Εύα Κοτανίδη: «Χάνει μια γυναίκα την λάμψη της επειδή μεγαλώνει;»

ΣχετικάΆρθρα

Αφού σάρωσε και έδρεψε δάφνες με πολλές sold out σεζόν υποδυόμενη την θρυλική Dalida στη μουσικοθεατρική παράσταση ‘’Dalida- Τραγουδώντας μέχρι το τέλος’’ η χαρισματική και με λάμψη εξωτερική και εσωτερική Εύα Κοτανίδη ανεβάζει μαζί με τον Ορέστη Τζιόβα και την Μαρία Εγγλεζάκη τη μεγάλη επιτυχία τους ‘’Αγαπητέ μ@λάκα’’ που αγκαλιάστηκε ζεστά από το κοινό της Αθήνας στο Metropolitan- Theurbantheater της Θεσσαλονίκης από τις 20 Μαρτίου. Η δραματουργική επεξεργασία και η διασκευή είναι της ίδιας και του ικανού Σωτήρη Καραμεσίνη που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης μεταφέροντας στο θέατρο το ομότιλο best seller της Βιρζινί Ντεπάντ. Με την καλλιέπεια που την διακρίνει εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη παράσταση έγινε hit, αναφέρεται με τρυφερότητα στον αείμνηστο και σπουδαίο ηθοποιό τον πατέρα της Γιώργο Κοτανίδη και αποκαλύπτει με άκρατο ενθουσιασμό την επιθυμία της να ντυθεί ξανά την αγαπημένη της Dalida στο διηνεκές. Η φωτεινή Εύα Κοτανίδη από το Α ως το Ω!

Αγαπητέ Μ@λάκα: Ο χιουμοριστικός τίτλος ενός εκπληκτικού βιβλίου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή.

Βιρζινί Ντεπάντ: Μια συγγραφέας – σταρ. Περιμένουν το επόμενο βιβλίο της πως και πως σε όλον τον κόσμο. Μια κυρία που δε μασάει τα λόγια της. Μια συναρπαστική προσωπικότητα που κατάφερε το τραυματικό προσωπικό της βίωμα όχι απλά να το ξεπεράσει αλλά να γίνει η δύναμη της και το υλικό της για να δημιουργήσει τέχνη και λογοτεχνία.

Γλυκόπικρο έργο: Γλυκό, ναι! Γιατί είναι μια ωδή στη φιλία και την ανθρώπινη σύνδεση. Είναι ένα κείμενο που δίνει φως στο τούνελ. Πικρό δε θα το έλεγα αλλά ωμό. Τα λέει τα πράγματα όπως είναι, έξω από τα δόντια.

Δάκρυ: Οι ήρωες είναι τόσο αληθινοί μέσα στα συμπλέγματά τους, στο μπέρδεμα τους, στα αδιέξοδα τους που είναι συγκινητικοί. Σε αγγίζουν, ταυτίζεσαι. Τους καταλαβαίνεις. Και τους τρεις. Έχουν όλοι δίκιο από την πλευρά τους… Και είναι συγκινητικό αυτό.

Ενσυναίσθηση: Με απόλυτη ενσυναίσθηση η συγγραφέας μιλάει για τον τρόπο που παγιδευόμαστε μέσα σε ρόλους μέσα στο σύστημα και την κοινωνία στην οποία ζούμε. Γυναίκες και άντρες. Μας βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας και μας προτείνει την ενσυναίσθηση και την επικοινωνία για να συνδεθούμε περισσότερο και με τον απέναντι μας αλλά και για να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι. Χωρίς την ενσυναίσθηση δεν είναι εφικτό να έρθουμε κοντά με τους άλλους…

Ζωή: Γιατί , τι νόημα έχει η ζωή χωρίς φιλία, χωρίς σύνδεση, χωρίς αγάπη; Τι νόημα έχει αν κάνουμε μόνο πόλεμο μεταξύ μας. Ας επιλέξουμε μια ζωή με κατανόηση προς τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους. Ας επιλέξουμε μια ζωή εν ειρήνη.

