Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας, παρέα με αγαπημένους φίλους, τον Σταμάτη Κραουνάκη να παίζει στο έργο του Ροζέ Βιτράκ, “Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία”. Βράδυ Κυριακής, μόνο με 3 ώρες ύπνο, μετά από ξενύχτι για να τελειώσω το βιβλίο που ετοιμάζω, έφτασα τελευταία στιγμή στο Θέατρο Τέχνης, στην οδό Φρυνίχου. Ο Κραουνάκης, μαζί με αρκετά μέλη από την ομάδα “Σπείρα-Σπείρα”, παίζει το ρόλο του Βίκτωρα, ενός πανέξυπνου, παιδιού 9 χρονών, που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Την ημέρα των γενεθλίων του, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την καταπίεση και τον εκφυλισμό της κοινωνίας, αλλά και της ίδιας του της οικογένειας.Ο Βικτώρ είναι σαν τα παιδιά της γενιάς μας. Παραμένει εν συγχύσει αθώος, προσπαθεί να αντισταθεί στο σύστημα που του επιβάλλουν και όταν δεν το κατορθώνει, πεθαίνει…
Όπως ήταν αναμενόμενο, μια συνθετάρα σαν τον Σταμάτη δεν θα άφηνε το έργο δίχως μουσική. Εδώ όμως ξεπέρασε τον εαυτό του. Έφτιαξε ένα ολόκληρο μιούζικαλ, με άριες, ντουέτα και ενδιάμεσα ιντερμέδια που σχολιάζουν τη δράση και φωτίζουν τους ρόλους του έργου. Έχοντας εκπαιδεύσει χρόνια την ομάδα του στην ηθοποιία και στο τραγούδι, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Όλοι οι ηθοποιοί είχαν μια ιδιαίτερη στιγμή, που τα έδιναν όλα και κέρδιζαν το αυθόρμητο χειροκρότημα των θεατών. Δεν μπορώ όμως να μην ξεχωρίσω τον Χάρη Φλέσσουρα, που έπαιξε την νταντά με χιούμορ και αμοραλισμό και τον Χρήστο Γεροντίδη που έφτιαξε τη φιγούρα του πατέρα, σαν να είχε βγει από τις σελίδες ενός κόμικ…
Δεν θα κάνω εδώ κριτική, είναι δεδομένη η φιλία μου με τον Κραουνάκη και η γνώμη μου δεν είναι αντικειμενική, ό,τι κάνει μου αρέσει. Συνεχίζω να τον θαυμάζω για την έμπνευση και την εργατικότητά του. Βάζω και την εργατικότητα, γιατί πολλοί έχουμε εμπνεύσεις, λίγοι όμως δουλεύουμε σαν τον Σταμάτη, για να τις πραγματοποιήσουμε. Εδώ σαν Βικτώρ, είναι συγκλονιστικός! Αθώος και τραγικός μαζί, ένα σοφό παιδί που προσπαθεί να καταλάβει αυτά που ακούει και βλέπει, που προσπαθεί στην αρχή να μιμηθεί τις συμπεριφορές των μεγάλων και αντί να πει “ηδονίζομαι” λέει “ηδολίζομαι”, ένας εξωγήινος στον υποκριτικό κόσμο της αστικής τάξης. Όταν θα επιχειρήσει να επαναστατήσει, καταλαβαίνει ότι έχει και ο ίδιος “μολυνθεί”, ότι είναι πολύ μικρός για να αλλάξει τα πράγματα και πολύ μεγάλος για να αλλάξει τον εαυτό του. Ο Κραουνάκης παίζει τον Βικτώρ σαν να είναι ένα από τα παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο Down, που αυτά που λένε είναι πολλές φορές είναι εξυπνότερα και ωριμότερα από την ηλικία τους…
