ΤΩΡΑ |
Δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται στην κορυφή χρόνια τώρα. Μόνο όσοι καλλιτέχνες έχουν ταλέντο, παιδεία και «πατούν γερά στα πόδια τους» το επιτυγχάνουν αυτό. Και ο χαρισματικός Γιάννης Πλούταρχος τα διαθέτει όλα αυτά και με το παραπάνω. Είχε πάρα πολλά χρόνια να βγει τέτοιος ερωτικός τραγουδιστής στην ελληνική μουσική σκηνή μετά τον Γιάννη Πάριο. Αγαπήθηκε όσο λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες και έχει ένα πολυπληθές φανατικό κοινό που τον ακολουθεί πιστά σε κάθε του βήμα, σε κάθε καινούργια του πρόταση, τον λατρεύει και τον υπεραγαπά. Γιατί όλα σε εκείνον τα βρήκε. Κατ’ αρχάς βρήκε στο πρόσωπό του έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη με μία υπέροχη τρυφερή, βελούδινη, μελωδική και εκφραστική φωνή, στην οποία κυριαρχούν ο λυρισμός, το συναίσθημα και οι ευαισθησίες του. Όταν τραγουδά είναι σαν να ακούς ένα αηδόνι! Το μεγαλείο, όμως, της φωνής του συνάδει απόλυτα με το μεγαλείο της ψυχής του. Δεν έχω γνωρίσει πιο σεμνό και χαμηλών τόνων καλλιτέχνη τόσο μεγάλης και αδιαμφισβήτητης καλλιτεχνικής αξίας. Φρόντισε και ο ίδιος να προστατέψει το προφίλ του από τα «νύχια» του κίτρινου τύπου και να μην τσαλακώσει την εικόνα του. Δεν το είχε ανάγκη, άλλωστε, γιατί ο πραγματικός καλλιτέχνης προβάλλει μόνο την φωνή του, όταν υπάρχει και τη δουλειά του… Η ευγένειά του, οι αξίες στις οποίες πιστεύει, η καλλιέργειά του, οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς του – δεν υπάρχει πιο προσηνής καλλιτέχνης, το δηλώνω απαρέγκλιτα – αποδεικνύονται περίτρανα μόλις σβήσουν τα φώτα, ύστερα από κάθε εμφάνισή του. Από τον μεγάλο και λαμπερό τραγουδιστή, ανακαλύπτεις έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο. Δέχεται υπομονετικά και με χαρά, υπογράφοντας αυτόγραφα, μέχρι και τον τελευταίο θαυμαστή του που θα πάει να τον συγχαρεί στο καμαρίνι του, αδιαφορώντας για την ώρα και βάζοντας σε δεύτερη θέση την κούρασή του. Ενώ, οι περισσότεροι συνάδελφοί του φεύγουν από την πίσω πόρτα ή δεν επιτρέπουν την είσοδο σε κανέναν – συνήθως οι διάττοντες αστέρες το κάνουν αυτό – φροντίζοντας, όμως, να εισπράξουν το παχυλό μεροκάματό τους. Εν τούτοις, εκείνο που διαπίστωσα πρόσφατα, παρακολουθώντας στο Μέγαρο Μουσικής το τιμητικό του αφιέρωμα στον διαχρονικό Στέλιο Καζαντζίδη είναι ότι διαθέτει τόσο μεγάλη ένταση φωνής και τεράστια φωνητική γκάμα που μπορεί να τραγουδήσει όλα τα είδη των τραγουδιών με μεγάλη άνεση και ευκολία. Επί δυόμιση ώρες περίπου, στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου, έδωσε την «ψυχή» του, το «είναι» του, ερμηνεύοντας μοναδικά αυτά τα τραγούδια «ογκόλιθους» – γιατί δεν τραγουδά απλώς αλλά ερμηνεύει με ξεχωριστό τρόπο τον κάθε στίχο – και ο κόσμος ήταν προσηλωμένος και τον επευφημούσε κάθε φορά με δυνατό χειροκρότημα. Και χωρίς να πιεί ούτε μια στάλα νερό, ούτε να εμφανίσει καν το μπουκαλάκι νερού επί σκηνής, σεβόμενος τον κόσμο, ενώ οι περισσότεροι «συνάδελφοί» του όχι μόνο στις συναυλίες, αλλά και στο πρόγραμμά τους στην πίστα, με το πρώτο «ντο» πρέπει απαραίτητα να το χρησιμοποιήσουν για να μη στεγνώσει ο λαιμός τους… Πώς, λοιπόν, ύστερα από όλα αυτά που ανέφερα για τον καλλικέλαδο Γιάννη Πλούταρχο, να μην είναι το «το καλύτερο παιδί» και ένα πραγματικό διαμάντι στο χώρο του; Αν και, λόγω των σημείων των καιρών μας, στη συνέντευξη αυτή θα ανακαλύψετε έναν «άλλον» Γιάννη, πιο προβληματισμένο, πιο έντονα φιλοσοφημένο, να ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών του και όλων των Ελλήνων…
