”Ίσως έρθουν κάποτε δροσερότερα καλοκαίρια..” Έτσι τέλειωνε το άρθρο σε περιοδικό με τίτλο ”Σαν καζάνι έβραζε η Αθήνα”. Και πράγματι, ήρθαν δροσερά καλοκαίρια αλλά ήρθαν και καυτά καυτά, σαν το φετινό! Το 1896, η ζέστη στην Αθήνα είχε φτάσει τους 41, 4 βαθμούς και οι Αθηναίοι είχαν μεταφέρει κρεβάτια και ντιβάνια στις αυλές, στις βεράντες, στα κηπάρια και στις ταράτσες. Παντού άκουγες το ίδιο, ”Τι ζέστη είναι αυτή;”. Φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Παλιότερα όμως τα πράγματα ήταν χειρότερα. Νερό δεν υπήρχε και στις βρύσες, όταν έφτανε το λιγοστό νερό, γινόντουσαν μάχες. Η σκόνη επίσης ήταν απερίγραπτη. Η πρωτεύουσα ήταν διαρκώς… πουδραρισμένη. Με την ασφαλτόστρωση γλυτώσαμε κι από αυτό το μαρτύριο. Από εκείνη την εποχή είναι και οι παρακάτω σατυρικοί στίχοι… ”Σαν καζάνι βράζ’ η γη, μέρα νύχτα, βράδυ, αυγή. Και στου ήλιου την καψίλα, καιν’ οι πέτρες και τα ξύλα. Βρε Αθήνα ξακουστή, κόλαση έγινες σωστή.” (μιλάμε πάντα για τη ζέστη…)
Σχόλια για αυτό το άρθρο