Αντίο Ρένα Κουμιώτη…

Όταν βγήκε στο τραγούδι, την χαρακτήρισαν ¨Θεά της πενιάς¨. Η Ρένα Κουμιώτη με τη γνήσια λαϊκή φωνή της και τη δωρική της ερμηνεία στα τραγούδια της, κατάφερε να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή και να μας χαρίσει διαχρονικές επιτυχίες. Ο Δρόμος ήταν το μεγάλο βήμα προς την επιτυχία και της έστρωσε το δρόμο για μια μεγάλη καριέρα στο τραγούδι.

ΣχετικάΆρθρα

Η Ρένα Κουμιώτη έδινε σπάνια συνεντεύξεις. Το Φεβρουάριο του 2014, δέχτηκε να μου δώσει συνέντευξη και μου μίλησε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ας θυμηθούμε τι είχε πει τότε, σε εκείνη τη συνέντευξη, η αλησμόνητη τραγουδίστρια.

-Γεννημένη στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Μνήμες ευτυχισμένες ή όχι;

Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία και μεγάλωσα στη Κοκκινιά. Τα παιδικά μου χρόνια σημαδεύτηκαν από την έλλειψη της μητέρας μου, που έχασα όταν ήμουν επτά μηνών. Μεγάλωσα φτωχικά, αλλά σε μια ευτυχισμένη οικογένεια εγώ και τα άλλα δύο αδέλφια μου με την αγάπη του πατέρα μου και της γιαγιάς μου που στάθηκε για μένα πραγματική μάνα.

-Είχες από μικρή, όνειρο να γίνεις τραγουδίστρια;

Στο σχολείο στα μόνα μαθήματα που ήμουν καλή ήταν η ωδική και η γυμναστική. Νομίζω πως αν υπάρχει ταλέντο αυτό δεν κρύβεται και κάποια στιγμή ό,τι και να γίνει εμφανίζεται.. Από μικρή ένοιωθα πως τραγουδούσα σωστά αλλά δεν ήμουν το παιδί που στηνόμουν μπροστά στον καθρέφτη με την βούρτσα για μικρόφωνο, αλλά κάπου βαθειά μέσα μου ήξερα πως όλο αυτό που ένοιωθα θα με οδηγούσε εκεί που τελικά με οδήγησε.

-Τι μουσικά ακούσματα είχες από το σπίτι και την εφηβική εποχή; Είχες προτιμήσεις σε μουσική και τραγούδια;

Άκουγα ότι και ο υπόλοιπος κόσμος στα σπίτια του από το ραδιόφωνο. Οι προσλαμβάνουσες του κάθε παιδιού έρχονται πάντα μέσα από το περιβάλλον του. Στη προσφυγική Κοκκινιά που μεγάλωσα δεν γινόταν να μην ακούω Σμυρνέικα και Μικρασιάτικα τραγούδια. Όλα αυτά μπήκαν βαθειά μέσα μου κι έκαναν τη δουλειά τους. Με τη πάροδο του χρόνου όμως άκουγα και πολύ ξένη μουσική που συνεχίζω να ακούω.

-Πώς βρέθηκες να τραγουδάς στην Απανεμιά;

Είχα ένα πολύ καλό φίλο που ήταν υπεύθυνος στη Φίνος Φιλμ στην ιστορική οδό Χίου τον Γιώργο τον Σουρμελίδη. Αυτός γνώριζε ότι τραγουδάω και με σύστησε στον Τάσο Σχορέλη, που προωθούσε τότε νέους τραγουδιστές στις μπουάτ. Έτσι βρέθηκα στην μπουάτ «Απανεμιά» στη Πλάκα που ανήκε στη τραγουδίστρια Μαίρη Δαλάκου. Εκεί βρεθήκαμε δυο άγνωστοι τραγουδιστές. Εγώ και ένα νέο παιδί που μόλις είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη. Ο Μανώλης Μητσιάς. Έμεινα μόνο δυο μήνες εκεί, γιατί ένα βράδυ ήρθε στο μαγαζί ο Μάνος Λοϊζος με το Λευτέρη Παπαδόπουλο που μαζί με το Μίμη Πλέσσα έψαχναν να βρουν μια γυναικεία λαϊκή φωνή για το δίσκο που ετοίμαζαν, το «Δρόμο». Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εκείνο το βράδυ με άκουσε , του άρεσα και μου είπε την άλλη μέρα να πάω για ακρόαση στην Columbia. Πήγα και τότε ξεκίνησαν όλα. Την άλλη μέρα κιόλας έκανα συμβόλαιο με την Lyra. Είπα δύο τραγούδια στον δίσκο το «Δώσε μου το στόμα σου» και το «Πρώτη φορά». Τα υπόλοιπα τραγούδια τα ερμήνευσε μοναδικά ο ανεπανάληπτος Γιάννης Πουλόπουλος.

