11η Σεπτεμβρίου 2001 – 13η Νοεμβρίου 2015: Κάτι σκληρό, που πρέπει να ειπωθεί. - Cosmopoliti.com

Η χθεσινή νύχτα τρόμου στο Παρίσι είναι κάτι πρωτόγνωρο επειδή εισάγει το Δυτικό κόσμο και κατά βάση τη γηραιά Ήπειρο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ολοσχερώς και αδιακρίτως. Δυστυχώς δε βιώνουμε τη δική μας – γεωγραφικά- 11η Σεπτεμβρίου μα ένα κατακόρυφο εκφυλισμό της. Οι δίδυμοι πύργοι ως στόχος αφήναν ερμηνευτικά περιθώρια για αναλύσεις με βάση τη συμβολοποίηση. Τα εξηγητικά εργαλεία της ‘παραδοσιακής’ τρομοκρατίας μπορούσαν ακόμα να λειτουργήσουν, έστω και ως συμπλήρωμα στο καινούργιο ουαχαμπι-ισλαμιστογενή τρόμο στη βάση του αιτίου-αιτιατού, του μέσου-σκοπού.

ΣχετικάΆρθρα

Ακόμη, εντελώς σχηματικά και η περίπτωση του Charlie Hebdo. Άλλωστε οι επιθέσεις σε Μαδρίτη(2004) και Λονδίνο(2005), αντιμετωπίστηκαν περισσότερο ως μεμονωμένα περιστατικά με αναλύσεις που ενέπλεκαν μέχρι και μικροπολιτικές των εσωτερικών του κράτους. Όταν όλοι οι ευρωπαίοι δηλώσαμε πως «είμαστε αμερικανοί», στη πραγματικότητα συμπαρασταθήκαμε στο πένθος ως μακρινοί συγγενείς. Σαν αυτούς που λυπούνται μεν, μα μειδιάζουν κιόλας όταν φέρνουν στο μυαλό στιγμές από τον έκλυτο βίο του εκλιπόντος. Υπήρξε σωρεία κριτικών στοχασμών πάνω στις έννοιες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του «αλαζονικού» δυτικού πολιτισμού. Όμως φτάνει.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Επειδή η δυνατότητα «βαθυστόχαστων» κριτικών ή και αιρετικών απόψεων προκύπτει από τη καταστατική αξία που τους δίνει η φιλελεύθερη δημοκρατία. Επειδή η ελευθερία και η ανοχή στη διαφορετικότητα ως αξιώματα είναι κατάκτηση της Δύσης. Επειδή δεχθήκαμε ένα τυφλό χτύπημα που επισήμως πια εγκαινιάζει τη τρομοκρατία του ξερού μηδενισμού που μας καθιστά εν δυνάμει θύματα ακόμα και στη πιο πεζή έκφραση της καθημερινότητας μας. Πίνοντας ένα καφέ, παρακολουθώντας μια συναυλία. Η Ευρώπη δε θέλησε να υποκύψει στον εκβιασμό του πλήρους σκότους με την 11η Σεπτεμβρίου, εκτός των άλλων, από εμμονικό σεβασμό στη φιλοσοφική της παράδοση. Και έφτασε στα όρια της. Είμαστε σε πόλεμο και πρέπει να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα της δυτικής ζωής

. Και κάτι τελευταίο που όσο σκληρό, πρέπει να ειπωθεί. Προς όλους όσους είτε από ημιμάθεια είτε από ασχετοσύνη, είτε από μνησικακία μπαίνουν στη λογική των συμψηφισμών των νεκρών της υφηλίου, ήρθε η ώρα να το πούμε ξεκάθαρα πως η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι ντε φάκτο αδιαπραγμάτευτη. Υπάρχουν καθεστώτα που τη ξεπουλάνε, εννοιολογικοί μανδύες που τη θυσιάζουν, ολοκληρωτικά σχήματα που τη μαζικοποιούν και τη συνθλίβουν. Θρηνούμε με καταφανή τρόπο για τους νεκρούς του Παρισιού, όχι επειδή οι νεκροί της δύσης αξίζουν περισσότερο. Η ζωή όμως και η βίωση της ως αξία είναι ακόμα μια κατάκτηση του πολιτισμού μας.