ΤΩΡΑ |
OLYMPUS DIGITAL CAMERAΟ Γεράσιμος Μιχελής, αυτή την περίοδο, πρωταγωνιστεί στο ατμοσφαιρικό έργο «Hotel Marina» που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, σε νέο χώρο αυτή τη φορά, στο Γκλόρια Μικρό. Συναντηθήκαμε με αφορμή την παράσταση -που εκτός από πρωταγωνιστής ανήκει και στη συγγραφική ομάδα του έργου- αλλά η κουβέντα προχώρησε στους πραγματικούς ήρωες του έργου και σε άγνωστα περιστατικά από την προσωπική του ζωή, όπως και σε σημαντικούς σταθμούς της πολύχρονης θεατρικής του πορείας. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στη σειρά “Στο παρά πέντε”, μέσω της οποίας έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, και τον αντίκτυπο που είχε η μεγάλη επιτυχία στη ζωή του.
Το «Hotel Marina» είναι ένα έργο που έχετε γράψει μια ομάδα ανθρώπων.
Τρεις. Δεν είμαστε και πολλοί. Υπάρχει ένας πραγματικός συγγραφέας, Κεφαλλονίτης, φίλος από τα παλιά, ο Ιερώνυμος Πολλάτος, που έχει γράψει διηγήματα και αφηγήματα, η θεατρολόγος Σέβη Ματσακίδου, η οποία έχει την επίβλεψη και εγώ. Είχαμε ένα πρώτο υλικό από συνεντεύξεις που είχα πάρει εγώ πριν από δύο χρόνια από διαφορετικούς ανθρώπους, θέτοντας το ερώτημα «Λέτε εύκολα το σ’ αγαπώ και αν ναι, το λέτε πάντα;». Συγκεντρώθηκε ένα πλούσιο και πολύ ενδιαφέρον υλικό, κρατήσαμε 5-6 συνεντεύξεις και από αυτές έγιναν μονόλογοι οι ήρωες του έργου μας. Τώρα αυτοί οι ήρωες έπρεπε κάπου να συναντηθούν και αποφασίσαμε να συναντηθούν σε ξενοδοχείο, στο Hotel Marina.
-Με τι σκεπτικό είχες πάρει τις συνεντεύξεις αυτές;
Επρόκειτο να κάνω θέατρο-ντοκουμέντο, είχα καταθέσει μία πρόταση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στην αρχή είχα βολιδοσκοπήσει ανθρώπους που μετράει η γνώμη τους και μου είπαν πως την βρήκαν ενδιαφέρουσα την πρόταση και την ολοκλήρωσα. Tην κατέθεσα αλλά επειδή άλλου πήγαινε το ενδιαφέρον της ομάδας που αποφασίζει για το πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν εγκρίθηκε. Σκέφτηκα να μην χαθεί το υλικό που είχα συγκεντρώσει και απευθύνθηκα στον Χρήστο τον Σουγάρη, που είναι φίλος από τα παλιά, ήμασταν μαζί στην Ιλιάδα, τον ενημερώνω για το τι θέλω να κάνω γιατί και εκείνος επρόκειτο να ασχοληθεί με θέμα τη γυναίκα οπότε ο έρωτας γενικότερα και η αναζήτηση αυτού ήταν κάτι που τον αφορούσε.
-Πώς πήρε τη μορφή από θέατρο-ντοκουμέντο σε κανονική παράσταση;
Το υλικό αυτό των έξι συνεντεύξεων, που έγιναν μονόλογοι όπως μου ζητήθηκε, πήρε τη μορφή σεναρίου και αποφασίσαμε ότι θα γίνει στο συγκεκριμένο χώρο στο ξενοδοχείο, το οποίο θέλαμε να έχει παρελθόν, να υπάρχουν μυστικά, ψέματα, αγωνίες και ανασφάλειες των ηρώων. Έγραψα το σενάριο με αρχή, μέση, τέλος, επιλέξαμε τους ηθοποιούς και ξεκινήσαμε τις πρόβες. Με το σενάριο πια ανά χείρας ο καθένας είχε αναλάβει το υλικό του και στην πρόβα έφερνε προτάσεις. Η Σοφία η βοηθός σκηνοθέτη κατέγραφε τα πάντα και βιντεοσκοπούσε από τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε, ο σκηνοθέτης έδινε οδηγίες προς τα πού θέλει να πάει η κάθε σκηνή και οι ηθοποιοί το σχεδίαζαν. Αυτό πήρε 2,5 μήνες με εντατικούς ρυθμούς, πρόβες και ψάξιμο του καθενός. Κάναμε ένα εικοσαήμερο διακοπές με απόσταση από το υλικό και όταν γυρίσαμε αποφασίσαμε πως θα είναι η αφήγηση αλλά και η αισθητική της παράστασης. Να έχουν ένα ενιαίο ύφος τα κείμενα, γιατί άλλη η γραφή του σκηνοθέτη, άλλη των συνεντεύξεων, άλλη της θεατρολόγου και πρέπει να υπάρχει ένας καθημερινός λόγος. Πάντα είχαμε την αγωνία για ποια αγάπη θέλουμε να μιλήσουμε. Θέλουμε να μιλήσουμε για μια αγάπη σπουδαία προκειμένου να είναι ο στόχος υψηλός και να μην αρκεστούμε σε πράγματα που δεν θα είχαν ενδιαφέρον για αυτό. Και βάλαμε μέσα την Α’ Επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου που είναι ο ύμνος της αγάπης, η κορύφωση της αγάπης, η θεία αγάπη, που όλοι είμαστε πλασμένοι για αυτήν και μακάρι να καταφέρουμε να γευτούμε κάτι από αυτό.
