Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες (Μου)

Στις 24 Δεκεμβρίου του 1985 ήταν η τελευταία φορά που έγραψα στο “παιδικό” μου ημερολόγιο. Είχα σημειώσει να μην ξεχάσω να περάσω να πάρω τις τούρτες μου από το Fresh. Από τότε που άνοιξε ο Στέλιος Παρλιάρος το πρώτο boutique ζαχαροπλαστείο στην οδό Αναγνωστοπούλου (και έμαθε στους έλληνες να τρώνε σοφιστικέ γλυκά) είχα καθιερώσει να παραγγέλνω μία τούρτα καρδιά σοκολάτα για τη γιορτή μου και μία με φρέσκια κρέμα και φράουλες για τα γενέθλιά μου ( που έχουν μόνο μία ημέρα διαφορά μεταξύ τους). Λυπάμαι που από τότε σταμάτησα να σημειώνω τις καθημερινές κινήσεις μου πάνω στο χαρτί. To πέρασμα του χρόνου έχει- όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε-την ικανότητα να σου αφήνει μία συγκεχυμένη ανάμνηση. Μετά από λίγο παύεις να ξεχωρίζεις ημέρες και λεπτομέρειες και σου μένει μόνο ένα after taste, είτε γλυκό είτε πικρό, περιέργως όμως για τις ημέρες των γιορτών πάντα ζεστό.

ΣχετικάΆρθρα

Πριν σταματήσω να γράφω στο ημερολόγιο, ήταν η εποχή που είχα σχεδόν αφήσει πίσω μου τα οικογενειακά καλέσματα, είχα σιχαθεί την παιδική ηλικία και ήμουνα έτοιμη να ντεμπουτάρω ως πρώιμο it-girl, στη γιορτινή Αθήνα. Eίχα παραγγείλει τις Fresh τούρτες μου για το κάλεσμα που είχα οργανώσει, ανήμερα Χριστουγέννων, με μεγάλο ζήλο στη Βora Bora.

H Bora Bora , στο υπόγειο της οδού Σούτσου,είχε πάρει μόλις τη σκυτάλη από την Αυτοκίνηση, τη θρυλική ντισκοτέκ όπου γιορτάζαμε μέχρι τότε παριστάνοντας τους μεγάλους, τρώγοντας φιλετάκια α λα κρεμ και φορώντας φούστες σαν αερόστατα από την Contessina.Τα Χριστούγεννα του 83 είχα λοιπόν επιμεληθεί το πρώτο “κοσμικό” μου πάρτυ παρότι δεν είχα απαλαχθεί από το chubby fat της ηλικίας .

Ενιωθα πως μεγάλωνα και για να παραστήσω καλύτερα την εντυπωσιακή εορτάζουσα αποφάσισα να φορέσω λευκά. Ετσι ανακάλυψα μία μπουτίκ στην οδό Ξάνθου με εντυπωσιακά μίνι χλιδάτα φορέματα και επένδυσα σε ένα λευκό-ασημί στράπλες με δύο μεγάλα φύλλα για φούστα. Ενα ντύσιμο “υπηρετρίας” όπως το χαρακτήριζε ο πατέρας μου ( και που δεν άργησα να καταλάβω το γιατί). Το status quo απαιτούσε κυρίως την εξασφάλιση του ενός από τα δύο μεγάλα τραπέζια, “κλειδί” στη Βοra Bora δίπλα στους uber cool ιδιοκτήτες, (τον Αλέκο, τη Γκάμπι, το Γιάννη και τη Ρίτσα) ,τον καλλονό της εποχής Μανώλη Κονιωτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον Τέρη με τη σφυρίχτρα και την παρέα τους. Είπα να εντάξω ως συνεορτάζοντα, και συνδιοργανωτή σε πολλές τότε “χλιδές”, το Χρήστο Παπαζή για να μοιραστούμε και τα έξοδα και να γίνει και πιο ντόρος. “Θα αδειάσουμε τις κάβες!” μου δήλωσε ενθουσιασμένος. Ετσι καταφθάσαμε εγώ με το λευκό υπέρλαμπρο φόρεμά mου, η κολλητή μου, Βένια Δημητρακοπούλου, με αντίστοιχο μαύρο και φυσικά βαμμένη άσπρη σα μάσκα καμπούκι με άψογο eyeliner όπως με είχε μάθει ο Νίκος Μπιτζάνης. Ανοίγαμε σαμπάνιες ανεξέλεγκτα σημαδεύοντας τις χριστουγεννιάτικες μπάλες ντεκόρ με τις οποίες ήταν στολισμένη η οροφή του μαγαζιού. Μέχρι που οι σαμπάνιες τελείωσαν. “Κλέψατε καμιά τράπεζα?” μας ρώτησε ο Παύλος Βαρδινογιάννης που καθόταν από κάτω. Με τις άδειες πια coups de champagne στα χέρι, τα σκουλαρίκια του Αnemone να λαμπιρίζουν και τα new romantics ξασμένα μαλλιά να ανεμίζουν περιμέναμε τη μεγάλη στιγμή.

Τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε το Ηappy Birthday της Μarilyn Monroe. Αρχισαν τα περνάνε σαν πομπή οι αναμμένες καρδιές του Fresh. Προσγειώθηκαν με στιλ στα γυάλινα τραπέζια, έσβησα τα κεριά ευτυχισμένη που επιτέλους μεγάλωνα και καταχειροκροτήθηκα. Οι φίλοι μου γραβατωμένοι , κύριοι καθώς πρέπει για πρώτη φορά, μου ευχήθηκαν με αγκαλιές και φιλιά. Μέχρι εκεί θυμάμαι ότι όλα ήταν τέλεια γιατί μόλις πηγαμε να κόψουμε τη γενέθλια τούρτα το πάρτυ άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. O Θοδωρής Κουλουβάτος πετάχτηκε από τη θέση του και κάτω από τον ψεύτικο φοίνικα με τα πολύχρωμα λαμπάκια άρχισε να τσακώνεται με τον Κωσταντίνο Λεμό – όχι τον εφοπλιστή, αυτόν που είχε τα καλύτερα φαρμακευτικά προιόντα βλ. Septobore. Σηκώθηκε ο Κωσταντίνος γι αντεπίθεση, μπήκε και o Μιχάλης Ζαμάφτας στη μέση να τους χωρίσει.. μάταια όμως. H σκηνή έκλεισε με το κινηματογραφικό φινάλε ελληνικής ταινίας όπου ο Θοδωρής με τα γαλάζια του μάτια να πετάνε φωτιές σηκώνει τη λευκή καρδιά και την εξφενδονίζει στο πρόσωπο του Κωσταντίνου. Με τη βοήθεια του ΚωσταντίνοuΤσεκλένη, γλύτωσα από θαύμα το φόρεμα με τα φύλλα και μεταπήδησα στο διπλανό τραπέζι. Αφήνοντας τα εορταστικά μου συντρίμμια και τους “ανώριμους” φίλους μου πίσω έκατσα με την παρέα των μεγάλων που γελούσαν με τα καμώματά μας.

Τα εφηβικά μου μάτια ποτέ δεν θα ξεχάσουν τις jet set εξτραβαγκάτζες του Λεωνίδα Γουλανδρή που έπινε σαμπάνια από τις Walter Steiger γόβες των κυριών της παρέας. Μετά από όλο αυτό το σαματά δεν ξαναπήρα για πολλά χρόνια την ευθύνη να καλέσω τους τρελλούς μου φίλους. Ετσι σα στερημένο παιδί που γιορτάζει τα πάντα σε οικονομική συσκευασία (Γιορτή,γενέθλια και Χριστούγεννα) ή μάζευα λίγους φίλους σπίτι ή έπαιρνα τις τούρτες μου αγκαλιά και πήγαινα στα εκάστοτε καλέσματα άλλων.Αυτά συνήθως ήταν είτε στη Βοra Bora , είτε στο Εργοστάσιο είτε στο σπίτι των Κουλουβάτων στην οδό Ηροδότου όπου γίνονταν και τα πιο θρυλικά πάρτις της εποχής μας. Εκεί που χορεύαμε και είχε ξεκινήσει το κέφι ανέβαινε ο Θοδωρής Κουλουβάτος και πέταγε ένα Rory Gallagher και κάτι ροκιές , πάνω στη ντίσκο, για να μας τη σπάσει ή για να κάνει με τους φίλους του πως παίζουν με την αόρατη κιθάρα και να μου φωνάζει “Years and Years of Experience!”. Τον αποθεώναμε για να μη του χαλάσουμε χατήρι μέχρι να έρθει αστυνομία και να αρχίσουν οι κλασικές διαπραγματεύσεις.

