ΤΩΡΑ |
Πρόσφατα δημοσιοποίησα ένα προσωπικό μου θέμα στο facebook. Μία περίπτωση “bullying” (έχει επικρατήσει αυτός το όρος παγκοσμίως) που αντιμετωπίζει ο γιος μου καιρό τώρα στα 12 του χρόνια και που κορυφώθηκε την περασμένη εβδομάδα.
Στον κόσμο αυτή τη στιγμή γίνεται χαμός με τον τραγικό θάνατο του George Floyd και το
“I can’t breath”, ένα μότο που είπε ο άνθρωπος όταν ασφυκτιούσε κάτω από τη θανατηφόρα μπότα του αστυνομικού, διπλής. Όταν γεννιόμαστε παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα και όταν πεθαίνουμε αφήνουμε την τελευταία μας. Στο ενδιάμεσο η σωστή και ελεύθερη αναπνοή είναι κάτι που επιδιώκουμε στα πάντα. Το πρώτο και αναφαίρετο δικαίωμα μας.
Οι άνθρωποι τελικά καταφέρνουμε εκεί που όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά να περιπλέκουμε τα πράματα.. όλο και πιο δύσκολα συμβιώνουμε στην κοινωνία, ενώ φαίνεται από τα μεγάλα ξεσπάσματα πόσα απωθημένα υποθάλπουμε. Και καλά εκεί, στις ΗΠΑ, που η διαφορετικότητα όλων των ειδών πρωταγωνιστεί, αλλά εδώ στη χώρα μας, τι έχουμε ουσιαστικά να χωρίσουμε και μεγαλώνουμε αγριεμένα παιδιά; Ποδοσφαιρικές ομάδες και πολιτικές πεποιθήσεις;
Όσο σωστά και γρήγορα αντανακλαστικά και να έχει το σχολείο, τα πάντα ξεκινάνε από το σπίτι. Και η επιτυχία της κοινωνίας είναι να σταματήσει τα άγρια να επιβάλλονται στα ήμερα και μετά να τα διώχνουν…
“Δυνάμωσέ τον” είναι η συμβουλή που συχνά παίρνω τώρα τελευταία. Ναι, θα πάμε να μάθουμε καράτε και πολεμικές τέχνες για να βγούμε στην κοινωνία! Είναι λύση αυτή;
Όταν δέχτηκε βία, ο γιος μου το θεώρησε πολύ ανούσιο να απαντήσει με βία.
“Μου φαίνεται πολύ γελοίο να χτυπάω. Εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα”. Αυτό μου απάντησε και το σέβομαι. Επίσης συμφωνώ. Από το να κάνει ιδιαίτερα μποξ προτιμώ να μάθει κιθάρα ή να πάει στο κολυμβητήριο.
Καιρό τώρα ενώ τον έβλεπα προβληματισμένο προσπαθούσε να “υποβαθμίσει” την κατάσταση, μάλλον για να μη με αγχώσει ή για να κρατήσει τις ισορροπίες του. Προσπαθούσε να με προστατέψει για να μη στενοχωρηθώ. Εγώ τον πίεσα. Τον παρακάλεσα και μου τα έδειξε. Ενώ τον ελέγχω προσπαθώ και να είμαι διακριτική με την “προσωπική” του ζωή. Ίσως γιατί η δική μου μητέρα με παρακολουθούσε τόσο στενά που έσκαγα..
Επειδή μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με αυτά που διάβασα το μοιράστηκα στο Facebook. Με ενδιέφερε να ξυπνήσουν οι γονείς και αντίστοιχοι γονείς που έχουν παιδιά με τέτοια συμπεριφορά. Πολλές γνώμες, εμπειρίες και συμβουλές. Συμπαράσταση μεγάλη.
Αμέτρητα τα παιδιά που πιέζονται και μαθαίνουν να ζουν με αυτό το καταπιεστικό καθεστώς, φοβούμενοι το κράξιμο σε καθετί που κάνουν.
Άρα τα κόμπλεξ των μεν δημιουργούν τα κόμπλεξ των δε.. και αυτό δεν είναι καλό για τη μελλοντική κοινωνία μας. Ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος που δεν λύνεται με δικηγόρους και ασφαλιστικά μέτρα. Τα παιδιά είναι πλαστελίνη. Και χρέος μας είναι να τα βοηθάμε όλα να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι με όποιο τρόπο μπορούμε.
