ΤΩΡΑ |
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα… Τίτλος θρυλικής καραμελό ταινίας του Φώσκολου που όποτε τη βλέπω βαλαντώνω στο κλάμα. Ειδικά εκεί που ακούγεται το τραγούδι “άναψε καινούργιο μου φεγγάρι, φώτισε το έρημο στενό, φώτησε να ’ρθει το παλληκάρι, τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ”. Θυμάμαι να το τραγουδάμε με το Νικόδημο σε ένα περιστερώνα που μέναμε στη Μύκονο για να ξεχάσουμε το κρύο νερό.
Το κρύο νερό ήρθε. Και σε μένα και σε άλλους πολλούς που δυστυχώς διέγραψα τα ονόματά τους από την ατζέντα μου γιατί δεν υπάρχουν πια. Και το μελό το αγαπάω, οι μισοί μου φίλοι με λένε drama queen και δεν έχουν άδικο. Όμως σε αυτή την υπόθεση, του AIDS και της εξομολόγησης μου, το μελό δεν χωράει. Δεν έχει λόγω ύπαρξης. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη στη ζωή, το θολωμένο σου βλέμμα όταν ξυπνάς με τσιγάρο και βλέπεις τον ουρανό. Και οι υποσχέσεις που αυτός ο ουρανός μπορεί να σου δώσει.
Γράφω αυτό το κείμενο κινδυνεύοντας να γίνω κουραστικός, ολοκληρώνοντας Cosmopolitiκα μια ιστορία χαρμολύπης και υπόσχεσης ζωής. Αφ’ ενός γιατί μου αρέσει να γράφω στο Cosmopoliti, αφ’ ετέρου γιατί η αφέντρα του club μαντάμ Χριστίνα μου το ζήτησε, μου ζήτησε και μια συνέντευξη την οποία κότεψα να τη δώσω κι είπα να το ισορροπήσω έτσι. Κοσμοπολιτισμός ξέρεις τι σημαίνει φίλε; Aυτό που μου είπε η Χριστίνα όταν διάβασε τα νέα. “Κουλάρισε, σιγά το θέμα, όσοι σε αγαπάνε θα σε αγαπάνε. Όσοι δε σε γουστάρουν θα βρουν ακόμα μια αφορμή, that’s the name of the game”.
Αγαπώ αυτούς που με αγαπάνε όπως η Χριστίνα και ειλικρινά αποφάσισα να μην έχω κανένα πρόβλημα με όσους δεν. Δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου. Κοινοποίησα ένα προσωπικό μου δεδομένο όχι για λύπηση ή μπράβο. Το έγραψα όπως θα έγραφα “χτες έφαγα μακαρόνια”. Σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, σίγουρα όχι τόσο ευχάριστο όσο μια ωραία μακαρονάδα, αλλά υπαρκτό. Το έγραψα για να σταματήσει ο φόβος, ο ρατσισμός και η παραπληροφόρηση. Γιατί μπορεί η Χριστίνα να κοσμοπολίζεται στο σάιτ της, αλλά γνωρίζει πολύ καλά και διαθέτει την ευαισθησία να γνωρίζει ότι ακόμα κι αυτό, το AIDS εννοώ, είναι Κοσμοπολίτικο.
Δώσε εσύ την ερμηνεία στη λέξη “κοσμοπολίτικο”. Δεν συνδέεται πάντα με το τι φόρεσε η σταρ ή το τι έγινε στα παρασκήνια. Και σίγουρα μπορεί να ακουστεί ως και προσβλητικό για ανθρώπους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Όμως τα πεζοδρόμια τα αδειάζεις όχι μαζεύοντας τους ανθρώπους σε κλούβες αλλά δείχνοντάς τους ότι έχουν δικαίωμα στη χαρά και μπορούν να προβάλλουν άρνηση στο φόβο.
Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι πολλοί από σας θα μου πείτε πως συνδέω ένα τέτοιο θέμα με τον κοσμοπολιτισμό. Η απάντηση μου είναι πάρα πολύ απλή και έτοιμη. Σιχαίνομαι τη μιζέρια και την εκμετάλλευση τέτοιων θεμάτων σαν φτηνό μελόδραμα. Η ζωή είναι σινεμά ακόμα κι όταν κυλιέσαι στα πατώματα. Θέμα οπτικής είναι. Και δεν χρειάζεται επειδή εσύ ζεις το δράμα σου να καταριέσαι την ευμάρεια κάποιου άλλου. Πολλοί από τους οποίους, χωρίς να το γνωρίζεις είναι επίσης φορείς του HIV και έχουν συνεισφέρει οικονομικά και όχι μόνο στον πόλεμο.
Ναι, όντας κομμουνιστής (η Χριστίνα θα πάει κομμωτήρτιο μετά από αυτό) ούτε εγώ έχω μεγάλη συμπάθεια στους κοσμικούς αλλά αυτό είναι μάλλον μια παιδική ασθένεια που πρέπει να την περάσω. Έχω περάσει υπέροχες στιγμές μαζί τους όσο και με 20χρονα στην πλατεία πίνοντας μπύρες από το περίπτερο. Γενικά και χαίρομαι που το λέω, μάλλον έχω περάσει μια υπέροχη ζωή. Με πολύ πόνο, φόβο και HIV αλλά ίσως γι αυτό να είναι υπέροχη.
Το AIDS δε με σκότωσε. Με ξαναγέννησε. Μπορεί όχι όταν μου συνέβη αλλά τώρα που μιλάω γι αυτό. Μου έδωσε επιλογές που πιθανότατα να τις είχα κάνει εντελώς λάθος. Μου έδωσε πόνο που έγινε χαρά. Φίλους που μπορώ να αγκαλιάσω και να κλάψω πάνω τους. Κοσμοπολιτισμός δεν είναι μόνο τα διαμάντια και το κόκκινο χαλί. Είναι το πως μπορείς να μετατρέψεις την πληγή σου σε ένα πάρτι χαρμολύπης, χωρίς να χάσεις την ομορφιά σου. Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Αυτός είναι ο κανόνας και δυστυχώς από αυτόν δεν ξεφεύγει κανένας. Aπό το AIDS όμως πλέον δεν πεθαίνεις. Και ίσως ήρθε ο καιρός να βάλεις τα καλά σου, να βγεις έξω και να φλερτάρεις. Σαν γνήσιος Κοσμοπολίτης.
Γιατί Κοσμοπολίτης είναι αυτός που είναι πολίτης του κόσμου, με ότι ο κόσμος κουβαλάει μέσα του, καλό ή κακό. Ο Κοσμοπολίτης, απλά θα χαμογελάσει, θα πιει ένα ποτήρι κρασί, θα χαρεί που ζει και θα κάνει ότι μπορεί για να χαίρονται και οι άλλοι γύρω του. Είτε σε ένα πρεστιζάτο club, είτε σε μια πλατεία με μπύρα και σκισμένο τζιν. Με το HIV να είναι απλά μία από τις χαρακιές που όλοι αποκτάμε στα μάγουλά μας όσο μεγαλώνουμε. Χωρίς καμία ντροπή. Ίσως μια δικαιολογημένη λύπη κοιτάζοντας τον αφρό της σαμπάνιας που πίνει, σε σχέση με τον αφρό των ημερών. “Aναψε καινούργιο μου φεγγάρι…”
Σχόλια για αυτό το άρθρο