ΤΩΡΑ |
Ο super star Robbie Williams, με αφορμή τη συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο, μιλά αποκλειστικά στην Χριστίνα Πολίτη για τη μουσική, τα ψυχικά τραύματα, τη δημιουργικότητα, την πατρότητα και τα όνειρά του για το μέλλον.
Ο Robbie Williams έρχεται σε μια «σκηνή» που δεν εγκατέλειψε ποτέ πραγματικά – στις καρδιές των θαυμαστών του. Εκρηκτικός στο Instagram όσο και ευάλωτος στη μεγάλη οθόνη, όπως τον είδαμε στην αυτοβιογραφική ταινία Better Man, σε σενάριο, παραγωγή και σκηνοθεσία του Michael Gracey, το βρετανικό ίνδαλμα συνεχίζει να μεταμορφώνεται, ακροβατώντας ανάμεσα στον θρύλο της ποπ, τον επαναστάτη της μόδας και τον ενδοσκοπικό καλλιτέχνη. Ο οποίος, έχοντας διευρύνει τη δημιουργικότητά του ως αποτέλεσμα μιας κοπιώδους αλλά θεαματικής προσωπικής εξέλιξης, διαπρέπει πλέον και στη ζωγραφική – αυτή την περίοδο μάλιστα παρουσιάζει τα έργα του στο Λονδίνο σε μια έκθεση με τίτλο Radical Honesty. Με εντυπωσίασε, ομολογώ, η γενναιότητά του να εκθέσει και τον εαυτό του στη μεγάλη οθόνη με τέτοια ωμή ειλικρίνεια, ξεχωρίζοντας τον pop star Robert από τον αληθινό του εαυτό του, τον Robbie. Δύο προσωπικότητες που αποκαλύπτονται ανάγλυφα μπροστά μου καθώς το βλέμμα του στρέφεται προς τα επάνω όταν η απάντησή του είναι βαθιά και ουσιαστική ή δεξιά-αριστερά τις στιγμές που τη διανθίζει με χιούμορ που τσακίζει κόκαλα.
-Robbie, έρχεσαι στην Ελλάδα για μια εμφάνιση σε ένα ιστορικό στάδιο, το Καλλιμάρμαρο, και ανυπομονούμε να σε δούμε. Τι πραγματικά σε φέρνει ξανά στη χώρα μας;
Η απάντηση είναι η ζεστασιά. Στο κλίμα, αλλά και -το πιο σημαντικό- η ζεστασιά στην καρδιά. Αυτό που καταλαβαίνεις από την ανταπόκριση των ανθρώπων όταν είσαι πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν πολλά ξεχωριστά μέρη που επισκέπτομαι και έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, και η Ελλάδα είναι σίγουρα ένα από αυτά. Την αγαπώ.
-Σε έχω δει αρκετές φορές live, με highlights τις εμφανίσεις σου στο Royal Albert Hall και στο θρυλικό Knebworth. Έχεις μια μοναδική ενέργεια στη σκηνή. Πιστεύεις ότι έχει αλλάξει η ζωντανή μουσική σήμερα;
Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει η μουσική ή αν εγώ είμαι απλώς ένας μεγαλύτερος άντρας που κοιτάζει κάπως αδιάφορα τους νέους καλλιτέχνες. Όπως όταν ήμουν ο ίδιος νέος και οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες με κοιτούσαν επίσης αδιάφορα. Οπότε, σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι πρόβλημα ηλικίας. Ξέρω ότι η κόρη μου ακούει καινούργια μουσική, την αγαπάει, εμπνέεται και θέλει να είναι μέσα σε αυτήν. Όπως ήταν δυνατή η δική μου σχέση με τη μουσική όταν ήμουν στην ηλικία της. Οπότε, νομίζω ότι η μουσική γενικά είναι καλή. Η ηλικία κάνει τη διαφορά.
-Όμως εσύ δεν είσαι μεγάλος, απλώς ξεκίνησες την καριέρα σου πολύ νέος.
Δεν νιώθω μεγάλος, ούτε όμως νέος. Και μιλώντας για την ποπ μουσική, που στην ουσία είναι παιχνίδι των νέων, θα έλεγα ότι είμαι ένας συνταξιούχος της ποπ! (γέλια) Αλλά, όσον αφορά την ψυχή μου ή το πού νομίζω ότι βρίσκομαι στον κόσμο, θα σου πω ότι έχω ακόμα έναν πολύ, πολύ, πολύ μακρύ δρόμο, που σκοπεύω να διανύσω αργά.
