Tη δεκαετία του ΄70, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, η δημόσια τηλεόραση έπαιζε το Θαύμα του Μαρσελίνο (πρωτότυπος τίτλος: Μarcelino pan y vino). Μετά την περιφορά του Επιταφίου, έτρεχα με λαχτάρα, εγώ και όλοι οι γείτονες, στο σπίτι του κυρίου Νίκου, που είχε τη μοναδική τηλεόραση της γειτονιάς. Ο κύριος Νίκος ήταν ναυτικός, την τηλεόραση την είχε φέρει από το εξωτερικό, θυμάμαι και τη μάρκα της, ήταν Telefunken, είχε ξύλινο πλαίσιο στο χρώμα της οξιάς και στη δεξιά πλευρά, ασημένια κουμπιά, χειροκίνητα, δεν υπήρχαν τηλεκοντρόλ εκείνη την εποχή. Ο κύριος Νίκος ήταν καλός άνθρωπος και μας καλούσε, ιδίως εμάς τα παιδιά, να βλέπουμε πότε-πότε τηλεόραση στο σπίτι του. Αν πάλι ο καιρός ήταν καλός, έβαζε την τηλεόραση σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο και όλη η γειτονιά έφερνε σκαμνιά, καρέκλες, κουρελούδες και στηνόταν από κάτω να παρακολουθήσει.
Εκεί λοιπόν, σε αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση είδα για πρώτη φορά το “Marcelino pan y vino”. Kαι επειδή το θέμα του αφορά ένα παιδί, όλα τα παιδιά είδαμε την ταινία με ενδιαφέρον και συγκίνηση. Αλλά δεν φανταζόμασταν ότι θα συγκινούσε τόσο τους μεγάλους, με πρώτο και καλύτερο τον κύριο Νίκο! Αυτός ο σκληροτράχηλος ναυτικός, που τα μάτια του είχαν δει και είχαν δει, έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αλλά και οι μανάδες μας, οι πατεράδες μας, που ήταν πάντα σκληροί και ασυγκίνητοι, βούρκωσαν στο τέλος της ταινίας. Δεν σου λέω για τις γιαγιάδες και τους παππούδες! Άμαθοι ακόμα στην τηλεόραση, ανάλογα με τη δράση, σχολίαζαν ή έδιναν ακόμα και συμβουλές στο μικρό πρωταγωνιστή σαν να ήταν μπροστά τους: “Πρόσεχε Μαρσελίνο!”, “Αχ! Αχ! τι τραβάς κι εσύ παιδάκι μου!”, “Πώς το λυπάμαι το ορφανό χωρίς μανούλα!” ” Και το δάκρυ να τρέχει κορόμηλο…
Όμως δεν συγκινηθήκαμε μόνο εμείς με την ταινία. Όλη η Ελλάδα, όλοι αυτοί που είχαν τηλεοράσεις, συγκινήθηκαν και βούρκωσαν. Έστειλαν γράμματα και τηλεφώνησαν και η δημόσια τηλεόραση, βλέποντας όλο αυτό το ενδιαφέρον, την πρόβαλλε ξανά. Από τότε, κάθε χρόνο, Μεγάλη Παρασκευή, ξέραμε πως μετά τον Επιτάφιο θα πηγαίναμε τρέχοντας στον κύριο Νίκο, ο οποίος είχε ήδη τοποθετήσει την τηλεόραση στο παράθυρο, να δούμε το Θαύμα του Μαρσελίνο και να κλάψουμε με την ψυχή μας!
Σχόλια για αυτό το άρθρο