-Επειδή αλλάξατε χώρο από το πρώτο ανέβασμα υπήρξαν και αλλαγές στη σκηνοθεσία;
Είναι άλλο το στήσιμο από το πρώτο ανέβασμα πέρυσι. Δεν είναι μετωπικό το θέατρο, τα πράγματα έπρεπε να είναι πιο απλά, πιο λιτά. Εδώ ο χώρος είναι άλλος, υπαγόρευε άλλη σκηνοθεσία, οπότε άλλαξε σχεδόν όλη η σκηνοθεσία έγιναν τα πράγματα πιο οικεία πιο ζεστά, υπάρχει πύκνωση απλότητας και δύναμης. Επειδή θέλαμε να αποφύγουμε το διδακτικό τρόπο για την αγάπη, είχε μία φοβερή ιδέα ο σκηνοθέτης μας να γίνει με τον πιο αφελή τρόπο σαν να είμαστε παιδιά σε παιδική χαρά. Και εκεί που παίζουμε το παιχνίδι μας, το «Γύρω γύρω όλοι», ξαφνικά ένας ένας, σαν να είναι ένας εξάγγελος, απευθύνει στο σύμπαν τον ύμνο της αγάπης .
-Δυσκολεύτηκες με τις συνεντεύξεις, πώς ανακάλυψες όλους αυτούς τους ήρωες;
Στην αρχή ξεκίνησα με ανθρώπους που γνώριζα γιατί νόμιζα ότι και οι ίδιοι θα είναι ανοιχτοί στο να ανοίξουν την σκέψη τους και την καρδιά τους και εγώ θα μπορώ να πάρω αυτό που ήθελα. Στην πορεία γνωστοί μου σύστηναν φίλους τους ή ανθρώπους που ήξεραν πως είχαν ενδιαφέρον ως άτομα αλλά και ήταν ανοιχτά σε μία τέτοια συνθήκη. Το πρώτο άτομο που είχα μία ενδιαφέρουσα συνάντηση, η οποία έχει γίνει φιλία, ήταν με την τρανς γυναίκα την Βανέσα Βενέτη, η οποία είναι υπαρκτό πρόσωπο ένα, εξαιρετικό πλάσμα. Με συγκίνησε από την αρχή η εντιμότητα της, η μαχητικότητά της και που δεν διέφερε καθόλου από κανέναν μας. Ένα πολύ μαχητικό παιδί που έχει και αυτό τα τραύματα του όπως όλοι. Η Βανέσα μου άνοιξε την καρδιά της σε συναντήσεις που διήρκησαν ένα χρόνο. Μετά σε ένα σουβλατζίδικο ένας σερβιτόρος, ένα χαρούμενο παιδί γύρω στα 25, με το που αναγνώρισε τον ηθοποιό του «Παρά πέντε» χάρηκε πολύ. Πάνω στην κουβέντα και στις ερωτήσεις του με τι ασχολούμαι τώρα, αν θα κάνω κάποιο σίριαλ, του εξηγώ ότι με απασχολεί το θέατρο και κάνω παραστάσεις εκτός Ελλάδος σε περιοδείες. Αυτή την περίοδο του λέω ότι κάνω μία δουλειά πολύ ενδιαφέρουσα και παίρνω συνεντεύξεις. «Θέλετε να πάρετε και από μένα;» και λέω «Θέλεις;» μου απάντησε θετικά και τότε του είπα «Ρε συ λες σ΄αγαπώ;» Μου απάντησε πως δεν έχει εμπιστοσύνη στις γυναίκες γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τελειώνουν και να πάνε παρακάτω στον επόμενο γκόμενο οπότε δεν έτυχε ποτέ του να πει το σ’αγαπώ. Αυτός ήτανε η αφορμή για να κάνουμε το ρόλο του μπάρμαν. Τον χώρισε η κοπέλα του επειδή δεν μπορεί να πει το σ’αγαπώ. Του ζητάει να της πει σε αγαπώ και αυτός δεν μπορεί δεν ξέρει τι πρέπει να αισθανθείς για να το πεις.
