. Ποια χρώματα να χρησιμοποιήσω για να σκιαγραφήσω την ψυχή, το μεγαλείο και το ταλέντο της. Χρόνια συνεργάτης μου. Ακούραστη. Πάντα δίπλα σε κάθε στιγμή. Και πάντα να δίνει λύσεις που το αποτέλεσμα να μοιάζει με υπερπαραγωγή. Ενώ, στην ουσία με δύο πινελιές σου χαρίζει έναν ολόκληρο θεατρικό κόσμο μέσα από την ευαίσθητη ψυχή και το ταλέντο της. Την ευχαριστώ που είναι δίπλα μου
Ελληνικό ρεπερτόριο: Κοιτίδα του ευρωπαϊκού θεάτρου ήταν το Θέατρο του Διονύσου, χτισμένο σε έναν ιερό χώρο κι αφιερωμένο στο Βάκχο. Ήταν μια γιορτή, υπόθεση της πολιτείας, με διαστάσεις πολιτικές, κοινωνικές και διδακτικές για την αθηναϊκή δημοκρατία και τους θεσμούς της σε μια ιστορική περίοδο, όπου στην καθημερινότητα του απλού πολίτη μπορούμε να βρούμε αντιστοιχίες και σημεία κοινά με τη σύγχρονη ζωή. Θεμελιώνουμε στο Θέατρο Βικτώρια το όραμα μας: Το μανιφέστο ελληνικού έργου, Έλληνες συγγραφείς, Έλληνες λογοτέχνες, Έλληνες Ποιητές.
Ζωή: Η αίσθηση που έχω πια μεγαλώνοντας σε αυτή τη ζωή με τις καλές και της κακές στιγμές, είναι να πω ένα μεγάλο ‘’ευχαριστώ’’ στον Καλό Θεούλη που μου έδωσε βήμα σε αυτή τη ζωή και μπόρεσα να εκπληρώσω τα όνειρα μου, όσο με άφησαν να τα εκπληρώσω,
Ήθος: Το ήθος μου το δίδαξαν οι γονείς μου, με αυτό πορεύομαι…
Θέατρο Βικτώρια:
Άλλη μία προσπάθεια
Άλλη μία αγωνία
Άλλη μία παράσταση
Άλλη μία ευτυχία
Άλλη μία θεατρική στιγμή
Άλλη μία αγάπη αληθινή… το Θέατρο.
Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Να ήταν μόνο αυτό; Εγώ αισθάνομαι πως πρέπει καθημερινά να κάνω ατελείωτα εμβόλια ως προς την επαγγελματική μου δραστηριότητα. Tώρα ως προς την προσωπική , επειδή είναι συνυφασμένη με την επαγγελματική δεν φτάνει μόνο του Covid . Ας ελπίσουμε για κάτι πιο δυνατό. Και βλέπουμε…
Κάλλος: Ομορφιά, αυτός που έχει καθαρό μυαλό, καθαρή ψυχή, καθαρό σώμα. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας στην διάρκεια που μας ορίζει το μονοπάτι της ζωής μας να σταθούμε με κάλλος στις αντιξοότητες της ζωής, χωρίς κακίες, μισαλλοδοξίες, και ίντριγκες.
Λεοντόκαρδος: Ναι έχω πείσμα, και με θάρρος και με τόλμη έχω αντιμετωπίσει ατέλειωτες καταστάσεις. Δεν χάνω το ηθικό μου και πάνω από όλα δεν υποχωρώ μπροστά στις δυσκολίες.
