ΤΩΡΑ |
Από τον τοίχο της 22χρονης Isobel Bowdery στο facebook. Βρισκόταν στο Bataclan με το αγόρι της για τη συναυλία. Παρίστανε τη νεκρή για πάνω από μία ώρα για να ζήσει..
Δεν πιστεύεις ποτέ ότι θα συμβεί σε σένα.
Ήταν απλά ένα βράδυ Παρασκευής σε μια ροκ συναυλία.
Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο χαρούμενη και όλοι χορεύαν και χαμογελούσαν.
Και στη συνέχεια, όταν οι άνδρες μπήκαν μέσα από την μπροστινή είσοδο και άρχισαν τους πυροβολισμούς, αφελώς πιστεύαμε ότι ήταν όλα μέρος της παράστασης.
Δεν ήταν απλά μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν μια σφαγή.
Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν ακριβώς μπροστά μου.
Λίμνες από αίμα γέμισαν το πάτωμα.
Κραυγές ενήλικων ανδρών που κρατούσαν τα πτώματα των συντρόφων τους διαπερνούσαν το μικρό συναυλιακό χώρο.
Κατεδαφισμένες προσδοκίες για το μέλλον, οικογένειες πληγωμένες. Σε μια στιγμή.
Σοκαρισμένη και μόνη, έκανα ότι ήμουν νεκρή για πάνω από μια ώρα, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορούσαν να δουν τους αγαπημένους του ακίνητους… Κρατώντας την ανάσα μου, προσπαθώντας να μην κουνηθώ, να μην κλάψω – να μην προσφέρω σε αυτούς τους άνδρες το φόβο που επιθυμούσαν να δουν.
Ήμουν απίστευτα τυχερή που επιβίωσα.
Αλλά τόσοι πολλοί δεν τα κατάφεραν.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τους ακριβώς ίδιους λόγους όπως κι εγώ – για να περάσουν ένα διασκεδαστικό βράδυ Παρασκευής – ήταν αθώοι.
Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός.
Και πράξεις σαν κι αυτή υποτίθεται ότι τονίζουν τη διαφθορά των ανθρώπων και οι εικόνες των ανδρών που μας περιτριγύριζαν σαν όρνια θα με στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ο τρόπος με τον οποίο σχολαστικά στόχευαν ανθρώπους γύρω από την κεντρική αρένα, που ήμουν στο κέντρο της, χωρίς κανένα σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Δεν πίστευα ότι ήταν πραγματικό.
Περίμενα από λεπτό σε λεπτό κάποιος να πει ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης.
Αλλά το να είμαι ένας από τους επιζώντες αυτής της φρίκης, μου επιτρέπει να στρέψω τον προβολέα στους ήρωες.
Στον άνδρα που με παρηγορούσε και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του προσπαθώντας να καλύψει τον εγκέφαλό μου, όσο εγώ κλαψούριζα, στο ζευγάρι των οποίων τα τελευταία λόγια αγάπης κράτησαν ζωντανή την πίστη μου για το καλό σε αυτόν τον κόσμο, στην αστυνομία που κατάφερε να διασώσει εκατοντάδες ανθρώπους, στους εντελώς αγνώστους που με πήραν από το δρόμο και με παρηγορούσαν κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών, που πραγματικά πίστευα ότι το αγόρι που αγαπούσα ήταν νεκρό, στον τραυματισμένο άνδρα που κατά λάθος νόμιζα ότι ήταν το αγόρι μου και που στη συνέχεια όταν αναγνώρισα ότι δεν ήταν ο Amaury, με κράτησε και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά ,παρότι ο ίδιος ήταν μόνος και φοβισμένος, στη γυναίκα που άνοιξε τις πόρτες της για τους επιζώντες, στο φίλο που μου πρόσφερε καταφύγιο και βγήκε έξω για να μου αγοράσει καινούρια ρούχα, ώστε να μην χρειάζεται να συνεχίσω να φοράω αυτή τη λερωμένη με αίμα μπλούζα, σε όλους εσάς που έχετε στείλει μηνύματα ενδιαφέροντος και συμπαράστασης – εσείς που με κάνετε να πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερος. Να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό ξανά.
Όμως πάνω από όλα στους 80 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν μέσα σε αυτό το χώρο, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, οι οποίοι δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν σήμερα και σε όλο τον πόνο που οι φίλοι και οι οικογένειές τους νιώθουν.
Λυπάμαι πολύ. Δεν υπάρχει τίποτα που να απαλύνει τον πόνο.
Αισθάνομαι τιμή που ήμουν εκεί στις τελευταίες ανάσες τους.
Και πιστεύοντας πραγματικά ότι θα ήμουν μια από αυτούς που χάθηκαν, σας υπόσχομαι ότι οι τελευταίες σκέψεις τους δεν ήταν για τα ζώα που τα προκάλεσαν όλα αυτά. Ήταν σκέψεις όλων των ανθρώπων που αγάπησαν.
Όπως ήμουν ξαπλωμένη μέσα στο αίμα αγνώστων περιμένοντας τη δική μου σφαίρα που θα έδινε τέλος στα μόλις 22 χρόνια μου, οραματίστηκα κάθε πρόσωπο που έχω αγαπήσει και έχω ψιθυρίσει σ ‘αγαπώ. Ξανά και Ξανά.
Αναλογιζόμενη τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου.
Ελπίζοντας ότι όσοι αγαπώ, ήξεραν το πόσο πολύ, ελπίζοντας ότι θα ήξεραν, πως άσχετα με οτιδήποτε μπορεί να είχε συμβεί σε μένα, θα έπρεπε να συνεχίσουν να πιστεύουν στο καλό των ανθρώπων.
Να μην επιτρέψουν σε αυτά τα άτομα να κερδίσουν.
Χθες το βράδυ, οι ζωές πολλών ανθρώπων άλλαξαν για πάντα και είναι στο χέρι μας να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσουμε τις ζωές που τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας ονειρεύονταν, αλλά που δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ πλέον σε θέση να εκπληρώσουν.
RIP στους αγγέλους. Ποτέ δεν θα ξεχαστείτε.
Σχόλια για αυτό το άρθρο