Η ηθοποιός Τζένη Διαγούπη γράφει μια μικρή ιστορία για το 82 Μag με αφορμή τρεις μικρές συνταξιδιώτισσες που ζωγράφιζαν την πριγκίπισσα της Ακαταλαβίας ενώ βρίσκονταν εν πλω με προορισμό το νησί της Τήνου. Τίτλος της: Η πριγκήπισσα του Κάπου Πορτοκαλί.
Από μικρή που έβγαινα στους δρόμους κοιτούσα τα αυτοκίνητα με μεγάλη περιέργεια, φανταζόμουν ότι σε πάνε κάπου μαγικά και μακριά, οι δρόμοι με φόβιζαν πολύ, ήθελαν να με τραβήξουν στο μεγάλο άγνωστο των μεγάλων που μόνο αυτοί ξέρουν, κοιτούσα τις διαχωριστικές γραμμές και πίστευα πως κάποια στιγμή θα συναντηθούν, τα φανάρια κάποτε θα γίνουν άνθρωποι κόκκινοι πράσινοι και πορτοκαλί. Μου αρέσει το πορτοκαλί! Θα ήθελα να ζήσω μαζί του.
Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό, βλέπω κάποια σύννεφα γεμάτα νερό, κάπου Κάποτε θα βρέξει μάλλον. Όταν μεγαλώσω, θα μπορώ να βγω στη βροχή να γίνω λούτσα χωρίς να φωνάζει η μαμά μου… ‘Μην περπατάς ξυπόλυτη στα νερά, δεν θα μπορέσεις να κάνεις παιδιά κάποια μέρα”. Ποια μέρα? Ποτέ δεν το κατάλαβα!
Κάποια στιγμή ο ουρανός έγινε πορτοκαλής, έμοιαζε με το χρώμα των φαναριών που τόσο αγαπούσα, σκέφτομαι Κάποτε, μπορεί να ερωτευθούν αυτοί οι δυο… να κάνουν παιδιά και να βρέχονται όποτε αυτά θέλουν. Προσπαθώ να θυμηθώ τα χρώματα στον δρόμο, έξω από το σπίτι μας όταν ήμουν μικρή. Νομίζω ότι όλα ήταν κόκκινα, πράσινα και πορτοκαλί, η οδός, ο δρόμος που θα με πάει Κάποτε Κάπου. Εκεί το βαθύ πορτοκαλί θα περιμένει ακόμα να με οδηγήσει στον γεμάτο με σύννεφα και βροχή ουρανό μου, να βρέχομαι όλη μέρα και να μπορώ να πίνω νερό από το μπουκάλι, να μπορώ να βγω στον δρόμο και να περπατήσω στην μέση του χωρίς τον φόβο να με πατήσουν τα αυτοκίνητα των μεγάλων, να μπορώ να κάνω μπουρμπουλήθρες, να τρώω τα γεμιστά με τα χέρια, να περάσω με το κόκκινο φανάρι τον πορτοκαλί μου δρόμο. Θέλω να πάω κάποια στιγμή στο Κάποτε που να μπορώ να κάνω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι.
Τώρα εδώ που θα μεγαλώσω, θα ζήσω μια ζωή που δεν θα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Ξέρετε, πολλές φορές, έξω στον δρόμο δεν με βλέπει κανείς, μόνο που τώρα τελευταία νιώθω έναν αέρα να μου παίρνει τα μαλλιά, να μου τα κάνει πορτοκαλί και να τα σκορπάει, στο Κάποτε που θα πάω μεγάλη.
Έχει κρύο πολύ σήμερα, πέφτει πολύ νερό πάνω στις πλάκες. Η μαμά μου έχει φέρει και κάτι κίτρινα τριαντάφυλλα, αυτά που τόσο πολύ της αρέσουν. Εγώ θέλω όμως να σηκωθώ και να τα πετάξω, αφού το ξέρει ότι μου φέρνουν εμετό από μικρή. Κάποια μέρα θα πάω Κάπου που αγαπούν το πορτοκαλί… Τώρα όμως, δεν μπορώ με πλακώνουν οι πλάκες, τα νερά, τα χώματα και τα ζουζούνια!
Στη φωτο η Τζένη Διαγούπη με την κουμπαρα της Κλειώ. Παιδικές φίλες από τεσσάρων ετών!
Σχόλια για αυτό το άρθρο