Τα έχεις όλα: φήμη, δόξα, χρήματα, μία ευτυχισμένη οικογένεια! Τι άλλο μπορεί να επιζητήσει ένας άνθρωπος;
Κατ’ αρχάς την ψυχική μου ισορροπία για να μπορώ να κάνω πράγματα. Σημαντικός παράγοντας είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου που με κρατάει σαν αντιβίωση μέσα στις προκλήσεις των καιρών… Αφήνω τον καιρό να με οδηγεί χωρίς να βιάζω καταστάσεις και πράγματα. Δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί σέβομαι τη ζωή και κατανοώ πόσο αδύναμοι είμαστε ως άνθρωποι. Η ζωή για εμένα είναι ο Θεός, εγώ έτσι Τον εκλαμβάνω…
Τον Θεό Τον επικαλούμαστε στις δύσκολες ή στις ευτυχισμένες στιγμές μας;
Κατά πρώτον ο Θεός δεν δικάζει ποτέ. Είναι μία λανθασμένη σκέψη των ανθρώπων να θέλει τον Θεό τιμωρό. Ο Θεός αγαπά τα δημιουργήματά του και δεν τα δικάζει. Κι αυτό το δείχνει με την ελευθερία και το μυαλό που μας έχει δώσει. Το μυαλό μας και η ελεύθερη βούλησή μας δικάζει τη ζωή μας και σε αυτό που με ρωτάς Του δίνουμε το όνομα Κοσμοκράτορας ή ό, τι άλλο μπορεί να Του δώσει η ανθρώπινη φαντασία. Παντοκράτορας είναι μόνο η ανώτερη αυτή σκέψη που την επικαλούμαστε ως Κύριο και Θεό μας και αυτό χαρακτηρίζεται ως διάφανο, λευκό και αμόλυντο.
Κόλαση και παράδεισος υπάρχουν;
Κι αυτά δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας. Κόλαση και παράδεισος είναι η σκέψη και η φαντασία των ανθρώπων. Αν με ρωτήσεις εγώ τι πιστεύω γι’ αυτά τα δύο, θα σου πω ότι η ψυχή και ενέργεια δεν χάνονται. Πιστεύω στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, χωρίς ακρότητες και υπερβολές.
Τι είναι αυτό που τελικά συνιστά μια καριέρα; Το ποσοστό των καλών τραγουδιών που έχει πει ο τραγουδιστής, με το πώς έχει συμπεριφερθεί δημόσια ή παίζει ρόλο η φωνή η οποία με έναν ανεξήγητο τρόπο είναι πιο πάνω από τα τραγούδια;
Όλο αυτό που με ρωτάς είναι η απάντηση. Έχεις εστιάσει τόσο σωστά που η ίδια η ερώτησή σου είναι η απάντηση που ήθελα να δώσω, ειδικά το τρίτο σκέλος της ερώτησης. Υπεράνω όλων θεωρώ ότι είναι η ηθική πάνω στην Τέχνη και όταν λέω ηθική εννοώ πόση απόσταση έχει ανάμεσα σε εμένα και το κοινό μου. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, να εκτιμάμε τους ανθρώπους, να τους σεβόμαστε και να μην φοβόμαστε την αισθητική μας, γιατί αυτό είμαστε. Αυτό αγάπησε ο κόσμος. Δεν πρέπει να προσδίδουμε και να κρύβουμε τον τρόπο σκέψης μας. Εκεί, είναι και η διαφορετικότητα
Σε ποιον πιστεύεις ότι ανήκει το τραγούδι; Στη μεγάλη φωνή που το ερμηνεύει ή στο μεγάλο συνθέτη που το γράφει;
Κάποτε συνάντησα έναν άνθρωπο και συγκεκριμένα μία ώριμη γυναίκα που είχε παιδεία κλασικής μουσικής. Τότε με πλησίασε με έναν πολύ όμορφο τρόπο και μου εκδήλωσε τον θαυμασμό της και μου είπε ότι: το τραγούδι πηγαίνει και βρίσκει τον τραγουδιστή, είναι ενέργεια που ταξιδεύει. Μιλάμε πάντα για το καλό τραγούδι και αυτό είναι συνδυασμός τριών βασικών πραγμάτων που σαν τον κύκλο της ζωής ενώνει τρεις ενέργειες. Σαν Τον τρισδιάστατο Θεό μας: το στίχο, την μελωδία και την ερμηνεία. Αυτό είναι το τραγούδι!
