ΤΩΡΑ |
Η 24η Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 1984 έπεφτε Δευτέρα, ο Όργουελ δεν είχε ακόμη επαληθευτεί,του πήρε άλλα 30 χρόνια. Τι κι αν ήταν Δευτέρα, Σάββατο ή Τετάρτη,τα κλαμπ ήταν γεμάτα στην παραλιακή 7 μέρες την εβδομάδα. Μια και την επόμενη μέρα θα γιόρταζα τα 27 μου χρόνια, είπαμε αφού χθες είμαστε σε κλαμπ και θα πάμε πάλι αύριο και μεθαύριο, ας τρέξουμε στην Μπομπονιέρα της Κηφισιάς να δούμε ένα ’70ς κλάσικ του Dario Argento. Η Κηφισίας διαπλατύνεται από μία σε τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, τα Βόρεια Προάστια περνούσαν χρόνια ταλαιπωρίας. Τα έργα ήταν στο τέλος τους, είχε μείνει το κομμάτι Μαρούσι-Κηφισιά. Σ΄αυτό το ύψος υπήρχαν δύο λωρίδες με άσφαλτο και η αριστερή πιο χαμηλά με τρύπες και χαλίκια. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για τους οδηγούς, ειδικά της μοτοσυκλέτας που αγαπούσαν τα γκάζια. Δεν φτάσαμε ποτέ στον κινηματογράφο, αντί για μπομπονιέρα είδαμε τον ουρανό σφοντύλι, ευτυχώς για λίγο και ευτυχέστερα δίπλα στο ΚΑΤ.
Στις δύο μέρες της νοσηλείας η κατά φαντασίαν νοσοκόμα μου ήταν η Sade και η θεραπεία μου, ήταν όλα τα τραγούδια του πρώτου της άλμπουμ ‘Diamond Life’, συνέχεια κολλημένα στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια. Την πρωτοακούσαμε στο εβδομαδιαίο meeting της C.B.S. , σημερινή SONY-BMG, το Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς στο πρώτο της single “Your Love Is King”. Σε όλους άρεσε, αλλά κανείς δεν έσκισε τα ρούχα του και δεν υπήρχε διάθεση να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα που η αγορά των singles ήταν έτσι κι αλλιώς νεκρή. Είχαμε ψωνιστεί για τα καλά με τα σούπερ στερεοφωνικά και τα άλμπουμ. Όμως το καλό το παλικάρι εκτός από άλλο μονοπάτι, ήξερε και τις πιθανές αντιδράσεις και αποφάσεις, γι’ αυτό και έκρυβε άσο στο μανίκι.
Η μαμά CBS του Λονδίνου είχε στείλει ήδη βιογραφικό με δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες κι ακόμα καλύτερα, η βίβλος των ’80ς, το περιοδικό Face, είχε δημοσιεύσει συνέντευξη της με μια εκπληκτική φωτογράφιση. Έριξα τον άσο στο τραπέζι μεταφέροντας και στοιχεία του βιογραφικού της, δίνοντας την υπόσχεση για εξασφαλισμένη δημοσιότητα. Δεν μου αρνήθηκαν, με εμπιστεύτηκαν κι άρχισε το πανηγύρι. Πραγματικά, όλος ο Τύπος την υποστήριξε μέσα από ένα βομβαρδισμό φωτογραφιών και δελτίων τύπου, το Μουσικόραμα έπαιξε και τρεις φορές το βίντεο, το τραγούδι το έπαιξαν δυο-τρεις ραδιοφωνικοί παραγωγοί της ΕΡΤ, κυρίως γιατί μπήκε στο Βρετανικό Τοπ 10, στο νούμερο έξι, που επηρρέαζε όπως και το Αμερικανικό πάρα πολύ και τα μέσα ενημέρωσης και το αγοραστικό κοινό. Στα Αθηναϊκά κλαμπ, οι djs σνόμπαραν εντελώς τα singles και μάλιστα ελληνικής κοπής, άρα δευτεράντζα. Στα δισκάδικα της ελληνικής επικράτειας έμεινε στο ράφι, οι πωλήσεις δεν ξεπέρασαν τις μερικές εκατοντάδες, το publicity δεν αρκούσε και δεν ήταν αρκετές οι κινήσεις αφού δεν γίνεται να ποντάρεις (και) στην εμφάνιση και να κυκλοφορεί ‘γυμνό’, χωρίς το αυθεντικό του εξώφυλλο.
Μαύρο Πάσχα με βρήκε, είχα εκτεθεί, τσιμουδιά μες στην εταιρία για την Sade όσο περνούσε ο καιρός. Ανακοινώνεται η κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ από την Αγγλία. Μόκο και πάλι αλλά το καρδιοχτύπι ξαναγύρισε, λες να μου δοθεί ευκαιρία να δικαιωθώ; Αρχές Ιουνίου ταξιδεύω στο Λονδίνο για μια συναυλία του Billy Joel και άλλων, συνεντεύξεις και ενημέρωση. Στα κεντρικά της CBS, ένας καλός συνάδελφος με ρωτάει για τις ανάγκες μου, με γεμίζει φωτογραφίες της, μια ντουζίνα slides και μου χαρίζει ένα από τα πρώτα αντίτυπα του ‘ Diamond Life’ με λευκή ετικέτα, δύο μήνες πριν κυκλοφορήσει στην αγορά. Τι βάσανο Θεέ μου! Να έχεις το δίσκο αλλά να μην έχεις στερεοφωνικό να τον ακούσεις! Μετρούσα τις μέρες της επιστροφής και φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας στην Αθήνα, ήταν να το ακούσω μες τα μαύρα μεσάνυχτα. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, πήγα στο γραφείο γνωρίζοντας όλο το άλμπουμ απέξω κι ανακατωτά. Τώρα είχα υπερσύγχρονο εξοπλισμό, κανείς δεν είπε όχι στην κυκλοφορία αλλά και πάλι μαζεμένα, τόσο που η ελληνική κοπή είχε άθλιο μονό εξώφυλλο αντί του υπέροχου αυθεντικού διπλού.
Στην Ευρώπη κυκλοφόρησε 16 Ιουλίου, στην Ελλάδα καμιά δεκαριά μέρες μετά. Η υποδοχή ήταν …καλή, αφού μέσα σε δύο μήνες είχε πέσει πολύ ψηστήρι στα ΜΜΕ, συνεχόμενες δημοσιεύσεις είχαν δημιουργήσει αυτό το ‘κάτι’ μεγάλο που έρχεται. Μαζί με τον Τύπο, έπαιζε στα καλοκαιρινά μπαρ τα φανταστικά slow τραγούδια του δίσκου για το πρώτο μέρος της νύχτας, πριν αρχίσουν οι χοροί. Το Smοoth Operator το ακούγαμε παντού πολύ πριν κυκλοφορήσει το single στην Αγγλία, πόσο μάλιστα στην Αμερική. Τα μισά τραγούδια έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όλοι μιλούσαν για την Sade, οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν! Κι έτσι φτάσαμε στις 24 Σεπτεμβρίου να απολαμβάνω το σουξέ της, λες και ήταν συγγενής μου και βεβαίως όλοι αναγνώριζαν την επιμονή μου και τη σκληρή δουλειά μου στην εταιρία. Φυσικά και καμάρωνα, ήταν η πρώτη μου επιτυχία στη δισκογραφία που μου άνοιγε πόρτες.
Γυρίζω πίσω στο δυστύχημα. Επιστρέφω μπαταρισμένος, κουτσαίνοντας και με σορτς στο γραφείο ( μεγάλο θράσος και έγκλημα για τα ’80ς το σορτς ) την Πέμπτη 27 και μαθαίνω για το άλλο δυστύχημα που μου έκρυβαν. Στα γραφεία της εταιρίας είχε φτάσει την ένα Telex ( αρχαία μέθοδος επικοινωνίας) που έγραφε: η τραγουδίστρια μας Sade γυρίζει στο Λονδίνο από τις διακοπές της –κάπου στη Μέση Ανατολή- και κάνει στάση για ένα βράδυ στην Αθήνα. Θα μείνει στο ξενοδοχείο Ledra Marriott και θα ήθελε να δειπνήσει με την ομάδα του διεθνούς ρεπερτορίου. Συνεντεύξεις, φωτογράφιση κτλ δεν θα γίνουν. Επικοινωνήστε το Σάββατο μαζί της για τις λεπτομέρειες. Έγινα ένα με το πάτωμα, το οποίο έγινε η ταφόπλακα μου αφού ο διευθυντής του τμήματος μου, μου απαγόρευσε να πάω λόγω μη αξιοπρεπούς εμφάνισης!