Μπορώ να παινευτώ πως είμαστε από τους πρώτους που ξεκινήσανε να παίζουν μπιρίμπα-marathons. Ετσι στα γιορτινά σπίτια που μαζεύομασταν οι καθως πρέπει teenagers οργανώναμε πολλά στρογγυλά τραπέζια απo όπου δε σηκώναμε κεφάλι μέχρι να ξημερώσει και να πάμε να φάμε στο Βυζαντινό. Από τότε που σταμάτησα να γράφω στο ημερολόγιο μου αναγκάζομαι να πιεστώ για να θυμηθώ λεπτομέρειες .Δεν μπορω φυσικά να ξεχάσω θρυλικά καλέσματα όπως αυτά της Μυρτoύς Κεφαλογιάννη στο διαμέρισμα της οδού Ραβινέ, του Γιώργου Αρκουλή και της Αλεξίας Εβερτ στο ρετιρέ της Πατριάρχου Ιωακείμ και της Μαρίας Πατέρα ( στις φωτό με τον Τέρη Σταματάρη και στην άλλη σπίτι μου με τον Πανάγο Πατέρα και το Χρήστο Κυριαζή) στο διαμέρισμα με την πανοραμική θέα στο Παλαιό Φάληρο. H Μαρία, που διακοσμούσε το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο όλων, είχε στημένη ρουλέτα με γκρουπιέρηδες, μπαρ με περίπλοκα κόκτειλς και πάνω στο γλέντι ερχόταν guest star και ο Λευτέρης Πανταζής να μας πεί το “Το πε το πε ο Παπαγάλος῾. Ηταν η εποχή που ακούγαμε ελληνικά και μας σηκωνόταν η τρίχα.

( Στις φωτό ως pure “κορίτσι του Prince”)

Η Χριστιάννα Βαρδινογιάννη, τότε κορμάρα θρύλος φορούσε fitted λευκά ταγερ Mugler, η Αναστασία Πατέρα ήταν του φραμπαλά και της σχολής Valentino και η Μαρία Πατέρα μία αιθέρια και πανέμορφη ελληνίδα Linda Εvangelista με αδυναμία στις σκουρόχρωμες ζυπ κιλότ. Στα ρεβεγιόν της Μαρίας ήταν και ο νεαρός Βασίλειος Κωστέτσος (τότε τον φωνάζαμε Βασίλη) με χτένισμα άφρο και ζεστό χαμόγελο , που μας είχε όλες πελάτισες στο ατελιέ της Αναγνωστοπούλου.

Κάποια στιγμή έφτανε η ώρα που τρέχαμε στο Εργοστάσιο. Θυμάμαι τον Αρη Δαβαράκη να παλεύει με εκατοντάδες στριμωγμένους σα σαρδέλες στην πόρτα του χριστουγεννιάτικα ντυμένου θρυλικού κλαμπ. Mέσα μπορούσες να κινηθείς άνετα και να διασκεδάσεις παρέα με το Billy Bo (που επέβλεπε αφ υψηλού με ύφος παντοδυναμίας,τον ντυμένο με sur mesure Cerruti, Ερρίκο Πετειλόν- στις φωτό μαζί του φοράει λαχούρια παρέα με τον Μάριο Τάρτα και τον Cesare Barro)

τον Τάκη Διαμαντόπουλο και άλλους μεγαλύτερους που μου είχαν κολλήσει το παρατσούκλι “Νινί”.Ο dj τότε Τάκης Τσαντίλλης είχε μακρυά μαύρη αλογοουρά , αγαπούσε να παίζειτο “Last Christmas” στα ντουζένια του και με το Τζόνι Καλημέρη- που πριν την τηλεόραση συνεχώς ψαχνόταν για κάτι πρωτότυπο-είχαν ξεκινήσει και μικροεπιχείρηση με τύπου γιαπωνέζικα t shirts.

Τα πιο εξιταριστικά χριστουγεννιάτικα πάρτις στα 80ς οργανώνονταν λοιπόν στα κλαμπς στα οποία πηγαίναμε το δεύτερο μισό της δεκαετίας φορόντας κολλητά φορέματα Αlaia και κρατώντας ανά χείρας πολύχρωμα μικρά Chanel τσαντάκια. Οι πιο μπουρζουά πήγαιναν ακόμα ευλαβικά στις 9 Μούσες ,πίσω από το Καλλιμάρμαρο -όπου η γραβάτα ήταν υποχρεωτική. Για να κάνουμε διάλειμμα από το κλαμπινγκ ακολουθούσαμε φίλους στα χιόνια. Θυμάμαι ακόμα ένα βαρετό ρεβεγιόν στο Crans ( τότε που βλέπαμε live την εκτέλεση των Τσαουσέσκου) σε ένα μεγάλο εστιατόριο με κομμένα κεφάλια τάρανδων κρεμασμένα για ντεκόρ στους τοίχους και το μυαλό μου να είναι κολλημένο στη λαμπερή Αθήνα.