-Τι καινούριο έφερε ο “Δρόμος” και δισκογραφικά αλλά και θεατρικά στην εποχή του;

Αρχικά να πούμε, πως έφερε ένα νούμερο πραγματικών πωλήσεων που μέχρι σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί γι αυτό κι έχει μπει στα ελληνικά ρεκόρ. 3.500.000 δίσκοι! Αυτό τα λέει όλα. Είναι ο εμπορικότερος δίσκος της Ελληνικής δισκογραφίας. Πέρα όμως από αυτό ο «Δρόμος» ήταν μια μουσική παλέτα. Τραγούδια πίνακες !! Κάθε τραγούδι και μια εικόνα μέσα από την ποιητική ματιά του μεγάλου Λευτέρη Παπαδόπουλου και όλες αυτές οι ζωγραφιές ντυμένες μουσικά από το Μίμη Πλέσσα , που προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες, με μια δύναμη και φρεσκάδα που έκαναν αυτόν τον δίσκο ασυναγώνιστο. Γι΄ αυτό και όλα τα τραγούδια του «Δρόμου» αγαπήθηκαν από τον κόσμο και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα .

-Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου τότε, στο θέατρο;

Ο «Δρόμος» ανέβηκε σαν παράσταση στο θέατρο «Κατίνα Παξινού» το 1970 εν μέσω της γνωστής πολιτικής κατάστασης. Ήταν κάτι εντελώς ρηξικέλευθο για την εποχή του με μηνύματα κοινωνικά και πολιτικά. Οι θεατές συνέρρεαν κατά εκατοντάδες, γιατί μη ξεχνάμε πως η κοινωνία τότε διψούσε για κάτι θεατρικά αξιόλογο που συγχρόνως την ενέπνεε . Τότε λοιπόν, όπως και σήμερα, ο κόσμος είχε ανάγκη από προτροπή και ελπίδα κι αυτό το είχαμε πετύχει.

-Σε σχέση με την πολιτική κατάσταση που υπήρχε όταν ανέβηκε ο Δρόμος, τι προβλήματα είχατε, μέχρι που κατέβηκε;

Ξέρω ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα, λόγω σκληρής λογοκρισίας, αλλά προσωπικά δεν είχα ιδία αντίληψη. Ίσως τα προβλήματα τα διαχειριζόντουσαν οι επικεφαλής της παράστασης, ίσως να μην ήθελαν να φτάσουν στα αυτιά μας οι αντιξοότητες που αντιμετώπιζαν για να μπορούμε να κάνουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας. Θυμάμαι όμως, πως το «Άγαλμα» και το «Ξημερώνει Κυριακή» είχαν απαγορευτεί να παίζονται από την τότε κρατική ραδιοφωνία.

-Ποιο από τα τραγούδια που έχεις πει είναι το αγαπημένο σου ή κάποιο που του έχεις ιδιαίτερη αδυναμία;

Έχω ηχογραφήσει 220 τραγούδια . Τα αγαπώ όλα. Σίγουρα αγαπώ τα δυο πρώτα μου τραγούδια του «Δρόμου» το «Δώσε μου το στόμα σου» και το «Πρώτη φορά». Θα σταθώ πολύ στην «Κόρη του γιαλού», στην «Άγια Κυριακή», στο «Αγαπιόμασταν», στο «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι», στο «Το κερί μας έσβησε», στο «Φωτιά στα τραίνα», στο «Θαλασσινό τριφύλλι», στο «Άγιε Δημήτρη μου Θεσσαλονίκη μου», στο «Κλέφτες μοιράζουνε τη γη» και το πολύ διαχρονικό γι αυτό και επίκαιρο «Μίλα μου για τη λευτεριά».

