Η Στέλλα Μιχαηλίδου ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Από το 1999 μέχρι σήμερα διδάσκει Κινησιολογία και Χορό στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Έχει διδάξει το ίδιο μάθημα και στην Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Παράλληλα γράφει και σκηνοθετεί κυρίως έργα που απευθύνονται σε παιδιά και νέους και επιμελείται την κίνηση και τις χορογραφίες σε θεατρικές παραστάσεις. Με τις παραπάνω ιδιότητες, αλλά και με αυτή της ηθοποιού, συνεργάστηκε με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» για είκοσι δύο συνεχή χρόνια, με το ΚΘΒΕ, με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα καθώς και με άλλες θεατρικές σκηνές.
Έγραψε κείμενα για ραδιοφωνικές εκπομπές, στίχους για θεατρικές παραστάσεις και ιστορίες σε συνεργασία με παιδιά. Επίσης τα βιβλία: «Περπατώ εις το δάσος», «Το όνειρο του Ρο», «Ιστορίες για μαύρες γάτες» «Τζιτζιμιτζιχοτζιριά»,«Ο γάιδαρος ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος», «Αστριμάλι Ροδολάλι/Μικρές ιστορίες για μεγάλους έρωτες» και «Πολυξένη». Το τελευταίο της βιβλίο τιμήθηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου με το βραβείο 2015 για το κείμενο και την εικονογράφηση. Υπό έκδοση είναι τα βιβλία: «Ιζαντόρα Ντακ» και «Τα αληθινά δώρα του Άη Βασίλη».
Τα θεατρικά της έργα παίζονται από πλήθος επαγγελματικών και ερασιτεχνικών ομάδων σε όλη την Ελλάδα καθώς και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Σκηνοθέτησε τα έργα της: «Τζιτζιμιτζιχοτζιριά» (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», 2005-2006 και Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη», 2013-2014), «Το όνειρο του Ρο» (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», 2007), «Περπατώ εις το δάσος» (ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, 2013 και Θέατρο Αυλαία, 2014), το έργο του Α. Αδαμόπουλου: «Ο Σιμιγδαλένιος» (ΚΘΒΕ, 2009) και την Ψ΄ Ραψωδία της «Ιλιάδας», σε μετάφραση του Δ. N. Μαρωνίτη (Εθνικό Θέατρο, 2011). Σήμερα, αποκαλύπτεται από το Α ως το Ω
Αγκαλιά: Είναι σχέση. Προϋποθέτει τον άλλον. Δεν μπορείς μόνος. Πριν λίγο καιρό παρακολουθούσα μια παράσταση στο φεστιβάλ κουκλοθέατρου που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής. Δίπλα μου καθόταν ένας νεαρός πατέρας που κρατούσε στην αγκαλιά του την τρίχρονη κόρη του. Ο τρόπος που αφηνόταν το κοριτσάκι πάνω του, η χαλάρωση στο σώμα και σ’ όλη του την έκφραση, η ασφάλεια και η θαλπωρή που αισθανόταν και που την εξέπεμπε, οι τρυφερές του φωνούλες, το γέλιο του που έσμιγε μ’ αυτό του πατέρα του, με συγκίνησαν πολύ. Πατέρας και παιδί αγγίζονταν με έναν τρόπο τόσο τρυφερό που μ’ έκαναν να νοσταλγήσω αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης, ανοίγματος και υποστήριξης. Η αγκαλιά είναι είδος πρώτης ανάγκης. Χωρίς αυτήν συρρικνωνόμαστε, παγώνουμε, σκληραίνουμε και παραμορφωνόμαστε.
Βιβλία(παιδικά): Παραμύθια του Άντερσεν, του Όσκαρ Ουάιλντ καθώς και παραδοσιακά. Αγαπώ τον Τζιάνι Ροντάρι, τον Τσαρλς Ντίκενς, την Άλκη Ζέη και πολλούς , πολλούς ακόμη.
Γνώση: Είναι σοφία, φως, ευγένεια, καλοσύνη και αγάπη. Το αντίθετο της άγνοιας, της κακίας, του σκοταδιού.
Δημιουργία: Το αντίθετο του θανάτου.
Ειλικρίνεια: Σημαντική, απαραίτητη, μαζί όμως με διάκριση και ευγένεια
Ζωντάνια: Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.