-Έχεις γράψει στίχους για ύμνους όπως το Angels. Τελικά, χρειάζεται να υποφέρεις για να είσαι δημιουργικός;
Η ζωή γενικά δεν σταματά να είναι τραυματική με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε είσαι μόνος είτε παντρεμένος και πατέρας. Και αν έχεις και μια περίπλοκη ψυχολογία, όπως εγώ αλλά και πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη, δεν νομίζω ότι μπορείς να σταματήσεις να αντλείς από αυτό το τραύμα και την τρέλα. Πράγματι, πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου έχουν πηγάσει από την απόλυτη απελπισία. Δεν λέω ότι είμαι συνεχώς σε απόγνωση, αλλά παρατηρώ τα πράγματα και αναρωτιέμαι γιατί πολλές φορές νιώθω άβολα.
-Στην ταινία “Better Man” αφηγείσαι τη ζωή σου με απίστευτη αμεσότητα. Ήταν δύσκολο να ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές;
Όχι, καθόλου. Είναι και αυτό μέρος της μαγείας του να είμαι ο εαυτός μου. Και δεν εννοώ τη μαγεία του να είμαι ο σταρ Robbie Williams αλλά ο άνθρωπος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δείξω τον πραγματικό εαυτό μου και τους δαίμονές μου, το τι συμβαίνει στο μυαλό μου, οπότε όχι, δεν ήταν δύσκολο. Νομίζω ότι θα ήταν αν πίστευα πως η ανταπόκριση θα ήταν αρνητική, όμως δεν ένιωσα κάτι τέτοιο.
-Έχεις δώσει χαρά σε εκατομμύρια κόσμο, χρόνια τώρα. Και κουβαλάς βαριές εμπειρίες με πολύ χιούμορ. Όμως, κανείς δεν είναι τέλειος. Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να απολογείσαι;
Είναι ευγενικό που το λες. Όμως το παιδικό τραύμα σού προκαλεί μια κώφωση απέναντι στα θετικά σχόλια. Δεν τα ακούς ακόμα κι αν πρόκειται για χιλιάδες ανθρώπους στις συναυλίες και εκατομμύρια στο διαδίκτυο που λένε καλά πράγματα για σένα. Όσες χιλιάδες άτομα κι αν με χειροκροτούσαν, μέσα μου η φωνή του πόνου ήταν πάντα πιο δυνατή.
-Πλέον εκφράζεις τη δημιουργικότητά σου και μέσα από τη ζωγραφική. Τι σημαίνει για σένα;
Κάνω μια έκθεση αυτή την εποχή στο Moco Museum στο Λονδίνο. Tην ονόμασα Radical Honesty. Η τέχνη μου είναι γεμάτη χιούμορ και αναφορές στην ψυχική υγεία. Ο κόσμος βλέπει κομμάτια του εαυτού του σε αυτά που δημιουργώ – και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Νιώθω καλά και για άλλη μια φορά οι άνθρωποι ανταποκρίνονται ευγενικά σε αυτά που ζωγραφίζω και σε αυτά που λέω.
-Υπάρχει κάποια στιγμή του παρελθόντος που θα ήθελες να ζήσεις ξανά;
Όχι, σίγουρα όχι. Άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή και την καλή μου τύχη όταν πια ήμουν 44 ετών και πλέον ανυπομονώ για το μέλλον, επειδή γίνομαι όλο και πιο ευτυχισμένος και ουσιαστικός. Δεν υπάρχει τίποτα στα 20 μου, ούτε συναυλία, ούτε πάρτι, ούτε γραμμή κοκαΐνης, ούτε ποτό, ούτε διασημότητα με την οποία βγήκα, ούτε κορίτσι με το οποίο έκανα σεξ, ούτε χώρα που επισκέφτηκα, που να θέλω να ξαναζήσω, επειδή αυτό που ένιωθα ήταν κολασμένο. Δεν θέλω τίποτα από το παρελθόν μου. Μόνο, ίσως, να το εκμεταλλευτώ για εμπορικούς λόγους!
-Πιστεύεις στην πνευματικότητα, στα ενεργειακά πεδία, στους αγγέλους; Παίζουν κάποιο ρόλο στη ζωή ή στην τέχνη σου;
Δεν ξέρω αν διαμορφώνουν την καθημερινότητά μου, αλλά έχω κάποιες ιδέες για την αληθινή φύση της πραγματικότητας, που μπορεί να είναι τρελές, αλλά σίγουρα διασκεδαστικές. Και μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια που λέω στον εαυτό μου για το ποιος και τι υπάρχει γύρω μας. Αναλογίζομαι τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε και περνάμε στην άλλη πλευρά, αν οι άνθρωποι που αγάπησα και έφυγαν βρίσκονται στο δωμάτιο μαζί μου όταν τους σκέφτομαι και τους μιλάω. Αναρωτιέμαι, γιατί είμαστε εδώ; Ποιο είναι το νόημα; Με γοητεύει η πιθανότητα να υπάρχει ένα αιθέριο βασίλειο. Είναι συναρπαστικό και με γεμίζει δέος.
