Κάθε φορά που πετάω γράφω. Βαριέμαι, πίνω και κάνα ποτήρι λευκό κρασί που κάνει δουλειά στον αέρα και γράφω. Σήμερα το αεροπλάνο είναι παιδική χαρά. Αυτή των γονιών που νομίζουν πως τα παιδιά τους έχουν κάθε δικαίωμα να σου πάρουν το κεφάλι, να χοροπηδάνε, να μασάνε ζώνες και γενικά να μη μάθουν ποτέ να κάθονται ήσυχα και υπομονετικά. Ο δικός μου δεξιά κάθεται κύριος.. ακούει Rolling Stones, γιατί μαθαίνουμε τα βασικά στη μουσική.. Οση ελευθερία δίνω στα παιδιά μου άλλο τόσο τα έχω μάθει να σέβονται τους γύρω τους. Μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι να παμε να φωτογραφηθούμε σαν τους Beatles στο Abbey Road όταν φτάσουμε. Γράφω και η οικογένεια Ουόλτονς δίπλα μου με ξεσηκωμένη χοροπηδάει με τα κακομαθημένα παιδιά της.
Μπροστά μου ένα αταίριαστο ζευγάρι μπαλαμουτιάζεται. Τα μωρά πάνε πέρα δώθε ελεύθερα και τσιρίζουν με ή χωρίς πιπίλες στο σημείο που παρακαλάω για αναταράξεις. Σκέφτομαι τους φίλους μου και γελάω. Έχει δημιουργηθεί μία δυνατή ομάδα φέτος. Ακούω Cerrone και με σκέφτομαι σε ένα κλαμπ να χοροπηδάω. Δεν υπάρχει πια αυτό το κλαμπ. Συνεχίζω με Prince. Ι would die for you. Το έστειλα πριν σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που είναι περικυκλωμένο από μουχλιασμένους ανθρώπους που το μοναδικό πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι αυτό που κάνει ο μέσος χοντροκώλης τρασαδούρας Έλληνας. Να ζηλεύουν και να καλλιαρντεύουν και να υποτιμούν ότι τους είναι από γεννησιμιού τους άφταστο. Αυτό το είδος βδελίγματος επιβιώνει μόνο στην Ελλάδα με τόση επιτυχία ώστε να παριστάνει και τον παράγοντα. Με το που περάσει βέβαια τα σύνορα μετατρέπεται σε αυτό που πραγματικά είναι. Σε σαβουροκουβά.
Σκέφτομαι την Αννούλα που σήμερα τερματισε άλλη μία υπέρλαμπρη σεζόν, όπου έτριψε την επιτυχία στα μούτρα των γραφικών πολέμιών της. Προχθές στο τραπέζι της ο ανάδρομος μας έφερε όλη την παλιά καλή παρέα. Με αυτήν την παρέα εχουμε αγαπηθεί και σφαχτεί σαν το Game of Thrones. Εχουμε όμως ένα κοινό. Ξέρουμε πως ο χρόνος τρέχει και ενώ παραμένουμε 27 ετών στη νοοτροπία και στα κέφια παραπέουμε μεταξύ του να κοντρολάρουμε αυτή τη λύσσα για ζωή με την πλήρη επίγνωση του ότι τα χρόνια περνάνε σα νεράκι και καλό είναι και να σοβαρευόμαστε. Σε ποιά μαρμίτα πέσαμε και δε λέμε να κουραστούμε δεν ξέρω. Ισως φταίει η ροκ στην κούνια.
Τελικά ναι, θα παω να φωτογραφηθώ με τον Άλεξ στην Abbey Road, όπου ακόμα γίνεται χαμός – και έργα αυτόν τον καιρό. Θα ήθελα ξυπόλυτη σαν τον Paul αλλά μία ψύχρα την κάνει. Του εχω φιλήσει τα χέρια του Sir Paul MacCartney όταν τον γνώρισα. Ολα τα είδωλα μου τα έχω γνωρίσει εκτός από το Bowie. Aυτό λέγαμε χθες με τον Παύρη μου το λατρεμένο που είναι εξπέρ στο ελληνικό ρεπερτόριο και εγώ βαθιά νυχτωμένη. Μεγάλωσα με Platters, μουσική λατινικής αμερικής, swing- ο πατέρας μου είχε λύσσα με τον Glenn Miller και τον Artie Shaw και φήμες στην οικογένεια λένε πως είχε περάσει και καποια βράδια με τη Lana Turner, τότε που ήταν Top Gun το 1949 στην Αριζόνα και στο Λος Αντζελες.
Aγαπημένα πρόσωπα .. Χρύσανθος Πανάς, Γιώργος Ντάβλας, Γιώργος Παυριανός, Γιώργος Πανόπουλος, Ελένη Ρουσσινού, Κώστας Κόκλας, Αλέξανδρος Αβρανάς, Γιώργος Νανούρης..Ο Γιώργος πάει σύννεφο..
Κυριακή των Βαίων σήμερα και τραγουδάω ακόμα το Hosanna Hey Sanna Sanna Sanna Ho.. από τότε που η μητέρα μου με είχε πάει στο καλύτερο μιούζικαλ όλων μου των εποχών Jesus Christ Superstar. Μου είπε, να , αυτό ειναι η ζωή του Χριστού παιδί μου. Και έληξε το θέμα της θρησκείας σπίτι παρότι λιβανίζουμε πάντα για το κακό το μάτι. Κοιτάω το παιδί μου που κάθεται ήσυχο και προσπαθεί να κοιμηθεί και θέλω να το φάω ζωντανό από λατρεία. Ξέρω πως όταν πατήσω το πόδι μου σπίτι θα πεθάνω από τη σκόνη. Ξέρω πως θα φορέσω τα γάντια και θα αρχίσω τη φασίνα ξανά μανά. Ο μεγάλος και η τάξη δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Επίσης αν και προειδοποιώ πως θα πάω καιρό πριν μοιάζει μάταιο αφού είναι λες και τον πήρα από κάτω από την εξώπορτα να του κάνω έκπληξη. Σκόνη και σεντόνια απλωμένα παντού, αλ τσαντίρ ιν λάντον!
Θα πάω να πιώ κάτι δίπλα στο κανάλι τoυ Little Venice. Θα δω και το Jungle Book στο σινεμά. Πρέπει να αντισταθώ στα χάμπουργκερ του Waterway γιατί με έχει πάρει από κάτω..Ομως..Η ζωή είναι ωραία. Οι αναμνήσεις ακόμα ωραιότερες. Κάθε μέρα πλαθω αναμνήσεις και αγωνίζομαι να περιτριγυρίζομαι από φωτεινά και εμπνευσμένα άτομα με καθαρή ενέργεια..
Αφιερωμένο σε όλες τις φίλες που με βρίσκουν στο δρόμο, στις τουαλέτες των μπαρς, παντού και μου λένε πως με ακολουθούν , με αγαπάνε και είμαι πολύ πιο αδύνατη από την τηλεόραση..
Σχόλια για αυτό το άρθρο