Η Αρκαδία Ψάλτη γεννήθηκε στη Χίο. Πήρε το όνομά της από την γιαγιά της που το κληρονόμησε από ένα ιστιοφόρο που είχε ο προπάππους της. Απόφοιτος της σχολής φωτογραφίας FOCUS και της δραματικής σχολής ΑΡΧΗ . Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Β. Αιγαίου από την ίδρυση του με την πειραματική του Εθνικού Θεάτρου (κενός χώρος) και το θέατρο Τέχνης. Έχει ασχοληθεί με το θέατρο στην εκπαίδευση και εργαστεί στον ΟΚΑΝΑ με εφήβους σε φάση απεξάρτησης και εθελοντικά σε δομές του ΚΕΘΕΑ στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού και στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Έχει συνεργαστεί με την ομάδα PatrSuspended με παραστάσεις στο Λονδίνο και την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεχωρίσει με τις παραστάσεις της: Γυνή Πλέουσα, Η πρώτη φλέβα και Πιτσιμπούργκο. Αυτή την περίοδο σκηνοθέτησε την παράσταση Βασιλιάς Αλέξανδρος σε κείμενο του Ανδρέα Κεντζού που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο ΜΠΙΠ. Ανακαλύψτε και γνωρίστε την Αρκαδία Ψάλτη καλύτερα από το Α ως το Ω
Αρκαδία: Επίγειος παράδεισος. Εκεί που ζούσε ο Πάνας και οι Νύμφες. Τόπος ιδανικός, αρμονίας, ισορροπίας και ομορφιάς. Νοητική και υπαρξιακή κατάσταση ευδαιμονίας. Το όνομα το κληρονόμησα από την γιαγιά μου που το κληρονόμησε από ένα ιστιοφόρο που είχε ο προπάππους μου (λάτρευε την αρχαία Ελλάδα) και έκανε ταξίδια εμπορικά από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Ερυθρά.
Βασιλιάς Αλέξανδρος: Η παράσταση που τώρα σκηνοθετώ σε κείμενο του Ανδρέα Κεντζού. Η αλήθεια είναι λευκό πανί. Τα μάτια που τη βλέπουν προβάλουν επάνω της φρίκη ή μεγαλείο, ανάλογα με τι έχει ποτίσει μέσα η ψυχή. Λίγοι τη θέλουν, δεν αντέχεται, μα όλοι ανάγκη την έχουν λες και η ψυχή ξέρει πως μόνο μέσα απ αυτήν έρχεται η λύτρωση. Η ιαματική λειτουργία της μνήμης. Η ανάγκη της αφήγησης αυτής ως απελευθέρωση. Ως αναζήτηση και έκφραση της αλήθεια. Της προσωπικής και της συλλογικής μια και ο καθένας εκφράζει και την εποχή που ζει. Πώς δρα μέσα σε αυτήν, βιώνοντας ρόλους ταιριαστούς στην ψυχοσύνθεση του.
Μια οικογένεια, ένας παππούς με άνοια, μια αλήθεια. Και μάτια που την αντικρίζουν.
Γυνή Πλέουσα: Παράσταση που ξεκίνησε από τη Χίο. Λατρεμένος Παπαδιαμάντης. Μπαίνει στη μυστική ζωή των γυναικών με τέτοια ευαισθησία. Η Καραβοκυρού πνίγει τη μοναξιά της στη γλύκα του κρασιού κι αυτός βουτάει μέσα στην ψυχή της. Μια ψυχή που δεν αντέχει ό,τι της επιβάλλεται κοινωνικά και υπεραναπληρώνει όλες τις ελλείψεις της με το αλκοόλ. Θέμα ταμπού ακόμη και σήμερα αυτό. Αυτή την παράσταση την ανακάλυψα μέσα από τα μάτια των θεατών της. Αυτά μου φώτισαν το τι έκανα και γιατί. Είμαστε στη διαδικασία ανεύρεσης χώρου ταιριαστού για να παιχτεί την άνοιξη στην Αθήνα.
Διαίσθηση: Αυτήν ακολουθώ.
Ευγένεια: Ένδειξη καλλιεργημένης ψυχής. Πολιτισμός ανώτερος. Η αληθινή η πηγαία, όχι αυτή που είναι στους τύπους.
Ζωή (μου): Αγαπώ τη ζωή (μου). Ό,τι έχω υπάρξει, ό,τι είμαι και ό,τι θα γίνω, το αγαπώ πολύ.
Η πρώτη φλέβα: Η παράσταση που με πήγε και σε μέρη που μάλλον δεν θα πήγαινα ποτέ. Η υπέροχη νουβέλα του αγαπημένου μου Γιάννη Μακριδάκη, μια πόρνη κι ένας ναυτικός, που σκηνοθέτησα και παρουσιάστηκε στην Τρούμπα στο ιστορικό Hotel Lux, στη γειτονιά των οίκων ανοχής στη Χίο που για κάποιες μέρες γέμισε ξαφνικά, ως τόπος θεάτρου, με ανθρώπους που δεν την πλησίαζαν ποτέ, σε ταβερνεία στο Κερατσίνι και στη Δραπετσώνα με θεατές ανύποπτους θαμώνες, σε μπαρ στην Κηφισιά και στον Πειραιά, σε ουζερί στο Αιγάλεω, στη Φαβέλα στον Πειραιά, όλα φυσικά σκηνικά τόπου συνάντησης των δύο ηρώων. Ωραίο ταξίδι. Θα συνεχιστεί.