Η λύση, σε αντίστοιχα περιστατικά είναι μία. Να μιλάς! Χωρίς υποκρισίες και ντροπές. Πόση κακοποίηση, βιασμοί και αντίστοιχες τέτοιες περιπτώσεις καλύπτονται από ντροπή; Ποια είναι ακριβώς αυτή η κοινωνία στην οποία φοβόμαστε να πούμε την παραμικρή αλήθεια αλλά ξεσπαθώνουμε από το πληκτρολόγιο για προβλήματα άλλων – μακρυά από μας- ώστε να θεωρούμαστε politically correct;
Πόσοι από αυτούς που σκίζουν τα ρούχα τους για τον George Floyd το κάνουν υποκριτικά γιατί είναι μόδα; Πόσοι γνώριζαν στη Ρόδο τους νεαρούς εγκληματίες και τα καμώματά τους και έκαναν τα στραβά μάτια; Πόσοι βίωναν από κοντά το δράμα του Bαγγέλη Γιακουμάκη; Από πού ακούν τις ομοφοβικές εκφράσεις τα παιδιά; Aπό πού πηγάζει αυτό το ανελέητο χυδαίο βρισίδι; Αυτή η οργή; Aπό τους γιαλατζί Έλληνες ράπερς ή από τα σπίτια μας; Τελικά πόσο ακριβά πρέπει να πληρώσουμε το “κράξιμο”;
Mπορούμε να κάνουμε υποκριτικά “πολιτισμένες” συζητήσεις και να δέσουμε με μία ωραία κορδέλα το κάθε “ατυχές” συμβάν, να το πετάξουμε στον κάδο των “έλα μωρέ” – “έλα μωρέ, έτσι είναι τα παιδιά τώρα..”
Αυτό το “έλα μωρέ” και η ψεύτικη ευαισθητοποίηση με πιασάρικα θέματα που πουλάνε και κερδίζουν δημοφιλία μας μάραναν.
Αφού όλοι ξέρουμε, μεταξύ μας, σε ποια κοινωνία ζούμε. Και η χυδαιότητα μας μπορεί να σπάσει ρεκόρ. Ας σταματήσει λοιπόν το υπουργείο παιδείας να μετράει απουσίες και ας λύσει τα χέρια των σχολείων να εκπαιδεύουν και να αξιολογούν σωστά τα παιδιά. Ας βάλουν στην ύλη και κάποιο πιο χρήσιμο μάθημα από τα απαρχαιωμένα “ξύλινα”. Πολλά από τα βιβλία τα ανοίγεις και θες να τα πετάξεις στα σκουπίδια κατευθείαν. Ας γίνει επιτέλους ουσιαστικός εμπλουτισμός της ύλης με διδακτικές ενότητες σχετικές με τα δικαιώματα, τις ευθύνες και τις κοινωνικές σχέσεις των μαθητών. Για μία ευρύτερη μόρφωση. Όχι για βαθμούς και ανταγωνιστικές συμπεριφορές.
Το 2020 μου κάνει εντύπωση ότι ορισμένοι εκπαιδευτικοί φοβούνται το instagram και γενικά το διαδίκτυο. Τι να κάνει δηλαδή το Instagram;
Άλλος ένας τρόπος επικοινωνίας είναι! Ίσα ίσα , αν το παρακολουθούν οι γονείς καταλαβαίνουν και την προσωπικότητα που χτίζει το παιδί τους. Ως πότε θα φοβόμαστε την τεχνολογία; Από το You Tube και το βίντεο που ανέβασε αυτή η γυναίκα είδαμε με τα μάτια μας τη δολοφονία του Floyd.
Tη δική μου εποχή μας έλεγαν πως θα χαζέψουμε από την τηλεόραση! Ευτυχώς που είχαμε και την τηλεόραση. Δεν θυμάμαι τίποτα από το λάστιχο που έπαιζα με τις φίλες μου . Από την τηλεόραση θυμάμαι τα πάντα..
Και αυτή η τεχνολογία και τα οn line παιχνίδια έσωσαν τα παιδιά στην καραντίνα από την κατάθλιψη. Ο χρόνος περνάει, τρέχει, τα πρότυπα αλλάζουν.. ακόμα και στις τηλεοπτικές σειρές, παντού.
Τα αγόρια δεν θέλουν πια όλα να παίζουν μπάλα και ξύλο “ρε φίλε”. Δεν πλακώνονται για τριτοκοσμικές ομάδες. Δεν έχουν όλα για πρότυπα τραμπούκους.
Ρε φίλε, ο Τζεφ Μπέζος, το σουρεάλ έτος 2020 που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, κυβερνάει τον πλανήτη. Δεν σου λέει κάτι αυτό για τα πρότυπα; Όλα είναι στο μυαλό.
Ο γιος μου λοιπόν, ρώτησε την μάνα του και εκείνη κατέφυγε στην τεχνολογία διαμέσου του πληκτρολογίου της.
