Η Μαρούλα (Μαρία- Αργυρώ) Κασκαβέλη γεννήθηκε στην Αθήνα και από μικρή ήταν ένα ανήσυχο παιδί που ήθελε να μάθει και να κάνει πολλά. Τα βήματα της την οδήγησαν σε νομικές σπουδές (Νομική Σχολή Πανεπιστημίου LILLE Γαλλίας), σε μαθήματα γραφιστικής και Δημιουργίας ιστοσελίδων, σε σεμινάρια συστημάτων ποιότητας ISO & Haccp μέχρι και πτυχίο δημοσίων σχέσεων & επικοινωνίας έχει πάρει.
Κοινός παρονομαστής όλα τα χρόνια των σπουδών της ήταν η μουσική και το τραγούδι, πράγμα που την έκανε το 2007 να φτιάξει το δικό της χώρο, το Artcafe – Ασματοπωλείο «Ράγες», όπου και εμφανιζόταν με διάφορα φιλοξενούμενα μουσικά σχήματα. Η καλλιτεχνική της δραστηριότητα συνεχίστηκε έκτοτε, πραγματοποιώντας ζωντανές εμφανίσεις και μουσικά αφιερώματα σε διάφορους χώρους και μουσικές σκηνές.
Το 2017 γνωρίστηκε με τον Νίκο Μουρατίδη και μετά από συζητήσεις αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί, γιατί όπως λέει η ίδια: «… είμαι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος που χρειάζεται κάποιον στο πλευρό του, κάποιον που να εμπιστεύεται, για να μπορέσει να οργανώσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου. Εγώ είμαι μέσα σε όλα, ο Νίκος θα μπορέσει να με κατευθύνει και να αφαιρεί τις περιττές κινήσεις μου». Η Μαρούλα Κασκαβέλη σε κείμενα – σκηνοθεσία του Νίκου Μουρατίδη από την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου και για 4 Παρασκευές, στο El Convento del Arte θα μας μεταφέρει στη «Μαγική δεκαετία του ‘60» ερμηνεύοντας τραγούδια που αγαπήσαμε, τραγουδήσαμε, νοσταλγήσαμε και τα έχουμε πάντα στην καρδιά μας….
Για να την γνωρίσουμε καλύτερα, απαντά στο αλφαβητικό ερωτηματολόγιο του Cosmopoliti, από το Α ως το Ω
Αχαριστία: Μπορεί να με κάνει τρελή. Πόση ψυχασθένεια πια;
Βουλοκέρι: Μου θυμίζει τις εποχές που πήγαινα βοηθός στις Εκλογές και ήθελα να το τραβήξω από την κάλπη και να φύγω τρέχοντας για να δω αν θα με κυνηγήσει κανείς…
Γλάροι: Μου αρέσει που υπάρχουν παντού, σαν εικόνα, σε θάλασσες, ουρανούς, ζωγραφιές, κεραμικά, μπρούτζινοι σε τζάκια.
Δίνω: Όταν θα σταματήσω να το κάνω, οι φίλοι μου θα ανησυχήσουν πολύ για την Υγεία μου (γέλια)
Ειρήνη: Μέσα μου, πρώτα απ’ όλα… Μάχη αέναη.
Ζω: Λαχταράω να το λέω αυτό το ρήμα και να το εννοώ. Όχι να επιβιώνω, θέλω να ΖΩ
Ήλιος: Τον αναζητώ τους χειμώνες γιατί με φορτίζει. Ακόμα και για τη μυρωδιά που δίνει στα απλωμένα στρωσίδια στο μπαλκόνι.
Θυμός: Η αιώνια διαπραγμάτευσή μου για συμπεριφορές ανθρώπων, να του δώσω χώρο να περάσει ή να τον αγνοήσω; Πάντως, δεν τον αγαπώ καθόλου. Ευτυχώς για μένα, έχω μειώσει το χρόνο παραμονής του στον εγκέφαλό μου.