-Στην παράσταση ο ήρωας που υποδύεσαι είναι παντρεμένος. Από ποιο ζευγάρι άντλησες στοιχεία για το ζευγάρι που υποδύεστε στη σκηνή;
Το ζευγάρι των καλλιτεχνών είναι ένα ζευγάρι που ζει στα βόρεια προάστια. Ένας επιτυχημένος δικηγόρος τριάντα χρόνια μεγαλύτερος από τη γυναίκα του, δεύτερος γάμος, ο πρώτος τελείωσε άδοξα δεν πολύ συζητάει για τον πρώτο γάμο. Τώρα παντρεμένος με μία πανέμορφη κοπέλα. Όταν ήρθε στο Μαρούσι από την Κω όλοι χάζευαν την ομορφιά της. Από φτωχή οικογένεια, έβδομο παιδί. Ο μοναδικός άντρας που γνώρισε στη ζωή της, τον αγάπησε και θεωρεί πως της χάρισε τον παράδεισο. Δεν έκαναν παιδί και έμαθα πως για μεγάλο διάστημα δεν της έλεγε ο σύζυγος ότι είναι στείρος. Όπως ξέρεις στη λογοτεχνία, στο θέατρο, δεν είναι όπως στη ζωή τα πράγματα. Υπάρχει μία υπερβολή γιατί οι ήρωες αισθάνονται ακραία πράγματα και συναισθήματα, κάνουν ακραίες πράξεις, προκειμένου να τραβήξουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη/θεατή. Οπότε και εμείς μπολιάσαμε αυτή την ιστορία με το μυστικό αυτό ότι δεκαπέντε χρόνια της το κρύβει και δεν αντέχει πια άλλο. Ενώ είναι ένας επιτυχημένος ζωγράφος από δειλία και συναισθηματική αναπηρία δεν καταφέρνει να πει στη γυναίκα του μέχρι τώρα ότι αυτός φταίει που δεν έχουν παιδί. Αυτή πίστεψε ότι την εξαπάτησε ουσιαστικά αλλά την αγαπάει πολύ και αυτή τον αγαπάει πολύ. Έμαθαν να ζουν ο ένας με τον άλλον, ερωτεύτηκαν σφόδρα και αγαπήθηκε σφόδρα αυτό το ζευγάρι. Έχει απασχολήσει πολλούς φίλους μου και θεατές που έχουν έρθει αυτό. Δεν μπορούν να το χωνέψουν γιατί η σύζυγος ενώ φαίνεται είναι νέα σε ηλικία γιατί δεν τον εγκαταλείπει. Εγώ τους ρωτάω «Έχετε σχέσεις, έχετε ζήσει ποτέ την εμπειρία μιας σχέσης 15 χρόνων; Ξέρετε τι σημαίνει να ζεις με έναν άνθρωπο 15 χρόνια και να υπάρχει ακόμα έρωτας να τον επιθυμείς τον άλλον; Είναι εύκολο να τον αφήσεις έχοντας επενδύσει τα πάντα όλη σου τη ζωή δηλαδή την πετάς αυτή τη ζωή;» Όχι θα περάσεις μία περίοδο που θα αναθεωρήσεις πράγματα, ίσως να αλλάξουν και οι ρόλοι στη σχέση και μία κρίση να υπάρξει αλλά αν υπάρχει αγάπη θα το παλέψεις.
-Οι πραγματικοί ήρωες ήρθαν να δουν την παράσταση;
Η Βανέσα ήρθε πολλές φορές και μάλιστα αναπτύχθηκε μία ζεστή σχέση με τον ηθοποιό που κάνει το ρόλο της γιατί και ο ίδιος είχε την ανάγκη να της μιλήσει, παρόλο που δεν πήγαμε εμείς να μιμηθούμε την Βανέσα. Εμείς, με αφορμή το υλικό που μας εμπιστεύτηκε, αφηγούμαστε τη ζωή μιας τρανς γυναίκας, η οποία υφίσταται ρατσισμό και από την κοινωνία και από την ίδια της την οικογένεια και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα
-Στο κοινό υπήρξε ποτέ κάποια αντίδραση ως προς την τρανς;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν ότι υπάρχει ήρωας τρανς στην παράσταση. Επειδή τον Διονύση δεν τον γνωρίζουν, νομίζουν ότι είναι πραγματική τρανς. Πολλά πράγματα δεν γνωρίζουν για αυτά τα άτομα και άλλοι άνθρωποι είναι ανοιχτοί στο να δεχτούν την πληροφόρηση άλλοι αρνούνται. Έχω ακούσει κάποιους να λένε «Με στεναχώρησε πάρα πολύ αυτό το άτομο» η «Με στεναχώρησε βαθιά αυτό το άτομο, δεν αντέξαμε».
-Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας;
Το πιο τραγικό πρόσωπο είναι η Ουρανία η καθαρίστρια και πρώην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Είναι μία πληγή η ίδια η Ουρανία είναι μία πληγή – πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας για όλους τους άλλους. Αυτή με την σοφία της, δίνει παρηγοριά και κουράγιο και στην Βανέσα που έχει έρθει εδώ για αυτό το λόγο αλλά και στον Χρήστο που δεν ξέρει από πού να πιαστεί για να βρει τη δύναμη να πει στη γυναίκα του ότι την εξαπάτησε και στον μικρό που δεν έχει μάνα και την βλέπει ως μάνα και του λέει «Βρε συ η τσιγκουνιά στον έρωτα είναι αμαρτία, πεσ’το της κοπέλας το σ’αγαπώ έχει και αυτή ανάγκη να το ακούσει»
-Πώς πήρε το όνομα Marina το ξενοδοχείο;
Είχα τρεις σελίδες από τίτλους που ήταν σχετικοί με το υλικό. Θυμήθηκα πως είχα πάρει συνεντεύξεις και από άτομα που παρέχουν σεξουαλικές υπηρεσίες. Μία γυναίκα που είχε δικό της κατάστημα, μάλλον και άλλα όχι μόνο στην Αθήνα, μου έδωσε πολλές πληροφορίες. Επειδή είχε έρθει από Θεσσαλονίκη μου είπε να ψάξω να βρω ιστορίες για τον Βαρδάρη. Διάβασα κάποια βιβλία, ανάμεσά τους και του Θωμά Κοροβίνη «Κανάλ ντ’ αμούρ», παράλληλα ψάχνοντας βρήκα ότι στον Βαρδάρη υπήρχε αυτό το ξενοδοχείο, το Hotel Marina, και είχε μεγάλη ζωή και το έβαλα ως τίτλο και άρεσε πολύ.
-Ο ήρωας που υποδύεσαι, ο Χρήστος, είναι παντρεμένος. Εσύ δεν είναι γνωστό αν είσαι παντρεμένος
Όχι, δεν έκατσε ο γάμος, δεν ήμουνα ώριμος τότε αλλά ήταν και νωρίς. Όταν ήμουν 27 χρονών έμεινε έγκυος η σύντροφος μου και θεωρούσα ότι θα έπρεπε να προλάβω να ζήσω πολλά πράγματα. Η καριέρα μου ήταν ακόμα στην αρχή και ο άντρας πάντα νοιάζεται πώς θα βιοπορισθεί. Οπότε έληξε και μάλιστα και άσχημα η σχέση αυτή. Μετά ξεχάστηκα με τα επαγγελματικά και δεν το είχα στο μυαλό μου. Εγώ δεν θέλω να περιορίζεται η σχέση μου με κάποια στεγανά. Έζησα μία μακροχρόνια σχέση, πέρασα όμορφα. Είναι ωραίο να υπάρχεις σε σχέση, γιατί ωριμάζεις και μοιράζεσαι πράγματα και μαθαίνεις ότι αξίζει να ζεις τη ζωή σου. Δεν είμαι παντρεμένος λοιπόν
-Οπότε δεν έχεις πολλά κοινά στοιχεία με τον ήρωα.
Όχι, αλλά έχω την εμπειρία μιας μακροχρόνιας σχέσης και εξαιτίας αυτής της σχέσης έμαθα πολλά και το κυριότερο είναι ότι αξίζει να λες το σ’αγαπώ
-Έχεις ανίψια όμως
Έχω ανίψια από τον αδερφό μου αλλά και τη νύφη μου, που σαν αδερφή μου την αισθάνομαι. Μένουμε σε ένα οικογενειακό μπλοκ. Τα μεγάλωσα, τα βλέπω σχεδόν κάθε μέρα οπότε δεν μου λείπουν τα παιδιά. Να σου πω κάτι, πιστεύω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να γίνουν γονείς. Δεν είναι κουκλάκι το παιδί που όταν θα μεγαλώσει θα μου είναι φορτικό και να μην ξέρω πώς να το χειριστώ. Έχω ένα τέτοιο ανασφαλές επάγγελμα που είναι μεγάλες οι περίοδοι που δεν έχω δουλειά και έχω ανασφάλεια και αγωνία για το πώς θα ζήσω και τι θα κάνω. Σκέψου να είχα και παιδί τι θα έκανα. Όταν το συζητάω μου λένε κάποιοι πως θα το μεγαλώσει η γυναίκα μου. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν φροντίζει ένας γονιός το παιδί. Γιατί μετά το παιδί θα αρχίσει να εισπράττει διάφορα πράγματα και θα είναι η προίκα του για το μέλλον. Αν εισπράξει το παιδί από νωρίς ματαίωση, απόρριψη και αισθανθεί έναν από τους δύο γονείς μόνο κοντά του, θα έχει πολλά κενά μέσα του.
