Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εκθέσεις στο 4ο διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, στα πλαίσια του 4ου διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων το οποίο έχει γίνει πλέον θεσμός . Μια μεγάλη γιορτή της έβδομης τέχνης κι ένας τόπος συνάντησης κάθε είδους ταινίας. Οι εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στο φουαγιέ, είχαν θέμα: η πρώτη έκθεση-εγκατάστηση την μοιραία ντίβα του Χόλιγουντ Τζιν Χάρλοου, η δεύτερη αφίσες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου από όλο τον κόσμο και η τρίτη, το προσφυγικό (οπτική μέσα από την τέχνη του animation)

ΣχετικάΆρθρα

O ηθοποιός και συλλέκτης Λευτέρης Λαμπράκης είχε την επιμέλεια και το συντονισμό για τις εκθέσεις. Η πρώτη με θέμα: Το Φεστιβάλ θυμάται την Τζιν Χάρλοου, περιλάμβανε εκτός από σπάνιο φωτογραφικό υλικό, κι ένα αυθεντικό φόρεμα εποχής της ηθοποιού από τη δεκαετία του ’30.

Η Χριστίνα Πολίτη δίπλα στο αυθεντικό φόρεμα της Τζιν Χάρλου

Οι αφίσες ανήκουν στον κύκλο της λαϊκής τέχνης, υπό την έννοια ότι απευθύνονται μαζικά στον κόσμο, με στόχο να προβάλουν ένα συμπυκνωμένο μήνυμα. Στα δύσκολα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο στόχος ήταν να αναπτερώσουν το ηθικό των ανθρώπων, να τους κάνουν να χαμογελάσουν, να πάρουν κουράγιο, να ελπίσουν ότι ο εφιάλτης θα περάσει. Οι αφίσες του Πολέμου επικεντρώνονται σε ένα σκοπό, μέσω διαφόρων μηνυμάτων, σώσε ένα παιδί, ενωμένοι μπορούμε να νικήσουμε, ψηλά το κεφάλι, βοήθησε την Ελλάδα πριν να είναι αργά, σώστε τον πολιτισμό, προστασία της ελευθερίας του λόγου. Αυτά είναι τα μηνύματα που ήθελαν να περάσουν και το επιχειρούν με αισθητική και ύφος διαφορετικό, ανάλογα με τη χώρα από την οποία προέρχονται.

Συνολικά 55 αφίσες, από Αμερική, Καναδά, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Αγγλία, Ισπανία και Ελλάδα, που καλύπτουν την περίοδο 1941-1945, μας θυμίζουν το τραύμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι αν όλα αυτά μας ξυπνούν οδυνηρές μνήμες, τούτο συμβαίνει σε μια στιγμή που η Ευρώπη βρίσκεται στο πιο δύσκολο σταυροδρόμι της. Αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση, με το φάντασμα του ναζισμού να επιστρέφει σε πολλές χώρες της, με τον ρατσισμό να τρέφεται από τα προσφυγικά κύματα που σαρώνουν τη Γηραιά Ηπειρο. Λέγεται, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Αλλά όπως διδάσκει η Τέχνη, αυτή η δεύτερη φορά μπορεί πάλι να είναι επίσης τραγική. Η οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας. Την αποτύπωσε ο Πικάσο με την Γκουέρνικα, αλλά και οι τρεις Ελληνες φωτογράφοι που κέρδισαν πρόσφατα το βραβείο Πούλιτζερ για τον τρόπο που αποτύπωσαν το προσφυγικό δράμα στη Λέσβο. Αν μαθαίναμε κάτι περισσότερο από τους πίνακες, τις φωτογραφίες, τις αφίσες, ίσως η Ιστορία να μην επαναλαμβάνονταν τόσο συχνά