Τι είναι εκείνο που εσύ ψάχνεις μέσα στο τραγούδι;
Αυτό που ψάχνω είναι την αλήθεια του και έναν τρόπο να ταυτιστώ εγώ πρώτα ως ερμηνευτής με τον ήρωα. Το τραγούδι είναι μία μορφή έκφρασης. Είναι μία ανάγκη και κρύβει πολλά μεταφυσικά πράγματα μέσα του, που ακόμη δε μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να βρίσκεται σε μία εμβρυακή μορφή. Όπως δεν μπορεί να ερμηνεύσει τον Θεό, έτσι δεν μπορεί να ερμηνεύσει και πολλά πράγματα.
Το αφιέρωμα στο μεγάλο τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη ήθελες πολύ να το κάνεις και για ποιο λόγο; Θα το παρουσιάσεις και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας;
Δεν ξέρω αν θα το παρουσιάσω και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το πόσο πολύ ήθελα να τραγουδήσω Στέλιο Καζαντζίδη, νομίζω ότι σχετίζεται με όλο μου το βίο και τα 45 χρόνια που είμαι αυτή τη στιγμή.
Μεγάλωσα με τον Στέλιο. Έμαθα να τραγουδάω τον Στέλιο μέσα στα χωράφια, μες’ τον ώργο, μιμούμενός τον και προσπαθώντας να κατανοήσω αυτά που έκανε η φωνή του, με τη δωρικότητά του, με τις υπέροχες καταλήξεις και με την εγκεφαλική συχνότητα που έβγαζε αυτός ο μεγάλος βάρδος, με μάγεψε και με έκανε να αγαπήσω το τραγούδι. Από 7 χρόνων παιδάκι, η προσευχή μου στην Παναγία ήταν αυτή. Να γίνω ένας τραγουδιστής, να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τις μελωδίες και να δείχνω στον κόσμο αυτό που αισθάνομαι.
Έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες – ιδιαίτερα με τον Μίμη Πλέσσα – με μεγάλη επιτυχία. Με ποιους άλλους θα ήθελες να συνεργαστείς που βρίσκονται εν ζωή ή όχι;
Υπάρχουν πολλοί… Αυτούς, όμως, που αγαπώ ιδιαίτερα και τα τραγούδια τους είναι ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ερωτικός Μίκης Θεοδωράκης. Επίσης, λατρεύω τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Η συνεργασία σου με την Μελίνα Ασλανίδου, πώς ήταν; Θα συνεχιστεί και το επόμενο καλοκαίρι;
Ακόμη δεν έχουμε κάνει κάποιο πλάνο για καλοκαίρι. Το μόνο που μπορώ να πω, όμως, γι’ αυτό το υπέροχο παιδί είναι, ότι είναι ένα αηδόνι με μία ευαίσθητη ψυχή. Μικρή η συνεργασία μας, μεγάλη η εκτίμησή μας.
Έχω πληροφορίες ότι ετοιμάζεις παραδοσιακό δίσκο με τον Βασίλη Σκουλά. Ισχύει αυτό; Η νεολαία, που δεν έχει εντρυφήσει σε αυτό το είδος μουσικής, πώς πιστεύεις ότι θα τον αποδεχτεί;
Όχι, δεν ισχύει αυτό. Απλώς, κάνω ένα ντουέτο σε ένα δίσκο του Σκουλά. Ο παραδοσιακός δίσκος είναι μία συνεργασία που ετοιμάζουμε εγώ κι ο Χρήστος Παπαδόπουλος ο συνθέτης και πολλοί άλλοι αξιόλογοι στιχουργοί και ποιητές που μιλούν με βαθύ και σύγχρονο λόγο και έχει «ντύσει» ο Χρήστος με μουσικά χρώματα της παράδοσής μας. Αυτή η δουλειά, πρώτα ο Θεός, θα κυκλοφορήσει κοντά στο Πάσχα. Η νεολαία πιστεύω ότι θα τον αποδεχτεί γιατί έχει προσαρμοστεί με σύγχρονα, ερωτικά λόγια και με μία ερμηνεία στα σημερινά ακούσματα και ένα λυρικό ύφος.
