Όταν είσαι down τί κάνεις; Εγώ βάζω μουσική. Πρόσφατα έβαλα στο repeat αυτό το έπος..
Στίχος πιο επίκαιρος από ποτέ. Με τη διαφορά πως τότε που βγήκε το ακούγαμε κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Cafe de Paris με κολλητά Alaia, τσαντάκι Chanel και ξασμένα στο όριο για να είναι και elegant.. μαλλιά.. Το τί γινόταν σε αυτό το θρυλικό κλαμπ του Λονδίνου που τότε αναβίωσε μετά τη δεκαετία του 30 στο Leicester Square δεν περιγράφεται. Είχα πέσει πολλές φορές πάνω στον κοκκινομάλλη Mick Hucknall, τί φωνάρα.. και πολύ συχνά και στον μακαρίτη των INXS, Michael Hutchence που σφάζονταν στα πόδια του και τα είχε με την Kylie Minogue. Όλοι κοντούληδες εκτός από εμάς τους έλληνες του Λονδίνου. Ψηλοί και καμαρωτοί – σε όλα τότε. Πριν μας εξυψώσουν με γερανό και μας ρίξουν στα τάρταρα μπάντζι τζάμπινγκ στάιλ. Είτε φοιτητές, είτε εφοπλιστές, είτε τουρίστες οι έλληνες είμασταν αφρόκρεμα.
Στο Cafe de Paris την παράσταση έκλεβαν η ωραία Χριστιάννα Βαρδινογιάννη με το Γιώργο Γουλανδρή… ο Βένος Κάκαββας που ήταν ο Μπεν Στίλερ μας αφού μας χάριζε τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές.. ο Μανώλης Μαυρολέων, ένα αστέρι που τραγουδούσε όπερα από σπορ παντού – ακόμα και στο γκαραζ της πολυκατοικία που έκανε ηχώ.. ο σέξι Τίντι Γουλανδρής, με την κόκκινη De Tomaso που άνοιγαν αεροπλανικά οι πόρτες της και ντρεπόμουν να μπαίνω γιατί ένιωθα γελοία και ήταν ο αντίστοιχος Τόνι Μανέρο γιατί ήταν ο καλύτερος χορευτής μαζί με το Μανώλη. Τότε ο χορός μετρούσε. Κορίτσια μεγαλωμένα στην καρεκλιά της ντίσκο τί να περιμένεις. Η μπάλα των καθρεφτακίων έχει μείνει εγκλωβισμένη μέσα στο κεφάλι μας και στριφογυρίζει και κακά τα ψέμματα η κίνηση δείχνει πολλά για έναν άνθρωπο.
Κι όμως πράγματα που φαίνονταν τότε υπερφύαλα, τα προσπερνούσες και τα έπαιρνες για δεδομένα είχαν τόσο περισσότερη ουσία από αυτά τα τσούφτια -φράση Χρήστου Νέζου- και τα απομεινάρια των πάντων που ζούμε τώρα. Κάτι σαν το στίχο των Simply Red.. και τί που την φωνάζει τη Νάνση Ρήγκαν στο τέλος του τραγουδιού.. πάει και η Νάνση και τη θέση της πήραν ρέπλικες, ηθοποιοί κανονικοί σε όλα τα κράτη που δεν ξέρουν πώς να πάρουν τον χαμένο έλεγχο στα χέρια τους. Τα σύνορα κλείνουν μαζί με τα όνειρα.
Πάνω εγώ teenager, φωτογραφημένη από τον Τάκη Διαμαντόπουλο και κάτω η μπάλα της ντίσκο.
Σχόλια για αυτό το άρθρο