O Γιάννης Μόσχος από το Α ως το Ω: “Σεβασμός στη διαφορετικότητα των άλλων”

Συνδυάζει το κλασικό με το σύγχρονο στις παραστάσεις του, γεγονός που τις καθιστά διαχρονικού ενδιαφέροντος. Μας αποκαλύπτει κόσμους και εικονολογικά σύμπαντα που κόβουν την ανάσα. Τον άξιο Γιάννη Μόσχο τον γνωρίζω από παλιότερες σκηνοθεσίες του, το «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη και το «Με τα δόντια» του Θόρντον Γουάιλντερ και μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει. Εξυψώνει το συμβατικό θέατρο με όρους μοντέρνους αλλά πάντοτε με σεβασμό και ευαισθησία τόσο προς τονηθοποιό όσο και προς αυτό καθ’ εαυτό το κείμενον. Αφήνει έξω τους εντυπωσιασμούς και τους κραυγαλέους νεωτερισμούς κι όταν το επιχειρεί , κρατά το μέτρο για να συνάδουν απόλυτα με το ύφος του συγγραφέα σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην αποδομείται η ίδια η παράσταση. Εφέτος-εκτός από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ  με το έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» με τον Δημήτρη Καταλειφό- είχαμε την χαρά να τον έχουμε κοντά μας, αφού σκηνοθέτησε εξαιρετικά για το ΚΘΒΕ «Το δηλητήριο»  της Λοτ Φέϊκεμανς με τους έξοχους Μαρία Τσιμά και Ταξιάρχη Χάνο να κεντούν επί σκηνής. Η σκηνοθεσία του λιτή αλλά ουσιαστικά ισχυρή, κατόρθωσε να αναδείξει τους χαρακτήρες των ηρώων, τις ερμηνείες του υπέροχου αυτού ντουέτου αλλά και το δυνατό κείμενο και τα μηνύματα της συγγραφέως. Πολλά μπράβο! Αποδεικνύει πραγματικά πόσο αφοσιωμένος είναι στην Τέχνη του! Ανακαλύψτε τον κι εσείς από το Α ως το Ω.

Άνθρωπος: Δίποδο θηλαστικό που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

Βουλευτές: Καθρέφτισμα των πολιτών που εκπροσωπούν.

Γιάννης Μόσχος: Μεσήλιξ κύριος, ετών 46, με πολλά ερωτηματικά για τη ζωή και καμία απάντηση.

Δραματουργία: Νέα εκδοχή ενός κειμένου, θεατρικού ή μη, για σκηνική παρουσίασή του.

Έμπνευση: Απροσδιορίστου αιτίας ιδέες που σε επισκέπτονται αιφνίδια.

Ζηλόφθονος: Είδος προς αποφυγήν.

Ηχόχρωμα: Από τα πρώτα πράγματα που ασυναίσθητα σε έλκουν ή σε απωθούν σε κάποιον.

Ιδεολογικό πλαίσιο: Σεβασμός στη διαφορετικότητα των άλλων.

Καλλιτεχνικά σχέδια (επόμενα): Ποικίλλα, αλλά όλα νεφελώδη επί του παρόντος, όπως όλα σε αυτήν τη χώρα.

Λοτ Φέικεμανς: Μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγχρονη φωνή.

Μοντερνισμός: Προβληματικός όρος που καθείς τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. 

Νέα γενιά: Οι αμφισβητίες των παραδεδομένων.

Ξένοι σύγχρονοι συγγραφείς: Οι καταγραφείς της σύγχρονης πραγματικότητας.

Ορθοφωνία: Ποιος με πρόδωσε παρακαλώ; Είμαι ο ορισμός της κακής άρθρωσης, ούτε εγώ με καταλαβαίνω κάποιες φορές.

Πειραματισμοί: Απαραίτητοι για να προχωρήσει μπροστά η Τέχνη.

Ραδιουργία: Χαμερπής προσπάθεια να υποσκάψεις τους άλλους.

Σκηνοθεσία: Επανερμηνεία ενός θεατρικού έργου στο σήμερα.

Το δηλητήριο: Μια τρυφερή και συγκινητική σονάτα για δύο.

Υστεροφημία: Μάταιος αγώνας να αποδείξουμε πως αξίζει να μας θυμούνται οι επόμενες γενιές.

Φέρελπις: Επιθετικός προσδιορισμός που σου αποδίδουν όταν είσαι νέος και που δεν είσαι σίγουρος αν τον χρησιμοποιούν θέλοντας να σε ενθαρρύνουν ή να σε παρηγορήσουν.

Χωρισμός: Συνήθης κατάληξη μιας σχέσης.

Ψυχισμός: Ο ευμετάβλητος ρευστός εσωτερικός μας κόσμος.

Ωραίο τέλος: Να πεθάνει κανείς στον ύπνο του· μην τρομάζετε, ο θάνατος είναι η μόνη  βεβαιότητα σε αυτή τη ζωή, ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μας βρει χωρίς να το καταλάβουμε.