Μία φαντασιακή μουρμούρα που θα μπορούσε να είναι αληθινή.
Είμαι κλεισμένη στο αεροπλάνο και βαριέμαι. Δίπλα μου κάθεται ενα όμορφο κατάξανθο κορίτσι ντυμένο με λευκές δαντέλες και μπλε ελεκτρίκ παντελόνι. Έχει βγάλει τα κακόγουστα LV πασούμια του και έχει μοστράρει τα θεόστραβα δάχτυλα των ποδιών του με λευκό περλέ βερνίκι στον τοίχο. Μου την έδωσε από τη στιγμή που έχωσε την τσαντάρα της ανάμεσα μας. Δε μ΄αρέσουν οι άνθρωποι που “πιάνουν χώρο”,ούτε αυτοί που μπερδεύουν πολλά χρώματα μαζί. Επίσης έχω προκατάληψη με την κομμένη μύτη τσουλήθρα σε συνδυασμό με τη σιλικόνη στα χείλια. Και δεν έχω πια καμία αντοχή/ανοχή με τίποτα και με κανέναν. Υπομονή έχω αντοχή όχι. Προχθές στο μιούζικαλ είχα μπροστά μου ένα γκέι ζευγάρι χαζοχαρούμενων νεαρών βραζιλιάνων που συνέχεια φιλιόντουσαν και έκαναν νάζια. Έκαναν ένα ηλίθιο σπάσιμο λαιμού και ορμούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, δάγκωναν αυτάκια κλπ την ώρα που μπροστά τους κοπανιόταν ένας υπερθίασος. Αν ήταν στρέιτ θα τους είχα κάνει παρατήρηση αλλά ως γκέι ζεύγος -κι εγώ ως γκεομάνα- είχαν το άλλοθι της διαφορετικότητας και έκανα υπομονή. Τους χαιρόμουν και κάπως που ήταν ερωτευμένοι. Οπως έκανα υπομονή να βλέπω το πανέτοιμο να σκάσει αηδιαστικό σπυράκι του ενός στην πλάτη που έκανε τα περισσότερα νάζια (και σπασίματα λαιμού). Κάνω ανάσες και σκέφτομαι σαν “καλός άνθρωπος”..έτσι με ελέγχω.
Με ταλανίζει μία υπόθεση καιρό τώρα που με το που την έλυσα ένιωσα σα να είχα τρέξει- ή μάλλον συρθεί- σε μαραθώνιο υπόνομο. Τις ξορκίζω τις ακαθαρσίες γράφοντας ή βρίζοντας μέσα μου.Κυματιστά. Λίγο πριν απογειωθούμε σε ένα από αυτά τα πολυβρισίματα από μέσα μου περιμένοντας στο lounge της British Airways, έχασα το χρόνο και παραλίγο να χάσω και την πτήση. ‘Ετρεξα σαν την παλαβή..στο τσακ πρόλαβα το last call. Από το τρέξιμο, γιατί απεχθάνομαι τους μαραθώνιους και το τρέξιμο κάτω και από τις καλύτερες συνθήκες, με έπιασε ενας ελεεινός ξερός βήχας. Δεν περνούσε με τίποτα. Εκανα υπομονή. Γκάχα γκούχα επί τρεις ώρες έβηχα και δάκρυζαν τα μάτια μου..Αγαπημένο το προσωπικό της εταιρίας με έπνιξε στο νερό.
Όταν καταλάγιασε το πρώτο τσουνάμι βήχα άνοιξα το λάπτοπ και έγραψα 3 με 4 χιλιάδες λέξεις για να ξορκίσω τον υπόνομο. Κάπως έπιασε. Λες και ξεκινούσα να γράφω βιβλίο. Η επιτυχία μου θα ειναι να μην τα στείλω και να τα κρατήσω για μένα. Όμως δεν υπάρχει πιο αυθόρμητος άνθρωπος από μένα. Μιλάμε για εγκληματικό αυθορμητισμό. Κάνω την πατατιά και μετά την ομολογώ.. όπως “εξομολόγηση”. Αν υπάρχουν φίλοι να με κρατήσουν έχει καλώς. Όταν τελειώσω τα γραπτά και εμπεδώσω για άλλη μια φορά πως ακόμα δεν έχω την αντοχή να γράψω ένα βιβλίο, αρχίζω τα τραγούδια. Εχω κάτι τραγούδια φετίχ για να έρχεται η αισιοδοξία πίσω. «Υοur Song” του Billy Paul ένα από αυτά. Μου θυμίζει μια επεισοδιακή αλλαγή χρονιάς στα βουνά της Γαλλίας. Όσο γινόταν πιο γρήγορος ο ρυθμός του τραγουδιού τόσο πιο κοντά φτάναμε στην αλλαγή του χρόνου.
