Αντίο αγαπημένη Σοφία Αδαμίδου

Mε μεγάλη θλίψη μάθαμε σήμερα το χαμό της αγαπημένης Σοφίας Αδαμίδου. Από τις αρχές Μαίου, πάλεψε στο νοσοκομείο και δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Η Σοφία ήταν από τις καλύτερες φίλες και συνεργάτιδες του Κώστα. Μιλούσαν ώρες καθημερινά. Είχαν συνεργαστεί στη Μπέλου και έκαναν σχέδια για την επόμενη σεζόν.

Όταν αρρωστήσαμε οικογενειακώς από κορωνοιό ήταν πλάι μας με τρομερή στήριξη και ενδιαφέρον. Με καθημερινά τηλεφωνήματα, μηνύματα και ανησυχία. Ειδικά τις ημέρες-θρίλερ του Κώστα στο νοσοκομείο. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε αμέσως μετά να μπει για επέμβαση ρουτίνας και να έρθει αντιμέτωπη με τον κορωνοιό. Μέσα μου πίστευα πάντα και προσευχόμουν πως θα τα καταφέρει και θα το ξεπεράσει. Η ζωή που δεν είναι παραμύθι είχε άλλα σχέδια.
Μία νέα γυναίκα, ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος, μία εξαιρετική φίλη, μία ταλαντούχα συγγραφέας ήταν άλλο ένα θύμα αυτής της μάστιγας που μας έχει διαλύσει τις ζωές. Η Σοφία ήταν σπαθί.

ΣχετικάΆρθρα

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου, γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Δούλεψε για χρόνια στο Ριζοσπάστη και στην τηλεόραση του 902 .

Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1.

Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.

Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.