Ήθος: Δυσεύρετη αξία στην εποχή μας…

Θέατρο: Είναι πολύ σημαντικό στο θέατρο να δείχνουμε ήρωες που πάσχουν, που κάνουν λάθη, που γίνονται μαλ@κες – όπως μπορεί να γινόμαστε όλοι μας χωρίς να το θέλουμε – αλλά να καταλαβαίνουν τα λάθη τους, να συνειδητοποιούν τι έχουν κάνει και να βρίσκουν την ισορροπία. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το κείμενο γι’ αυτό και θεωρήσαμε πολύ σημαντικό – με τον σκηνοθέτη, Σωτήρη Καραμεσίνη – να το διασκευάσουμε θεατρικά. Ώστε να μιλήσουν αυτοί οι ήρωες από σκηνής για τις αλήθειες τους κατ’ ευθείαν στην καρδιά του θεατή.

Ιδιοτροπίες: Ο καθένας μας μπορεί να κουβαλάει αμέτρητες ιδιοτροπίες που τον οδηγούν και σε αντίστοιχες συμπεριφορές. Σε ποιο βαθμό όμως είμαστε ελεύθεροι να ξεσπάμε τις “ιδιοτροπίες” μας ή τα “πιστεύω” μας πάνω στους άλλους; Πού σταματάει η ελευθερία μας και πού ξεκινά του άλλου; Στο κοινωνικό, στο εργασιακό, αλλά και σε προσωπικό πλαίσιο;

Κακοποιητικές συμπεριφορές: Έχουμε μάθει, δυστυχώς, να κακοποιούμε ασταμάτητα τον εαυτό μας με πολλούς τρόπους χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Με εθισμούς, καταχρήσεις, με τις ίδιες μας τις σκέψεις ή βάζοντας στη ζωή μας ανθρώπους που μας ταλαιπωρούν… Κι έτσι κακοποιούμε και τους άλλους. Κάποιες φορές χωρίς να το θέλουμε. Κάποιες άλλες φορές , όμως; Επειδή εμείς υποφέρουμε πρέπει να υποφέρουν και οι άλλοι; Πού είναι το όριο ανάμεσα στην παρενόχληση και την κακοποίηση; Η παράσταση δίνει απαντήσεις σε πολλά από αυτά τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια.

Λάμψη: Παίζω μια πρώην υπέρλαμπρη σούπερ σταρ του σινεμά που βιώνει, τώρα που μεγαλώνει, τη σκληρή πραγματικότητα: τον ηλικιακό ρατσισμό της show business. Μια ηθοποιός που ήταν η απόλυτη πρωταγωνίστρια, που έχει αποτελέσει γυναικείο πρότυπο και sex symbol, που ήταν περιζήτητη. Βρίσκεται τώρα στα αζήτητα, να παλεύει με την ανεργία και την ανία, με ό,τι χιούμορ της έχει απομείνει. “Είναι ταπεινωτικό να εξαφανίζεσαι μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσες” μας λέει. Και ρωτώ: Χάνει μια γυναίκα την λάμψη της επειδή μεγαλώνει;

Μεταφυσικός: Μεταφυσική ίσως να χαρακτήριζε κανείς τη στήριξη που νιώθω ότι παίρνω από τον πατέρα μου, Γιώργο Κοτανίδη, παρ’ όλο που δεν είναι πια “κοντά μας”. Σε κάθε βήμα μου, ειδικά επαγγελματικό, τον νιώθω σαν να είναι ο αέρας κάτω από τα φτερά μου…

Νοερός: Νιώθω δύναμη και μόνο που τον σκέφτομαι, και μόνο που σκέφτομαι: τι θα μου έλεγε τώρα; Πώς θα με συμβούλευε; Νοερά είναι πάντα εδώ, μαζί μου.

Ξένοι αγαπημένοι ηθοποιοί: Η μοναδική μου, η Meryl Streep είναι πρώτη. Cate Blanchett, Isabelle Huppert. Και τώρα τελευταία έχω φάει κόλλημα με τον Timothee Chalamet. Πόσο νέος και πόσο ταλαντούχος!

Όσκαρ: Χάρηκα τόοοοοσο πολύ που σάρωσε το ‘’Anora’’! Μου άρεσε πολύ η ταινία και ειδικά η πρωταγωνίστρια της που πήρε το πρώτο γυναικείο. Είχα όμως μια ελπίδα για την Demi Moore. Θα ήταν μια δικαίωση αν το έπαιρνε. Από πολλές απόψεις. Ειδικά με αυτή την ταινία.

