ΤΩΡΑ |
Ο Δημήτρης Καρατζιάς είναι αφιερωμένος ψυχή τε και σώματι στο ζεστό και φιλόξενο θεατρικό του στέκι, τον Πολυχώρο Vault στο Βοτανικό, πολιτιστικό πυρήνα πολλαπλών δραστηριοτήτων. Δουλεύει ακάματα γι’ αυτόν, προσφέροντας στην Τέχνη το μέγιστο των δυνατοτήτων του, ιδίοις εξόδοις πάντα! Ο άκρως δημιουργικός, ικανός, πολυσχιδής και πολυδιάστατος Δημήτρης Καρατζιάς: είναι ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ανέβασε φέτος το κωμικοτραγικό και πολυβραβευμένο έργο του Scott McPherson ‘’Marvin’s room’’ -πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε- με μαεστρία, ρυθμό και συγκινητική ατμόσφαιρα. Αποτυπώνει καρέ καρέ τις σκηνές του έργου σαν κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνίστριές του τις δύο εξαιρετικές κυρίες Αθηνά Τσιλύρα (τον κινηματογραφικό ρόλο τον υποδύθηκε η Diane Keaton) και την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου (στο ρόλο της Meryl Streep) να κλέβουν τις εντυπώσεις με τις υπέροχες ερμηνείες τους, ενώ ο ίδιος είναι απολαυστικός στο διττό ρόλο του. Επίσης, η περυσινή μεγάλη επιτυχία του ‘’ Μικρές ιστορίες φόνων’’ επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά από τις 21 Μαρτίου. Για όλα αυτά –και όχι μόνο- απαντά από το Α έως το Ω του αλφαβήτου σε αντίστοιχες 24 λέξεις –σκέψεις.
Αποτυχία: Η κάθε αποτυχία μετατρέπεται σε επιτυχία, αν καταφέρει να σου διδάξει κάτι. Κυρίως να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Είσαι βέβαια ελεύθερος να κάνεις καινούργια. Εξάλλου, ο μόνος τρόπος να μην αποτύχεις είναι να μην κάνεις τίποτα. Διαφορετικά πάντα υπάρχει το ρίσκο.
Βιαιοπραγία: Σε κάθε περίπτωση, σε κάθε της μορφή, κατακριτέα το λιγότερο.
Γενική δοκιμή: Έντονο καρδιοχτύπι πριν ξεκινήσει, άγχος αν θα πάνε όλα καλά, ανάμεικτο με χαρά. Λίγοι φίλοι κάτω, και οι τελευταίες αλλαγές στην παράσταση μόλις λίγα λεπτά πριν.
Διαφορετικότητα: Κάθε διαφορετικότητα θα έπρεπε όχι μόνο να είναι αποδεκτή, αλλά και ζητούμενο. Αυτή μας καθορίζει σαν όντα, σαν άτομα. Είναι η ομορφιά της ζωής. “Για να είναι κανείς αναντικατάστατος, πρέπει να είναι πάντα διαφορετικός” Coco Chanel.
Ελληνικό θέατρο: Πολύπαθο και αυτό και οι άνθρωποι του. Με δεκάδες χώρους να έχουν ανοίξει, με άπειρες παραστάσεις να ανεβαίνουν κάθε χρόνο, με δεκάδες ηθοποιούς να βγαίνουν από τις Δραματικές σχολές, με ένα κοινό να έχει στραφεί και να θέλει να βλέπει θέατρο, με το ίδιο το θέατρο να έχει μετατραπεί σε λαϊκό θέαμα με τιμές πια προσιτές για όλους, παρόλα αυτά, αν το κράτος δεν μεριμνήσει, δεν προστατέψει, δεν βοηθήσει το “Ελληνικό θέατρο”, όλη αυτή η άνθιση των τελευταίων χρόνων, όχι μόνο θα σβήσει άδικα, αλλά ολόκληρος ο θεατρικός κόσμος σύντομα θα καταρρεύσει.
Ζενίθ: Καλοκαίρι, διακοπές, καυτός ήλιος, παραλία, κρύα μπύρα, καλό φαγητό, κλειστό τηλέφωνο, κλειστός υπολογιστής, πολλά βιβλία και οι δικοί μου άνθρωποι κοντά μου.
Ήρωας: Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τις χώρες τους, ταξίδεψαν χιλιόμετρα με τα πόδια, με βάρκες, με ό,τι μπόρεσαν να βρουν και προσπαθούν να ενώσουν τις οικογένειες τους και να κάνουν μια νέα αρχή σε άλλους, όχι και τόσο φιλόξενους, τόπους.