-Το στιλ σου πάντα ξεχώριζε – μια μείξη κομψότητας και επανάστασης. Ήταν έμφυτο ή το ανέπτυξες με τα χρόνια;
Στο μέρος όπου μεγάλωσα, κυριαρχούσαν παράλληλα η καλοσύνη και η βία. Το να ξεχωρίζεις μπορούσε να είναι επικίνδυνο. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσα να μην εκφραστώ μέσα από τη μόδα. Ήταν εντός μου. Ήθελα να φοράω πράγματα που άλλοι δεν θα τα έβαζαν, να εκφράζομαι με έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνος, αλλά το ρίσκαρα. Ρώτησα κάποια στιγμή τη γυναίκα μου αν πιστεύει ότι η αίσθησή μου για τη μόδα έχει βελτιωθεί από τότε που την παντρεύτηκα. Γιατί πραγματικά θεωρώ πως η Αΐντα με βοήθησε να εξελιχθώ στιλιστικά με τα χρόνια.
-Έχεις πει επίσης ότι η Αΐντα είναι η χαρά της ζωής.
Είναι. Της έγραψα τις προάλλες: «Δεν θέλω αυτά που είχα. Θέλω απλώς περισσότερα από αυτά που έχουμε».
-Πώς σε άλλαξε η πατρότητα;
Με βοήθησε να καταλάβω πως δεν είμαι πια το επίκεντρο. Και έχω μια αποστολή, να στηρίξω την οικογένειά μου. Πριν δεν ήταν έτσι, είχα πολύ χρόνο για υπαρξιακές κρίσεις. Πλέον δεν έχω.
-Χρειάζεται κανείς ενισχυμένο «εγώ» για να επιβιώσει στον κόσμο σου;
Νομίζω ότι είναι αδύνατον να κάνεις αυτή τη δουλειά χωρίς να το έχεις. Ειδικά σε έναν κόσμο που μας υποβάλλει σε μια συγκεκριμένη ιδέα για το τι πρέπει να έχουμε για να είμαστε επιτυχημένοι. Είναι αδύνατον να μην αναπτύξουμε υπερτροφικό «εγώ» για να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό. Σε ό,τι με αφορά, πάντως, το «εγώ» μου δεν κάνει φασαρία, έχω μια υγιή δόση αυτομίσους για να το ισορροπήσω.
-Στο Better Man, αφού είχες κάνει το σπίτι σου σμπαράλια, σε είδαμε να χρησιμοποιείς μια περίεργη συσκευή αδυνατίσματος. Υπήρξε στ’ αλήθεια;
(Γέλια) Ναι, λεγόταν Vacu και δεν ξέρω αν υπάρχει πια στην αγορά, αλλά τότε την είχα πληρώσει 15.000 λίρες! Φορούσες τη στολή και περπατούσες επί 45 λεπτά ιδρώνοντας ασταμάτητα. Ήταν σαν ηλεκτρική σκούπα. Ένας τεμπέλικος τρόπος για να χάσεις βάρος. Δεν ξέρω αν όντως με βοηθούσε, αλλά μάλλον ήμουν σε καλή φόρμα έτσι κι αλλιώς τότε.
-Ακόμη παλεύεις με το βάρος;
Τώρα κάνω όλα τα ενέσιμα που υπάρχουν! Γράψ’ το, δεν με νοιάζει. Τρώω κανονικά, αλλά δεν παίρνω βάρος. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ούτε με ενδιαφέρει. Απλώς προσεύχομαι να μην το βρω στην πορεία, επειδή αυτό είναι ένα game changer κατά τη γνώμη μου.
-Ποιους θαυμάζεις σήμερα;
Τους κωμικούς ηθοποιούς. Παίρνουν τη μελαγχολία της πραγματικότητας και μας δείχνουν τον εαυτό μας όπως είμαστε. Είναι οι ήρωές μου. Τους θεωρώ φιλόσοφους της εποχής μας. Κρατούν τον καθρέφτη μπροστά στην ανθρωπότητα και γελούν με αυτό που βλέπουν.
-Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Ελπίζω να συνεχίσω σε αυτή την ανοδική τροχιά. Χτυπάω ξύλο! Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για το τώρα. Θα ήθελα να παραμείνω ερωτευμένος με τη γυναίκα μου, να γίνω ακόμα καλύτερος πατέρας και να δημιουργήσω μεγάλα έργα, που ακόμη δεν έχω καν φανταστεί. Να είμαι υπερήφανος για πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα έκανα και τελικά τα κατάφερα. Και, φυσικά, να παραμείνω αδύνατος!
-Σε ευχαριστώ για όλα, Robbie. Ήταν πολύ ψηλά στο bucket list μου αυτή η συνέντευξη.
Σχόλια για αυτό το άρθρο