Ηταν η χρονιά που βίωσα την υπέρτατη καψούρα. Δεν ξέρω τώρα αν ήταν αυτή η καψούρα της ζωής μου γιατί κακώς ήρθε άλλη και την πήγε πίσω. Η νέα δεν είχε ίχνος ρομαντισμού και ξεφτιλίστηκε μόνη της όπως όλα στη ζωή μας πια. Μία φούσκα που έσκασε καλή ώρα σα τη φούσκα του λάιφσταιλ που έσκασε και ξεβράστηκαν τα χειρότερα. Δε θυμάμαι και τίποτα ευχάριστο. Τα ευχάριστα τα δημιούργησα στο κεφάλι μου με το μεγάλο μου ταλέντο: τη φαντασία ..( Αν σας περιγράψω τα 4 και 5 όνειρα που βλέπω τα βράδια είναι όλα σενάρια για διαφορετικές ταινίες). Από την τότε βέβαια καψούρα, που είχε πολλές ωραίες αναμνήσεις, μπορώ να φτιάξω τα επόμενα πενήντα βίντεο κλιπς υπερπαραγωγή του Robbie Williams. Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί μας αρέσουν σε μας τις γυναίκες. Όπως παλιά που κρατούσαμε ημερολόγιο. Κρατούσα κι εγώ μέχρι που κατάλαβα πως με κατασκοπεύει η μάνα μου και πως τελικά δεν είχε μαντικές ικανότητες ούτε έκτη αίσθηση.
Στην οθόνη του αεροπλάνου βλέπω στις ειδήσεις του ΒΒC τον πρίγκηπα Ηarry να χαιρετάει κατι τύπους με φέσια. Φερετζέδες, φέσια και ανάλυση στην ανάλυση. Το σύστριγγλο γίνεται στον πλανήτη μας. Ό,τι πήγαν να χειριστούν και να κοντρολάρουν οι μεγάλες δυνάμεις τους γύρισε με δύναμη στα μούτρα. Έτσι γίνεται συνήθως όταν οι απάτες βγαίνουν στον αφρό και πέφτεις πάνω στην αναδιανομή του πλούτου.Ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών που πλέον δεν υπάρχουν και για μην καταρρεύσει δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές τις οποίες κατακτά.
Γράφω και ο Billy Paul τραγουδάει στο repeat.. “if I was on a rooftop I’d kick off my shoes,I’ll write a few verses, and then I get the blues”.. Γιατί δεν έζησα #unbothered – που κάναμε χάσταγκ με το Βασίλη Καλλίδη- στα 70ς αναρωτιέμαι. Ολα προς τα πίσω πάνε για σκοταδισμό.. και παραμένω παιδί των λουλουδιών. Το είχε πει ένας φίλος (που δεν ήταν κολλητός μου) κάποτε στον Άη Γιάννη στη Μύκονο και με εντυπωσίασε. Με περιέγραφαν σαν “κυριλέ- κορίτσι- κι έτσι” στην παρέα και εκείνος πετάχτηκε και είπε « Η Χριστίνα είναι χίπισσα». Αν δηλαδή αυτός δεν είχε στο παλμαρέ του γάμο και παιδιά με καμμένη γυναίκα θα τον είχα πάρει σοβαρά. Από τότε βέβαια έχω βαλει τον καταρράχτη του Νιαγάρα στο κρασί μου (μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν «τριγώνιζα» με καμία πρώηνπου δεν “ενέκρινα” και τσέκαρα το γκομενικο βιογραφικό των συντρόφων μου ψυχαναγκαστικά). Ο Θεός με τιμώρησε εξαιρετικά γι΄αυτό το κουσούρι γιατί πλέον έχω τριγωνίσει με τα ακατανόμαστα αφού ακολούθησα σχέδιο σαν του καπιταλισμού φτιάχνοντας τεχνητές ωραίες καταστάσεις.. αλλά ελπίζω και να με δικαίωσε πρόσφατα.
Εντάξει μπορεί να κάνω και πλάκα αλλά πλάκα θα είχε να υπήχε αυτή η ηρωίδα που φοβάται τα τρίγωνα σαν της Βερμούδας. Μιας και δεν είμαστε “σάιτ της διανόησης” γράφουμε ότι θέλουμε οι cosmoγυρισμένοι μέσα στις παύρες ημέρες και νύχτες.
Ο πιλότος αποθεώνει τον καιρό μας στην Αθήνα και λέει πως θα προσγειωθούμε. Το κλείνω..
Σχόλια για αυτό το άρθρο