Τα περισσότερα έργα που έχει σκηνοθετήσει ο Πέτρος Ζούλιας σπάνε ταμεία, συνεχίζονται για δύο τουλάχιστον σεζόν και σημειώνουν τεράστια καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Οι εγκωμιαστικές κριτικές «πέφτουν βροχή» και ο κόσμος σχηματίζει ουρές στα ταμεία για να εξασφαλίσει ένα εισιτήριο γιατί όλες του οι παραστάσεις είναι sold out.
Και όλα αυτά γιατί; Επειδή ο άξιος, εμπνευσμένος ευρηματικός και ικανότατος Πέτρος Ζούλιας δημιουργεί παραστάσεις που έχουν «ψυχή», είναι σκηνοθέτης της καρδιάς! Δεν «πειράζει» τα έργα για να εντυπωσιάσει, αποδομώντας το κείμενο, τους χαρακτήρες, αλλά και τους ίδιους τους ηθοποιούς, αλλά αντίθετα τα αναδεικνύει όλα στον ύψιστο βαθμό με τις «καθαρές» σκηνοθετικές του προσεγγίσεις, χωρίς μοντερνιές, ευρήματα και εφέ που δεν εξυπηρετούν το έργο, το κλίμα, την ατμόσφαιρά του, θέλοντας με τις «καινούργιες αναγνώσεις» εκεί που δεν χρειάζονται – υπάρχουν έργα που επιδέχονται και επιβάλλονται πολλές φορές τέτοιου είδους πειραματισμοί – να κάνει τον σπουδαίο και τον λόγιο. Πηγαίνετε λοιπόν να δείτε την Άννα Καρένινά του στο Εθνικό θέατρο – εξασφαλίστε πρώτα το εισιτήριό σας – για να απολαύσετε σε όλο της το μεγαλείο τη μαγεία και τη μέθεξη που δημιουργεί το καλό θέατρο…
Ο Πέτρος Ζούλιας της καρδιάς μας από το Α έως το Ω!
Άννα Καρένινα: «Το δικαίωμα στο πάθος, το δικαίωμα στον έρωτα, χωρίς όρια και σύνορα…»
Βρόνσκι: «Ο άνθρωπος που ξεπερνά τον εαυτό του, ξεπερνά τα όριά του μέσα από τη σχέση του με την Άννα Καρένινα».
Γκροτέσκο: «Θα χαρακτήριζα γκροτέσκο όλο αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό με αυτήν την πολιτική που άγεται και φέρεται».
Διανομή: «Για εμένα η πυξίδα στο ταξίδι. Τα θεμέλια του κτιρίου που κτίζω. Το σημαντικότερο! Κείμενα ρηχά και ανούσια πήραν αξία και διαστάσεις χάρις σε καλές διανομές, ενώ αντίθετα, κείμενα τεράστια φάνηκαν ασήμαντα με κακές διανομές».
Εθνικό θέατρο: «Το Εθνικό θέατρο βρίσκεται σε μία μεταβατική φάση. Περιμένω κι εγώ να δω το «καινούργιο του πρόσωπο» τη νέα σεζόν που έρχεται και μετά να έχω το δικαίωμα να το κρίνω…»
Ζοφερός: «Είναι ο καιρός αυτήν την περίοδο που ζούμε , όταν χάνουμε το κέφι και το χιούμορ μας. Η καθήλωση στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση που μας κάνει πιο μόνους με τις μαύρες σκέψεις μας, χωρίς συντροφικότητα».
Ηθοποιία: «Μεγάλη, δύσκολη Τέχνη που τελικά όλο κάτι ξέρουμε και όλο κάτι ξεχνάμε. Δεν θα τελειώσει ποτέ όσο έχουν την ανάγκη οι άνθρωποι να θέλουν να εκφράζονται ζωντανά μπροστά σε άλλους ανθρώπους».
Θεατής: «Ο γνωστός άγνωστος… Το μεγάλο στοίχημα για εμένα. Η επαφή μου…»
Ιδεατός: «Είναι αυτό που με ξεκολλάει από μια πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές με πνίγει και με περιορίζει».