-Ποιο είναι το μήνυμα μιας παράστασης για την εποχή μας;

Η Ελλάδα φτωχαίνει, διαψεύδεται, απαξιώνεται, προδίδεται, θυμώνει αλλά συνεχίζει να ελπίζει, να αγωνίζεται και να περιμένει το ξημέρωμα μιας άλλης Κυριακής . Η τέχνη του θεάτρου μας φέρνει κοντά και μας δυναμώνει. Κι αυτή τη δύναμη την έχουμε ανάγκη όλοι μας ειδικά τη συγκεκριμένη χρονικά ιστορική στιγμή. Χρειαζόμαστε το θέατρο για να εκφράσουμε εκείνα που αλλιώς θα έμεναν ανέκφραστα. Το χρειαζόμαστε για να ονειρευτούμε, να θρέψουμε την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο αλλά και για να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Το μήνυμα λοιπόν είναι η αφύπνιση και η ελπίδα.

-Η εμπειρία σου από το σύντομο πέρασμά σου στα στούντιο της Φίνος Φιλμ; Όλο αυτό, φαντάζει μαγικό σε όσους δεν το έχουμε ζήσει. Ήταν πράγματι έτσι;

Η Φίνος Φιλμ ήταν το Α και το Ω του Ελληνικού κινηματογράφου. Σαράντα χρόνια συνεχούς δημιουργίας. Μέσα από εκεί αναδείχθηκαν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και μουσικοί κι έτσι δημιουργήθηκε το ελληνικό σταρ σίστεμ, Όποιος πέρασε από εκεί δεν μπορεί να το ξεχάσει. Είναι κάτι που σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή.

-Δυο λόγια για ανθρώπους που γνώρισες και δούλεψες μαζί τους: Γιάννης Πουλόπουλος, Μάνος Λοϊζος, Στράτος Διονυσίου, Ζαμπέτας, Σταμάτης Κόκοτας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώργος Νταλάρας.

Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι κι άλλοι. Αλλά θα σταθώ σ αυτούς που αναφέρεις. Τι να πω για τον Γιάννη Πουλόπουλο; Ο Γιάννης Πουλόπουλος για μένα εκτός από αναντικατάστατος ερμηνευτής ήταν και είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Στα πρώτα μου βήματα με στήριξε και με προστάτευσε από πολλά δεινά που θα μπορούσαν να μου είχαν συμβεί. Τώρα Μπιθικώτσης, Διονυσίου, Κόκκοτας, Ζαμπέτας, Μοσχολιού υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι μπορούν να αντικατασταθούν; Εδώ σε καμία περίπτωση δεν ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος».

-Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη συνεργασία;

Δεν έχω κανένα παράπονο από τις συνεργασίες μου γιατί πάντα ήμουν μαζί με αξιόλογους ερμηνευτές. Δεν υπήρξε ανταγωνισμός και κανενός είδους μικροπρέπεια. Μόνο ευγενής άμιλλα.

-Μπορεί να υπάρξουν αληθινές φιλίες μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο;

Συνήθως στους επαγγελματικούς χώρους σπάνια να δημιουργήσει κανείς πραγματική φιλία. Εγώ διατηρώ ακόμα κάποιες φιλικές σχέσεις όπως με τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Ελένη Ροδά, τον Μιχάλη Βιολάρη, την Πόπη Αστεριάδη, τη Λιζέτα Νικολάου .

-Τι σημαίνει για σένα η γνωριμία και η συνεργασία με το Μίμη Πλέσσα; Είσαι από τις τραγουδίστριες που πίστεψε και εμπιστεύτηκε πολύ. Πιστεύεις ότι του χρωστάς την καριέρα σου;

Το ξεκίνημα είναι τα θεμέλια της καριέρας. Αυτό το χρωστάω χωρίς καμιά αμφιβολία στο Μίμη Πλέσσα και στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Αυτό δεν διαπραγματεύεται. Αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω, πως η καριέρα χτίζεται πέτρα-πέτρα κι αυτό είναι καθαρά στο χέρι αυτού που την χτίζει. Αν δεν αξίζεις, όσο και να σε βοηθήσουν δεν προχωράς.

-Γιατί πιστεύεις ότι τα τραγούδια που έχεις πει είναι διαχρονικά και συνεχίζουμε να τα τραγουδάμε και να τα αγαπάμε μέχρι σήμερα;

Αυτό το κρίνει ο κόσμος ίσως γιατί δεν έχει που να ακουμπήσει τα μουσικά του ακούσματα. Το ελληνικό κοινό βιώνει την απόλυτη μουσική απόγνωση. Κι αυτό αποδεικνύεται όταν ακόμα σήμερα νέοι τραγουδιστές στα μαγαζιά που εμφανίζονται λένε τραγούδια 30 και 40 ετών. Κι αυτό συμβαίνει γιατί τα ζητάει ο κόσμος.