-Αναζητώντας το όνομα σου στο ίντερνετ βρίσκω άρθρα και σχόλια που γράφουν «Ο κακός του Παρά Πέντε», νομίζω ότι θα σε κυνηγάει αυτό μία ζωή
Δεν ξέρω μωρέ Σπύρο να σου πω κάτι εντάξει, με βλέπουν άνθρωποι, τώρα γελάω όπως γελάς και εσύ, γελάνε γιατί βλέπουν έναν άνθρωπο με μούσια έχουν ασπρίσει λίγο τα μαλλιά του και εγώ είμαι πιο καταδεκτικός. Στην αρχή δεν ήμουνα γιατί εγώ ξεκίνησα από το θέατρο. Ξεκίνησα παίζοντας πρώτα ως τελειόφοιτος στην τελευταία παράσταση του Αλέξη Μινωτή τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Μετά με τον Λευτέρη Βογιατζή έκανα τρία χρόνια εργαστήριο αρχαίου δράματος και μετά παραστάσεις για πέντε χρόνια μαζί του. Ακολούθησε το Θέατρο Τέχνης και διάφορες άλλες συνεργασίες με σημαντικούς ανθρώπους. Έκανα τηλεόραση στην ΕΤ1 μία σειρά «Οι σκιές στο περιστύλιο» με την Φιλαρέτη Κομνηνού, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και πολλούς άλλους σημαντικούς ηθοποιούς αλλά λίγοι το βλέπανε. Το «Παρά Πέντε» ήρθε σε μία περίοδο που δεν είχα δουλειά και έψαχνα να βρω
-Πώς προέκυψε η συνεργασία με το «Παρά Πέντε»;
Αυτό είναι το φοβερό στη δουλειά μας. Έτσι συμβαίνουν τα πράγματα. Κυνηγάς κάτι και δεν κάθεται με τίποτα αλλά θα σου έρθει από αλλού ως θείο δώρο. Ήμουν πολύ στεναχωρημένος γιατί είχε στραβώσει μία πιθανή συνεργασία. Σε μια συνάντησή μου με την Ράνια Σχίζα, η οποία είναι κουμπάρα μου την έχω παντρέψει και έχω βαφτίσει το πρώτο τους παιδί, της είπα «Ράνια επειδή εγώ δεν βλέπω πολύ τηλεόραση αλλά επειδή μου άρεσαν πολύ οι Σαββατογεννημένες, σε παρακαλώ φέρε με σε επαφή με τον Γιώργο Καπουτζίδη μήπως ετοιμάζει κάποιο σίριαλ». Εκείνη μου απάντησε «Σίγουρα θες να κάνεις τηλεόραση» και είπα «Ναι θέλω να κάνω». Και αμέσως μου υποσχέθηκε πως θα τον ενημερώσει καθώς γνώριζε πως ετοίμαζε ένα σίριαλ και του είχαν μείνει κάποιοι ρόλοι». Πραγματικά την επόμενη εβδομάδα βρεθήκαμε οι τρεις μας κοντά στο σπίτι της στο Μαρούσι. Ο Γιώργος χάρηκε πολύ που με γνώρισε και εγώ επίσης, και μου είπε «Βρε Γεράσιμε έχεις κάνει τόσα πολλά πράγματα, έχεις τόσο πλούσιο βιογραφικό, εμένα μου έχουν μείνει δύο ρόλοι, κάποιοι κακοί. Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά παίζουν σε όλα τα επεισόδια». Εγώ του απάντησα « Σαφώς και με ενδιαφέρει, απλά επειδή πολλοί ρόλοι στην τηλεόραση βλέπω ότι είναι μονοσήμαντοι θα ήθελα να μην είναι μονοσήμαντος ο ρόλος μου. Εγώ δεν θα τον αφήσω να είναι μονοσήμαντος. Γράψε εσύ ότι θες». Μου απάντησε θετικά «Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και χιούμορ θα έχει και να φανταστείς ότι θα είναι κακός σε μία κωμωδία. Και αν είσαι εσύ Γεράσιμε θα του δώσω κι άλλα στοιχεία. Θα τον εμπλουτίσουμε. Θα έχει ενδιαφέρον». Και έτσι έγινε!