Ηθικές αξίες: Περιφρονούνται στην εποχή μας, έχασαν την αξία τους, το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στους άλλους και στον ίδιο μας τον εαυτό έχει ατροφήσει. Η γενναιοδωρία, η τιμιότητα, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη κι άλλες αξίες έπαψαν κατά πολύ να είναι επιθυμητά πρότυπα στην καλλιέργεια και ανατροφή των παιδιών. Το προσωπικό συμφέρον ταυτίζεται με τον πλούτο και την εξουσία, το «εγώ» κυριαρχεί ενώ το εμείς υπάρχει κυρίως υποκριτικά και ανώδυνα.
Θωμάς Μοσχόπουλος: Μαζί στη Δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, φίλοι για πολλά χρόνια, στη συνέχεια χαθήκαμε… Είναι πολύ ταλαντούχος και όμορφα ανήσυχος. Μου αρέσουν οι δουλειές του και χαίρομαι που η παράσταση του Νώε έγινε η αφορμή να ξανασυναντηθούμε!
Ιδέες: Δεν αγαπώ τις βαρύγδουπες, τις όλο νόημα και υποσχέσεις ιδέες, τις πολύ σοφές και κρύες , αυτές που δεν παίζουν και δεν αυτοϋπονομεύονται. Μου αρέσουν αυτές που χορεύουν, οι ευλύγιστες, αυτές που έχουν μάτια και για άλλες ιδέες, που δεν νομίζουν πως είναι ΟΙ ιδέες! Που αισθάνονται λίγο χαζούλες, ντρέπονται να ξεμυτίσουν, που γελάνε, παθιάζονται, σέβονται και ενώνουν. (Επηρεασμένη από «τα ποιήματα στο δρόμο» του Νίκου Χουλιαρά»
Κοινό: Ερωτική σχέση. Θέλεις να βρεθείς κοντά του και όταν αυτό συμβεί θέλεις να το βάλεις στα πόδια. Θέλεις να το συναντήσεις αλλά αισθάνεσαι τόσο ασήμαντος που την ίδια στιγμή θέλεις να κρυφτείς. Όταν όμως σε αποδέχεται και σου χαμογελάει, όταν γίνεται η σύνδεση επί της ουσίας , τότε όπως λέει και Κάτια Γέρου «αλλάζουν οι παλμοί της καρδιάς»
Λογοπαίγνιο: Κάθε τι που περιέχει το παιχνίδι μου αρέσει. Αντιπαθώ όμως τα φθηνά λογοπαίγνια και τα χυδαία.
Μουσική: Μεγάλη παρηγοριά. Παραφράζοντας τον τίτλο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος», θα έλεγα «όλα είναι μουσική»
Νέα γενιά: Παραλλάσω λίγο το ποίημα του Αλέξη Ασλάνογλου: « Κι αν τους ρημάξαμε το γήπεδο, η καρδιά τους είναι κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές, σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση»
Ξένια Καλογεροπούλου: Το θέατρο για παιδιά στην Ελλάδα της οφείλει πολλά
Οικογένεια Νώε: Μας έκανε, εννοώ όλους τους συντελεστές και το θίασο, μια οικογένεια! Πραγματεύεται με απλότητα και χιούμορ βαθιά και ουσιαστικά θέματα όπως ο θάνατος, η δημιουργία του κόσμου, η σχέση μας με τα ζώα, οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογένειας.
Παιδικό θέατρο: Όλο και καλύτερα.
Ρατσισμός: Ξεπερνάει την κατανόηση μου. Θυμώνω με κάθε είδους ρατσισμό. Ειδικά μ’ αυτόν που δεν είναι τόσο εύκολα αναγνωρίσιμος και ορατός, που υπάρχει μέσα και στις καλύτερες οικογένειες .
Στέλλα Μιχαηλίδου: Αυτή τη στιγμή πτώμα.
Τρυφερότητα: Την έχουμε ανάγκη οπότε ας την δίνουμε απλόχερα και σίγουρα θα επιστρέψει σ’ εμάς.
Υπερηφάνεια: Ναι στην αξιοπρέπεια, όχι στην αλαζονεία!
Φαντασία: Ωχ! Αυτή τη στιγμή μ’ εγκατέλειψε!
Χαρά: Μοιράζομαι, μοιράζομαι, μοιράζομαι!!!
Ψυχισμός: Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω. Υπάρχουν πολλά άρθρα του Γιουνγκ για τον ψυχισμό του ανθρώπου που έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Ωραίο φινάλε: Να φεύγεις από αυτό τον κόσμο ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, με καρδιά ζεστή και τον κήπο σου ανθισμένο.
Σχόλια για αυτό το άρθρο