Τι κι αν παρακάλεσα, τι κι αν είπα ότι θα φορέσω φαρδιά παντελόνια και πουκάμισο, τι κι αν έκλαψα με λυγμούς στο κλειστό γραφείο, αυτός ανένδοτος. Σάββατο βράδυ εκείνοι έτρωγαν μαζί, ενώ εγώ έτρωγα τις σάρκες μου στο σπίτι. Τη Δευτέρα δεν είχαν τίποτα ιδιαίτερο να μου μεταφέρουν, ούτε από την ομορφιά τους θαμπώθηκαν, ούτε από την προσωπικότητά της ενθουσιάστηκαν. Μόνο που ο ίδιος ο διευθυντής, μου είπε ότι με συζήτησαν, το πόσο ήμουν τρελός μαζί της ( κι ίσως τη δουλειά που είχα ρίξει). Χάλια! Και κάνω και τη μεγαλειώδη γκάφα να πω σε ‘παράγοντα’ της showbiz, τα της αστραπιαίας επίσκεψης-στάση της στην Αθήνα. Αυτός το μεταφέρει μισό και παραποιημένο στον Άρη Δαβαράκη που έγραφε ό,τι του σφύριζαν σε μια ‘κοσμική’ στήλη στην Απογευματινή. Αυτά που έγραψε ήταν ένας λίβελλος για τον άχρηστο Publicity Μanager της C.B.S. που δεν μας ειδοποιήσε εμάς τους δημοσιογράφους να γνωρίσουμε τη νέα τραγουδίστρια.
Φυσικά και του έγραψα επιστολή διαμαρτυρίας τονίζοντας ότι δεν ήρθε για promotion. Δεν ήθελε κύριε να συναντήσει κανέναν. Αλλά και ο Δαβαράκης όπως όλοι οι δημοσιογράφοι στο μεγάλο ‘μπουμ’ των ’80ς περιοδικών, ελάχιστη σχέση είχαν με την πραγματικότητα, τις δισκογραφικές εταιρίες τις ήθελαν δούλες. Μετά από μερικές μέρες έκανε μια νύξη, όπως πληροφορήθηκα, ο αρμόδιος Τύπου ήταν άρρωστος με πυρετό, γι’ αυτό δεν συναντήσαμε την Sade. Τι να του πεις… δεν ήθελε να καταλάβει και να παραδεχτεί ότι το λάθος ήταν δικό του.
Ο Οκτώβρης με βρήκε πληγωμένο από όλες τις μεριές, τα τραύματα του ατυχήματος επουλώνονταν, όμως μέσα μου δεν ξεπέρασα ποτέ το γεγονός ότι δεν συνάντησα την Sade, τόσο που ήθελα να φύγω άρον άρον από μια εταιρία που δεν με ένιωθε. Κάπου στο τέλος Οκτώβρη –πριν την επέτειο- έρχεται ένα γράμμα στο γραφείο, αποστολέας η Sade.
Περιείχε ένα αυτόγραφο και μια καρτ ποστάλ με τον Louis Armstong με ευχές για περαστικά και άλλα. Έκτοτε το θέμα έκλεισε, κι όσο τα χρόνια και οι δεκαετίες περνούν, έχοντας αυτό το θησαυρό από ένα ζωντανό μύθο της μουσικής, λέω μήπως ήταν καλύτερα που δεν βρέθηκα εκείνο το βράδυ μαζί της. Κέρδισα περισσότερα!
Σχόλια για αυτό το άρθρο