Μήτσος Ευθυμιάδης: Εγώ δεν τον γνώρισα. Γνώρισα την αδελφή του. Την Αγαθή Ευθυμιάδου. Η ευγένεια, η καλοσύνη και η απέραντη αγάπη προς όλους μας ήταν ένα πρωτόγνωρο θεατρικό στίγμα. Με τον Μήτσο δεν έτυχε να συναντηθούμε. Η πρώτη συνάντηση μαζί του έγινε, όταν διάβαζα τα έργα του. Η δεύτερη συνάντηση μαζί του, έστω και αργά, όπως και με την Αγαθή την αδελφή του έγινε με τον «Φονιά». Τα τελευταία δέκα χρόνια ο Μήτσος αποφάσισε να κάνει χοντρό παιχνίδι με όλα και με όλους. Μέσα από την καμαρούλα του, αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη στο «καλλιτεχνικό» περιβάλλον, αρχίζοντας με εκείνους τους συναδέλφους του που εκχωρούσαν τα πάντα και γινόντουσαν μαϊμούδες παντός καιρού για μια θέση στο σύστημα. Τον Μήτσο τον συναντούσες στην Πλατεία Βάθη στον ‘’Κόκκινο Γάτο΄΄. Εκεί, χανότανε μέσα στους αληθινούς αντέχοντες, μακριά από τους «κουλτουριάρηδες» της συμφοράς, τα ανθρωπάκια που το παίζουν λογοτέχνες και τις γλώσσες τις θλιβερές ορισμένων δημοσιογράφων. Είχε το μοναδικό χάρισμα να του ανοίγουν οι άλλοι εύκολα την ψυχή τους αμέσως μόλις τον γνώριζαν. Και ο Μήτσος τους άκουγε πάντα με μεγάλη προσοχή και κατόπιν, με τρόπο μοναδικό, αγκάλιαζε αυτές τις ψυχές και τους ψιθύριζε πρώτα ό,τι ήθελαν να ακούσουν και ύστερα ό,τι δεν ήθελαν. Και αυτό έπιανε. Κλείνω αυτή τη μικρή κατάθεση αγάπης με την τελευταία φράση που απηύθυνε ο Γιώργος Κοτανίδης στον επικήδειο του φίλου μας: «Να ξέρεις εκεί που πετάς τώρα, εμείς πάντοτε θα σου μιλάμε και θα σε ρωτάμε για ό,τι μας βασανίζει, και ξέρουμε πως εσύ θα βρίσκεις τον τρόπο να μας απαντάς».
Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω κι εγώ: «Γιώργο Κοτανίδη τώρα θα σου δοθεί η ευκαιρία εκεί που θα πετάς παρέα με τον Μήτσο να συζητάτε για όλα αυτά που μας βασανίζουν και είμαι σίγουρος πως θα βρίσκετε τον τρόπο να μας απαντάτε.»
Νέο έτος: Υπάρχουν τόσο πολλά στον κόσμο για όλους μας, αν μόνο είχαμε μάτια να τα δούμε, καρδιά να τα αγαπήσουμε και χέρια να τα μαζέψουμε. Ας αφουγκραστούμε τον ήλιο με τη θάλασσα να σιγοτραγουδούν και ακόρντα να μας στέλνουν με τους γλάρους. Και όλοι εμείς με ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής μας να βλέπουμε στης φύσης το χορό, τη φύση να χορεύει. Κι όπως χορεύει και γελά, σου στέλνω κι εγώ ακόρντα με τους γλάρους, το 2022 να είναι καλοτάξιδο και να σου δώσει απλόχερα κάθε επιθυμία της ψυχής σου… Σας εύχομαι η χρονιά αυτή να είναι γεμάτη αγάπη υγεία και ευτυχία.
Ξένο ρεπερτόριο: Έχω αγάπη και θαυμασμό στους κλασικούς συγγραφείς: Frederico Garcia Lorca, Tennessee Williams, Εugene O’ Neil, Chekhov, Luigi Pirandello. Θα αναρωτηθεί κάποιος, αν απορρίπτω τους σύγχρονους, όχι βέβαια. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω και να δικαιολογήσω αυτή την αγάπη στους κλασικούς είναι τα χρόνια που φοίτησα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κοντά σε μεγάλους δασκάλους: Αρώνη, Μουζενίδη, Βόκοβιτς, Τζόγια, Χαλκούση, Καραντινό, Τερζάκη, Μιράντα και την κυρία Κατερίνα. Όλοι αυτοί μας μπόλιασαν με την αλήθεια των κλασικών.
