Οι αποφάσεις έρχονται και παρέρχονται, οι αξίες είναι που μένουν. Η Χριστίνα Πολίτη επενδύει σε αυτές.
Με θυμάμαι νεότερη, να γράφω για σοβαρές αποφάσεις και καινούργια ξεκινήματα στην αρχή κάθε χρονιάς, κάτι σαν τη συνάδελφο Carrie στο Sex and the City όταν κατέγραφε τις σκέψεις της περιμένοντας τον Mr Big. Τότε που φορούσα slingbacks και μαύρα καλσόν και περίμενα την απόλυτη σχέση με mood femme fatale, κάνοντας μεγάλα όνειρα γενικά και ειδικά. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει και με όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε, με όσα έχουμε χάσει και χάνουμε, είναι κάπως σαν να ξεκινάμε κάθε φορά από ένα ground zero, με αποτέλεσμα τα resolutions του τύπου «φέτος θα μείνω μακριά από τοξικούς ανθρώπους» και άλλα ηρωικά να ακούγονται κλισέ και ανούσια. Βρίσκομαι επίσης σε μια ηλικία που έχω εφαρμόσει πολλές αποφάσεις -αφήνοντας πολύ περισσότερες στην άκρη-, οπότε το ερώτημα είναι: έχει καμιά σημασία να τις καταγράφεις. Δεν ξέρω, θα κάνω όμως μια λίστα με αυτά που, ενδεχομένως, θα συνιστούσαν τη δική μου λίστα για το 2023. Έχουμε και λέμε: Διατροφή και γυμναστική κάνω συνέχεια. Σώμα ακορντεόν με οκτώ κιλά πάνω-κάτω ανά εξάμηνο. Πρέπει επομένως να πείσω τον εαυτό μου να αντιμετωπίζω και πάλι τη ζυγαριά κάθε πρωί και να βάλω το περπάτημα στη ζωή μου, γιατί τα τριγλυκερίδια είναι οριακά.
Ο σκύλος μου ο Ράφα δεν βοηθάει καθόλου, γιατί σαν κακομαθημένο παγκ περπατάει πολύ αργά, πιτσιλώντας κάτι ενδιαφέρον ανά τετραγωνικό μέτρο, κι εγώ, ως σκλάβα του, τον ακολουθώ πιστά γιατί είναι το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που δεν μου ζητάει κάτι, δεν με έχει στην πρίζα. Οι μαμάδες εφήβων και άνω που προσέχουν αντίστοιχα τις δικές τους μαμάδες σαν παιδιά τους, με καταλαβαίνουν.
Πρέπει να εγκαταλείψω το look με τις φόρμες –με βολεύει, δεν μπορώ να πω-, να αφήσω στην άκρη το παπούτσι-φετίχ μαύρη φελούκα και να γίνω πιο Χριστίνα της εποχής femme fatale. Να σετάρω τα ρούχα μου -γιατί όχι να πουλήσω και κάποια στο Vestiaire Collective- και, βέβαια, να χωρέσω πάλι σε αυτά! Γι’ αυτό πρέπει να ξαναρχίσω την πρωινή αστάνγκα γιόγκα με την Ελευθερία Λαγουδάκη στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης – μου είχε κάνει πολύ καλό και η τεμπελιά στο κρεββάτι με τον Ράφα να ροχαλίζει δίπλα μου πρέπει να πάρει τέλος.
Στο σπίτι, τώρα, πρέπει να ανοίξω επιτέλους τα τεράστια κουτιά που εμποδίζουν την είσοδο εδώ και δύο χρόνια και να κρεμάσω στο σαλόνι μου τα τρία θεϊκά φωτιστικά που έχουν μέσα και τα έφερα από το Κάιρο. Πρέπει επίσης να αγοράσω καινούργια σερβίτσια. Τα κουτάλια θα μου μείνουν στο χέρι. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί ψιλοχάλασαν τα scoff του 1988. Υπάρχουν κι άλλα: πρέπει να σταματήσω να αντιμετωπίζω τα παιδιά μου σαν μωρά και να τους κάνω όλα τα χατίρια. Ειδικά τον μικρό, τον φαντάζομαι με τα μπουκλάκια όταν ήταν δύο ετών και του συμπεριφέρομαι αντίστοιχα στα 15 του και αυτό είναι κάπως γελοίο.
