ΤΩΡΑ |
Ο Βασίλης Μπουζιώτης –για τους φίλους Μπουζ– γνωρίζει το όριο ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, στο χαριτωμένο και την κακοήθεια. Με μεγάλες συμπάθειες -και μικρές αντιπάθειες- στο χώρο, στηρίζει και υποστηρίζει τους καλλιτέχνες εδώ και τριάντα χρόνια, παθιάζεται με τους ταλαντούχους, πατάει delete στους καβαλημένους και η αδρεναλίνη του χτυπάει κόκκινο, όταν σκάει αποκλειστικό, είτε για την Απαγορευμένη ατζέντα στο enikos.gr, είτε για την Κυριακάτικη Real News. Θα μπορούσε να γράψει πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια για όσα έχει ζήσει και εξακολουθεί να ζει μέσα στο θεατρικό χώρο, με άπειρες συνεντεύξεις και πολύ τρέξιμο στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Κάποια στιγμή, ίσως τον πείσουμε να το κάνει. Προς το παρόν, αποκαλύπτει κι αποκαλύπτεται από το Α ως το Ω.
Αλίκη Βουγιουκλάκη: μεσάνυχτα και κάτι στο σπίτι της στη Στησιχόρου με την Ζωή Λάσκαρη. Μας άνοιξε η ίδια, τελείως άβαφη, με μια ρόμπα. Ήταν γλυκιά, περιποιητική, όλο κάτι μας έφτιαχνε στην κουζίνα. Τι χιούμορ και τι αυτοσαρκασμός! Η ώρα περνούσε…
Βουγιουκλάκη: παραμένω στην Αλίκη. Με «σκάναρε», με τάισε τούρτα και λίγο μετά, που πήρε «μήνυμα»από την Ζωή ότι είμαι εκεί ως φίλος και μόνο, φώναξε τον Κώστα Σπυρόπουλο από μέσα. Του ζήτησε να μας διαβάσει ένα κωμικό κείμενό του. Εκείνος άλλαζε τόνους, φωνές. Εκείνη…κρεμόταν από τα χείλη του και καμάρωνε. Έλιωνε από έρωτα. Αυτό ξεχωρίζω από την Αλίκη και τις πρόβες στο Γλυκό πουλί της νιότης.
Γιώργος Κιμούλης: έπαιζε στο Χιτ με τον Χορν. Σάρωνε τη σκηνή και ο Χορν είχε μια ορθάνοιχτη αγκαλιά για αυτόν. Ταλεντάρα! Κρατάει χρόνια ο έρωτάς μας. Σημαντικός Θεατράνθρωπος. Με το Θήτα κεφαλαίο…
Δηλητήριο: «παίζει»πολύ στο χώρο. Όπως «παίζουν»και οι «λυκοφιλίες». Αν έγραφα για όσα έχω ζήσει τόσα χρόνια, θα ήθελα σίγουρα …πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια. Αυτό το «Μην μου μιλάς για αυτό το τίποτα»που δίνει τη θέση του σε φιλιά και «αγαπούλα μου πόσο σ’ αγαπώ», το βλέπω σε καθημερινή βάση.
Επίδαυρος: παιδί με πρωτοπήγε η μαμά μου. Δέος. Όρνιθες, Πέρσες και Βάκχες.Του Κουν. Τον γνώρισα μετά στον ιστορικό «Λεωνίδα». Μια μεγάλη αγκαλιά. Σαράντα χρόνια πάω κάθε χρόνο, πολλές φορές. Άλλες νιώθω μια «απογείωση», άλλες πλήττω μέχρι θανάτου.
Ζούσαμε: ένα δράμα στην Επίδαυρο στα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να γράφω… Τέλειωνε η παράσταση κι έπρεπε μέσα σε ελάχιστη ώρα να δώσουμε το ρεπορτάζ από δύο σταθερά τηλέφωνα που υπήρχαν σε ένα δωματιάκι στο Ξενία -όχι, δεν υπήρχαν τότε κινητά, ούτε laptop.
Ηθοποιός: σημαίνει φως,αλλά πολλοί το… βραχυκυκλώνουν το σύστημα νομίζοντας ότι αν δεν γράψεις καλά για αυτούς, τους μισείς και είσαι…βαλτός απ’τον «εχθρό». Έχω λυπηθεί, πικραθεί, τσακωθεί άγρια με κάποιους που ανήκουν στην κατηγορία αυτή και μετά πάτησα το υπέροχο delete.
Iτιά, Ιτιά: λουλουδιασμένη. Μα τι να βάλω στο γιώτα; Ικεσία; Ικετεύω-όχι ποτέ δεν… ικετεύω για να πάρω αποκλειστικά, αλλά θα το αποκαλύψω κάνω σκηνές και απειλώ να…κρεμαστώ (γέλια) αφήνοντας σημείωμα «έφταιξε ο τάδε γιατί έχασα αποκλειστικό»
Καραμπέτη: έρωτας ζωής. Τον καιρό που δεν έδινε συνεντεύξεις -ακόμα είναι κάτι που το κάνει με το ζόρι- και μου έκανε «δώρο»τις πρώτες αποκλειστικές, τις της άφηνα σε ένα φάκελο στο «Ανοιχτό Θέατρο». Έχω ακόμα μικρές σημειώσεις – επεμβάσεις. Τελειομανής
Λάκης Λαζόπουλος: έχουμε περάσει από τα σαράντα κύματα. Στο ξεκίνημά μου, άνοιξε την αγκαλιά του. Αποκλειστικές συνεντεύξεις ενώ ήμουν…ψάρι, ξενύχτια στην Παιανία για τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, επιστροφή με το αυτοκίνητό του χαράματα με γέλια και πειράγματα, εξομολογήσεις-καρδιάς, αλλά και δάκρια για την Αλίκη. Δεθήκαμε πάρα πολύ…
Μανούρες: έγιναν πολλές με τον Λάκη. Με στήριξε και τον στήριξα. Μου έλεγε για το Έθνος πράγματα τολμηρά κι ήταν σίγουρος πως…θα μου τα κόψουν. Αν γίνει λογοκρισία θα φύγω, του έλεγα και το εννοούσα. Δεν τα έκοψαν. Έστελνε σοκολατάκια με τρυφερά σημειώματα. Έπειτα μπήκαν «ενδιάμεσοι», ήρθαν εντάσεις, εξαφανίστηκε σε Τσαντίρια.