Με το που μπήκαν τα 90ς ξεκίνησε η μόδα της Courchevel . Οι πρώτοι που πήγαιναν στο Βyblos , όταν το Le Melezin χτιζόταν ακόμα , ήταν ο Θόδωρος και η Σάσα Βαρδινογιάννη με το Γκασάν και τη Ράντα Γκαντούρ. Παρέα έπαιρναν πάντα τον Τέρη Σταματάρη που θυμάμαι να παίζει χιονοπόλεμο με μπαλόνια στα χέρια γιατί σκι δεν έκανε.Η Ράντα το 1990 μαζί με τη Σάσα μου οργάνωσαν ένα υπέροχο γενέθλιο δείπνο στο εστιατόριο του Βyblos με πάρα πολλά λιβανέζικα φαγητά και μία τεράστια τούρτα σοκολάτα.Ο Τέρη Σταματάρης τραγούδησε πιο δυνατά απ όλους και ο Δημοσθένης Βαρδινογιάννης δε σταματούσε να βιντεοσκοπεί και να βγάζει φωτογραφίες- πράγμα που κάνει ακόμα και τώρα.

Ο κουμπάρος μου Μανώλης Μαυρολέων – πάνω στο Gstaad Palace με τον David Ishag και κάτω με τη θεία του Μπέμπα Γκούμα- μου έκανε παρέα στο μαγικό Gstaad, τότε που οι έλληνες το μπέρδευαν με το Gdansk και που η Ηρώ Κόβα δεν ήθελε να μπαίνει κοσμικές φωτογραφίες. Ενα πραγματικά θεικό πάρτυ ήταν και εκείνο του Julio και της Vera Santo Domingo με θέμα 60ς rock stars. Ο Μανώλης ντύθηκε Αλεξ από το κουρδιστό πορτοκάλι και γω σκαρφίστηκα ένα οριακό λουκ με χτένισμα μπανάνα για να μην είμαι τελείως εκτός θέματος, μιας και αντιπαθώ τα theme parties. Εξω χιόνιζε ασταμάτητα και για να μπεις μέσα έπρεπε να διασχίσεις την αχανή είσοδο με τις εκατοντάδες πύρηνες δάδες.Τραγούδησε κάποιος θρύλος του Rock and Roll- μπορεί και ο Chuck Berry-και μέσα στην υπερένταση του πάρτυ δε θυμάμαι πολλά παρά μόνο την αδελφή του Αρκι Μπουισόν ( τον σύζυγο της Ουμα Θέρμαν) να φλερτάρει επίμονα με ένα φίλο μου παντρεμένο. Αφού έκανα οικογενειακά Χριστούγεννα στα περισσότερα χωριά των Αλπεων(ίσως μόνο στο Gstaad και στο St Moritz γίνονται μεγάλα εντυπωσιακά πάρτις), τα πιο σουρεαλιστικά τα πέρασα σίγουρα στο Villars , συνήθως με jet setters εργένηδες που συνοδεύονταν από θεοπάλαβες γυναίκες στις οποίες δε χαλούσαν χατήρι. H, ασυγκράτητη συνοδός του κουμπάρου μου Michael Sladek, Faidra, ήταν τόσο εκνευριστικά αλλού που μία παραμονή Χριστουγέννων έβαψε την προεδρική σουίτα του Βadrutt Palace μαύρη γιατί πίστευε πως φέρνει τύχη. Ποια τύχη που βλέπετε στις φωτογραφίες πάνω κάτω το σπασμένο μου δαχτυλάκι από κουτρουβάλιασμα από το σκι αλλά το μοντελάκι Anthony Price, priceless!