Μετά τα «πρέπει», ας περάσουμε στα «θέλω». Ονειρεύομαι ταξίδια, όπως αυτό που έκανα το φετινό καλοκαίρι στα Cotswolds στις εξοχές της Αγγλίας, που με αναζωογόνησε τρομερά.
Επίσης να βρω χρόνο και δωμάτιο για 4-5 ημέρες στο θρυλικό ξενοδοχείο Old Cataract στο Ασουάν και να μπορέσω να πάω με τον μικρό μου γιο στη Νότιο Αμερική. Να καταφέρω να επισκεφτώ ξανά τον Κωνσταντίνο Κακανιά στο LA και το καλοκαίρι να πείσω τη μητέρα μου να αφήσει για λίγο τα αδέσποτα γατιά της Ακρόπολης στη Σμαράγδα Καρύδη και να έρθει μαζί μας στην αγαπημένη της Κρήτη. Θέλω επίσης να περάσω αρκετό καιρό με τη νονά μου, την Ελένη, κάθε χρόνο και πιο πολύτιμη για μένα, πάντα η καλύτερη συντροφιά στα δύσκολα.
Θέλω, τέλος, να βάλω μπρος το βιβλίο που χρόνια ετοιμάζω στο μυαλό μου. Μάλλον είμαι ακόμα νέα για μια αυτοβιογραφία -που δεν θα ενδιέφερε και κανέναν άλλωστε-, αλλά νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον ένα ανάγνωσμα με πικάντικα ενσταντανέ από τη ζωή μου. Ή, καλύτερα, από τις πολλές ζωές μου, γιατί έχω υπάρξει διαφορετικές γυναίκες, σε διαφορετικές χώρους και με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους – κάτι σαν την Μπαμπούσκα, αλλά να γίνομαι από μικρή μεγάλη και όχι το αντίθετο, όπως εκείνη.
Ας έρθουμε τώρα και στην ουσία των πραγμάτων. Που είναι ότι στη ζωή δεν έχουν σημασία τα new years resolutions αλλά οι αξίες. O χρόνος είναι αδυσώπητος, περνάει αργά μόνο την ώρα της γυμναστικής ή μέσα στο αεροπλάνο. Rolling Stones κυλούν με ταχύτητα φωτός σαρώνοντας στόχους χωρίς νόημα. Να, λοιπόν, ένας στόχος που θα ήθελα να θέσω για τη νέα χρονιά: να πω στις νεαρές φίλες μου να μη χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους επενδύοντας σε πράγματα που δεν αξίζουν, να τους επαναλάβω τη σοφή συμβουλή του πατέρα μου να είναι ανεξάρτητες, να έχουν αυτοπεποίθηση, να καταπιαστούν με μια δουλειά που τους αρέσει, να μην κυνηγάνε αυτούς που τους απορρίπτουν, να μην κλαίγονται, να μη βάζουν νερό στο κρασί τους. Κάτι που θα κάνω κι εγώ, σας διαβεβαιώνω. Δεν θα συρρικνώνομαι πια για να χωρέσω σε ένα μικρονοϊκό σύμπαν, αλλά θα βάζω και μπουρλότα για να μεγαλώσει ο υγιής χώρος. Last but not least: θα ανέβω στο πατάρι για να ξεδιαλύνω τα αρχεία μου. Δέκα χρόνια από τη μετακόμισή μας στην Πλάκα δεν έκανα τίποτα. Ναι, μάλλον αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω τη νέα χρονιά!
Σχόλια για αυτό το άρθρο