Γιατί οι εμφανίσεις σου στο Poseidonio σημειώνουν τόσο μεγάλη επιτυχία και συνεχίζεις για δεύτερη σεζόν;
Επειδή ο χώρος αυτός είναι πολύ φιλόξενος για τον κόσμο. Έχει μία θετική αύρα και ενέργεια πάντα συνδυαστικά με τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στο Poseidonio και προσφέρουν την φιλοξενία στον κόσμο. Είναι ένας χώρος που αναδεικνύει τα ταλέντα του καλλιτέχνη.
Πώς βλέπεις το μέλλον των παιδιών σου, αλλά και όλων των Ελλήνων, στη δύσκολη οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά κατάσταση που βιώνει η χώρα μας;
Βρίσκεται σε μία εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πολλοί νέοι άνθρωποι μετοικίζουν σε άλλες χώρες, χάνεται ο ανθρώπινος πλούτος της Ελλάδας, παιδιά μορφωμένα… Αλλά, στην πραγματικότητα αυτά είναι χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης και επειδή είναι σε ένα αρχικό στάδιο μας τρομάζει και νομίζουμε ότι αυτός είναι «ένας ξεριζωμός». Δεν ισχύει. Ο νέος άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος, να μην βάζει σύνορα και να είναι πάντα δημιουργικός. Να αναβαθμίζεται, να εκσυγχρονίζεται και να προοδεύει στη ζωή του. Και όπου γης και πατρίς. Η Ελλάδα μας είναι από τις ομορφότερες χώρες και να θέλεις να την ξεχάσεις, δεν ξεχνιέται. Μας το έχει αποδείξει και ο Όμηρος αυτό με τον Οδύσσεια. Πάντα υπάρχει ο γυρισμός. Δεν πρέπει να μας φοβίζει το ταξίδι… Ο νέος, λοιπόν, πρέπει να κυνηγήσει τα όνειρά του και να μην μένει με σταυρωμένα χέρια.
Τι ζητά η ψυχή σου;
Την «καθαρότητα…» Να πάψει να την φοβίζει ο φόβος… Να περάσει σε ένα διαφορετικό στάδιο αναζήτησης πνευματικής και όχι υλικής. Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει, εδώ και πάρα πολύ καιρό, να επικοινωνούν κι αυτό έχει ξεκινήσει από πάρα πολλούς παράγοντες, ένας από όλους είναι και η διατροφή τους. Τους δηλητηριάζει το σώμα και το σώμα της σκέψης και η σκέψη την ψυχή… Η αναζήτηση του ανθρώπου πρέπει να περάσει από το στάδιο της ισοπέδωσης, των αξιών και της ανθρώπινης ύπαρξης στο στάδιο της αγάπης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού, διότι όλοι είμαστε από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι. Πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, να αλληλοβοηθιόμαστε, να πετάξουμε από επάνω μας τον εγωκεντρισμό για να μπορέσουμε να συνταξιδέψουμε και να εξελιχθούμε ως άνθρωποι. Είναι πολύ πιο εύκολο από έναν «κωπηλάτη», οι πολλοί «κωπηλάτες…»
Ποια είναι η γνώμη σου για το προσφυγικό;
Τραγικό να πνίγεται ο κοσμάκης, παιδιά, γέροι, νέοι και εμείς να κοιτάζουμε τις τηλεοράσεις… Και το πιο φριχτό από όλα, να το έχουμε συνηθίσει. Ξαφνικά έγινε ένα reality show που απλά περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια, χωρίς να κάνουμε τίποτε…
Τι καινούργιο ετοιμάζεις;
Μία πολύ όμορφη συνεργασία με τον Φοίβο με 12 υπέροχα τραγούδια σε στίχους της Ελένης Γιαννατσούλια. Θα κυκλοφορήσει τον Γενάρη από τη Heaven.
Σχόλια για αυτό το άρθρο