ΤΩΡΑ |
Hλιόλουστη Κυριακή στο Λονδίνο. Με δόντια βέβαια ο ήλιος αλλά υπέροχος. Η καμπάνα στην εκκλησία δίπλα πρέπει να χτυπούσε ένα μισάωρο. Ετσι κι αλλιώς είμαι ξύπνια από τις 8.30 – ένεκα μίνι jet lag γιατί το δίωρο είναι δίωρο. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο γιατί ξεκινάω τη δεύτερη ημέρα αποτοξίνωσης με χυμούς του Nosh Detox. Το τι τοξίνες είχα στοκ μπορώ να υποπτευθώ – τελευταία μου μανία πριν φύγω ήταν η βουβαλίσια κρεμούλα ..τρομάρα μου. Τέλος πάντων πρόλαβα να ευχαριστηθώ γερό τσιμπούσι στο Hakkasan όπου γιορτάσαμε τα 20 χρόνια του γιου μου Νίκου- που είναι αστέρι! Αστέρια και οι φίλοι του που είναι παιδιά φίλων και μαζί μας και η αγαπημένη μου και πιο παλιά φίλη Μαρία Πατέρα που έχει..
4 αγόρια και καταλαβαίνει..
.
Το πως περνάνε τα χρόνια, κλισεδούρα φράση να μην την επαναλάβω όμως είναι τόσο αληθινά φρικιαστική που θα την επαναλάβω:πως περνανε τα χρόνια..που ακόμα βρίσκω παιχνίδια του Νίκου και μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν παιδάκι.. Τέλος πάντων, αφού έφαγα όλο το Λονδίνο την Παρασκευή ήρθε η ημέρα της αποτοξίνωσης το Σάββατο όπου σερνόμουν και πέρασα και από το γυμναστήριο , όπου οι περισσότεροι τρώνε και πίνουν καφέ στο εστιατόριό του και εκεί συνάντησα την Αναστασία Πατέρα και την Pia Miller και είπαμε κάτι δικά μας και μετά σούρθηκα προς το σπίτι όπου με περίμενε ο Κώστας Μπογδάνος και είπαμε να πάμε σινεμά – αλλά όχι James Bond γιατί θα το δει σήμερα και εγώ δε θέλω να το δω γιατί δε μου αρέσει ο James Bond και δε θέλω να τον δω να θωπεύει συμπατριώτισσα στα τέσσερα για τέσσερα δευτερόλεπτα αλλά και επίσης γιατί εδώ στο Λονδίνο τον παίζουν – τον 007- δικτατορικά παντού και στις περισσότερες αίθουσες και μου βγαίνει αντίδραση.
Ετσι λοιπόν είπαμε να πάμε κάπου αλλού. Και αντί να βγάλω για το Silent Hill 3D που έχει τις χειρότερες κριτικές- αλλά ήθελα πολύ να πάω όμως δεν άντεχα το κράξιμο Νίκου και Κώστα- σκέφτηκα να πάμε σε ένα έργο που ονομάζει το Time Out αριστούργημα με 5 στα 5 αστέρια και κριτικοί και κοινό. Πήγαμε λοιπόν στο The Master του Paul Thomas Anderson και το πως κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά μέχρι το τέλος ήταν ένα θαύμα! Ο Philip Seymour Hoffman ήταν καλός στο αργόσυρτο αυτό μαρτύριο και ένα μεγάλο χαστούκι θα ήθελα να ρίξω στον Joaquin Phoenix που μιμείται το μεγάλο ηθοποιό και που έβγαζε άναρθρες κραυγές από μία κάλτσα που του είχαν βάλει φαίνεται μέσα στο σαγόνι για να μοιάζει ανωμαλέσκ και δεν καταλάβαινες τι έλεγε. Ανυπόφορο έργο με έμπνευση τον ιδρυτή της Σαιεντολογίας που από το τρίωρο μαρτύριο κατάλαβα πως πρέπει να είναι κρυφή. Στο τέλος οι μισοί στο σινεμά χειροκρότησαν και ένας λυποθήμησε και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Αυτά . Με εξουθένωσε το The Master και τώρα με κεφάλι καζάνι θα σύρω το ταλαίπωρο – προς το παρόν- τροφαντό μου σώμα προς τη γιόγκα. Η συνέχεια στο επόμενο..
Σχόλια για αυτό το άρθρο