Σήμερα είναι η ημέρα όπου πρέπει αναγκαστικά να περάσεις είτε αξέχαστα είτε υπέρλαμπρα. Πρέπει να την έχεις οργανώσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Επίσης καλό είναι να αποφεύγεις τους γρουσούζηδες και αν είσαι προληπτικός να έχεις έννοια και το ποδαρικό. Πόσοι πείτε μου δε θα θέλατε να μην κάνετε τίποτα και να κάτσετε να δείτε ταινίες ή σειρές στην τηλεόραση. Εορταστικά λόκαλ όχι προς Θεού – θα πάθετε σύνδρομο καταδίωξης ΤΑΖ.. Tυχερός ο Ρόμπι που περιμένει το νέο χρόνο έτσι..
To 2015 ήταν μία οριακή χρονιά με πολλές εντάσεις. Το καλοκαίρι ειδικά είχαμε ποτ πουρί. Από το Σεπτέμβριο και μετά αφού χορέψαμε στο ταψί ήρθε το μούδιασμα. Στα πάντα. Το 2015 προσωπικά μου έκαψε τα πάρα πολύ λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που μου είχαν απομείνει και είμαι σε φάση rejuvenation. Με το που μπήκε δηλαδή με πάει χωρίς ανάσα. Δηλαδή κάθε άχρηστη πληροφορία πέφτει σα βαρίδι πάνω μου, έχει γίνει μέγα ξεκαθάρισμα και ναι θα ήθελα σήμερα να κάτσω να δω το Season 3 του Luther που με ξενυχτάει αυτά τα βράδια.
Είμαι ένας από τους πολλούς ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Άη Βασίλη και το μοναδικό πράγμα που ψάχνουν είναι η ευτυχία. Αυτό το ελληνικό όνειρο της λαμογιάς και των βορείων προαστείων ουδέποτε μου είπε πολλά ούτε στα 80ς που ήταν και χοτ. Εχω και ένα καθρέφτη διπλής όψης και τα βλέπω όλα και όπως είναι πραγματικά και όπως θα ήθελα να είναι. Δε με εντυπωσιάζει κανείς και δε θεωρώ πως μπορεί πια να υπάρξει “πετυχημένος” ή φτασμένος ανθρωπος σε αυτή τη χώρα σε τίποτα.
Σοβαροφάνεια φουλ, δηθενιά και ένα οπισθοδρομικό πολίτικαλι κορέκτνες για αριστερούς και δεξιούς, εναλλακτικούς και συντηρητικούρες που στην ουσία καταλήγουν και να συχνάζουν στα ίδια μέρη και να είναι και γείτονες. Κατά βάθος είμαστε όλοι συμπαθητικοί άνθρωποι. Οποιον και να αντιπαθείς από μακρυά όταν τον γνωρίσεις από κοντά θα τον συμπαθήσεις. Γι αυτό ήμουν ανέκαθεν διακομματική, διακαναλική και δια-τα-πάντα γενικά. Μικροαστή, άδικη και στενόμυαλη ποτέ. Ούτε αγενής. Αυτά απεχθάνομαι στους ανθρώπους.
Φέτος λοιπόν το ακραίο αυτό 2015 που από τα απανωτά χαστούκια το κεφάλι μου γύρισε σαν της Linda Blair στον Εξορκιστή και μετά από δύο-τρεις κύκλους εντελώς διαφορετικής ζωής αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω ένα βιβλίο. Ελπίζω να μη γίνω σαν τον Τρούμαν Καπότε που μετά δε του μιλούσε κανείς αν και αυτοί που δε θα μου μιλούσαν ήδη δε μου μιλάνε ή μάλλον δεν τους μιλάω.. Άρα ξεκινάμε και έχει ο Θεός! Καλή πρωτοχρονιά. Αν δεν έχετε κάτι να κάνετε μην έχετε τύψεις ή ενοχές. Εγώ λέω για πρώτο μήνυμα να ευχηθώ στον πιο γρουσούζη που ξέρω. Τον άνθρωπο που περπατάει και γύρω του μαραίνονται τα λουλούδια.. Για αντίδοτο στην γκαντεμιά τύπου ομοιοπαθητική..
Τέλος πάντων.. Αράξτε. Tomorrow is another year!
Η αγάπη μου αυτή τη χρονιά ήταν το Grumpy Cat. Το θέλω πάση θυσία.
Σχόλια για αυτό το άρθρο