Ο “θεός ο ίδιος” φυσικά και είναι ο David Bowie. Κανένας άλλος δεν είχε δίπλα του τη λεζάντα ..is God.. David Bowie is God και ο θάνατος του έφερε τη δευτέρα παρουσία στα μέσα μαζικής και κοινωνικής ενημέρωσης. Το πόσο σχετικός είσαι με τη θρησκεία του Ziggy ή του Thin White Duke φαίνεται από τον τρόπο που το “χειρίζεσαι”.. Αρκετοί τσαμπούνησαν μία φωτό με άσχετη λεζάντα από άλλη εποχή και εξόργισαν τους φανατικούς. Ο Bowie νιώθουμε πως μας ανήκει.Οι δεκαετίες και τα Changes του Bowie είναι ιερά. Δεν παίζεις με γενικότητες και δεν επιλέγεις ένα τραγούδι. Ολα είναι ιερά. Πάντα βεβαίως μπορείς να πενθείς για το χαμό της ίδιας της έμπνευσης, του genius που κατανοείς (γιατί genius είναι και ο James Watson που ανακάλυψε τη δομή του DNA αλλά..) του ανθρώπου που ήταν κύριος ακόμα και στις μεγαλύτερες κρεπάλες του, που φιλοσόφησε τη ζωή γρήγορα και από το glam rock εκτοξεύθηκε στα αστέρια και που είχες ανάγκη να αναπνέει και να υπάρχει πάνω σε αυτόν τον ανέμπνευστο και οπισθοδρομικό πλανήτη που σταμάτησε να εξελίσσεται και πάει πίσω με φτηνιάρικα φαντάσματα και τεχνητούς μπαμπούλες τρομοκράτες για να σωθεί από τη χρεοκοπία. Κάτσε τώρα με τη μίμο του μίμου του Bowie και συμβιβάσου με τις εκάστοτε Καρντάσιας στην εποχή του free downloading στα πάντα.
Με το χαμό του Bowie κλάψαμε την ίδια μας τη ζωή και το τέλος μία εποχής οριστικά. Τώρα τελειώσε ο συγκλονιστικός 20ς αιώνας.. Μέχρι τώρα πνιγόταν και έβγαζε μπουρμπουλήθρες. Εγώ το Ziggy δεν τον πρόλαβα στα ντουζένια του, τον έβλεπα σαν πραγματικό εξωγήινο παιδάκι με τον κεραυνό στο πρόσωπο αλλά τον ξανθό με το κοστούμι στο Modern Love είχα ορκιστεί πως θα τον παντρευτώ και θα του κάνω και πέντε παιδιά. Το ντόμινο της αντιγραφής των looks του David Bowie είναι ατελείωτο. Η νοοτροπία του παραδειγματική και το φινάλε επικό όπως ο ίδιος. Κύριος με Κ κεφαλαίο που τελικά κατάλαβε πως και ο θεός ο ίδιος να είσαι χρειάζεται να περιβάλλεσαι και να προστατεύεσαι από τους δικούς του ανθρώπους. Κανείς δεν τον πρόδοσε μέχρι το τέλος. Ετσι λοιπόν, με αυτά τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια μας ανά μισάωρο για κάτι που πέρασε από το μυαλό με τη δική μας ζωή μπερδεμένη με τη δική του και αυτούς τους στίχους που μας σημάδεψαν και που δεν είναι γλυκεροί και χαζορομαντικοί αλλά χτυπάνε κατάκαρδα τον κάθε φευγάτο σε αντίληψη άνθρωπο, πέρασε η Δευτέρα και η Τρίτη και όλα επανέρχονται σιγά σιγά αφού βλέπεις πως αυτό το φινάλε του άξιζε και ήταν μεγαλειώδες. Και αποχωρόντας μοιράζοντας με αξιοπρέπεια και έμπνευση τον εφιάλτη του σου κάνει πάλι μάθημα ζωής.
Πως πρέπει το χρόνο που σου απέμεινε να τον εκτιμάς, να τον σέβεσαι και να τον περνάς με τους σωστούς ανθρώπους κάνοντας τα σωστά πράγματα. Προσωπικά ξεκίνησα τεράστιο ξεσκαρτάρισμα εδώ και καιρό. Άνθρωποι και δουλειές που με τριγύριζαν μου φαίνονται καρικατούρες. Δεν απαξιώνω κάτι απλά άλλαξα γυαλιά. Κράτησα το απόσταγμα των αληθινών φίλων και με το που τα “άλλαξα” με μαγικό τρόπο ήρθαν και κολλάνε πάνω μου άνθρωποι με πραγματικές αξίες – για μένα η φιλία, η πίστη, η ευγνωμοσύνη, η συμμαχία είναι πολύ σημαντικές..
Ετσι το βράδυ που χάσαμε το θεό τον ίδιο μαζευτήκαμε μία παρέα με πολύ καλά άτομα και δε σαχλαμαρίσαμε. Το αντίθετο. Ολοι ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σοφή κουβέντα που μου είχε πει η θεότητα Ντορέτ Καραιοσιφόγλου «Δε λυπάμαι τους γέρους αλλά τους νέους, που δεν εκτιμάνε τα ωραία τους χρόνια και αγωνιούν και παλεύουν με τη ζωή να τα καταφέρουν γεμάτοι ανασφάλειες». Είχε τόσο δίκιο.. έτσι κι εμείς στο μέσο της ζωής είμαστε ευγνώμονες γιατί όπως μου είπε ένας άλλος σοφός φίλος συν-αιγόκερως «Κάθε ηλικία έχει τη χάρη της και ο ωραίος θα είναι πάντα ωραίος»..
Κάτω σκηνές από τη δευτέρα παρουσία:
Ο Bowie ακολούθησε και το “Θεό” ως τελευταία κίνηση black humour στο twitter..
Σχόλια για αυτό το άρθρο