Εντάξει, η μεγάλη διάρκεια της παράστασης είναι ένα θέμα, μερικοί από τους φίλους μου είπαν ότι τους κούρασε λίγο, εμένα δεν με πείραξε, το λατρεύω αυτό το έργο, γελούσα, απολάμβανα τα υπέροχα τραγούδια, συγκινήθηκα πολλές φορές. Το σκηνικό, ένας χώρος που παραπέμπει στο τσίρκο, θα προτιμούσα να ήταν ένα κλειστοφοβικό σαλόνι. Όπως και τα κοστούμια, θα προτιμούσα να ήταν πιο ξεκάθαρα για να συμβολίσουν πιο έντονα την αστική τάξη. Αυτά όμως είναι μικρές λεπτομέρειες. Το κεντρικό νόημα του έργου βγαίνει ξεκάθαρο: τα παιδιά δεν μπορούν να μπουν στην εξουσία, επειδή η εξουσία έχει φτιαχτεί για να καταπιέζει τα παιδιά…
Μετά την παράσταση, μπαίνουμε στο καμαρίνι του, φωτογραφίες, φιλιά, αγκαλιές, η παλιά οικειότητα της πολύχρονης φιλίας, μας ενώνει και μας δίνει χαρά. “Πήρες ένα ερωτηματολόγιο που σου έχω στείλει;” ρωτάω τον Σταμάτη. “Το απάντησα κιόλας αγάπη μου, πριν μια ώρα. Δες το mail σου όταν θα πας στο σπίτι.” Δώσαμε ξανά όρκους φιλίας, βγήκαμε έξω με το παρεάκι και πήγαμε να φάμε στο Zonars. Γύρισα σπίτι αργά το βράδυ, βρήκα το mail με τις απαντήσεις, το αντέγραψα και σας το παρουσιάζω!
Σχόλιο για Ελλάδα: Μια φορά κι έναν καιρό, στη φωτιά και στον αγώνα…
Τσίπρας: Γιαααα δεε μ΄αφήνετε ήσυχοοοο…
Απόφθεγμα : Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι!
Μάνα: Απόλυτη τρυφερότητα…
Αγάπη: Αυτή τη στιγμή κυρίαρχη αγάπη είναι η τέχνη μου
Τρέλα: “Τι είναι η τρέλα, παρά ευγένεια ψυχής σε ασυμφωνία με την περίσταση;” (Ρέθκε, ποιητής, φράση από τον “Βικτώρ”)
Ηθοποιία: Η παρτιτούρα μου με το Σύμπαν
(Πάνω στη μουσική του “Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του”)
Ροζέ Βιτράκ: Η κεντρική ιδέα του στο έργο, είναι ότι τα παιδιά πάνε πια, δεν υπάρχουν!
ΑΕΠΙ: Αυτό το λαλαλαλα ποιος θα μας το πληρώσει;
Ονειρα: Τα όνειρά μου είναι υπέροχα, κατευθυντήρια, απελευθερωτικά..
Υπουργός: Απαπαπαπαπα, εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα!
Νέοι: Βλέπω τους νέους σαν περιστέρια.
Αγιο: Πιστεύω στο Θεό μου και λέω στην προσευχή μου: “Ο Θεός, την αίνεσίν μου μη παρασιωπήσεις”
Κρίση: Σκληρή άνοιξη, κόσμος πληγωμένος, μετράει ψιλά, αλλά και όσοι δεν μετράνε, είναι χειρότερα πυροβολημένοι, σαν δυστυχείς προύχοντες. Ένα σκέφτομαι και το μοιράζομαι μαζί σας: η αγωνία φρενάρει κάθε καλό. Μπλοκάρει την ενέργεια, μην της δίνουμε φαϊ…
Ηλικία: Μου αρέσει η τωρινή μου ηλικία, με έχει μάθει να τηρώ σιωπή την ώρα της λάσπης.
Σχέδια: Νότες… τραγούδια… κι άλλο έργο…
Σχόλια για αυτό το άρθρο