Δεν μασά τα λόγια του και οι απαντήσεις του στη συνέντευξη που είχα μαζί του ήταν ξεκάθαρες και πολλές από αυτές ανατρεπτικές και καυστικές. Από τη νέα γενιά, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός Πάνος Κούγιας έχει πάρει ιδιαίτερη μόρφωση, τόσο θεατρική όσο και πανεπιστημιακή. Έχει, επίσης, συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου κάνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη και σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων με το Φεστιβάλ Αθηνών, με Δη.Πε.Θε, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης και άλλα. Από τις 7 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σκηνοθετεί το τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη «How soon is now» που εμπνέεται ελεύθερα από το λογοτεχνικό πρόσωπο της Μαργαρίτας Περδικάρη, μιας νεαρής δασκάλας αστικής καταγωγής, που την περίοδο του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου η ένταξη της στην ΕΠΟΝ Πίνδου, θα αποτελέσει την αφορμή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου μιας ολόκληρης χώρας, η οποία δύσκολα συμπράττει με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος της. Η παράσταση, αξιοποιώντας το θέμα της Ελληνικότητας, επιχειρεί να ανοίξει ένα θαρραλέο διάλογο γύρω από το δράμα της γερμανικής κατοχής το οποίο φαίνεται να τελειώνει, αλλά σε λίγο θα αρχίσουν νέες συμφορές: ο εμφύλιος. Με αφορμή το καινούργιο σκηνοθετικό του εγχείρημα γνωρίστε τον Πάνο Κούγια από το Α ως το Ω!
Ανατρεπτικός:
Ο Πάμπλο Πικάσο που επανεφηύρε τρεις φορές τον ίδιο του τον εαυτό…
Βία παγκοσμίως:
Η φτώχεια.
Γλυκερία Μπασδέκη:
Μητέρα. Ή μια τεθλασμένη εκδοχή της Κατερίνα Γώγου, με γαλάζιο στρας κρυμμένο κάτω από τα μάτια, τσαλακωμένο κραγιόν από φιλιά και ωραίες καταχρήσεις στο πρόσωπο , ένα ροκ πανηγύρι στα χείλη και σακούλες Σκλαβενίτη και παλαιοβιβλιοπωλείων στα χέρια.
Δημοτικό θέατρο Πειραιά:
Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Και στον Νίκο Διαμαντή προσωπικά, γιατί η διάθεσή του για συμπερίληψη και νεωτέρων φωνών μου δίνει την ευκαιρία για δεύτερη φορά να δουλέψω στο χώρο του Δημοτικού θεάτρου.
Έρμα:
Να γεννιέσαι κουτάβι σε φάρμα αναπαραγωγής, με μοναδικό σκοπό να πουληθείς.
Ζήλια:
Αυτό που χωρά στις ραφές τις αγάπης.
How soon is now:
Πείραμα.
Θέατρο:
Η ομορφιά του να είσαι φτωχός.
Ιστορία:
Σαν την παροιμία με την εμπειρία, τη χτένα και την φαλάκρα.
Κακία:
Κατά τον Σαίξπηρ, το 50% της ανθρώπινης ύπαρξης.
Λογοτεχνία:
Εθισμός απ’ το Γυμνάσιο.
Μαργαρίτα Περδικάρη:
Ένα ακόμη θύμα του πολέμου, με ονοματεπώνυμο.
Νεωτερισμοί:
Το να πρέπει να ξεπεράσεις αυτόν που προηγείται από σένα αλλά να μην έχεις απαντήσει το γιατί.
Ξένοι σκηνοθέτες αγαπημένοι:
Ρομέο Καστελούτσι, Κρίστοφ Βαρλικόφσκι, Τιμοφέι Κουλιάμπιν, Σουζάνε Κέννεντι.
Ομοφυλοφιλία:
Είναι η ομοφυλοφιλία.
Παράσταση:
Όταν πλέον δεν μπορείς να φωνάξεις «στοπ».
Ρατσισμός:
Να μην σου φτάνουν όσο ζεις, τα δύο μέτρα γης που θα πάρεις φεύγοντας…
Σκηνοθεσία:
Περισσότερες ευθύνες.
Ταλέντο:
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης.
Υπεροψία:
Ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Φαντασία:
Το ύψιστο συστατικό μας.
Χρόνος:
Η πιο προσωπική σπατάλη.
Ψυχισμός:
Έρως και χάος. Ό,τι πιο μπάσταρδο.
Ωραίες δουλειές:
Η «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο