Ρένα Δούρου : “Ο σύντροφός μου είναι το αλεξικέραυνό μου”

Η Ρένα Δούρου βρίσκεται στο τιμόνι της Περιφέρειας Αττικής και στις 26 Μαϊου ζητά νέα εντολή από το λαό της Αττικής. Σήμερα στο Cosmopoliti, μας απαντάει στο απολαυστικό από το Α ως το Ω και στη συνέχεια διαβάστε πώς περιγράφει τον εαυτό της με 8 φράσεις κλειδιά.

 

Αιγάλεω: Σπίτι

Βαριέμαι να: σκεφτώ τι θα φορέσω

Γεύσεις (αγαπημένες): Ο ψαρομεζές με το τσίπουρο

Δημόσια εικόνα: Αυθόρμητη

Εμπιστοσύνη: Πρέπει να αποδείξεις ότι την αξίζεις

Ζωή: Είναι λίγη, που λέει και το τραγούδι

Ηρεμώ με: Ρεμπέτικα και καλή παρέα

Θα ήθελα να: Κοιμάμαι περισσότερο

Ιδανικά: Δεν αλλάζουν

 

Κομμωτήριο: Αναγκαίο κακό

Λατρεία έχω: Για εκείνους που αγωνίζονται

Μυστικά ομορφιάς: Δεν υπάρχουν

Ντύνομαι: Με τη στολή μου, σακάκι και παντελόνι

Ξεκαρδίζομαι: Με παλιές ελληνικές ταινίες

Οικογένεια: Είναι η περιουσία μας

Περιφέρεια Αττικής: Αγώνας συχνά επίπονος

 

Ρένα Δούρου: Δεν μπλέκεις

Στιλ: Να μην ξεχνιόμαστε

Ταινία (αγαπημένη): Η κυρά μας η μαμή

‘Υπνος: Χρειάζομαι περισσότερο

Φινέτσα: Δεν αγοράζεται

Χρήματα ξοδεύω: Με χαρά για δώρα στους αγαπημένους μου

Ψέματα: Μας έχουν κατακλύσει και βλάπτουν

Ωραιοπάθεια: Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όχι στο Δουρέικο όμως!

Η Ρένα με 8 φράσεις «κλειδιά». Δεν μασάει τα λόγια της στην πολιτική, αλλά ούτε όταν πρόκειται να μιλήσει για τα ιδιωτικά της….

Ήμουν Αρσακειάδα
Γεννήθηκα πριν 4 δεκαετίες στο Αιγάλεω, από πατέρα αστυνομικό και από την κυρά- Νότα, στυλοβάτη της οικογένειας μέχρι σήμερα. Ήμουν Αρσακειάδα στα σχολικά μου χρόνια, πολύ άτακτη και «άριστη» σινάμα. Έχω έναν αγαπημένο μικρότερο αδερφό, τον Παναγιώτη. Έχασα τον πατέρα μου στα 20. Μου λείπει κάθε μέρα αλλά τον ευχαριστώ γιατί με έμαθε να είμαι ανεξάρτητη.

Τα Τούρκικα και το τσιγάρο
Μπήκα στην Αριστερά στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν δεν ήταν της μόδας, αποφοίτησα πρώτη από το ΕΚΠΑ και έκανα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Essex. Τα φοιτητικά μου χρόνια έχουν άρωμα από κουβανέζικο ρούμι και βιβλία, μιας και κέρδισα πέντε υποτροφίες, του Ιδρύματος Βουδούρη. Μεταξύ συνελεύσεων και πανεπιστημίου, έμαθα αγγλικά, γαλλικά, τούρκικα και ιταλικά. Κάπου εκεί έμαθα και να καπνίζω, και δεν το έχω κόψει μέχρι σήμερα. Κακώς, αλλά έμαθα να λέω πάντα την αλήθεια.

Λένε πως δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου
Χα! Έχω ένσημα από το 1997. Ξεκίνησα ως υπεύθυνη έρευνας σε πέντε διαφορετικά προγράμματα του ΕΚΠΑ, στο Εssex ήμουν βοηθός προσωπικού και μου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό το «How can I help you?». Το 2001, εργάστηκα ως πολιτική αναλύτρια στο Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. ΔΕΝ δούλευα για τον Τσοχατζόπουλο (τα έλυσαν αυτά τα δικαστήρια), απλά έκανα μελέτες για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή. Ακολούθησε σειρά συνεργασιών με εμένα να διοργανώνω σεμινάρια και συνέδρια ενώ έκανα ένα σύντομο πέρασμα από την ΑΥΓΗ και μετά ξανά επικοινωνία και ξανά επικοινωνία και μετά…ολίγο από εκδόσεις.

Μια αριστερή νέα γυναίκα στη Βουλή και η παραίτηση για την Περιφέρεια
Το 2012 εξελέγην Βουλευτής και το 2014 αποφάσισα να παραιτηθώ για να δώσω τη μάχη της Περιφέρειας. Την κέρδισα. Έγινα Περιφερειάρχης και επέλεξα να προχωρήσω ως Περιφερειάρχης όλων των κατοίκων της Αττικής, όχι μόνον εκείνων με τους οποίους συμφωνώ. Χωρίς διακρίσεις. Χωρίς επιλεκτικές συγγένειες. Χωρίς μικροπαραταξιακές παρωπίδες. Με μόνο κριτήριο τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Με προσήλωση σε έναν στόχο: να μην υπάρχουν δήμοι δύο ή πολλών ταχυτήτων. Ακόμη και απέναντι στις πιο λυσσαλέες, ανυπόστατες επιθέσεις, απαντώ με έργα. Το αξίωμα της Περιφερειάρχη δεν είναι ταγιεράκι που αν σε στενεύει στα μανίκια ή στη μέση, το πας για μεταποίηση ή παίρνεις ένα άλλο στα μέτρα σου.

Ο άνθρωπος της
Ζω με έναν υπομονετικό άνθρωπο, τον Γιάννη, τον οποίο ευχαριστώ καθημερινά για την υπομονή να ζει με μια σκιά στο σπίτι και για την κατανόηση. Είναι το αλεξικέραυνο μου.

Ο ελεύθερος χρόνος
Θα αστειεύεσαι μάλλον! Για να διαβάσω ξυπνάω ξημερώματα τα τελευταία δέκα χρόνια. Και έχω να σου πω πως έχω άποψη για τις καλύτερες μεταφράσεις κλασσικών και μη έργων. Επίσης ξεκλέβω ένα δεκάλεπτο μες΄ τη μέρα για να «τρολάρω» αγαπημένους μου ανθρώπους μέσω social media αφού δεν μπορώ να τους δω από κοντά.

Το κατσικάκι της μαμάς μου
Πίνω τον καφέ μου σκέτο, αγαπώ και προστατεύω τους ανθρώπους μου και ονειρεύομαι τα τσιγαριστά χόρτα με το κατσικάκι της μάνας μου. Τα τραπέζια με αγαπημένους μου ανθρώπους που συμβαίνουν πια σπανιότατα λόγω υποχρεώσεων. Στο γραφείο μου η πόρτα είναι ανοιχτή, υπάρχουν πάντα κουλουράκια και λίγο τσίπουρο που μου φέρνουν οι συνεργάτες μου.

Η μάγκισσα
Με αποκαλούν «μάγκισσα» και είναι ένας χαρακτηρισμός με τον οποίο δεν έχω αντίρρηση. Ούτε ο πατέρας μου θα είχε. Έχω μάθει να μην φοβάμαι την ευθύνη.