-Με ποια κριτήρια έκανες τις επιλογές σου στις συνεργασίες σου;

Τις δισκογραφικές μου επιλογές τις επέλεγε ο διευθυντής της δισκογραφικής μου εταιρείας LYRA ο αείμνηστος Αλέκος Πατσιφάς. Μια κυρίαρχη φυσιογνωμία που έφερε την άνοιξη στο Ελληνικό τραγούδι. Όσον αφορά στις συνεργασίες μου γνώμονας σαφώς ήταν ο χώρος και οι συνεργάτες.

-Υπάρχει κάποιο απωθημένο;

Δεν είχα κανένα λόγο να έχω επαγγελματικό απωθημένο γιατί ευτύχησα να συνεργαστώ με την κορυφή των αρίστων που ο καθένας έγραφε τότε μαζί με μένα τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο χώρο του τραγουδιού.

-Είχες ποτέ κάποια επαγγελματική κόντρα με κάποιον, δεδομένου ότι το όνομά σου δεν έχει αναφερθεί ποτέ σε τέτοιες ιστορίες. Είναι τυχαίο αυτό, ή προκύπτει μέσα από τη στάση ζωής σου, γενικότερα;

Τσακώνονται και κοντράρονται οι ανασφαλείς. Εγώ συνεργάστηκα με τους πλέον ασφαλείς.

-Στις μέρες μας, ξεχωρίζεις κάποιους τραγουδιστές και τραγουδίστριες;

Έχω προτιμήσεις στα ακούσματά μου όπως κι ο καθένας από μας. Θεωρώ σημαντικούς τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Ορφέα Περίδη, την Μελίνα Κανά και τους αδελφούς Κατσιμίχα. Τους θεωρώ άξιους συνεχιστές αλλά δεν ακούγονται συχνά ίσως γιατί είναι από τους ήσυχους καλλιτέχνες χωρίς φραμπαλά , γιατί μη ξεχνάμε πως φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια ο φραμπαλάς.

-Η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, τρομοκρατία, φόροι, φτώχεια, πείνα, βία…τι συναισθήματα σου δημιουργεί;

Απ΄ ότι ξέρω σε μια συνέντευξη υπάρχει περιορισμός λέξεων . Οπότε ας το αφήσουμε. Θα χρειαστούν πολλές σελίδες για να σου απαντήσω…

-Περίμενες ποτέ ότι η Ελλάδα μας, από χώρα φωτός θα έπεφτε σε αυτό το σκοτάδι (πολιτικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά);

Κανείς μας δεν το περίμενε και αν το υποψιαζόμαστε δεν περιμέναμε πως θα συμβεί. Παρ΄ όλα αυτά στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σκοτεινιάσει, άσχετα αν κάποιοι παίζουν με τους διακόπτες.

-Υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες;

Αν δεν υπήρχε ελπίδα θα ήμασταν εκ προοιμίου χαμένοι. Ελπίζουμε και προχωράμε μέχρι να ξημερώσει μια Κυριακή που θα διώξει μακριά όλη αυτή τη τεχνητή διαρκή νύχτα.

-Τηλεόραση βλέπεις; Ποια προγράμματα σ ΄αρέσουν;

Βλέπω επιλεκτικά ειδησεογραφικά προγράμματα, ενημερώνομαι μέσα από το διαδίκτυο και νομίζω πως τα πάω αρκετά καλά με την τεχνολογία.

-Πότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένη;

Όταν έχω υγεία εγώ, τα παιδιά μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Όταν υπάρχει υγεία όλα τα άλλα έπονται.

-Πώς είναι η καθημερινότητά σου, όταν δεν δουλεύεις; Πώς περνάς τη μέρα σου, και αν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, πώς τον αξιοποιείς;

Δεν έχω πολύ χρόνο γιατί έχω άλλες δυο οικογένειες. Κι αυτές είναι των παιδιών μου οι οποίες με κάνουν χαρούμενη και πολύ υπερήφανη. Είμαι γεμάτη από τα πάντα. Μάλλον ο Θεός με αγαπούσε και με αγαπάει πολύ..