Παρενόχληση σεξουαλική: Την έχω υποστεί όπως και πολλές – πολλοί άλλοι σε αυτό το χώρο. Υπάρχει παντού. Σε όλους τους χώρους και τους τομείς. Το θέμα είναι πως τη διαχειρίζεται κανείς. Και πως τη βιώνει. Πως βάζει όριο, πως και εάν μένει στη δουλειά ή τη σχέση… Γιατί, κατόπιν εορτής, όλοι έχουμε άποψη και γνώμη. Αλλά το θέμα είναι αυτός που το βιώνει τι κάνει. Η παράσταση μιλάει πολύ και για αυτό το θέμα δείχνοντας την πλευρά του παρενοχλημένου αλλά και αυτή του παρενοχλητή. Η συγγραφέας δίνει λόγο και σε αυτόν που παρενοχλεί. Μπορεί να έχει κάτι να πει κι αυτός… Να τον ακούσουμε;

Ρόλοι:

Όσκαρ Ζαγιάκ: Γνωστός συγγραφέας, κατηγορείται για παρενόχληση. (Ορέστης Τζιόβας)

Ρεμπέκα Λατέ: Πρώην σούπερσταρ του σινεμά, άνεργη και με πολύ χρόνο στα χέρια της. (Εύα Κοτανίδη)

Ζοέ Κατανά: Influencer στα social που μόλις έχει κατηγορήσει δημοσίως τον Όσκαρ Ζαγιάκ για την παρενόχληση που υπέστη από αυτόν 10 χρόνια πριν… (Μαρία Εγγλεζάκη)

Σωτήρης Καραμεσίνης: Αγαπημένος φίλος εδώ και πολλάααα χρόνια. Ο καλύτερός μου φίλος θα έλεγα. Και πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης. Κάναμε την πρώτη μας συνεργασία 20 χρόνια πριν. Αγαπήσαμε το βιβλίο κι αποφασίσαμε να του δώσουμε ζωή επί σκηνής και να συνεργαστούμε ξανά, 20 χρόνια μετά. Είμαστε μαζί οι δημιουργικοί αυτουργοί του “Αγαπητέ Μαλ@κα”…

Τραγούδι: Μου έχει λείψει πολύ αυτή μου η ιδιότητα μιας και φέτος έπαιξα στο θέατρο και δεν ασχολήθηκα με το τραγούδι σχεδόν καθόλου. Αλλά θα ανεβεί ξανά η παράσταση “Dalida – Τραγουδώντας μέχρι το τέλος” το φθινόπωρο του 2025, που συνδυάζει και τις δύο μου ιδιότητες και θα συνέλθω!

Υπερπέραν: Κάτι που δεν γνωρίζουμε…

Φιλία: Η πιο σημαντική αξία στη ζωή μου. Χωρίς αυτήν η ζωή θα ήταν αβάσταχτη. Οι φίλοι μου είναι η οικογένεια μου και χωρίς αυτούς δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα. Λάτρεψα αυτό το κείμενο γιατί μιλάει ακριβώς για το πόσο σημαντική είναι η φιλία και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να παίξει στην εξέλιξη μας μέσα στη ζωή.

Χάδι: Αυτό είναι για μένα οι φίλοι μου. Το χάδι μέσα στην καθημερινότητα μου. Η υπενθύμιση ότι υπάρχει γύρω μου αγάπη και τρυφερότητα.

Ψυχισμός: Ένας ψυχισμός για να μπορεί να ισορροπεί χρειάζεται στήριξη, χρειάζεται αγάπη. Δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε, να ευδοκιμήσουμε, να εξελιχθούμε, να ζήσουμε μέσα στην ξηρασία, την απομόνωση, τη μοναξιά, τη σκληρότητα, τον πόλεμο που κάνουμε στον εαυτό μας και τους άλλους. Μόνο μέσα στην αγάπη, την κατανόηση, τη σύμπνοια, την αλληλεγγύη μπορεί να ισορροπήσουμε και να νιώσουμε χαρά και πληρότητα. Το έχει ο ψυχισμός μας μεγάλη ανάγκη.

Ωραίες συνεργασίες: Από όλες μου τις συνεργασίες κρατάω πολύ όμορφα πράγματα κι ήταν όλες ωραίες με τον δικό τους τρόπο. Με κάποιους ανθρώπους ταιριάζεις περισσότερο, με άλλους λιγότερο αλλά όλοι έχουν κάτι να σου προσφέρουν. Κι αυτό είναι το σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να κρατάς τις όμορφες στιγμές!