Με αφορμή το πρωτότυπο εργαστήριο αρχαίας τραγωδίας, «Ο ταύρος, το φίδι, ο κισσός και το κρασί», το οποίο ανοίγει τις πόρτες του από τις 3 Νοεμβρίου, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Θάνος Χατζόπουλος, μοιράζεται μαζί μας το περιεχόμενο του εργαστηρίου αλλά και τα όνειρα του που «πλημμυρίζουν» από θέατρο!
-Μίλησε μας για το περιεχόμενο του εργαστηρίου, «Ο ταύρος, το φίδι, ο κισσός και το κρασί» και που ακριβώς στοχεύει.
Έχοντας ως αφορμή την Πάροδο από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη έχει δημιουργηθεί ένας θεματικός άξονας ασκήσεων και έχει διαμορφωθεί ένα περιεχόμενο το οποίο είναι σύνθεση επιρροών από σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί.
Οι τέσσερις αυτές λέξεις αποτελούν -η κάθε μία ξεχωριστά- αυτούς τους θεματικούς άξονες. Ο Ταύρος αφορά την λειτουργία της αναπνοής που έχει να κάνει με τον λόγο στην αρχαία τραγωδία. Το Φίδι περιλαμβάνει ασκήσεις ρυθμολογίας, ο Κισσός απαρτίζεται από την σύνθεση την δημιουργία και την έρευνα που είναι βασικό στοιχείο της κατανόησης και απόδοσης του κειμένου και το Κρασί είναι η κατακλείδα, η πρακτική εφαρμογή των παραπάνω.
-Πόσο απελευθερωτικό είναι να κατανοούμε την τραγωδία μέσα από το σώμα μας;
Μα αυτό είναι το εργαλείο μας. Το σώμα. Για να πούμε ότι έχει κατακτηθεί μία τεχνική χρειάζεται χρόνος, επιμονή και επανάληψη. Όταν επιτρέψουμε στο σώμα μας να δεχθεί αυτές τις πληροφορίες και σταδιακά αυτές κατακτηθούν είναι το πρώτο στάδιο απελευθέρωσης και προκαλεί ένα είδος μέθεξις.
-Είναι εύκολο ένα μη μυημένο άτομο, να συνδεθεί με τους κώδικες του συγκεκριμένου εργαστηρίου;
Εκεί ακριβώς στοχεύει το συγκεκριμένο εργαστήριο. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στον Πειραιά η πρόσβαση στον κόσμο του θεάτρου είναι περιορισμένη και ο τεχνοχώρος “Pro The Tree!” υπό την καθοδήγηση της Δώρας Δόριζα από το 2018 με εργαστήρια σε εφήβους και ενήλικες ανοίγει έναν δίαυλο πρόσβασης στον κόσμο του θεάτρου και όχι μόνο.
Το πλαίσιο του εργαστηρίου έχει διαμορφωθεί με αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Να τεθούν οι βάσεις, να γίνει μία πρώτη γνωριμία με την αρχαία τραγωδία και να ανακαλύψουμε μέσα από τη διαδικασία του εργαστηρίου τρόπους προσέγγισης και κατανόησης.
-Έχεις βραβευτεί για δυο σκηνοθεσίες σου. Ποια ανάγκη σε ωθεί στη σκηνοθεσία;
Θέλω να μοιραστώ μία ιστορία. Πολλές ιστορίες. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε έμμεσα από την Μαρία Ζορμπά και άμεσα, στην δεύτερη περίπτωση, από την Αναστασία Μαλανδρενιώτη.
Υπάρχει ανάγκη – κάθε φορά ξεχωριστή- να ακουστεί ότι ακόμα και μέσα από τις πιο ζοφερές διαδρομές που μπορεί να περπατήσει ένας άνθρωπος θα βρεθεί ο δρόμος .
Αυτό ισχύει και με τις παραστάσεις αυτές. Όσο και αν οι συνθήκες ήταν και παραμένουν δύσκολες, βρέθηκαν συνεργάτες που επικοινώνησαν μέσα από την τέχνη τους και συμπράξαμε για ένα κοινό αποτέλεσμα και το «ευχαριστώ» από πλευράς μου είναι λίγο.
Για πολλά χρόνια υπήρχε, και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα παραμένει, η άποψη ότι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη ενός συνόλου οφείλει να είναι απολυταρχικός στην καλύτερη περίπτωση .
Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι τα πράγματα μπορεί να λειτουργήσουν και αλλιώς;
-Έχεις συνεργαστεί με αξιόλογους ανθρώπους του χώρου. Τι μαθήματα έχεις πάρει από εκείνους;
Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό ή και παρωχημένο αλλά θα τολμούσα να πω ζωής, θεατρικής ζωής. Από τα πρώτα μου βήματα οι άνθρωποι που συνεργάστηκα με διαμόρφωσαν θεατρικά.
Από στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν στην διάρκεια μίας πρόβας, αλλά κυρίως στα πέριξ της διαδικασίας. Προσπάθησα να ακολουθήσω την συμβουλή της πρώτης μου δασκάλας, της Ελένης Δάγκα, η οποία μας έλεγε: «Να είστε άπληστοι»! Και εγώ το έκανα πράξη, ως προς αυτά τα οποία θέλω να μάθω και τις γνώσεις τις οποίες θέλω να λάβω και να εντρυφήσω. Έτσι κρατάω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Αυτό μου δίνει την δυνατότητα να μάθω, όχι μόνο από τους ίδιους, αλλά από όλους τους συνεργάτες, εντός και εκτός σκηνής.
-Τα όνειρα σου θα έλεγες πως έχουν πολύ θέατρο;
Αυτό είναι το ωραίο με τα όνειρα. Ξεκινάνε από το θέατρο, συναντάνε ανθρώπους που είναι συνένοχοι και δημιουργούμε νέους κόσμους έκφρασης και μάθησης μέσα από τις τέχνες και έτσι γεννάτε ένας τόπος, ή ένας πυρήνας καλύτερα, όπου κεντρικός άξονας είναι το θέατρο.
Μην ξεχνάμε πως ζούμε στις ιδανικές συνθήκες για να αποτραπεί οτιδήποτε έχει να κάνει με τις τέχνες και την ελευθερία της έκφρασης. Εκεί βρίσκω το κλειδί. Τα όνειρα γίνονται στόχοι, οι συνένοχοι – συνδημιουργοί και αυτός ο φαύλος κύκλος ονείρων παίρνει σάρκα και οστά.
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου
Σχόλια για αυτό το άρθρο