-Και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία αυτή σε ένα από τα πιο επιτυχημένα σίριαλ όλων των εποχών
Βέβαια θα σου πω και κάτι σαν ανέκδοτο. Παρόλο που το είχαμε συμφωνήσει με τον Γιώργο και κάναμε κάποια γυρίσματα στην αρχή του καλοκαιριού, μετά από ένα μήνα συναντιόμαστε τον Αύγουστο για να ξεκινήσουν κανονικά τα γυρίσματα. Εγώ είχα πει στον σκηνοθέτη τον Αντώνη Αγγελόπουλο πως δεν ξέρω να οδηγώ αυτοκίνητο αλλά αυτός δεν έδωσε σημασία. Εγώ σκέφτηκα πως θα οδηγεί το δεξί μου χέρι, ο άλλος κακός δηλαδή. Εκείνη την στιγμή δοκίμαζαν ρούχα η Σμαράγδα (Καρύδη) η Ζέτα (Μακρυπούλια), όλες οι θεές, θα καθίσει να ασχοληθεί ο Αντώνης με μένα; Και πάμε τώρα να κάνουμε το πρώτο γύρισμα και έπρεπε να οδηγήσω εγώ ένα μεγάλο αυτοκίνητο και του λέω «Εγώ δεν ξέρω να οδηγώ στο είχα πει». Και μου απάντησε πως δεν γίνεται τότε και πως δεν θα μπορώ να είμαι στο σίριαλ. Ξεβάφομαι, ξεντύνομαι και κατεβαίνοντας κάτω στο ξενοδοχείο επειδή δεν είχα φάει καλά, μου έπεσε η πίεση και λιποθύμησα. Ήταν και οι παραγωγοί στεναχωρήθηκαν όλοι έλεγαν στεναχωρήθηκε το παιδί και μου λένε πάρε τον Καπουτζίδη να του εξηγήσεις. Παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο και μου απαντά «Γεράσιμε με τίποτα δεν αλλάζει αυτό το θεωρώ γρουσουζιά, να ξεκινήσει το γύρισμα και να μην είναι οι ηθοποιοί που έχουμε επιλέξει. Αποκλείεται. Μην κάνεις τα γυρίσματα τώρα μάθε να οδηγείς και θα τα κάνεις μετά. Αυτό δεν το ξεχνάω. Ο Γιώργος είναι ένα εξαιρετικό παιδί, τέλος! Ακέραιος με ήθος. Δεν έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους στη ζωή μου. Παρόλο που δεν κάνουμε παρέα, εγώ τον έχω δει μία, δυο φορές στο θέατρο. Ο Γιώργος δεν πολύ πάει σε θέατρο δεν πολύ βγαίνει είναι κλειστό άτομο. Αλλά αυτά τα πράγματα που εγώ αντιλήφθηκα από τη συνεργασία μας δεν τα ξεχνώ. Ο Γιώργος είναι σπουδαίο παιδί και δεν είναι τυχαίο που κάνει ωραίες δουλειές και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία.
-Τι θυμάσαι ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου μετά την προβολή της σειράς;
Τώρα το βλέπω με χιούμορ, γελάω ξέρεις τι είχα αντιμετωπίσει στην αρχή; Tις πρώτες μέρες εγώ προχωράω ανέμελος και ωραίος στην Αιόλου να πάω στο Mοναστηράκι να πιω καφέ με τα φιλαράκια μου και είναι ένας τύπος τώρα για πλάκα προφανώς με μηχανή ανεβαίνει πάνω στο πεζοδρόμιο «Εγώ θα σε σκοτώσω όχι εσύ, εγώ θα σε σκοτώσω», με κράνος και καταλαβαίνεις ένα πράγμα πρωτόγνωρο για μένα, με σόκαρε, μπούλινγκ ήταν αυτό! Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχα πάει σε ένα εμπορικό στο Σύνταγμα και ξαφνικά έρχεται ένα κύμα θαυμαστών – θαυμαστριών από την Κύπρο και έπαθα εγώ σοκ! Είχα αγοραφοβία τότε, δεν την δούλευα, δεν είχα πάει ακόμα σε ψυχοθεραπευτή Αισθάνθηκα ότι πνίγομαι, ότι χάνω τον αέρα μου και τα παρατάω και φεύγω φωνάζοντας «αφήστε με, αφήστε με» πλήρωσα και έφυγα. Και μετά μου λέει η φίλη μου «Καλά είσαι τρελός; Ο ηθοποιός πρέπει να χαίρεται για όλα αυτά και Εσύ παθαίνεις τέτοια; Σε παρακαλώ για πήγαινε και δούλεψε το.» Και πήγα και το δούλεψα. Τώρα γελάω με αυτό αλλά ξέρεις κάτι πήγαινα να πιω καφέ κάπου και γράφανε «Είδαμε τον κακό Κυριακή πρωί στο δάσος Χαϊδαρίου με νεαρά ύπαρξη», «Είδαμε τον κακό στο τάδε εστιατόριο είναι κούκλος από κοντά».
