Μετά τον Ψεύτη…. ζητείται τρέλα!

Mετά την πρεμιέρα της παράστασης Ζητείται Ψεύτης στο Παλλάς σε από τις Θεατρικές Σκηνές, ο θεατρικός παραγωγός Γιάννης Κεντ έγραψε το παρακάτω κείμενο στο προσωπικό του blog με τίτλο Ζητείται τρέλα:

ΣχετικάΆρθρα

Mατ Ντίλον: Συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη

H αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο.
Να ενθουσιαστώ, να καμαρώσω, να δακρύσω.

Αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να φουσκώνεις και να χαμογελάς μέσα σου, κι είναι και χαρά και ικανοποίηση και ανακούφιση και ανάσα βαθιά μαζί. Νόμιζα ότι τόσα χρόνια στις επιχειρήσεις, στην ταχύτητα, τις αποφάσεις, την αδρεναλίνη, τις επιτυχίες, τα λάθη ακόμα, θα είχα θωρακιστεί στον άκρατο συναισθηματισμό που συνοδεύει την ουσία και τις αξίες.
Ευτυχώς δεν έχω. Και το βίωσα την Παρασκευή το βράδυ απόλυτα. Σαρωτικά θα μπορούσε να πει κανείς. Και τελείως αναπάντεχα.
Στο φινάλε της πρώτης παράστασης του «Ζητείται Ψεύτης».

Το έζησα, βλέποντας κάτι που πίστεψα πολύ, το πάλεψα αντισυμβατικά για πολλούς – τους περισσότερους -, το υπερασπίστηκα με κάθε τρόπο, κόντρα σε οιωνούς, γκρίνιες, αναποδιές, άκρατη δυσπιστία, να απογειώνεται. Να παίρνει σάρκα και οστά, να παίρνει ψυχή κυρίως και υπόσταση και να μεταδίδεται, αγγίζοντας όλους όσοι βρεθήκαμε στο Παλλάς.

Δε συνηθίζω να κοιτάω πίσω. Αποφεύγω να κοντοστέκομαι και να υπολογίζω τα αρνητικά, που εγώ πάντα μικρά τα λογαριάζω, ανούσια.
Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ να μην αναλογιστώ τις δυσκολίες, τις αρνήσεις, τις εντάσεις, την ακυρωτική διάθεση και πρόθεση ακόμα, που ζήσαμε γύρω από την προετοιμασία αυτής της παράστασης.
Σχεδόν λύγισα, προς στιγμήν. Προς στιγμήν.

Μπήκα σε αυτό το χώρο αλεξιπτωτιστής για πολλούς, ονειροπόλος για άλλους. Επιλέγω και τιμώ το δεύτερο.
Που μας έκανε με τους συνεργάτες μου να χτίσουμε 12 παραγωγές υψηλού επιπέδου, να ζήσουμε τον ασύλληπτο παλμό της «Μαντάμ Σουσού » με τα 107.000 εισ., την κοσμοσυρροή και την αναγνώριση με τα πρωτόγνωρα ρεκόρ στις «Μάγισσες της Σμύρνης» με τα 135.000 εισ. – για να αναφέρω κάποιες από αυτές μόνο-, και σήμερα να ξεπερνάμε έμπρακτα τις όποιες μικρότητες ακούσαμε και δεχτήκαμε και να χτίζουμε εμπειρίες ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές για το κοινό, για όλους.

Τίποτα απ όλα αυτά δεν είναι μονοδιάστατο και εύκολο.
Θέλει επιμονή, και πείσμα και τόλμη και δύναμη. Να σφίγγεις τα δόντια στις αγωνίες. Απαιτεί θάρρος, θράσος πολλές φορές, τύχη συχνά, και έρωτα γι αυτό που λαχταράς ακόμα και επαγγελματικά. Θέλει τρέλα. Αυτή την τρέλα που κινητοποιεί, που σε κάνει να τα αψηφάς όλα.

Και θέλω να ευχαριστήσω τον Πάνο και την ομάδα μου που μοιράζονται αυτή μου την τρέλα, και την ενισχύουν.
Και κυρίως τους απίθανους συντελεστές και συγκλονιστικούς ηθοποιούς, ανθρώπους, φίλους, συνοδοιπόρους που μας ακολούθησαν στο Ζητείται Ψεύτης και βούτηξαν στα βαθιά, κόντρα στο ρεύμα. Στον «μάγο» Πέτρο Ζούλια, εκφράζω τον βαθύ σεβασμό και θαυμασμό μου.

Σας ευχαριστώ μέσα απ την καρδιά μου. Για όλα. Προχωράμε μαζί.