Κριτικοί: «Όταν ξεκίνησα, τους έπαιρνα πολύ σοβαρά. Τώρα δεν με πολυενδιαφέρει η γνώμη τους. Δεν ψάχνω ούτε εγώ ούτε ο θεατής να δούμε τί γράφουν…»
Λέον Τολστόι: «Μεγάλος μάστορας και μεγάλος δάσκαλος του ψυχολογικού θεάτρου. Έχει τη μεγάλη ικανότητα να «πιάσει» όλα τα φώτα και όλα τα σκοτάδια και να τα αποδώσει με μια μεγάλη ειλικρίνεια και ικανότητα».
Μαρία Ναυπλιώτου: «Πανέμορφη, μεθοδική, πολύ εργατική. Θα ήθελα οι συνθήκες να μου επέτρεπαν να δουλέψω πιο βαθιά, πιο ελεύθερα, αλλά υπήρχαν προβλήματα στις συνθήκες στησίματος της παράστασης. Ιδανική για Άννα Καρένινα».
Νεωτερισμός: «Αναγκαίος, αλλά παρεξηγημένος και επικίνδυνος στην εποχή μας. Πολλά «εγκλήματα» και αυθαιρεσίες έχουν άλλοθι τον νεωτερισμό».
Ξένοι (ή Έλληνες) συγγραφείς: «Καλοί συγγραφείς. Μου αρέσει πολύ που θα «σκύψω» – ύστερα από πολλά χρόνια – σε ένα ελληνικότατο μυθιστόρημα την «Αστροφεγγιά» του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου, την ερχόμενη σεζόν».
Ονειρόδραμα: «Είναι κάτι που θα ήθελα να ασχοληθώ, γιατί απογειώνει τη σκηνική ποίηση».
Πάθος: «Βασική προϋπόθεση για να έχει νόημα η κάθε μας μέρα».
Ρώσικη δραματουργία: «Μεγάλο Σχολείο για τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς, γιατί έχει εξαιρετική παράδοση. Είναι στέρεη, βαδίζεις σε μελετημένο έδαφος σε κάθε του λεπτομέρεια».
Σκηνοθεσία: «Η ατέρμονη προσπάθεια να επικοινωνήσεις με τον άλλον, με τον διπλανό σου, τον απέναντί σου».
Τεχνική: «Είναι κάτι που λείπει στην θεατρική μας παιδεία. Είναι το «όπλο» που εξασφαλίζει κάποιος για να είναι παρών κι αυτό που του συμβαίνει κι αυτό που βιώνει να φαίνεται ότι είναι η πρώτη φορά που το ζει…»
Υστεροφημία: «Θα έλεγα ότι απασχολεί τον καλλιτέχνη. Έχει να κάνει με το τί αφήνει πίσω του κανείς για τους επόμενους, όταν θα έχει φύγει…».
Φωτισμοί: «Αυτό που αναδεικνύει την εικόνα μιας παράστασης, που μπορεί να την απογειώσει και να την αναδείξει. Αναγκαία προϋπόθεση για μία καλή παράσταση».
Χρόνος: «Ο χρόνος και ο χώρος είναι οι δύο μεγάλες αρχές που παλεύει ο σκηνοθέτης. Είναι η έννοια του ρυθμού και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει στο πριν και στο μετά κάθε λέξη, ατάκα και ιστορία».
Ψυχή: «Μεγάλο θέμα… Θέλει ψυχή η ψυχή! Κατάθεση συναισθημάτων με ανιδιοτέλεια, με γενναιοδωρία. Νιώθω καλλιτέχνης, σκηνοθέτης της καρδιάς άρα της ψυχής… Δεν θέλω να είμαι εγκεφαλικός σκηνοθέτης».
Ωραίο φινάλε: «Θέλω να τελειώνω πάντα με μία ελπίδα κι ένα φως, όσο μαύρες κι αν είναι οι ιστορίες με τις οποίες καταπιάνομαι. Θέλω να αφήνουν μία ακτίνα φωτός στο μυαλό και στη ψυχή των θεατών…»
Σχόλια για αυτό το άρθρο