Θέατρο Vault: Αγάπη, σχέδια, φίλοι, δημιουργία, αγωνίες, καυγάδες, διαφωνίες, χαμόγελα, συνεργασίες, όνειρα, που στεγάζονται εδώ και τέσσερα χρόνια στο κτίριο της Μελενίκου στο Βοτανικό, έναν μικρό εναλλακτικό Πολυχώρο, που δημιουργήσαμε μαζί με το Μάνο Αντωνιάδη, με πυρήνα το θέατρο, με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο στις δύο σκηνές του, και παράλληλες εκθέσεις, εκδηλώσεις, μουσικές βραδιές κλπ, κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν.
Ιδέα: Η δημιουργία ενός θεατρικού εργαστηρίου τριγυρνάει στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα του
Κρίση (κοινωνική-πολιτική-οικονομική): Δεν ξέρω ποια από τις τρεις είναι χειρότερη. Μάλλον η “κοινωνική”. Η “πολιτική” πάντα ήταν σε κρίση. Την “οικονομική”, ως έναν βαθμό την έχουμε αντέξει, την “κοινωνική” όμως δεν ξέρω. Αυτή είναι η χειρότερη και θα χρειαστεί πολύ δουλειά για να μην διαβρωθεί η κοινωνία μας.
Λύπη: Για τον κάθε κάτοικο αυτής της χώρας που με τίμιο τρόπο και αξιοπρέπεια προσπαθεί να επιβιώσει. Για τον καθένα συνάνθρωπος μας που ακόμη κάνει όνειρα και προσπαθεί να τα υλοποιήσει ζώντας μέσα σε αυτή τη χώρα.
Marvin’s room: Ένα υπέροχο κωμικοτραγικό έργο, που πραγματεύεται την έννοια της αρρώστιας, την ιδέα του Θανάτου, την ελπίδα και την ανιδιοτελή αγάπη, με έξυπνο χιούμορ και τρυφερότητα. Ένα κοινωνικό έργο γεμάτο ανθρωπιά, που ενώ στην αρχή αποδομεί, στο τέλος εξυψώνει το θεσμό της οικογένειας. Και περνάει ένα μοναδικό μήνυμα για την ουσία της ζωής. Ότι σε κάθε περίπτωση νικητής όλων είναι η αγάπη.
Νατουραλισμός: Κάποιες πρόβες στην “Πνιγμονή”. Τα χαστούκια, το ξύλο. Οι πέτρες που σηκώναμε στο “Bent”.
Ξεριζωμός: Λύπη, στεναχώρια, συμπόνια από τη μιά, αλλά και αλληλεγγύη, συμπαράσταση από την άλλη για όλους αυτούς τους ανθρώπους που φτάνουν στην χώρα μας.
Ομοψυχία: Αυτό που λείπει πια από τον λαό μας.
Πολιτικοί: Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες!!!
Ρεαλισμός: Αγαπάω τον ρεαλισμό, την αλήθεια στην τέχνη. Και σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης. Η πραγματικότητα αποτελεί πηγή έμπνευσης. Κι είναι πολύ ενδιαφέρον να παρουσιάζεις στη σκηνή ανθρώπινες συμπεριφορές καθημερινών, συνηθισμένων ανθρώπων σε ακραίες καταστάσεις. Είναι ωραία η ψυχολογική και συναισθηματική διαδρομή αυτού του ήρωα. Να προσπαθήσεις να καταλάβεις, να ερμηνεύσεις, να παρουσιάσεις, να αποκαλύψεις τη συμπεριφορά του, όσο πιο αληθινά μπορείς.
Σκηνοθέτης: Ένας καλός παραμυθάς… Ο πρώτος που συνάντησα; Η γιαγιά μου.
Τρομοκρατία: Μέσα σε 12 χρόνια έξι τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη. Ρωσία, Νορβηγία, Μαδρίτη, Λονδίνο, Παρίσι και το πιο πρόσφατο στις Βρυξέλλες. Μόνο αγωνία, πόνο, θλίψη, και κατακραυγή μπορούν να προκαλέσουν. Και ανησυχία. Έντονη ανησυχία για το μέλλον.
Υλισμός: Το χρήμα και τα υλικά αγαθά ποτέ δεν υπήρξαν σημαντικά για μένα. Αλίμονο για όσους είναι. Αλλού βρίσκονται οι χαρές της ζωής.
Φόνος: Μικρές Ιστορίες Φόνων. Για δεύτερη χρονιά στο Vault. Μια παράσταση για την καταστροφική δύναμη της αγάπης, τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα και ταυτόχρονα ένα καυστικό σχόλιο για τον κόσμο της κίτρινης δημοσιογραφίας. Πέντε ιστορίες γεμάτες χαμένα όνειρα, χαμένα πάθη, χαμένες ζωές. Ένα ζωντανό reality επί σκηνής.
Χρήματα: Το μέσο για να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη, χωρίς να γίνεται σκοπός της ζωής μας η απόκτηση τους.
Ψυχή: Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Πολλά τα παραδείγματα…
Ωραίο τέλος: Αυτό που έρχεται με δάκρυα χαράς.
Σχόλια για αυτό το άρθρο