Ιοκάστη: Ένα όνομα που με είχε εντυπωσιάσει από παιδί. Μου κανε κάτι πολύ μυστηριώδες και το κότσαρα παντού
Καλοσύνη: Την πιστεύω πολύ και θα επιμένω ότι υπάρχει στους ανθρώπους, να είσαι καλός άνθρωπος ρε φίλε, τι άλλο δηλαδή;
Λιώμα: Δεν αντέχω τους τύπους ή τις τύπισσες που γίνονται λιώμα, έτσι από συνήθεια, έτσι από άποψη. Δεν βγάζω άκρη, δεν καταλαβαίνω το γιατί, δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την αδυναμία καθόλου, με εκνευρίζει τελεία και παύλα.
Μπουρλότο: Σαπφώ Νοταρά, πεθαίνωωω! Έχω βάλει κάμποσα στο παρελθόν στα μυαλά ορισμένων, τώρα έχω ηρεμήσει
Νιάου: …Δεν θα κάνω ούτε θα κλαφτώ, τι άλλο θα μπορούσα να σκεφτώ;
Ξυράφι: Γουστάρω να βλέπω τους άντρες φρεσκοξυρισμένους, να μοσχοβολάει στο πέρασμά τους το ψαγμένο after shave τους.
Ουρανός: Σε όποια απόχρωση, διάθεση και ώρα. Αρκεί να με παίρνει στην απεραντοσύνη του, να χορεύουν τα όνειρά μου.
Προίκα: Το θεωρούσα ανέκαθεν πολύ άδικο να είναι προσόν μόνο για τις νύφες!
Ρόδι: Χυμώδες, γλυκό, ξεδιψαστικό, τυχερό αλλά και… αποτοξινωτικό.
Σκανταλιά: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παιδιά τιμωρούνται γι’ αυτήν. Κατ’ αρχάς, τι σόι παιδί θα ήσουν χωρίς σκανταλιά;
Τύψεις: Όσο και να γνωρίζω ότι είναι το πιο άχρηστο συναίσθημα… με φλερτάρουν συχνά και πεισματικά. Θα προτιμούσα να μην υπήρχαν.
Υπερηφάνεια: Κάτι που ξεχνάμε, κάτι που δε μάθαμε να λέμε σωστά στους εαυτούς μας και σε όσους το νιώθουμε, κακώς. Πλέον τη ζητάω να την ακούω και τη λέω ειλικρινά σε άλλους.
Φως: Μ’ αρέσει να το διακρίνω στα βλέμματα των ανθρώπων, στις σκέψεις, στους χώρους που ζω, στα όνειρα που κάνω. Ακόμα και σε πλήρες σκοτάδι, μια σπίθα αρκεί για να δεις.
Χρώμα: Μου αρέσει να παίζω με τα χρώματα. Να βάφω τοίχους, έπιπλα, να ζωγραφίζω σε βότσαλα, στο ξύλο, σε σπασμένα κεραμίδια. Η Φύση τα έχει σε αφθονία, κάτι περισσότερο θα ξέρει Εκείνη.
Ψάλτης: Δεν εννοώ τον Στάθη. Όταν ήμουν μικρή και με πηγαίνανε υποχρεωτικά στην Εκκλησία, ο μόνος λόγος που με κρατούσε ξύπνια στη λειτουργία (μιας και δεν καταλάβαινα τί λέγανε οι παπάδες) ήταν η βροντερή φωνή των Ψαλτάδων που «τραγουδούσαν»… Α πα πά παααα από πού έβγαινε όλο αυτό το ηχείο Θέε μου; Έμενα με το στόμα ανοιχτό και έτσι τελείωνε το μαρτύριο με το λουστρίνι και την καρό φουστίτσα.
Ωά: Το Α και το Ω της ζωής. Έτσι μας τα ‘λεγε η μάνα μας, χτυπητά ή μη, σιγά μην καταλαβαίναμε… Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα..;
Απολαύστε το τραγούδι της «Γάτα» ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=RsDpRa08boE
Κάντε Like στην σελίδα της Μαρούλας στο Facebook για να μαθαίνετε νέα της https://www.facebook.com/MaroulaKaskaveli/
Σχόλια για αυτό το άρθρο