Ο Φονιάς:
«Γράφει ο Αντώνης Αντωνίου από την παράσταση του «Φονιά» στο πρόγραμμα της Θεατρικής Σκηνής»
Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ γνώρισα τον Μήτσο σ’ ένα μπαρ το DADA στα Εξάρχεια. «Έχω γράψει ένα έργο», μου λέει ένα βράδυ μισοκλείνοντας το μάτι του για να δώσει έμφαση και βάρος σε αυτό που έλεγε και μου απαγγέλλει τέσσερις με πέντε ατάκες από το διάλογο του έργου. Ήταν το έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη «Ο Φονιάς». Θυμάμαι στις πρώτες πρόβες με έντονο συναίσθημα τον ρώτησα: «Τι θέλουμε να πούμε με το έργο ρε Μήτσο;». Κι εκείνος με ένα χαμόγελο που σε ηρεμούσε μου απάντησε: «Πολλές φορές, Αντώνη, σημασία δεν έχει το τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες». Το Θέατρο Βικτώρια παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στα έργα του Μήτσου Ευθυμιάδη «Ο Φονιάς», «Ο Φώντας», και «Το Υπόστεγο». Σε μια παράσταση αφιερωμένη στη μνήμη του. Αγαθή, σε ευχαριστούμε όλοι που μας εμπιστεύτηκες με καλοσύνη , αγάπη και ευγένεια. Αγαθή, σε ευχαριστώ που γνώρισα εσένα, τον αδελφό σου και την οικογένεια σου. Και εμείς Μήτσο με ένα χαμόγελο νοσταλγίας θα προσπαθήσουμε να βρούμε τον τρόπο να σου πούμε ένα ‘’ευχαριστώ’’ για την παρακαταθήκη που μας άφησες. Όπου και αν είσαι, να είσαι καλά…
Προσωπικές τραγωδίες: Είναι ένα θέμα που πολλές φορές από τη μία, θέλω να το ξεχνάω, αλλά και από την άλλη μου δίνει δύναμη να συνεχίζω όσο το άστρο μου διαρκή στο δώρο που μου έδωσε η ζωή, όταν διωγμένοι όλοι η οικογένεια φτάσαμε πρόσφυγες από την Αίγυπτο, στον Πειραιά. Θύμισες πολύ κακές αλλά και ταυτόχρονα θύμισες που μας έδωσαν την δύναμη να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Ρόλοι: Για εμένα δεν υπάρχουν ρόλοι μικροί και μεγάλοι. Για εμένα υπάρχουν ρόλοι που αγγίζουν την ψυχή σου. Και όπως μου έλεγε και η Έλλη Λαμπέτη: ’’Οι ρόλοι πρέπει να σου ξυπνάνε συναισθήματα, εμπειρίες και πολλές προσωπικές στιγμές. Γιατί μόνο από τις προσωπικές στιγμές, αν τις ζούμε αληθινά, τότε μόνο μπορούμε να αντλούμε τα συναισθήματα που χρειάζεται ο κάθε ρόλος…’’
Συγγραφείς:
Λογοτεχνία: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης-‘’Φόνισσα’’.
Γιάννης Σκαρίμπας- ‘’Το Θείο Τραγί’’.
Ανδρέας Καρκαβίτσας- ‘’ Ο Ζητιάνος’’
Μαρίνα Πετροπούλου: ’’Το ταγκό της Δανάης’’.
Ρένα Μαραζιώτη: ‘’Το Κορίτσι του Νείλου’’.
Μαρία Χατζόγλου: ’’ Νικόλυκος’’.
Θέατρο: Γιώργος Μιχαηλίδης- Παναγιώτης Μέντης- Γιώργος Μανιώτης.
Τύχη: Απαραίτητη και αναντικατάστατη.
Υγεία: Στις ημέρες που ζούμε το πολυτιμότερο όλων. Ας την φροντίσουμε λίγο παραπάνω. Υγεία και αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.
Φόνος: Φόνος, Φονιάς. Δυο λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ο φονιάς συνδέεται άμεσα με τον φόνο. Όμως, πολλές φορές , όπως και στην παράσταση ο ’’Φονιάς’’ του Μήτσου Ευθυμιάδη, ο φονιάς και ο φόνος συνδέονται περίεργα με εξωτερικά γεγονότα. Με γεγονότα και καταστάσεις ανεξέλεγκτες.Πάντα κάτω από τον φονιά και τον φόνο κρύβονται προσωπικά μυστικά, προσωπικές στιγμές που σε οδηγούν σε αυτήν την μοιραία πράξη που δυστυχώς δεν έχει επιστροφή.
Χρόνος: Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε δευτερόλεπτο του ρολογιού έχει άμεση σχέση με την ζωή μας. Ας μάθουμε να ζούμε τη στιγμή που δεν γυρίζει πίσω…
Ψυχολογία: Οι καιροί και οι στιγμές που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Η ανασφάλεια η αβεβαιότητα και το καθημερινό άγχος μας προκαλούν τέτοια ρήγματα στην ψυχή μας, που το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μαζέψουμε της δυνάμεις μας.
Ωραία γοητεία: Εξαντλώντας κάθε δύναμη της ψυχής μας να μπορέσουμε να ανεβάσουμε την ψυχολογία μας και να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να γίνουμε γοητευτικοί.
Σχόλια για αυτό το άρθρο