-Θυμάσαι κάποιο απρόοπτο από κάποιο γύρισμα ;
Πολλά, ειδικά τα εξωτερικά γυρίσματα ήταν πολύ ωραία. Ας πούμε στο κάμπινγκ εκεί στο Μαραθώνα που πάω εγώ κρυφά για να τους πιάσω. Εκεί που ψάχνουν σαν λαγωνικά να βρουν στις σκηνές να τους πιάσουν στα πράσα και είναι άδειες, εκεί λοιπόν, κύματα κουνουπιών έμπαιναν μέσα στο στόμα μας. Ανοίγαμε το στόμα μας όχι απλά για να μιλήσουμε, για να αναπνεύσουμε. Καλύτερα να μην το ανοίγαμε.
Ένα άλλο που θυμάμαι πολύ έντονα είναι όταν τους είχαμε δέσει όλους και είχαμε βάλει μία βόμβα και εμείς περιμένουμε από έξω να σκάσει. Ήταν κάπου στην Παλλήνη σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στις τρεις τα ξημερώματα και φορούσα κοστούμι. Σε πιρούνιαζε το κρύο, πάθαμε κρυοπαγήματα .
Επίσης στο νοσοκομείο που δραπέτευσε η Ζουμπούλια, στη σκηνή με το ασανσέρ έπρεπε να προλάβουμε να τρέξουμε με τον Πατρίκιο Κωστή πριν ανοίξει και να δούμε την Ζουμπούλια και ξαφνικά είναι η Αμαλία. Γλίστραγε στο γκαράζ κάτω το πάτωμα και γλιστράμε και ο Πατρίκιος γλιστρούσε και γελούσε και πήγαινε να ξεκινήσουμε το γύρισμα και δεν μπορούσε να σταματήσει από τα γέλια.
-Έχεις μία μεγάλη πορεία στο θέατρο μπορείς να ξεχωρίσεις δυο σημαντικούς σταθμούς;
Δεν μπορώ να μην σταθώ στην πρώτη μου δουλειά που έγινε σε ένα χώρο που ήταν ο ναός της τέχνης. Θέατρο της οδού Κυκλάδων, με τον αείμνηστο Λευτέρη Βογιατζή, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Πρώτο ανέβασμα τραγωδίας σε κλειστό χώρο. Είχε προηγηθεί ένα Τρίχρονο Εργαστήρι Αρχαίου Δράματος και Μελέτης στο αρχαίο κείμενο και μετά στο μεταφρασμένο για να γίνει η παράσταση αυτή. Οι συντελεστές ήταν όλη η αφρόκρεμα των ακαδημαϊκών τότε. Ένας και ένας. Μία παράσταση που μου έμαθε πολλά. Ήταν σαν να έκανα μεταπτυχιακό αμέσως μετά τη σχολή και μάλιστα μου εμπιστεύτηκε ο Λευτέρης τον Κρέοντα, στην ηλικία των 26 χρόνων . Άλλος σταθμός αμέσως μετά χωρίς δεύτερη σκέψη μου έρχεται η Ιλιάδα του Ομήρου με σκηνοθέτη τον Στάθη Λιβαθινό. Με εντατικές πρόβες εννιά μηνών, εννιά ώρες πρόβες. Με περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Αλησμόνητη εμπειρία και με καλούς συναδέλφους. Αυτό ήταν το 2013-2014 περίπου ανέβηκε πρώτα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ότι καλύτερο υπάρχει σε φεστιβάλ, πήγαμε. Φτάσαμε μέχρι τη Χιλή. Ήταν μεγάλη εμπειρία η Ιλιάδα. Είναι η μητέρα των τραγωδιών, όταν έχεις παίξει Ιλιάδα είναι σαν να έχεις παίξει τα πάντα.