Νύχτα: στο Rock & Roll -ναι,παραμένω στον Λάκη. Εγώ με τον ΑλέξανδροΡήγα -απόλυτο κολλητό μου τριάντα χρόνια τώρα-, εκείνος με την παρέα του. Αμηχανία, χαμόγελα, σιωπή. Είχε χάσει τη μαμά του. Του έσφιξα το χέρι… Ήξερα τη λατρεία του για την Λιλίκα κι είχα δει πόσο τον λάτρευε. Έπειτα έφυγε η δική μου μαμά…
Ξενύχτησα: πολλά βράδια με τον Αλέξανδρο Ρήγα. Ξεκινήσαμε μαζί. Ήταν στη σχολή του Εθνικού -θυμάμαι τις εξετάσεις τους με Άλκι Κούρκουλο, Κώστα Κόκλα, ενώ εγώ άρχισα να γράφω -σχολή κινηματογράφου και δημοσιογραφίας παράλληλα-. Όνειρα, πρώτα χαστούκια, επιτυχίες, νίκες και ήττες, έρωτες, γκρίνιες, χωρισμοί, αρρώστιες- μαζί και στα πιο δύσκολα. Είναι ωραία να’χεις συνοδοιπόρους. Αγαπώ το πάθος του πολύ.
Οκνηρός: δεν υπήρξα ποτέ. Μια ζωή με θυμάμαι να τρέχω. Με πάθος. Με λύσσα. Με αγάπη για τη δουλειά. 30 χρόνια από τότε που ξεκίνησα κι ακόμα η αδρεναλίνη …χτυπάει κόκκινο όταν σκάει αποκλειστικό
Πορώνομαι: με κάποιους ηθοποιούς -απ’τη Λαμπέτη που γνώρισα όταν ήμουν 13 ετών και μου έδωσε το αυτόγραφο: Στον Βασίλη που αγαπάει το θέατρο και που φυσικά τον αγαπάω κι εγώ, μέχρι τα νέα ταλέντα που… σκάνε στο χώρο. Ωραίο που’ναι το ταλέντο!
Ρούλα Πατεράκη: οι σουρεάλ δημιουργοί είναι η αδυναμία μου. Ο Λευτέρης Βογιατζής, η Ρούλα, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Η τρέλα τους μου «πάει»πολύ…
Σταμάτης Κραουνάκης: ήμουν παιδί στο εξοχικό μας στη Σαρωνίδα. Πρώτα μπήκε το γέλιο του, μετά αυτός. Φίλος της μαμάς μου.Είχε κάνει τα Σκουριασμένα χείλη με την Μοσχολιού. Έκτοτε είμαι φαν κλαμπ του και τον καμαρώνω. Μεγάλη καρδιά. Και τα καλύτερα «βρώμικα»-λατρεία!
Τζένη Καρέζη: την θυμάμαι στον Λεωνίδα του Λυγουριού στην πρώτη παράσταση του Κωνσταντίνου της. Άρρωστη ήταν, μα πόσο εκτυφλωτικά όμορφη. Έλαμπε από χαρά… Μικρός έφτιαχνα άλμπουμ με φωτό της.
Υστερικοί: ηθοποιοί-σκηνοθέτες υπάρχουν πολλοί. Καβαλάνε καλάμι, αντί να χαρούν το ταλέντο τους και τρώνε τα μούτρα τους αργά ή γρήγορα. Όλα γυρίζουν μπούμερανγκ. Πάντα
Φασουλής: από τα σαράντα κύματα κι εμείς. Πληθωρικό ταλέντο, πληθωρικό πλάσμα-μια φωτιά. Απ’το Ελεύθερο δεν τον χόρταινα, έως και τον Μπαμπά του. Δύσκολος, δύσκολος κι εγώ, τον καταλαβαίνω! «Χάνομαι»κάθε φορά που συζητάμε. Ακόμα κι όταν σκοτωνόμαστε το κάνουμε με στιλ.
Χαραλαμπόπουλος: ήταν σε μια θεατρική ομάδα που πήγα γκεστ. Μαθητής ήταν-στο σχολείο ακόμα. Κωμική φλέβα-κι όχι μόνο. Ο «έρωτάς»του με τον «αιρετικό»Κακλέα είναι θαυμαστός.
Ψέμα: δεν θα σου πω. Μου αρέσουν πολύ οι ταλαντούχοι άνθρωποι που μπορούν να μου…κεντρίσουν -άλλη λέξη θέλω, αλλά δεν θα την πω- το μυαλό. Μουτούση, Φιλιππίδης, Μαρκουλάκης, Λιγνάδης, Κακλέας, Ράντου, Πετρόπουλος, Καρύδη ,Σερβετάλης, Ρώπα-.
Ω: τι ωραία! Τα κατάφερα να ολοκληρώσω το Από το Α ως το Ω. Χριστίνα, σ’ευχαριστώ.
Σχόλια για αυτό το άρθρο