Και συμβουλεύει όλες τις μανάδες να προσέχουν και να παρακολουθούν τα παιδιά τους από κοντά. Να μην αφήνουν τίποτα να πέφτει κάτω και να καταφεύγουν αρχικά στο σχολείο και μετά σε ειδικούς. Και να μην τα δικαιολογούν επειδή τα αγαπάνε. Ούτε εγώ τον δικαιολογώ τον δικό μου για τις “αδυναμίες” του. Που προσπάθησε να ενταχθεί και να γίνει αποδεκτός σε μία ομάδα που τον χρησιμοποιούσε ανάλογα με τα κέφια της. Που δεν έχει σωστά ανεπτυγμένο κριτήριο για να επιλέγει και να ξεχωρίζει ανθρώπους.
Το people pleaser είναι ορισμός κατάρα. Αντί για πολεμικές τέχνες εμείς θα προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε σε άλλα πράγματα, όπως η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός. Άμα εκτιμάς τον εαυτό σου μη φοβάσαι τίποτα.
Πρέπει πάση θυσία να μεγαλώσουμε ανθρώπους που αναπνέουν ελεύθερα και αφήνουν τους συνανθρώπους τους να αναπνέουν.
ΥΓ:
Bullying: Η σύγχρονη μάστιγα
Η χώρα μας βρίσκεται στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στις περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού, με το φαινόμενο να εμφανίζεται εντονότερο στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου και να μειώνεται όσο οι μαθητές μεγαλώνουν (λύκειο).
Ο εκφοβισμός (bullying) αποτελεί ένα από τα πιο επικίνδυνα και ανησυχητικά φαινόμενα των τελευταίων ετών τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Η σταδιακή αύξηση των περιστατικών του εκφοβισμού και οι ορισμένες φορές απόκρυψή τους εντείνουν την ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το φαινόμενο.
Τι είναι το bullying;
Ο όρος bullying στα ελληνικά έχει αποδοθεί ως εκφοβισμός, χωρίς ωστόσο να περιορίζεται αποκλειστικά στο σχολικό περιβάλλον. Το bullying είναι μία επιθετική συμπεριφορά (σωματική, λεκτική, ψυχολογική, κοινωνική) που εκτός του σχολείου, εκδηλώνεται στο στην κοινωνία, την οικογένεια και τον εργασιακό χώρο (mobbing). Τα τελευταία χρόνια, ιδιαιτέρως με την άνοδο της χρήσης του διαδικτύου έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο του διαδικτυακού εκφοβισμού (cyberbullying).
ΥΓ2:
Αυτά είναι τα τελευταία λόγια του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ που έπεσε νεκρός στις ΗΠΑ όταν αστυνομικός τον ακινητοποίησε στο έδαφος, γονατίζοντας στο λαιμό του για σχεδόν 9 λεπτά:
«Είναι το πρόσωπό μου φίλε
δεν έκανα τίποτα σοβαρό φίλε
σε παρακαλώ
σε παρακαλώ
σε παρακαλώ δε μπορώ να αναπνεύσω
σε παρακαλώ φίλε
κάποιος, σας παρακαλώ
σε παρακαλώ φίλε
δε μπορώ να αναπνεύσω
δε μπορώ να αναπνεύσω
σε παρακαλώ
(δεν ακούγεται)
ρε φίλε δε μπορώ να αναπνεύσω, το πρόσωπό μου
σήκω
δε μπορώ να αναπνεύσω
σε παρακαλώ, ένα γόνατο στο λαιμό μου
δε μπορώ να αναπνεύσω
γα*ώτο
θα
δε μπορώ να κουνηθώ
μαμά
μαμά
δε μπορώ
το γόνατό μου
o λαιμός μου
είμαι τελειωμένος
είμαι τελειωμένος
έχω κλειστοφοβία
πονάει το στομάχι μου
πονάει ο λαιμός μου
πονάει όλο μου το σώμα
λίγο νερό, κάτι
παρακαλώ
παρακαλώ
δε μπορώ να αναπνεύσω αστυνόμε
μη με σκοτώσεις
θα με σκοτώσουν ρε συ
έλα τώρα φίλε
δε μπορώ να αναπνεύσω
δε μπορώ να αναπνεύσω
θα με σκοτώσουν
θα με σκοτώσουν
δε μπορώ να αναπνεύσω
δε μπορώ να αναπνεύσω
σε παρακαλώ κύριε
σε παρακαλώ
σε παρακαλώ
σε παρακαλώ δε μπορώ να αναπνεύσω»
Σχόλια για αυτό το άρθρο