Θέατρο: Το θέατρο για μένα είναι ένας υπέροχος τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο. Αυτόν που έχω μέσα μου και αυτόν που υπάρχει έξω μου. Η ώρα της παράστασης είναι για μένα μαγική. Ηθοποιοί, συντελεστές και θεατές φτιάχνουμε ένα κύκλωμα ανταλλαγής εμπειριών, συναισθημάτων, πεποιθήσεων και μέσα εκεί ζυμώνονται όλα, ασυνείδητα, ψήνονται και τέλος μεταλαβαίνουμε όλοι ο ένας τον άλλον, πλουτίζουμε. Κι ας μην γνωριζόμαστε κι ας μην μιλήσουμε ποτέ.
Ισορροπία: Δυναμική κατάσταση που οι αντίρροπες δυνάμεις τείνουν να ενωθούν.
Καλλιτεχνικά σχέδια: Τώρα ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Την άνοιξη δεύτερος κύκλος παραστάσεων για τη Γυνή πλέουσα μα και για την Πρώτη φλέβα περιοδεία και προετοιμασία για την καλοκαιρινή παραγωγή.
Λατρεύω: Τη θάλασσα, τη χαρά, την αλήθεια, την τέχνη, την απλότητα.
Μπίπ: Η θεατρική στέγη του Βασιλιά Αλέξανδρου. Ζεστή, φιλόξενη και με ωραία ενέργεια. Στην αγαπημένη Κυψέλη, γειτονιά των φοιτητικών μου χρόνων και αγαπημένη θεατρική γειτονιά.
Νέα γενιά: Δεν πιστεύω στη νεότητα σαν βιολογική πραγματικότητα μα σαν κατάσταση ύπαρξης. Υπάρχουν νέοι που είναι γέροι, νεόγερους τους λέω και γέροι που είναι πιο νέοι από τους νέους. Υπάρχουν μέρες και ώρες που νιώθω παιδί και άλλες που νιώθω υπερήλικας. Την νέα εποχή την αντιπροσωπεύουν άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η ψυχή δεν έχει ηλικία.
Ξενοφοβία: Όπως κάθε φοβία είναι παράλογη και χρήζει ψυχοθεραπευτικής αντιμετώπισης.
Όνειρα: Μεγάλη διάρκεια και περιοδείες για όλες τις παραστάσεις μου. Ωραίες συναντήσεις με κείμενα και συνεργάτες. Ωραίες συναντήσεις με το κοινό.
Πιτσιμπούργκο: Αγαπημένη Σώτη Τριανταφύλλου. Κείμενο διαμάντι στο Χιώτικο γλωσσικό ιδίωμα. Μια ιστορία αγάπης, αγνής, τρυφερής, μαγικής. Μετανάστες Έλληνες στα καμίνια των εργοστασίων της βιομηχανικής επανάστασης στην Αμερική. Η παράσταση μου που έχει γυρίσει σε πάρα πολλά μέρη στην Ελλάδα, πήγε στην Αυστραλία, Σίδνεϊ και Μελβούρνη θα πάει Αμερική και που μου έδωσε εμπειρίες ζωής, σε καλλιτεχνικό και σε προσωπικό επίπεδο.
Ρόλος (που ονειρεύομαι/ή αγαπημένος): Κινηματογράφο ονειρεύομαι.
Σταφίδα: Η σκυλίτσα μου. Πανέξυπνο πλάσμα απέραντης ομορφιάς.Είναι αποκαλυπτικό και άκρως χαλαρωτικό να συνυπάρχεις με πλάσματα που δεν αναλογίζονται την ύπαρξη κι απλά ζουν.
Τηλεόραση: Θυμάμαι την τηλεόραση που είχαν ο παππούς και η γιαγιά στο χωριό. Ψηλά πάνω από τον πέτρινο νεροχύτη, στερεωμένη σε μια σιδερένια κατασκευή. Τα κανάλια τα άλλαζαν με μια ξύλινη κουτάλα.
Yπομονή: Δεν έχω καθόλου και ταυτόχρονα έχω πολύ.
Φίλοι: Παρέα, γέλια, μαγειρέματα, παρηγοριές, βόλτες, καφέδες, μπάνια, ταξίδια
Χίος: Το ωραιότερο νησί με τις ωραιότερες παραλίες τα ωραιότερα χωριά δεν το χορταίνω. Το έχω γυρίσει πάνω κάτω και θεατρικά, έχω παίξει σε όλα τα χωριά ακόμη και σε ερημωμένα, έχω παίξει σε παραλίες και σε χωράφια, σε αυλές σχολείων και εκκλησιών, σε πλατείες, σε αρχοντικά μεσαιωνικά, σε μπαρ που είναι μόνο για άντρες, και ποιος ξέρει ακόμη που αλλού θα παίξω!
Ψάχνω ακόμη: Μια φορά, ήμουν στα 8 ή 9 μου χρόνια, ήμουν στο χωριό, έριξα μια ματιά στον ουρανό ένα απόγευμα και ένιωσα για κλάσμα του δευτερολέπτου τι υπάρχει πέρα απ αυτόν. Πώς θα ήταν αυτό να το ξανάξερα και να ζούσα μετά με αυτήν τη γνώση;
Ωραία παράσταση: Παίζαμε το ”Πιτσιμπούργκο” σε ένα ψαροχώρι στη Χίο, στο λιμάνι του, είχαν γεμίσει οι θέσεις και ο κόσμος έμπαινε στις βάρκες που ήταν αραγμένες για να δει και στα μισά της παράστασης έγινε black out σε όλο το νησί. Εγώ αρχικά τρόμαξα μην γίνει μες στο σκοτάδι κανένα ατύχημα, όπως ήταν και μέσα στις βάρκες κόσμος και είπα να σταματήσει η παράσταση. Μα οι θεατές άναψαν τους φακούς στα κινητά τους και μας φώτισαν.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Βλάικος, Θάλεια Νουάρου
Σχόλια για αυτό το άρθρο