Παραμυθένια Χριστούγεννα γινόντουσαν όμως και στο Κlosters: rεβεγιόν σε συγκλονιστικά σαλέ άγγλων που πηγαίναμε με έλκηθρα ενώ ανήμερα Χριστούγεννων κάναμε σκι σταματόντας μόνο σε ειδικά ιγκλού για τονωτικά aquavit σφηνάκια. Μετά τα χρόνια της 80s απενοχοποιημένης χλιδής και πριν τις μαύρες εποχής της οικονομικής κρίσης μεσολάβησε μία funky “house” δεκαετία του 90. Ηταν η δεκαετία των media, της μόδας και των περιοδικών. Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως η Grace Coddington παρακολουθούσε τα ελληνικά εντιτόριαλ μόδας. Tα κλαμπς περνούσαν μία αναγέννηση. Είχαν γίνει πιο dark. Τα χριστούγεννα θέλαμε να είναι σκηνοθετημένα από τον Τim Burton και να χορεύουμε όλες αγκαλιά με ένα ψαλιδοχέρη. Mετά το Ατομο ήρθε το +Soda . Το Last Christmas αντικαταστάθηκε από το “ Ι cant get no sleep” των Faithless. Πήραμε οριστικό διαζύγιο από τη Chanel του Karl Lagerfeld και το κυριλέ ντύσιμο και πειραματηστήκαμε με τα Voyage και κάτι αντισεξουαλikούς ιάπωνες σχεδιαστές μέχρι να καταλήξουμε στους Dolce Gabbana και να χρήσουμε ναό για το απόλυτο εορταστικό ντύσιμο το Sotris. Aυτή ήταν και η εποχή που πήρα τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια.Η κοινωνία διευρύνθηκε , τη διευρύναμε,καινούργια “τζάκια” εμφανίστηκαν, νεά πάρτις διοργανώθηκαν. Ετσι πήγαμε και σε καλέσματα σε νεόχτιστες επαύλεις των Βορείων προαστείων για ντεκοντρακτέ πάρτις όπως αυτό της Χριστιάνας Κορασίδη όπου χορέψαμε μέχρι και τσάμικο. Εποχή μίας επαγγελματικής διαστροφής όπου την ίδια βραδιά ανάγκαζα τον εαυτό μου να πηγαίνω και σε δύο και τρία καλέσματα, τύπου Hi and Bye, για την απόκτηση ενός insider snapshot.

Κάτω ο Μανώλης Μαυρολέων με τον Αη Βασίλη στην είδοδο της οικίας Δασκαλαντωνάκη.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά τα επεισοδιακά γενέθλια με τον τουρτοπόλεμο συνδιοργάνωσα σικίσιμο ρεβεγιόν μαζί με το Βασίλη Ζούλια ,στο συγκλονιστικό διαμέρισμα όπου έμενε, στη λεωφόρο Αμαλίας. Εκεί κεντήσαμε ένα πολύ αυστηρό guest list που συμπεριλάμβανε το Σάκη Ρουβά με μπούκλες,τον Ηλία Ψινάκη παντοδύναμο μάνατζερ με genial ατάκες, την ξανθιά για λίγο Μάρα Δεσύπρη ,το Μιχάλη Πάντο με κούρεμα μοικανού και τη Λάουρα Ντε Νίγκρις με καουμπόικη στολή από lizard skin και καπέλο . Φωτογραφίες θα έβγαζα αποκλειστικά για τη “Γυναίκα” και ο Θανάσης Καλογιάννης για τη Diva (Το πρώτο περιοδικό που θέλησε -γιατί όχι- να με αντιγράψει..μετά έγινε το έλαναδεις.. ).

Από το πάρτυ ο Νίκος Μπιτζάνης..

Ο Κωσταντίνος Κακανιάς.

Ο ΜΙχάλης Πάντος με τον Κώστα Μπογδάνο

και ο λατρεμένος Μανώλης Λαμπίδης.

Ο Μάρκελος Νύκτας με τη Λάουρα Ντε Νίγκρις

Ο Τάσος Μελετόπουλος και ο Δημήτρης Μίχαλος

Ο Βασίλης έβγαζε polaroids.Eίχε οργανώσει ένα μπουφέ άνευ προηγουμένου που συμπεριλάμβανε μέχρι και μαροκινά πιάτα, σπεσιαλιτέ της μαγείρισσάς του.Εγώ πάλι είχα αφεθεί στο Νίκο Μπιτζάνη να με βάψει διαβολικά – πάντα πειραματιζόταν στο πρόσωπό μου-και φόρεσα ένα μακρύ μαύρο φόρεμα με υπερβολικό ντεκολτέ πάνω από δέσιμο τύπου Χιονάτη της Prada ( έχω σκίσει όλες τις φωτος μου από εκείνη τη βραδυά -δεν ξέρω γιατί κάτι δεν μου κάθησε πάνω μου ). Αν δεν απατώμαι μετά από τόσο ποτό, φαί και χορό οι περισσότεροι συρθήκαμε στο +Soda για να συνεχίσουμε μέχρι πρωίας. Από την επόμενη χρονιά και μέχρι και σήμερα τη χριστουγεννιάτικη κλαμπ διασκέδαση μας ανέλαβε ο Βασίλης Τσιλιχρήστος ,ξεκινώντας με το Βedroom του στο Κing Size όπου διοργάνωναν όλοι οι τρέντι τα πριβέ πάρτις τους. ..

Η επόμενη εικοσαετία σε άλλο αφιέρωμα! Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά στους Εορτάζοντες!