-Άρα να υποθέσω ότι ονειρεύεσαι να παίξεις σε τραγωδία;
Διψώ να κάνω τραγωδία αλλά δεν ξέρω γιατί δεν προκύπτει κάτι. Μακάρι κάποια στιγμή να συμβεί, θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με την τραγωδία. Το έχω σπουδάσει αυτό. Δεν ξέρω αν άλλοι συνάδελφοι έχουν κάνει τρία χρόνια εργαστήριο πάνω στο αρχαίο δράμα. Ιστορική Κοινωνικοπολιτική ανάλυση του πέμπτου αιώνα. Κίνηση με τους πιο καλούς δασκάλους. θα μου πεις ένας ηθοποιός δεν δουλεύει μόνο για μία περίοδο και τα χει λύσει όλα τα προβλήματά του. Δεν σταματά να κάνει practice.
-Οι παραστάσεις του «Hotel Marina» ολοκληρώνονται. Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;
Έχω ξεκινήσει ήδη πρόβες για το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Tennessee Williams που θα ανέβει στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης 23 Νοέμβρη. Σκηνοθέτης είναι ο Λευτέρης Ιωαννίδης και Σεραφίνα η Πηνελόπη Μαρκοπούλου. Εγώ υποδύομαι τον Αλβάρο τον φορτηγατζή που ερωτεύεται η Σεραφίνα. Μαζί μας θα είναι και ο Ισίδωρος Σταμούλης, η Μαίρη Σαουσοπούλου και μία ομάδα ωραίων ηθοποιών.
-Θα παίξετε μόνο στην Κοζάνη ;
Όχι θα παίξουμε εκεί δυο-τρεις εβδομάδες και μετά θα έρθουμε στο Θέατρο Τέχνης στο υπόγειο για κάποιες παραστάσεις. Από τη νέα χρονιά θα συνοδέψω την Ελένη Ράντου που θα κάνει περιοδεία της Jasmine σε Θεσσαλονίκη και Κύπρο και πιθανόν άλλες πόλεις της Ελλάδος.
-Έχεις ξανασυνεργαστεί με την Ελένη Ράντου;
Η Ελένη είναι εξαιρετικό παιδί. Είχε ανεβάσει στο πρώην Διονύσια (νυν Χορν), μία κωμωδία το «Προσοχή δαγκώνει». Υποδυόμουν έναν τρελάρα που είχε ένα σκύλο και στην αρχή ήταν η μετεμψύχωση του Χίτλερ και μετά είμαι η μετεμψύχωση του Τζον Γουέιν. Είχαμε πάει πολύ καλά εκεί είχαμε επιτυχία και από τότε είχαμε μία καλή επαφή με την Ελένη. Η Ελένη με σύστησε στον Χάρη Ρώμα που ήθελε να παίξω στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» να κάνω το ρόλο υποδύθηκε ο Βασίλης Κούκουρας τελικά. Εγώ εκείνη την περίοδο συζητούσα να κάνω ταινία που θα υποδυόμουν έναν ιερομόναχο οπότε θα έπρεπε να αφήνω μούσια. Μου έκαναν δοκιμαστικό μου έβαλαν extension στα μούσια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τον γκόμενο που έχει Porsche και την ταινία. Εκείνη την περίοδο ήμουν και στο Θέατρο Τέχνης στις «Τρεις αδερφές» και υποδυόμουν τον Αντρέα με σκηνοθέτη τον Λαζάνη. Για το ρόλο αυτό τα μούσια μία χαρά ταίριαζαν. Έτσι έχασα την ευκαιρία να παίξω στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», που ίσως άλλαζε την πορεία μου καθώς γιατί ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία.
-Το έχεις δει το Jasmine;
Όχι, θα το δω τώρα κάποια στιγμή η Ελένη κάνει πάντα σπουδαίες δουλειές. Δεν είναι τυχαίο που όλες έχουν εμπορική επιτυχία.
-Οπότε αναμένεται ένας γεμάτος χειμώνας.
Ναι. νομίζω μέχρι το Πάσχα θα είμαι απασχολημένος
-Νιώθεις να σε έχει κουράσει ποτέ το επάγγελμα του ηθοποιού;
Είναι δύσκολες οι συνθήκες, είναι απαγορευτικές οι συνθήκες. Δεν αγαπά κανείς το θέατρο όσο θα έπρεπε και δεν προστατεύει τη δουλειά μας. Δεν το αγαπάει κανείς κρατικός οργανισμός, είμαστε όλοι στο έλεος του εκάστοτε σκηνοθέτη, του παραγωγού, του θιασάρχη. Εντάξει τυχερός είμαι γιατί έχω καλές συνεργασίες αλλά δεν δουλεύω τακτικά και αυτό έχει κόστος όταν είναι μεγάλη η περίοδος που είμαι άνεργος. Αισθάνομαι άσχημα, βυθίζομαι και μου φταίνε όλα. Ας ελπίσουμε ότι τώρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Αυτή η χρονιά θα είναι πολύ καλύτερη είμαι σίγουρος.
Σχόλια για αυτό το άρθρο