ΤΩΡΑ |
Τριήμερο Καθαρής Δευτέρας και το Πήλιο νομίζω πως πήρε ξεκάθαρα τα πάνω του. Όλο και περισσότερος κόσμος ξανα-εκτιμάει αυτόν τον επίγειο παράδεισο που διαθέτει τα μοναδικά καρεκλάκια σκι στον πλανήτη όπου από τη μία έχεις τον Παγασητικό και από την άλλη το Αιγαίο…Στη μέση το μαγικό βουνό.Η φύση οργιάζει στο πιο εύφορο χώμα της Θεσσαλίας.
Στην πλατεία της Μακρινίτσας γινόταν το αδιαχώρητο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί στο αρχοντικότερο χωριό της Ελλάδας δεν έχουμε ούτε ένα αναπαλαιωμένο καλντερίμι, ούτε ένα φαρμακείο και διατηρούμε με τα νύχια και τα δόντια ένα φούρνο και ένα παντοπωλείο που σβήνει. Από μέλι και μαρμελάδα είμαστε πρώτοι. Να μη σχολιάσω την έλειψη ATM.. Δηλαδή μη σου τύχει κάτι. Όλα θα περάσουν με τα τουριστικά της ξεπέτας – μέλι, τσάι και χυλοπίτες .. Θα τα γράψω εκτενέστερα αυτά σε άλλο κείμενο και τεκμηριωμένα. Γιατί αυτές τις ημέρες που είμαι εδώ πενθώ τον πρόσφατο χαμό ενός ανθρώπου που κυριολεκτικά αναστήλωσε και αγάπησε αυτό το μέρος όσο κανένας άλλος. Ο Νίκος Μπέζος μας άφησε ξαφνικά και πολύ νωρίς. Έχω περάσει αξέχαστες στιγμές μαζί του με πεζοπορίες και πικ νικ σε όλη την περιοχή τις οποίες αναμετέδιδα.
Δείτε μία αριστουργηματική στις εκκλησίες της Μακρινίτσας εδώ..
Ο Νίκος ξεκουράζεται στο μαγικότερο- θα έλεγα πριβέ – κοιμητήριο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου λίγο πιο κάτω από το σπίτι του. Την πρώτη φορά που ανακάλυψα αυτό το μέρος του έλεγα πόσο θα μου άρεσε να είχα τον πατέρα μου εκεί. Εκεί που τρέχει το νερό γάργαρο στις κρήνες, κάτω από την προστασία του βουνού, σε ένα μέρος όπου νιώθεις γαλήνη και ασφάλεια.
Ο Νίκος Μπέζος ήταν ένας μεγάλος συνδετικός μου κρίκος με τη Μακρινίτσα και την ιστορία του τόπου. Άνθρωποι σαν αυτόν συνεχίζουν την παράδοση και δεν εγκαταλείπουν τους θησαυρούς μας.
Η Μακρινίτσα είναι ένα τεράστιο μουσείο που ρημάζει, όπως όλα τα σημαντικά μουσεία της χώρας μας.
Σχόλια για αυτό το άρθρο